Του Άγγελου Τσιγκρή
Βουλευτή Αχαΐας

Η Ελλάδα δεν μπορεί από μόνη της να αναχαιτίσει τις στρατιές των εξαθλιωμένων μεταναστών και προσφύγων που περνούν από τα ανατολικά -χερσαία και θαλάσσια- σύνορά μας.

Η χώρα μας θα πρέπει να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους ότι: 1) η παράνομη μετανάστευση αποτελεί κοινό πρόβλημα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και συνεπώς χρειάζεται κοινή και ριζική αντιμετώπιση, 2) απαιτείται συνέπεια στην τήρηση των συλλογικών συμφωνιών από όλες, ανεξαιρέτως, τις χώρες που έχουν συνυπογράψει, 3) η Τουρκία θα πρέπει να σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο και τη συμφωνία που συνυπέγραψε το 2001 για την επανεισδοχή μη νόμιμων μεταναστών και 4) να ενισχυθεί -με προσωπικό και μέσα- η Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή (Frontex).

Μεταξύ των προτάσεων που πρέπει άμεσα να υιοθετηθούν από τα κράτη-μέλη της ΕΕ είναι: 1) Η διακοπή των κοινοτικών ενισχύσεων προς τις χώρες προέλευσης που δε θα επιδείξουν πνεύμα συνεργασίας στη δίωξη των δικτύων που διακινούν λαθρομετανάστες. 2) Η ενίσχυση των ελέγχων. 3) Η στενότερη συνεργασία στο ζήτημα της θεώρησης των διαβατηρίων. 4) Η αύξηση της κοινοτικής βοήθειας προς τα κράτη του μεσογειακού νότου.

Τα κράτη-μέλη της ΕΕ πρέπει να επιδείξουν πνεύμα συνεργασίας προκειμένου να ληφθούν άμεσα μέτρα: 1) Ενημέρωσης των ευρωπαίων πολιτών σε ζητήματα μετανάστευσης. 2) Περιθωριοποίησης των φαινομένων ξενοφοβίας και ρατσισμού. 3) Ενημέρωσης των παραγωγικών φορέων για τη διευκόλυνση της πρόσβασης των νόμιμων μεταναστών στην απασχόληση. 4) Ενημέρωσης των νόμιμων μεταναστών σε ζητήματα εργασίας, εκπαίδευσης, υγείας και κοινωνικής ένταξης. 5) Εκπαίδευσής τους και στοιχειώδους εκμάθησης της γλώσσας των κρατών υποδοχής. 6) Υγειονομικής περίθαλψης των νόμιμων μεταναστών. 7) Εξέτασής τους για τυχών μεταφορά μολυσματικών ασθενειών και επιδημιών. 8) Επίλυσης του στεγαστικού προβλήματος των νόμιμων μεταναστών και διευκόλυνσής τους στην απόκτηση στέγης. 9) Πάταξης των κυκλωμάτων παράνομης διακίνησης μεταναστών. 10) Θωράκισης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ. 11) Επαναπροώθησης των παράνομων μεταναστών στις χώρες καταγωγής  τους.

Μόνο η ταυτόχρονη εφαρμογή του συνόλου των παραπάνω προτάσεων θα μπορούσε να αποτελέσει πειστική απάντηση στη σημερινή μεταναστευτική κρίση._

____________________

Ο Άγγελος Τσιγκρής διδάσκει Εγκληματολογία στην Ελλάδα και την Κύπρο, έχει διατελέσει εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Δίκτυο Πρόληψης της Εγκληματικότητας της ΕΕ και στη Μόνιμη Αντιπροσωπία του ΟΗΕ για την Πρόληψη του Εγκλήματος και την Ποινική Δικαιοσύνη.

Οι συντάκτες της έκθεσης διαπιστώνουν ότι οι Έλληνες μαθητές δεν διαθέτουν βασικές δεξιότητες στη γραφή, την ανάγνωση και στα μαθηματικά ή τις θετικές επιστήμες

Την άσχημη εικόνα που παρουσιάζουν οι μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου την οποία είχε περιγράψει πριν από λίγες ημέρες η Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση επιβεβαιώνει η έκθεση της Κομισιόν για την «παρακολούθηση και κατάρτιση του 2019».

Οι συντάκτες της ευρωπαϊκής έκθεσης μιλούν για δεκαπεντάχρονους μαθητές που εξακολουθούν να διατρέχουν τον κίνδυνο εκπαιδευτικής φτώχειας καθώς, όπως γράφει η Καθημερινή, δεν διαθέτουν βασικές δεξιότητες στη γραφή, την ανάγνωση και στα μαθηματικά ή τις θετικές επιστήμες.

Συγκεκριμένα στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 32% όταν ο μέσος όρος στις χώρες της ΕΕ κυμαίνεται περίπου στο 20%.

Ειδικότερα:

- το 35,8% των Ελλήνων μαθητών έχει χαμηλή επίδοση στα Μαθηματικά ενώ στην έκθεση του 2009 το ποσοστό ήταν 30,4% με τον μέσο όρο της ΕΕ να είναι στο 22,2%

- Το 32,7% των Ελλήνων μαθητών έχει χαμηλή επίδοση στις φυσικές επιστήμες ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 20,6% με το ελληνικό ποσοστό να έχει αυξηθεί από το 25,3% του 2009

- Χαμηλή επίδοση στην ανάγνωση καταγράφεται στο 27,3% των Ελλήνων μαθητών όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 19,7% και το αντίστοιχο ελληνικό ποσοστό του 2009 ήταν 21,3%

- Αντίθετα η Ελλάδα είναι πολύ καλύτερα από την Ευρώπη στην πρόωρη εγκατάλειψη των σπουδών από φοιτητές ηλικίας 18-24 ετών με ποσοστό 4,7% όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 10,6%.

Πηγή: protothema.gr

Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 26/09/2019

Τα κρούσματα του καρκίνου οργιάζουν στο δήμο Μεσολογγίου, Αιτωλικού και Οινιαδών. Καμία δημοτική αρχή δεν ασχολήθηκε με το πιο σοβαρό θέμα που είναι το νερό. Το δίκτυο ύδρευσης στο Μεσολόγγι, Αιτωλικό και Οινιάδες σε πολλά τμήματα περνάει μέσα από πεντηκονταετίας αμιαντοσωλήνες με αποτέλεσμα να φτάνει στις βρύσες μας "καθαρός" καρκίνος.

Στο Αιτωλικό απομακρύνεται το παλιό δίκτυο με τους αμιαντοσωλήνες και αποκαθίσταται εξ ολοκλήρου. Στο Μεσολόγγι υπάρχει μελέτη, αλλά απαιτεί 8.000.000 ευρώ. Προβλέπει πλήρη αντικατάσταση των αμιαντοσωλήνων και των μολυβένιων παροχών. Την ανακατασκευή δρόμων, πεζοδρομίων και όχι σκοτεινές αναπλάσεις δρόμων χωρίς προοπτική. Στις Οινιάδες υπάρχει καινούργιο υδραγωγείο, σύγχρονο που λειτούργησε μέχρι το Λεσίνι. Δεν έφτασε ποτέ σε Κατοχή και Νεοχώρι.

Η μελέτη για την αποκατάσταση και απομάκρυνση των αμιαντοσωλήνων απαιτεί 3.000.000 μαζί με διαμόρφωση και αποκατάσταση δρόμων και πεζοδρομίων. Επίσης, θέλω να επισημάνω ότι στις Οινιάδες απαιτείται φωτισμός από Αιτωλικό σε Νεοχώρι, καθώς και η αποκατάσταση του γεφυριού της Κατοχής. Τα προεκλογικά πασαλείμματα πίσσας δημιουργούν πλασματικές ψήφους υποχρέωσης και βολέματα. Δεν σηματοδοτούν εξέλιξη και ευημερία ενός τόπου, παρά ψεύτικες προσδοκίες.

Πιστεύω ότι η προτεραιότητα της δημοτικής αρχής θα πρέπει να είναι η απομάκρυνση του αμιάντου από τους σωλήνες ύδρευσης, τη σκεπή των γραφείων της πρώην Αρχαιολογικής, τις στέγες των πελάδων, τις στέγες των κτισμάτων της αλυκής στην Τουρλίδα και όπου αλλού υπάρχει αμίαντος.

Ως δεύτερη υποχρέωση θα πρέπει να είναι το σχέδιο πόλης εντός των πυλών (Μοτίβο, λιμάνι, Μαρίνα, Δεσποτικό, πρώην κολυμβητήριο Πρεμέτη, ΚΤΕΟ) και όπου αλλού χρειάζεται.

Ευχαριστώ τους συμπολίτες μου που το διάβασαν.  

Παναγιώτης Νατσικώστας

Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού

Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 26/09/2019

Του Μάριου Παπαθεοδώρου

Στο σχέδιο του ισχύοντος Ποινικού Κώδικα που είχε αναρτηθεί για διαβούλευση, προτεινόταν η κατάργηση του άρθρου 81 Α Π.Κ. για το ρατσιστικό έγκλημα, οπότε θα παρέμενε μόνο η ένταξη των ρατσιστικών κινήτρων ως συμπληρωματικών στοιχείων για την ενοχή του υπαιτίου, και μόνο στο στάδιο επιμέτρησης της ποινής (άρθρο 79 Π.Κ.).

Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν είχαν σαν αποτέλεσμα το ρατσιστικό έγκλημα να παραμείνει αυτοτελές. Το άρθρο 82 του Α Π.Κ., το οποίο πλέον αναφέρει ρητά, ότι αν έχει τελεστεί έγκλημα κατά παθόντος, λόγω χαρακτηριστικών φυλής, εθνικής καταγωγής, γενεαλογικών καταβολών, θρησκείας, αναπηρίας γενετήσιου προσανατολισμού ή φύλου, το πλαίσιο της ποινής στα πλημμελήματα αυξάνεται κατά 6 μήνες αν η πράξη τιμωρείται με φυλάκιση ως ένα έτος και κατά 1 έτος στα πλημμελήματα με ποινή άνω του έτους, στα δε κακουργήματα αυξάνεται κατά 2 έτη.

Αν το ρατσιστικό έγκλημα έχανε την αυτοτέλειά του (σύμφωνα με την αρχική πρόταση για διαβούλευση) η εξέταση των ρατσιστικών χαρακτηριστικών, θα μπορούσε να γίνει μόνο κατά την επιμέτρηση της ποινής, δηλαδή μετά την ακροαματική διαδικασία και την απόφαση για την ενοχή ή μη, oπότε τα αποδεικτικά στοιχεία  για το ρατσιστικό έγκλημα θα έμεναν εκτός διαδικασίας.

Η αντιρατσιστική νομοθεσία στο Ελληνικό δίκαιο, ξεκινάει ουσιαστικά από το 1979 με το νόμο 927/1979 «περί κολασμού πράξεων αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις» που όμως ουσιαστικά έμεινε ανεφάρμοστος. Εν συνεχεία τροποποιήθηκε και προστέθηκε το άρθρο 81 του Π.Κ. για να φτάσουμε στο σημερινό αυτοτελές άρθρο  τού 82 Α.

Επίσης, το νέο άρθρο 184 παράγραφος 2 Π.Κ. περί διέγερσης σε διάπραξη εγκλημάτων, βιαιοπραγιών ή διχόνοιας, στην παρ. 2 περιλαμβάνει την ποινικοποίηση της δημόσιας διέγερσης, σε διάπραξη ρατσιστικού εγκλήματος, που τιμωρείται όχι με προσαύξηση ποινής, αλλά με φυλάκιση ως 3 έτη που μπορεί υπό προϋποθέσεις να φτάσει τα 5 έτη.

Επίσης πρέπει να αναφερθεί η κατάργηση του άρθρου 361 Β του Π.Κ. που είχε προστεθεί το 2015 και ποινικοποιούσε τον ρατσιστικό αποκλεισμό από προμήθεια αγαθών κ.λπ. που είχε θεσπιστεί για την αντιμετώπιση ρατσιστικών συμπεριφορών (συσσίτια μόνο σε Έλληνες κ.λπ.). Τέτοια σχετική πρόβλεψη μετά την κατάργηση του παραπάνω άρθρου δεν υπάρχει πλέον στον Π.Κ.

Ας ελπίσουμε ότι η νέα κυβέρνηση δεν θα καταργήσει με το νέο ποινικό κώδικα που ετοιμάζει, την αυτοτέλεια του ρατσιστικού εγκλήματος και τα σχετικά κίνητρα και χαρακτηριστικά του, που σήμερα προβλέπονται από τα σχετικά  άρθρα.

Μην ξεχνάμε, αλλωστε, ότι η εφαρμογή των νόμων ήταν και είναι πρωτίστως ζήτημα κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ορθή απονομή της δικαιοσύνης.

Το βέβαιο είναι ότι η εφαρμογή των  διατάξεων για το ρατσιστικό έγκλημα, εναπόκειται στην κρίση των εισαγγελικών και δικαστικών αρχών, που έχουν χρέος να επιδεικνύουν την οφειλόμενη εγρήγορση και ευαισθησία, γιατί μέχρι σήμερα οι σχετικές διατάξεις έτυχαν, αν όχι μηδενικής, ελάχιστης και επιλεκτικής εφαρμογής, ενώ σε άλλα ποινικά αδικήματα εξαντλούν ταχύτατα καί στο έπακρο την αυστηρότητά τους, είτε με το κατηγορητήριο, είτε με την προσωρινή κράτηση, είτε με την επιβολή των ποινών.

Θέμις σπεύδουσα και θέμις καθεύδουσα...

Μεσολόγγι 17-9-2019

Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού

Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 26/09/2019

Πανέμορφο κτήριο νεοκλασσικό! Κανένας δε ρώτησε πότε κι από ποιον χτίστηκε και -το χειρότερο- γιατί γκρεμίστηκε. Πρώτα ήταν Δημαρχείο. Μετά Γυμνάσιο. Κι ύστερα, πάλι Δημαρχείο. Κάποια χρόνια, σ΄αυτό το μεσοδιάστημα, από το 1956 μέχρι το 1962 φοίτησα κι εγώ. Περίεργη φοίτηση. Κάναμε εγγραφή, ύστερα από εξετάσεις, στην 1η Γυμνασίου και παίρναμε απολυτήριο από την 8η.

Το σχολείο πάμπτωχο, με ανύπαρκτα μέσα. Η εποπτική διδασκαλία άγνωστη κι ανήκουστη. Υποχρεωτικός ο εκκλησιασμός κάθε Κυριακή. Απαγορεύεται ο κινηματογράφος. «Αν είσθε καλά παιδιά, θα σας πάμε μαθητική παράσταση σε έργα σεμνά, όπως π.χ. Μαρία η Πενταγιώτισσα κι άλλα ηθικοπλαστικά». Μαύρη ποδιά οι μαθήτριες με άσπρο γιακαδάκι. Έπρεπε να τη φοράμε εντός κι εκτός του σχολείου πλην των εθνικών εορτών, όπου, μέσα σε μια κρίση μεγαλοψυχίας, μας επέτρεπαν να φοράμε «τα καλά μας», άσπρη μπλούζα, μπλε φούστα πλισέ κι άσπρο μπερεδάκι. Τα αγόρια κουρεμένα με την ψιλή μηχανή και το γυμνασιακό καπέλο με την κουκουβάγια οπωσδήποτε στο κεφάλι. Αυτό το καπέλο έπρεπε να το βγάζουν για να χαιρετήσουν τιμητικά καθηγητές και καθηγήτριες, όχι μόνο στο σχολείο, όχι μόνο στο Αιτωλικό, αλλά και παντού στην επικράτεια. Στρατόπεδο!

Οι τιμωρίες έπεφταν βροχή. Χωρίς προεδρεία, 15μελή ή άλλα ένδικα μέσα. Είκοσι μέρες αποβολή στον Κώστα από τη Σταμνά, γιατί είπε στο φιλόλογό του «αυτό που λες, να το αποδείξεις, είσαι άντρας.» Και το παιδί έφυγε για το χωριό του και για 20 μέρες ξενοίκιασε και το δωμάτιο που νοίκιαζε. Τουλάχιστον να τού βγαινε ο μήνας φθηνότερα...

Η βαθμολογία σκληρή από τη φύση της κι από τους λειτουργούς της. Και τα 8άρια πηγαίνανε σύννεφο. Τα μαθήματα χωρίζονταν σε δυο κατηγορίες, τα πρωτεύοντα και τα δευτερεύοντα. Αν έπεφτες κάτω από τη βάση σε δυο πρωτεύοντα, έμενες στην ίδια τάξη. Όταν βγαίνανε τ’αποτελέσματα, συνήθως στις 30 Ιουνίου, κλαίγανε μανούλες. Αρχαία Ελληνικά 09 – Νέα Ελληνικά 09: στον τόπο. Μαθηματικά 09, Φυσική 09: στον τόπο. Τότε τον καθηγητή τον είχες απέναντι κι όχι δίπλα.

Οι μαθητές διακρίνονταν σε δυο κατηγορίες: τους Αιτωλικιώτες, εντός των γεφυριών και τα βλαχόπουλα-χωριατόπουλα, εκτός των γεφυριών (Αι-Γεράσιμος, Χρυσοβέρι, Σταμνά, Αι-Λιάς, Μάστρου, Γουριά, Νιοχώρι και περίχωρα). Η διάκριση είχε κοινωνική σημασία και μόνο. Μέσα στην τάξη η μαθησιακή λειτουργία ανέτρεπε την αξιολογική κλίμακα.

Τα μαθήματα σε 8ωρη βάση, 8.15 με 2.00, εάν κι εφόσον υπήρχε επάρκεια καθηγητών. Διαφορετικά, ήταν δυνατόν να φεύγουμε κι από τις 11.00 ακόμα. «Μέχρι να στείλουν καθηγητές και να συμπληρωθεί πλήρως το πρόγραμμα». Αυτό όμως σπάνια συνέβαινε. Η Γυμναστική γινότανε νωρίς το απόγευμα, στην αυλή του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αιτωλικού, ακριβώς πίσω από το κτήριο του Γυμνασίου. Αυτό ήταν μπελάς για όλους, αλλά αναπότρεπτο, το Γυμνάσιο δεν είχε καθόλου δικό του χώρο για Γυμναστική και στο μικρό προαύλιο του 2ου Δημοτικού, στο πρωινό ωράριο λειτουργίας, αυλίζονταν οι μαθητές του.Εδώ θα πρέπει να τονίσω πως Γυμναστική κάνανε χωριστά τ’ αγόρια από τα κορίτσια. «Αυτό είναι σεξιστικό,» θα πούνε μερικοί. ‘Ε, κι ΄Υστερα;

Η Γυμναστική το απόγευμα, λοιπόν. Εμείς οι Αιτωλικιώτες πηγαίναμε στα σπίτια μας, τρώγαμε και γυρίζαμε πίσω στο σχολείο ξανά. Τα εκτός Αιτωλικού όμως χωριατόπαιδα μένανε στο σχολείο, τρώγανε, διαβάζανε, και περίμεναν να έρθει η ώρα της Γυμναστικής. Το γεύμα πανομοιότυπο: ψωμί, ελιές, αυγά βραστά, καμιά ντομάτα μέσα στην καρό κόκκινη πετσέτα. Κανένας, ή σχεδόν κανένας ποτέ δεν προβληματίστηκε πώς τα παιδιά αυτά θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του μαθήματος. Αν δηλαδή είχαν φάει αρκετά για να αντέξουν στη Γυμναστική. Κι ο κ. Στόλης, ο γυμναστής μας, δε χάριζε κάστανα. Εκανε πολύ καλά τη δουλειά του. Και μας ξεθέωνε!

Και κάτι τελευταίο, πριν φύγουμε από τον κόσμο της Γυμναστικής: τα κορίτσια, την ώρα του μαθήματος, αντί για παντελόνι, φορούσαν ενα ρούχο απερίγραπτο: το λέγαν μπουραζάνα. Δες τε κάποια φωτογραφία της εποχής και θα συμφωνήσετε!

Το προαύλιο με τσιμέντο σαγρέ. Εκεί η παράταξη για προσευχή, εκεί ο αγιασμός, ο μικροεορτασμός της εθνικής επετείου, οι ομιλίες. Στις 25 Μαρτίου το απόγευμα οι μαθήτριες χορεύαμε. Συνήθως, με το δικό μας τραγούδι. Καμιά φορά και σπάνια με μπάντα μουσικής, μέγα γεγονός. Η Λενίτσα χόρευε την πέρδικα στον κερκυραϊκό. Τα αγόρια χόρευαν συρτό μόνο και τσάμικο. Και μόνο οι μεγάλες τάξεις. Δεν υπάρχει γιατί.

Στη μέση της πλατείας, η πανέμορφη βασιλική της παλιάς Παναγίας. Πανέμορφη κι ιστορικότατη. (Αργότερα την γκρέμισαν. Έγκλημα χωρίς τιμωρία.)

Στη δεξιά πλευρά της πλατείας, (δεξιά με την πλάτη προς το Γυμνάσιο), ο αφέντης Αι-Δημήτρης. Εκεί κάναμε καθημερινά μάθημα εμείς τα πρωτάκια της σχολικής χρονιάς 1956-57. Δεν επαρκούσαν οι αίθουσες του κεντρικού κτηρίου. Κάναμε Αρχαία Ελληνικά, τη γλώσσα μόνο, πάνω από δέκα ώρες την εβδομάδα. Καθηγητής ο κ. Αλεξόπουλος. Και μάθαμε καλή Γραμματική. Κατεβατά οι γραμματικές και συντακτικές παρατηρήσεις που παίρναμε για το σπίτι. Σίγουρα, δε θα ξεχάσω ένα στιγμιότυπο: «Άριστος: να αναγνωρισθούν και να γραφούν τα παραθετικά. «Άριστος, αριστότερος, αριστότατος», έγραψε ένα παιδί από τη Γουριά. Σε ντελίριουμ ο φιλόλογος:

- Αφού, παιδί μου, η λέξη είναι υπερθετικός, γιατί ξεκινάς από κεί; Πού θα το φθάσεις; Στο Θεό;

Το παιδί τον άκουγε έντρομο, χωρίς μιλιά. Το παιδικό του μυαλό παγιδευμένο: «Έτσι εύκολα φθάνουν στο Θεό; Κι αν έφθασα στο Θεό, μπορεί να μείνω και στην ιδια τάξη; Γίνονται και τα δυο μαζί;»

Ωστόσο, αυτή η συγκατοίκηση με τον Αι-Δημήτρη είχε και τα τυχερά της. Συχνά, τις καθημερινές και τα Σάββατα -τότε είχαμε σχολείο και το Σάββατο- γινόντανε εκεί μνημόσυνα. Πρωί, φυσικά. Τότε μέναμε έξω τις δύο πρώτες ώρες, χαζεύαμε, τρώγαμε κόλλυβα και συχωράγαμε το μακαρίτη.

Στη Β’ Γυμνασίου (επισήμως Τετάρτη) αλλάξαμε αίθουσα. Μας πήγαν λίγο μακρύτερα, στην παλιά ταβέρνα του Γιαννάκη Μπούνου. Βάλανε έδρα, τραπέζι, θρανία. Στο βάθος της αίθουσας, κολλητά στον τοίχο, μεγάλα βαρέλια, κρασοβάρελα. Έτσι, το μάθημα γινότανε ευωδάτο και μεθυστικό. Και το απολαμβάναμε! Δε χάναμε ώρες από τα μνημόσυνα, χάναμε από το πήγαινε-έλα των καθηγητών που είχαν να καλύψουν μιαν απόσταση, από το κεντρικό κτήριο στην ταβέρνα. Και η χαρά μας γι’αυτή την καθυστέρηση, δε λέγεται!

Εκδρομές στον Αι-Θανάση ή τον Αι-Νικόλα τον Κουντριώτη. Ημερήσια στην Αγία Παρασκευούλα με τα πόδια πήγαινε - έλα. Θυμάμαι λάτρευα τη διαδρομή με την πρασινάδα, τους αμάραντους και τις αγριοαγκινάρες με «αξό». Και τέλος, εκεί στην 7η τάξη αποτολμήσαμε κι εκδρομή 4ήμερη: Δελφοί-Λειβαδιά-Αθήνα-Τρίπολη-Βυτίνα-Ολυμπία. Δε θυμάμαι ακριβώς τη διαδρομή. Εκείνο που θυμάμαι καλά είναι πως κοιμόμαστε το βράδυ στα σχολεία, κάτω στο πάτωμα -πού λεφτά για ξενοδοχείο- είχε συνεννοηθεί ο Γυμνασιάρχης μας, ο κ. Πουλημένος, με τους διευθυντές εκείνων των σχολείων. Κι εμείς κουβαλούσαμε μαζί μας ένα σεντόνι κι ένα στρωσίδι, καλοκαίρι ήταν. Κανένα πρόβλημα. Ταλαιπωρία, φτώχεια, και νιάτα και γέλιο. «Φανταστικά περάσαμε.» Δεν είχαμε απαιτήσεις!..

Στη Β΄ τάξη φιλόλογο είχαμε την κ.Παπαλέξη. Εκείνη τη χρονιά, της έφερε ο πελαργός την Ερμιόνη της. Τους μήνες που έλειψε την αναπλήρωσε ο Γυμνασιάρχης μας, ο κ. Πουλημένος, θεολόγος στην ειδικότητα. Σ’ όλα μας τα γυμνασιακά χρόνια είχαμε τον ίδιο Γυμνασιάρχη, τον κ. Πουλημένο, όπως προανέφερα, τον ίδιο μαθηματικό, τον κ. Κρασσά, τον ίδιο γυμναστή, τον κ. Στόλη. Φιλόλογοι: Αλεξόπουλος, Παπαλέξη, Ντούρος, ξανά Παπαλέξη. Για φυσικούς δεν το συζητάμε: Παπαντωνάτος, Χριστοφίλου, Δερμεντζόγλου. Εν πάση περιπτώσει, στην ογδόη τάξη δεν είχαμε φυσικό, δεν είχε κανέναν το σχολείο. Ούτε ο Σύλλογος Γονέων είχε τις δυνάμεις να τρέξει και να διεκδικήσει. Ποιος σκοτίστηκε ν’ ασχοληθεί στα σοβαρά με το «Γυμνάσιον εν Αιτωλικώ.»

Θα τελειώσω περιγράφοντας ένα γνησιότατο στιγμιότυπο της σχολικής λειτουργίας, που τον καιρό εκείνο το λέγαμε «ντόρο» και σημαίνει τα καψόνια και τη φασαρία που κάνανε οι μαθητές σε καθηγητές που παρουσίαζαν αδυναμία επιβολής στην τάξη.

Στην Γ’ τάξη (ή στην Δ’, δεν θυμάμαι καλά) είχαμε καθηγητή φυσικό τον Κεφαλλονίτη κ. ..... Η καζούρα πήγαινε σύννεφο. Ιδιόρρυθμος, αμέθοδος, με έντονη την κεφαλλονίτικη προφορά και λεξιλόγιο «τζόγια μου», «ατζουλίνα μου», «έλα να πάρεις το βερβεράτι σου», άντε να επιβληθείς στους τραχείς ρουμελιώτες μαθητές εκείνης της εποχής. Η διδασκαλία του ήταν παράσταση, προσπαθούσε με τη μιμητική να μας δώσει να καταλάβουμε, ο καημένος. Όσο για την αξιολόγηση, σας δίνω ένα δείγμα:

Είχε βγάλει έξω για εξέταση τον αγαπητό μας συμμαθητή Σπύρο...(έχει φύγει από τη ζωή). Μάθημα: Γεωγραφία. Ενότητα: Τουρκία.

-Πες μου, παιδί μου, τα προϊόντα της Τουρκίας.

Ο Σπύρος κοίταξε πίσω στη γαλαρία για συμπαράσταση. Το υποβολείο κινητοποιήθηκε, τη δουλέψανε κιόλας την κατάσταση: αυγά).

-Αυγά, κύριε καθηγητά.

-Αυγά, παιδί μου. Κι έγλειψε τα χείλη του.

Γέλια τρανταχτά από κάτω. «Μωρέ, αυτός ψοφάει για αυγά.»

-Τι άλλο παράγει η Τουρκία, παιδί μου;

-Αυγά, κύριε καθηγητά.

-Αυγά, παιδί μου, το είπες.

-Αυτά ήταν τα μικρά αυγά, κύριε καθηγητά. Παράγει και μεγάλα. Νααα κάτι αυγά, κύριε καθηγητά. (Κι έδειχνε με τις χούφτες του κι έκανε το σχήμα σαν να ήταν μπάλλα).

-Αυγά, παιδί μου.

 Και να γλείφεται ο ευλογημένος σαν γάτα.Πανδαιμόνιο στην τάξη. Τα παιδία παίζει, σφυρίζει και χοροπηδάει.

-Τι άλλο παράγει η Τουρκία, παιδί μου;

Το υποβολείο, με ανοιχτά τα βιβλία, ξανάπιασε δουλειά: «Γάτες Αγκύρας». Ο εξεταζόμενος ακούει για γάτες και αναφωνεί:

-Γάτες, κύριε καθηγητά.

-Τι είπες; Παράγει γάτες; Τι γάτες;

-Απ’ αυτές με τα μακριά μαλλιά.

Τα θρανία κόντεψαν να φύγουν έξω από τα παράθυρα. Ο καθηγητής, ατάραχος, πήρε σβηστήρι, έσβησε από το βαθμολόγιό του τον παλιό βαθμό του εξεταζόμενου, ζήτησε μολύβι, έγραψε τον καινούριο, κι ύστερα έβαλε το μπλοκάκι στην αριστερή του τσέπη. Η εξέταση-αξιολόγηση είχε τελειώσει. Κι εμείς, οι τυχεροί μαθητές του, είχαμε συνειδητοποιήσει πως η Τουρκία παράγει: Αυγά μικρά! Αυγά γίγαντες! Γάτες τριχωτές!..

Αυτά λέμε όταν και όπου συναντιόμαστε οι παλιοί συμμαθητές. Και διασκεδάζουμε και γελάμε!

Αχ, νιότη μου...

Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού

Επί τέλους, μιλάμε και σωστά!...

Σ’ ένα κολύμπι στα ρηχά, παρέα με νερό κι αλάτι, συνάντησα σ’ απέλαγο παλάτι νερόβια και φτερωτά. Άλλα να σκίζουν τα νερά κι άλλα στα βάθη να γλιστρούν. Φιλόξενη τούτης της Λίμνης η απλωσιά, θρονιάζει στ’ απέραντο παλάτι όσους καημούς και λογισμούς απέθεσαν από παλιά ντόπιοι και ξένοι βουτηχτές.

Ήρθε όμως στις μέρες μας μια όμορφη γραφή που μάζεψε προσεκτικά όλα της Λίμνης τα άγνωστα και τα γνωστά να δώσει στα νιούτσικα παιδιά μια τελευταία διδαχή. Έχει μια δύναμη παιδευτική το Κέντρο, όπου πλούσια υπηρετεί τα άγνωστα και τα γνωστά του περιβάλλου τα δοτά. Έτσι περνάει ένα πρωτόγνωρο διδακτικό απ’ του Μεσολογγιού το Κέντρο, για όσα η Λιμνοθάλασσα κατέχει και προσφέρει. Νερό, Αλάτι, Φτερωτά, Ψάρια και Φύκια και δροσιές. Η χαρούμενη έκδοση τούτου του (ΚΠΕΜ), Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μεσολογγίου σε δύο τόμους, προσφέρουν την δια βίου μάθηση από νωρίς. Δέκτες αρχής, προσχολικοί και ώριμοι μελετητές, όσοι τη μάθηση την προσδοκούν.

Μέντορα, φίλο συνετό, βρήκε ετούτη η γραφή, ακόμα και η Λίμνη μας μαζί. Έλαβε μήνυμα μοναδικό απ’ τα παφλάζοντα νερά κι όλα τα μυστικά της Κλείσοβας και του Βασιλαδιού. Έδρασε πρόσχαρα τιμώντας κι αυτές τις Αμπωλιές με το Σταλίκι, το Λάζαρο και την Απόχη. Σαν όμορφο ξεκίνημα για το γιαλό της Λίμνης μας, όλ’ η γραφή ταιριάζει. Όσο για τ’ όνομα τού Ιθακήσιου δράστη π’ ακούγεται σεμνά μέσ’ τις τρανές σελίδες; Δεν το μπερδεύτηκα. Σαν όραμα ταιριάζει, Όλγα να τη φωνάζουν. Τουπίκλιν: Γιαννακογεώργου - Μαυρομμάτη. Όλα της τα γραψίματα, το στήσιμο κι ερωταπόκριτες γραφές, μ’ ολόκληρης της έκδοσης φροντίδα, έχουν δικό της σφράγισμα. Για τούτο μ’ όλη τη χαρά μου τον έπαινο της δίνω, μαζί με μπράβο ειλικρινές κι άλλα να μας χαρίσει.

Έχει η Λιμνοθάλασσα πλιότερα να μας δώσει και περιμένει χαρωπούς όσους πονετικά λογιάζονται να πράξουν. Όχι όμως πειράματα και πρόχειρες κουβέντες. Όπως της Όλγας τα γραπτά βγήκαν με φωτισμένο σκεπτικό για χρόνια διαβασμένο, έτσι στη Λίμνη μας ξανά να ’ρθουν αξιολόγοι, τα πρέποντα να δώσουν. Τρεις τρόπους παραγωγικούς ζητάει η Λίμνη με μια σωστή μελέτη. Ο ένας είναι παραγωγικός μ’ ενάλιες Ιχθυολογικές δουλειές αγνών ψαράδων, γι’ αλίευση του πλούτου στα έγκατα που κρύπτει. Ο άλλος είν’ αλάτινος από νερά μοναδικός, σε στεριανές απλάδες. Ο τρίτος θέλει σκεπτικό με τρανταχτές ιδέες, ξανά ζωντανεμένες. Αυτές που σελαγίσανε κάποτε και στη Λίμνη και τάραξαν πολλών λαών τον νήδυμο κι’ ατάραχο τον ύπνο. Ακόμα και σημερινές καθάριες προσδοκιές, μπορεί να δώσ’ η Λίμνη μας, άμα μαζί με νοσταλγούς του κλέους των προγόνων, προσκυνητές προσέρχονται. Ν’ ακούμε αντάμα τις φωνές π’ ακούγονται απ’ τα νερά τα βράδια να μας λένε, με κλάιματα και βόγγους.

Αυτά προσφέρω με χαρά, αισθήματα, λόγια και σκέψεις, σε έξυπνη γραφή.

Τον Μέντορα τον επαινώ μαζί με συνεργούς του.

Όμως στης Λίμνης το νερό στης θάλασσας το αλάτι,

Με σέβας υποκλίνομαι, και τούτο εκ βαθέων.

Ιερά Πόλις Μεσολογγίου 20^η Σεπτεμβρίου 2019
Νικόλαος Σπ. Βούλγαρης
Καθηγητής Θεολογίας
Πρ. Δήμαρχος Ι. Π. Μεσολογγίου

Είπε ότι ο Κολοκοτρώνης σκότωνε γυναικόπαιδα, ο Παύλος Μελάς «είναι χείριστο δείγμα ελληνικού πολιτισμού», η Μπουμπουλίνα «κλέφτρα» χρυσαφικών» και πολλά άλλα, ενώ ανενόχλητα πριν από πολλές δεκαετίες και πριν από μερικά χρόνια καθηγητές πανεπιστημίων έχουν χαρακτηρίσει ως «μύθους» τον «Χορό του Ζαλόγγου», το «Κρυφό Σχολειό», τους Μακεδονομάχους ως …τζιχαντιστές, ενώ πολιτικοί και αρθογράφοι ως «μύθους» το έπος του 1940, την Επανάσταση του 1821 και άλλα…

Του Δημήτρη Στεργίου

Ο καθηγητής Γυμνασίου της Κέρκυρας μάς μάρανε με όσα έλεγε στους μαθητές για τον ήρωα του 1821 Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ότι « σκότωνε γυναικόπαιδα και έκανε θρύψαλα μικρά κρανία Εβραιόπουλων», για τον μακεδονομάχο Παύλο Μελά ότι « είναι χείριστο δείγμα του ελληνικού πολιτισμού και δεν ήταν ήρωας» και για τη Μπουμπουλίνα ότι «εξαγόρασε τη ζωή των Εβραίων κυριών της Τρίπολης όταν τους πήρε τα κοσμήματα, τους πήρε όλα τα χρυσαφικά και τους έσφαξε» και άλλα πολλά. Διότι ο καθηγητής Γυμνασίου της Κέρκυρας είναι απλώς η κορφή του παγόβουνου τέτοιων και χειρότερων θεωριών και διδασκαλιών και μάλιστα από καθηγητές πανεπιστημίων, αλλά καμιά σχεδόν αντίδραση. Και ο καθηγητής Γυμνασίου της Κέρκυρας φοίτησε σε πανεπιστήμια. Και σε ελληνικά πανεπιστήμια γίνεται επί δεκαετίες τώρα προσπάθεια κατεδάφισης της πραγματικής μακραίωνης ελληνικής ιστορίας με βάση τη μη εθνοκεντρική θεώρηση, όπως ισχυρίζονται!

Αναφέρω το παράδειγμα του μέχρι πριν από λίγο επικεφαλής της επιτροπής για τα σχολικά βιβλία καθηγητή Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (δεν χρειάζεται να πω το όνομά του!), ο οποίος, πολυγραφότατος, με τις επιστημονικές του παρεμβάσεις και την αρθρογραφία του, προσπαθεί να κατεδαφίσει την εθνική ιστορία και την ελληνική ιστορική πραγματικότητα, η οποία χαρακτηρίζεται από μεγαλειώδη έπη, αγώνες, θυσίες, διωγμούς και σκλαβιά.

Ο καθηγητής, λοιπόν, στο παρελθόν, εκτός άλλων έχει διαβλέψει «εθνικιστικό λαϊκισμό» σε διανοούμενους της Ελληνικής Αριστεράς, όπως τον Κορδάτο, Σβορώνο, Θεοδωράκη, Ρίτσο και άλλους, ενώ αμφισβητεί ανοικτά την επιταγή του Συντάγματος στο άρθρο 16, παράγραφος 2, που θέτει ως σκοπό της παιδείας την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης… Ακόμη , υπό τον όρο «εθνομηδενισμός» επιχειρεί αποδόμηση της εθνοκεντρικής ιστοριογραφίας, όπως τα δεινά των Ελλήνων της Σμύρνης και η Μικρασιατική Καταστροφή, ενώ χαρακτηρίζει ως «μεγαλόστομες πατριωτικές ανοησίες» το Χορού του Ζαλόγγου και το Κρυφό Σχολειό!!!. Σημειώνω ακόμα ότι σε ένα πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Η κατασκευή της ηρωικής εικόνας του Μακεδονικού Αγώνα από την Πηνελόπη Δέλτα, η οποία φωτίζεται με την έρευνα του Σπύρου Καράβα», παραλληλίζει τους Μακεδονομάχους ως … τζιχαντιστές! Γράφει: «Με φρίκη τα διεθνή ΜΜΕ αναφέρονται στις ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων από φανατικούς εξτρεμιστές του Ισλάμ στο Ιράκ τις μέρες αυτές ή στη Συρία τους προηγούμενους μήνες. Ακόμη μεγαλύτερη φρίκη όταν πρόκειται για αμάχους. Μια παρόμοια ιστορία είναι η ένοπλη ομάδα που συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα με επικεφαλής τον Σπύρο Σπυρομήλιο»…

Θα παρακάμψω τις απόψεις και τις θεωρίες μερικών απλώς αρθρογράφων, στελεχών κομμάτων και βουλευτών, οι οποίοι έχουν χαρακτηρίσει ως «μύθο» το «Αλβανικό Έπος», έχουν εξομοιώσει τη σφαγή 353.000 Ποντίων με τους σφαγείς τους, που έχουν χαρακτηρίσει ως «συνωστισμό» την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 και την Επανάσταση του 1821 ως … «εμφύλιο» και ως «μύθο». Θα αναφέρω πάλι έναν καθηγητή πανεπιστημίου, έναν αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (δεν χρειάζεται να πω το όνομά του!), ο οποίος προσκεκλημένος σε μια παρουσίαση βιβλίου και συζήτηση περί ιστορίας, Έθνους, σχολικής ιστορίας και εθνικών μύθων, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Πρέβεζα στις 23 Φεβρουαρίου του 2017, τόνισε σαφώς και κατηγορηματικώς ότι είναι «Μύθος ο Χορός του Ζαλόγγου και το Κρυφό Σχολειό». Συγκεκριμένα, όταν ρωτήθηκε για το Χορό του Ζαλόγγου, εξήγησε πως είναι μία εικόνα που έχει αποτυπωθεί στις σχολικές εορτές. Τόνισε πως υπήρξε ένα γεγονός σύγκρουσης στο σημείο, υπήρξε μία ομάδα ανθρώπων που έπεσε από τα βράχια για να γλιτώσει την αιχμαλωσία –αναφέρθηκε και στα ιστορικά γεγονότα της περιόδου με εμπεριστατωμένο και ακριβή τρόπο- αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχαμε μία εικόνα γυναικών να τραγουδούν «Στη στεριά δε ζει το ψάρι…» και μετά από κάθε κύκλο κάθε μία να πέφτουν στο γκρεμό. Όπως είπε πρόκειται για μία μυθοποιημένη εικόνα, την οποία πλέον ως Έθνος δεν την έχουμε ανάγκη, ωστόσο είναι εξαιρετική ως παράδειγμα για να λειτουργεί ως ύμνος στην ελευθερία και το ανυπότακτο πνεύμα. Συμπλήρωσε μάλιστα πως οι Σουλιώτες δεν μιλούσαν ελληνικά, ενώ το τραγούδι έχει εντοπιστεί πως γράφτηκε μεταγενέστερα. Ειδικά για τους Σουλιώτες υποστήριξε, όπως και ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Πάγκαλος, πως μιλούσαν αρβανίτικα, ενώ κατέθεσε την επιστημονική του άποψη πως το Ελληνικό Έθνος συγκροτήθηκε από τρεις διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, τους Έλληνες, τους Αρβανίτες και τους Βλάχους, οι οποίοι έγιναν Έλληνες και λογίστηκαν Έλληνες μέσα από τη διαδικασία της Ελληνικής Επανάστασης. Πριν το 1821 δεν υπήρχε αυτή η διάκριση». Δηλαδή, ήταν διαφορετικές εθνότητες οι Αρβανίτες, που έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα και οι Βλάχοι, που έδωσαν το αίμα και χρήματα για την πατρίδα, δεν ήταν Έλληνες, αλλά «λογίστηκαν Έλληνες μέσα από τη διαδικασία της .

Σημειώνω με θλίψη ότι αυτή η μη εθνοκεντρική θεώρηση της ιστορίας έχει εμφανισθεί από μερικούς εκπροσώπους της «διανοούμενους» και στην περιοχή μας, με θύμα τους Βλάχους της Ακαρνανίας…

Αλλά, ο «φωτισμένος» αυτός «μη εθνοκεντρικός» καθηγητής πανεπιστημίου, ανέφερε κι άλλους «μύθους». Συγκεκριμένα, για το Κρυφό Σχολειό τι είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Αν ρωτούσαμε το 1830 έναν πολίτη του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, τί ήταν το Κρυφό Σχολειό, δε θα καταλάβαινε καν τί του λέμε. Αυτός ο μύθος δημιουργήθηκε το 1860, γιατί προηγουμένως οι σχέσεις Πατριαρχείου-Επαναστατών είχαν διαταραχθεί με τον αφορισμό τους. Έγινε για να έρθουν πιο κοντά οι δύο πλευρές. Στα πρώτα σχολικά προγράμματα του επίσημου ελληνικού κράτους μάλιστα το μάθημα των θρησκευτικών ήταν προαιρετικό. Τα λάβαρα στην Αγία Λαύρα δε σηκώθηκαν ποτέ, όμως ο Μακαριστός Χριστόδουλος τα σήκωσε και πάλι στην Πλατεία Συντάγματος. Οι εικόνες αυτές παγιώνονται το 1890, καθώς βρισκόμαστε στο απόγειο του εθνικισμού. Οι εθνικές εταιρείες διαμορφώνουν τις πολιτικές».

Είναι αλήθεια ότι τις βάσεις για τη θεώρηση του κρυφού σχολείου ως μύθου έθεσαν με το έργο τους και άλλοι προηγούμενοι «φωτισμένοι», όπως ο Φαναριώτης λόγιος Μανουήλ Γεδεών το 1939, ο ιστορικός Γιάννης Βλαχογιάννης το 1945 και ο Γιάννης Κορδάτος το 1956. Όπως αναφέρει ο ιστορικός Απ. Διαμαντής, τα βασικά επιχειρήματα του Άλκη Αγγέλου είναι δύο φράσεις, μια από τον Βλαχογιάννη και μία από τον Γεδεών. Ο ίδιος θεωρεί ότι ο Βλαχογιάννης κάνει λάθος στο ότι οι Τούρκοι δεν απαγόρευσαν ποτέ τα σχολεία, αναφέροντας κάποια παραδείγματα υπέρ του αντιθέτου. Για τον Γεδεών σημειώνει ότι αυτός είναι εκπρόσωπος ενός οθωμανικού θεσμού, του Πατριαρχείου, και επομένως δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός. Επίσης, ο Λίνος Πολίτης ήταν ο πρώτος ακαδημαϊκός που επίσης αρνήθηκε το κρυφό σχολείο το 1957, για να ακολουθήσουν μεταγενέστερα ο Άλκης Αγγέλου και ο Δημήτριος Πάλλας το 1974. Την απουσία ιστορικής απόδειξης περί της ύπαρξης του κρυφού σχολείου δέχεται επίσης ο ιστορικός Τάσος Γριτσόπουλος, αλλά πιστεύει ότι τα περί κρυφού σχολείου απηχούν μια πραγματικότητα και απορρίπτει απόψεις ιστορικών που αρνούνται την ύπαρξή του ,όπως ο Αγγέλου. Κατά τον καθηγητή Θ. Βερέμη υπήρχε Κρυφό Σχολειό σε περιόδους έντονου εξισλαμισμού, όπως π.χ. στην Ήπειρο την εποχή του Κοσμά του Αιτωλού. Κατά τον ιστορικό Απόστολο Διαμαντή η άρνηση του κρυφού σχολείου προέρχεται από μια μερίδα ιστορικών που χρησιμοποιούν την ιστορία ως πολιτικό εργαλείο. Αυτή η ιστοριογραφική παράταξη επιτέθηκε μαζικά «εναντίον ενός ποιήματος και μιας ζωγραφιάς», επιδιώκοντας την εξαφάνιση από την ιστορική συνείδηση της έννοιας του κρυφού σχολείου που διασώζει η προφορική παράδοση και η τέχνη. Ο Διαμαντής παραθέτει αναφορές για τις διώξεις κατά της θρησκείας και της παιδείας που κατ'αυτόν συνδέονται άρρηκτα. Ως παράδειγμα κρυφού σχολείου θεωρεί και τη Σχολή Μηλεών Πηλίου αφού για τη λειτουργία της χρειαζόταν ειδική προστασία. Επίσης, η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ (μπορούσε να … λείψει;) η γνωστή βυζαντινολόγος και ιστορικός, θεωρεί , όπως κι άλλα, με τη σειρά της το κρυφό σχολείο μύθο καλλιεργημένο από την Εκκλησία, όπως μύθο θεωρεί και ότι η Ελλάδα σώθηκε από τα μοναστήρια! Θυμίζω ότι η «θεωρία» ότι το κρυφό σχολείο» ήταν «μύθος» έγινε προσπάθεια να παρεισφρήσει ακόμα και στα χολικά βιβλία μετά τη μεταπολίτευση…

Ο καθηγητής μίλησε και για το βιβλίο της Ρεπούση και την περιβόητη φράση «συνωστισμός» στην προκυμαία της Σμύρνης λέγοντας τα ακόλουθα: «Η Ρεπούση ενήργησε στο πλαίσιο της πολυπολιτισμικής κουλτούρας που επιβάλλεται και από τις ευρωπαϊκές πολιτικές στην εκπαίδευση. Κατά τη γνώμη μου δε μπορείς να κρύψεις το αίμα και τη βία από την ιστορία. Αλλά πρέπει να μιλήσεις και για τη δική σου βία. Για την είσοδο του ελληνικού στρατού στην Πέργαμο, για όσα έγιναν κατά την υποχώρησή του. Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι: Γιατί σε εκείνη τη συγκυρία η βία έφτασε σε τέτοια επίπεδα; Δε μπορούμε να το εξηγήσουμε αν δε λάβουμε υπ’ όψη τα περί εθνοτήτων εκείνης της ιστορικής περιόδου».

Με εξαίρεση μερικές μοναχικές φωνές (αλήθεια, που είναι η Ακαδημία Αθηνών και οι ιστορικοί της;) που γνωρίζουν ιστορία χωρίς όρους και προϋποθέσεις, όπως ο Γιώργος Καραμπελιάς, ο αείμννηστος Σαράντος Καργάκο και ο Αχιλλεύς Λαζάρου έχουν δώσει ηχηρότατο ράπισμα σε άλλα αυτά. Συγκεκριμένα, , ο Γιώργος Καραμπελιάς έχει δώσει την ακόλουθη ηχηρότατη απάντηση στο βιβλίο του «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο: Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας» (2011): «Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι περί το τέλος του 20ού και αρχές του 21ου αιώνα η αποσύνθεση των εθνικών ταυτοτήτων, μέσω της αποσύνθεσης των εθνικών «αφηγήσεων», έγινε κυρίαρχο πρόταγμα της δυτικής ιστορικής και κοινωνιολογικής σκέψης, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα έθνη της περιφέρειας (Καραμπελιάς, σελ. 10). Γίνεται λόγος για «σχολή» που έχει ως κύριο στόχο σημεία π.χ. της ελληνικής ιστορίας, όπως η περίπτωση των Σουλιωτών, που καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο στην ελληνική ιστορική συνείδηση, και το Ζάλογγο, το Κούγκι, το κρυφό σχολειό, η Αγία Λαύρα κ.ά., καταδεικνύονται ως σημαίνοντα στο υποσυνείδητο των Ελλήνων και ταυτίζονται με μια εθνική αγωνιστική διάθεση. Η άποψη αυτή καταγγέλλει πως για τον λόγο αυτό επιχειρείται να πληγεί η αληθοφάνεια των γεγονότων αυτών και ο ηρωικός χαρακτήρας των ατόμων που σχετίστηκαν με αυτά».

Επίσης, την ηχηρότατη απάντηση έχει δώσει ο πολυμαθής, πολυγραφότατος, φιλόλογος και ιστορικός Σαράντος Καργάκος σε ένα άρθρο υπό τον τίτλο «Αποδομητική και εποικοδομητική ιστορία», που αναρτήθηκε στο ιστολόγιό του www.sarantoskargakos.gr στις 27 Φεβρουαρίου 2014. Ακόμα, ο καθηγητής ρωμανιστής και βαλκανολόγος Αχιλλεύς Λαζάρου έχει δώσει εκτενή απάντηση σε όλα αυτά με το ογκώδες τετράτομο έργο του «Ελληνισμός και Λαοί της Νοτιανατολικής Ευρώπης- Διαχρονικές και διεπιστημονικές διαδρομές», Αθήνα 2009.

Πάνω φωτογραφία (πίνακας Νικολάου Γύζη, 1886): «Μύθος» και το «Κρυφό Σχολειό»!!!

Φωτογραφία πρώτη (Βικιπαίδεια): Ο «σφαγέας γυναικόπαιδων» Θεόδωρος Κολοκοτρώνης!

Φωτογραφεία δεύτερη (Βικιπαίδεια): Ο Παύλος Μελάς, «το χείριστο δείγμα ελληνικού πολιτισμού»!

Φωτογραφία Τρίτη (Βικιπαίδεια): Η «κλέφτρα χρυσαφικών» Μπουμπουλίνα!

27 Σεπτεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού και η Έδεσσα το γιορτάζει μαζί με τους επισκέπτες αλλά και τους μαθητές και σπουδαστές των σχολείων που καλούνται να γνωρίσουν από κοντά τον χώρο του Τουρισμού.

Φέτος η Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού είναι αφιερωμένη στις δουλειές που ανοίγονται σε έναν προορισμό τόσο αυταπασχόλησης όσο και ετεροαπασχόλησης. Οι συμμετέχοντες θα γνωρίσουν από κοντά τις νέες τεχνολογίες για την βραχυχρόνια μίσθωση τύπου AirBnB, όπως επίσης και τα επαγγέλματα και την εξειδίκευση στον χώρο του τουρισμού, του πολιτισμού, του περιβάλλοντος και των εμπειριών. Ειδικοί εκπαιδευτές από το Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος, το Μητροπολιτικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης και τα εξειδικευμένα στελέχη της Δημοτικής Επιχείρησης Έδεσσας θα μυήσουν στα μυστικά του μαθητές και σπουδαστές ώστε να γνωρίσουν έναν επαγγελματικό χώρο που έχει εξαιρετικό μέλλον στην Ελλάδα και παράλληλα θα γνωρίσουν τις δράσεις και της δραστηριότητες του προορισμού Έδεσσα και Ορεινή Πέλλα. Επίσης θα γνωρίσουν από κοντά την κάρτα πόλης, την Edessa City Card το επιτυχημένο εργαλείο που βοηθά τους επισκέπτες να γνωρίσουν εύκολα και οικονομικά τα αξιοθέατα, τις δραστηριότητες, τον πολιτισμό και την γαστρονομία της πόλης και της ευρύτερης περιοχής. Η Ορεινή Πέλλα με κέντρο την πόλη της Έδεσσας αναπτύσσεται ως ένας σημαντικός προορισμός σε ένα δίκτυο αξιοθεάτων που περιλαμβάνει τους Καταρράκτες της Έδεσσας, το Υπαίθριο Μουσείο Νερού Έδεσσας, το Χιονοδρομικό Κέντρο Βόρας-Καϊμάκτσαλάν, τον Παραδοσιακό οικισμό του Αγίου Αθανασίου, τα λουτρά Πόζαρ και βέβαια την Πέλλα με τους αρχαιολογικούς και βυζαντινούς θησαυρούς πατρίδα και γενέθλιος τόπος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Στόχος είναι σταθερά ο 12μηνος θεματικός τουρισμός κάτι που μπορεί να αποτελεί σχέδιο για κάθε προορισμό της Ελλάδας σύμφωνα με τον Ευάγγελο Κυριακού, υπεύθυνο τουρισμού της πόλης. Όπως τονίζει είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι νέες τεχνολογίες μπορούν να μας κάνουν επιχειρηματίες και απασχολούμενους στο τουρισμό εντός … 24 ωρών αν δώσουμε ένταση στην τοπική ταυτότητα, χαρακτήρα και προσωπικότητα στο προϊόν με συνδυασμένες υπηρεσίες από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς όχι μόνο για να λύσουμε προβλήματα αλλά και για να παρέχουμε στους επισκέπτες μας λύσεις που διευκολύνουν την ζωή τους και ταυτόχρονα παράγουν μοναδικές εμπειρίες. Η πρόσκληση είναι ανοικτή για τα σχολεία της Έδεσσας, του Ν.Πέλλας και όχι μόνο στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του Ελληνικού Τουρισμού την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου από τις 10 το πρωί. Η όλη εκδήλωση περιλαμβάνεται στον επίσημο κατάλογο εκδηλώσεων του Παγκόσμιου οργανισμού Τουρισμού.

Δηλώσεις Συμμετοχής σχολείων / σχολών / ομάδων www.edessacity.gr

http://wtd.unwto.org/content/edessa-destination-management-tools-tourism-education-jobs-all /  

Photo & Text: FB Edessa Tourist Information Center

Έχει ξεκινήσει, εδώ και λίγες ημέρες, η υποβολή των ηλεκτρονικών αιτήσεων από δικαιούχους προκειμένου να τους καταβληθεί το εποχικό επίδομα του ΟΑΕΔ για το 2019.

Οπως γίνεται γνωστό σε ανακοίνωση του οργανισμού, η προθεσμία υποβολής των αιτήσεων λήγει στις 2 Δεκεμβρίου 2019 και ώρα 15:00 για όσους υποβάλλουν αίτηση, μέσω των ΚΠΑ 2 και των ΚΕΠ και ώρα 23:59 για όσους υποβάλλουν αίτηση με ηλεκτρονικό τρόπο. Η παραλαβή των δικαιολογητικών θα ολοκληρωθεί την επόμενη εργάσιμη μέρα (3/12/2019).

Ποιοι είναι οι δικαιούχοι για το εποχικό επίδομα

Δικαιούχοι του εποχικού επιδόματος είναι εργαζόμενοι των εξής κλάδων:

Οικοδόμοι, λατόμοι, ασβεστοποιοί, πλινθοποιοί, αγγειοπλάστες, δασεργάτες, ρητινοσυλλέκτες, καπνεργάτες, μουσικοί μέλη των οικείων επαγγελματικών σωματείων, υποδηματεργάτες, μισθωτοί ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, χειριστές εκσκαπτικών-ανυψωτικών-οδοποιητικών-γεωτρητικών μηχανημάτων, ηθοποιοί, τεχνικοί κινηματογράφου και τηλεόρασης, ταξιθέτες θεάτρου-κινηματογράφου, χειριστές και βοηθοί χειριστών κινηματογράφου, ελεγκτές κινηματογράφου και θεάτρου, ταμίες κινηματογράφου και θεάτρου, μισθωτοί τουριστικού και επισιτιστικού κλάδου και σμυριδεργάτες, χορευτές - μέλη των οικείων κλαδικών ή ομοιοεπαγγελματικών σωματείων, καθώς και των τεχνικών απασχολούμενών σε ζωντανές οπτικοακουστικές εκδηλώσεις-μέλη των οικείων κλαδικών ή ομοιοεπαγγελματικών σωματείων.

Τα δικαιολογητικά για τις ημέρες ασφάλισης, το εισόδημα και την άδεια διαμονής για τους πολίτες τρίτων χωρών, αναζητούνται αυτεπάγγελτα από τον ΟΑΕΔ μέσω των Πληροφοριακών Συστημάτων του ΕΦΚΑ (πρώην ΙΚΑ-ΕΤΑΜ), της Γ.Γ.Π.Σ. και του υπουργείου Εσωτερικών, αντίστοιχα.

Πληροφορίες σε σχέση με τους όρους, τις προϋποθέσεις, το ύψος του εποχικού επιδόματος και τα δικαιολογητικά είναι διαθέσιμες στον διαδικτυακό τόπο του Οργανισμού (www.oaed.gr).

 Πηγή: ethnos.gr

Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 19/09/2019

Γράφει ο Rodi de Fuca

Τι ξέρω εγώ για τη Λαγκούνα; Τι ξέρω εγώ για τους ανθρώπους της. Για τις θυσίες τους, στην Κλείσοβα, στο Ντολμά ή στο Βασιλάδι. Τι ξέρω για τα σύνορά της ή τη σημασία της σαν βιότοπο; Τι ξέρω για τους ποιητές της; Τόσο την εξύμνησαν αυτοί που θα 'ταν ιεροσυλία να παλιλλογώ ενάντια σε τέτοιους εγκωμιαστές σαν τον Παλαμά ή τον Μαλακάση, τον Τραυλαντώνη ή τον ίδιο Σολωμό.

Εγώ θα 'θελα μόνο να μιλήσω στη Λαγκούνα. Να της πω πώς την είδα μέσα απ’ τα μάτια μιας σύγχρονης ελληνολάτρισσας που την αγάπησε τόσο ώστε να με γυρίσει στα ανάβαθα νερά της και να με κάνει να τη δω μ’ αλλιώτικα μάτια, μ’ άλλη ευαισθησία, μ’ ξέχωρη τρυφεράδα. Πως την είδα μέσα απ’ τα μάτια του Αλέξανδρου όταν την χάιδευε με τα μικρά του χέρια και την ευγνωμονούσε που του ταξίδευε αγαλιανά το πλαστικό ταξί της θάλασσας που του ‘χε χαρίσει η νονά του στη γιορτή του. Πως την γνώρισα μέσα απ’ τα χρώματα που σκορπούν οι ηλιαχτίδες στους πίνακές της, όταν σουρουπώνει, ολισθαίνοντας πάνω στους λοφίσκους τ’ αλατιού, στις πλάτες των φλαμίνγκο, στων πριαριών τις σακολέβες. Εκείνα τα χρώματα που εγώ θωρούσα πως ήτανε βαθύχρωμα και σμαραγδί και νερατζάτα κι εκείνη τα ‘βγαζε απ’ τη παλέτα της μαβιά, μενεξεδί, και μολυβένια. Κι όταν νόμιζα πως τα νερά της αντανακλούσαν σε ωχρόλευκα, καραμελένια ή λεμονιά, καθρεφτιζόταν στους πίνακές της απαλά τα θαλασσιά, τα λουλακί και τα βελούδινα. Κι έδινε ονόματα καθημερνά στις γαΐτες που λικνιζότανε στα κύματά της: Άννα, Τασία, Κατινιώ, πάντα με νοστιμάδα θηλυκού όπως ταιριάζει στις ψαρόβαρκες.

«Όσο πιο πολύ πλησιάζεις τη Λαγκούνα τόσο χάνεις την perspectiva έλεγε. Καλλίτερα να την κοιτάξεις από πάνω, από μακριά, από απόσταση. Τόσο όσο να χάνεται το βλέμμα σου στην απεραντοσύνη της και ο Αράκυνθος να τη σκεπάζει».

Την είχε μαγέψει το λιθόστρωτο της πόλης, τόσο όσο κι εκείνο του Αργοστολιού, που παρέμενε η μεγάλη της αγάπη, με τα ουζερί και τις ταβέρνες του που την προκαλούσαν δελεαστικά να παραδοθεί καθημερνά στις λιχουδιές τους μ’ ενθουσιασμό. Μα η λαχτάρα της ήταν να σουρουπώσει, να πέσει το κάμα και να δροσίσει ο καιρός. Να γείρουν οι σκιές πάνω στα ευκάλυπτα και τ’ αλμυρίκια απ’ το Δασάκι που τ’ απολάβαινε απ’ το παράθυρο του ξενοδοχείου να κρυφτοπαίζουν με τις σκερτσόζικες δέσμες των ηλιαχτίδων σαν λαμπιόνια π’ αναβοσβήνουν ανάμεσα απ’ τις φυλλωσιές. Τότε αποφάσιζε να ξεχυθεί στη φύση φορτωμένη την παλιά της Nicon 90 και την ανάγλυφή της, απ’ το χρόνο, παλέτα, και να διαβεί το κατώφλι του ιδιότροπου εκείνου δρόμου που χάνεται στη λιμνοθάλασσα και που σε φέρνει δεσμώτη στο μικρονήσι της Τουρλίδας, με τους zarapitos, εκείνα τα παρδαλά πετούμενα με τα δρεπανωτά αστεία τους ράμφη απ’ τα οποία πήρε τ’ όνομα του το νησάκι.

«Νομίζεις πως όλοι βλέπουν τη Λαγκούνα όπως τη βλέπω εγώ;».

Με ρωτούσε ταχτικά λες και αμφέβαλε για την έννοια που δίναμε όλοι μας σε τέτοιο έκπαγλο δημιούργημα της πλάσης, λες κι ήτανε ταγμένη μόνο για διαλεγμένα βλέμματα.

«Όταν έχεις κάτι ξεχωριστό μπροστά σου, σ’ όλες τις στιγμές της ζωής σου, σε κάθε στιγμή, δεν του δίνεις την αξία που του αρμόζει».

«Δεν πρόκειται για μια φτηνή εκτίμηση αξίας αλλά για την ευφροσύνη του μυαλού σου!»

«Δεν αμφιβάλω. Όμως πρέπει να αξιολογείς και τα ασκημάδια του κάθε τόπου…».

«Δεν ξέρω τι εννοείς μ’ αυτή τη λέξη, εγώ βλέπω μόνο, χρώματα!».

Πέρασαν σχεδόν σαράντα χρόνια από τότε που αντίκρυσε για πρώτη φορά τη Λαγκούνα και κάθε χρόνο την έβλεπε με άλλα μάτια. Της πρόσθετε καινούργια χρώματα, καινούργιο απαλάσπρισμα στα παραγάδια, καινούργιες στέγες κρεμεζί στις μερακλίδικες πελάδες, καινούργιους ασπριδερούς ντουσεμέδες στο λιθόστρωτο. Είχε βάλει στ’ όνειρο να φτιάξει μιαν έκθεση με ένα κονσέρτο από χρώματα που θ’ ανέδυαν απ’ τη Λαγκούνα. Να συγκεντρώσει τόσους πίνακες που να καλύψουν όλες τις περσπεκτίβες απ’ όπου μάντευε εκείνη πως κινούνταν τα μεταπλασμένα χρώματά της.

Μα κι αν δεν βρήκε το χρόνο να ολοκληρώσει τ’ όνειρό της μ’ έμαθε να βλέπω μ’ άλλα μάτια τη Λαγκούνα. Κοιτάζοντάς την ταπεινά, μ’ εκείνα τα μάτια που την θωρήσαν, ο Παλαμάς κι ο Μαλακάσης, ο Βύρωνας κι ο Δροσίνης.

Αν κι έχω την υποψία πως λίγοι την διανθήσανε τόσο όσο η νονά του Αλέξανδρου…

 «Πότε θα ‘ρθεις ξανά στη Βαρκελώνη να σε δω;».

«Όταν ξανάρθεις στη Λαγκούνα μου!».

Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού