Αναμνήσεις του Δημήτρη Στεργίου
Σήμερα (1η Μαϊου 2019) γιορτάζεται, όπως κάθε χρόνο, η εργατική πρωτομαγιά με συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, με φορομπηχτισμό, με υψηλό δημόσιο χρέος, με μειωμένο οικογενειακό εισόδημα και με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη!
Και θυμήθηκα ότι στη δεκαετία του 1950, στο χωριό μου, την Παλαιομάνινα Αιτωλοακαρνανίας, την ημέρα αυτή γιόρταζαν μόνο τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου με ποιήματα για την Πρωτομαγιά και με μπουκέτα από μυρωδάτα τριαντάφυλλα, αγριοβιολέτες, παπαρούνες και μαργαρίτες που μαζεύαμε από τις αυλές και τα χωράφια.
Θυμήθηκα ότι τότε στο χωριό τίποτε δεν θύμιζε εργατική πρωτομαγιά, καθώς όλοι σχεδόν οι κάτοικοι ασχολούνταν με το φύτεμα των καπνών από το πρωί έως το βράδυ!
Θυμήθηκα ότι την πρωτομαγιά ως αργία και όχι ως … «απεργία» τη γνώρισα αργότερα στο Μεσολόγγι, όταν πήγα στο (τότε εξατάξιο) Γυμνάσιο της Παλαμαϊκής Σχολής, όπου όλοι, μεγάλοι, μικροί, κατά πυκνές ομάδες, ξεχυνόμασταν στους μοσχοβολημένους δρόμους, έξω από την ιστορική Πύλη, με τα ευωδιαστά τριαντάφυλλα και αγιόκλημα και τραγουδούσαμε τραγούδια του Μάη.
Και θυμήθηκα ότι την ημέρα αυτή, ύστερα από 25 χρόνια, ως διευθυντής εφημερίδας στη δεκαετία του 1970 (λίγα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση!), είχα πραγματοποιήσει σύσκεψη μεταξύ στελεχών για τον προγραμματισμό της ύλης και την αποτύπωση των συνδικαλιστικών και κομματικών αντιδράσεων και παρεμβάσεων κατά την ημέρα αυτή.
Θυμήθηκα ότι, καθώς έμπαινα στην αίθουσα των συνεδριάσεων, έλεγα επίκαιρους στίχους τραγουδιών για την Πρωτομαγιά, όπως μού τους είχαν διδάξει οι δάσκαλοί μου στο Δημοτικό σχολείο.
Θυμήθηκα που έλεγα «Πρωτομαγιά, τα λούλουδα γιορτάζουν και τα πουλιά τα ταίρια τους φωνάζουν» ή «Ξημερώνει αυγή δροσάτη, με το πρώτο της πουλί, λες και κράζει τον εργάτη στη φιλόπονη ζωή…» του Γεράσιμου Μαρκορά (1826-1911):
Ξημερώνει αυγή δροσάτη
με το πρώτο της πουλί
λες και κράζει τον εργάτη
στην φιλόπονη ζωή.
Πριν αχνίσει κάθε αστέρι
με χαρούμενη καρδιά,
νέοι, μεσόκοποι και γέροι,
τρέξετ’ όλοι στη δουλειά!
Μη σας είναι ο ξένος πλούτος
εν’ αγκάθι στην καρδιά –
πέστε αζήλευτα: Είναι τούτος
εργασίας κληρονομιά.
Σηκωθείτε! Η γη χαρίζει
μόνον άφθονο καρπό,
αν ο κόπος την ποτίζει
μ’ έναν ίδρωτα συχνό.
Πάντα, ναι, τιμίου κόπου
οι γλυκύτατοι καρποί
είν οι μόνοι, που τ ανθρώπου
σώμα τρέφουν και ψυχή.
Πριν αχνίσει κάθε αστέρι
με χαρούμενη καρδιά,
νέοι, μεσόκοποι και γέροι,
τρέξετ’ όλοι στη δουλειά!
Θυμήθηκα ότι μόλις μπήκα στην αίθουσα των συνεδριάσεων, κάποιος αριστερός συνάδελφος με προσγείωσε λέγοντας τα εξής: «Σε άκουγα να τραγουδάς κάτι που πια η πραγματικότητα τα έχει … αχρηστεύσει. Δεν υπάρχει πια σήμερα φιλόπονη ζωή για τον εργάτη, διότι διεκδικεί ίσα δικαιώματα στη ζωή…»
Θυμήθηκα ότι έμεινα αποσβολωμένος από την παρατήρηση του συναδέλφου μου, αλλά δεν έδωσα συνέχεια…
Θυμήθηκα όμως τη συνέχεια έδιναν με αγριότητα τα γνωστά σκληρά πακέτα λιτότητας και ο φορομπηχτισμός, που κορυφώθηκαν με τα Μνημόνια, όταν έγινε και γίνεται η μεγαλύτερη λεηλασία του εισοδήματος των νοικοκυριών και η μεγαλύτερη δοκιμασία των εργαζομένων με την ένταξή τους κατά χιλιάδες στη στρατιά των ανέργων…
Σήμερα, θα περίμενα ύστερα από αυτούς επίμονους εργατικούς αγώνες και τις γιορτές μόνο με συνθήματα και ηχηρά παρόμοια κατά την ημέρα της Πρωτομαγιάς, περίμενα τους εργάτες και τους εργαζόμενους (μεταξύ των οποίων ήμουνα κι εγώ επί 45 χρόνια!) όχι μόνο να μην υπήρχε ανεργία, όχι μόνο να μην υπήρχε λεηλασία του εισοδήματος, όχι μόνο να μην υπήρχε τρόικα και Μνημόνια και εφιαλτικό χρέος, αλλά ευημερία, ανάπτυξη και χώρα ισχυρή, με κύρος και αξιοπρέπεια…
Αμ δε!!!
