Αλλά, έλεος! Έλεος!!! Έλεος!!! Στην ίδια χώρα ζούμε. Κάναμε  15 εκλογές μετά το 1974, εκλέξαμε  οκτώ πρωθυπουργούς για ισάριθμες κυβερνήσεις, «φάγαμε»  2,1 τρις. ευρώ με τη μορφή φορολογικών εσόδων, κοινοτικών προγραμμάτων και δανείων, υπέστημεν  τρεις  Διαδικασίες Υπερβολικού Ελλείμματος από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δηλαδή απειλή για grexit, πάμπολλα προγράμματα λιτότητας,  τρία ολοένα «σκιζόμενα» Μνημόνια,  400 δις. ευρώ δημόσιο χρέος , άγρια περικοπή της ιδιωτικής περιουσίας κατά 140 δις. ευρώ, άγρια περικοπή μισθών και συντάξεων που ακόμα δεν έχουν επιστραφεί παρά τις αποφάσεις ανωτάτων δικαστηρίων ως …αντισυνταγματική και … μιλάμε!! Έλεος!!! Έλεος, Έλεος, Έλεος!!!!

Όλοι σχεδόν γνωρίζουμε ότι σ΄ αυτή τη χώρα της φαιδράς  πορτοκαλέας  θάλλουν, ευδοκιμούν πολλές  υπερβολές, όπως και  εκείνη η υποκριτική  για την ακρίβεια, η οποία χρησιμοποιείται από την εκάστοτε αντιπολίτευση ως πολιορκητικός κριός εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης  και η οποία, τελικά, θυμίζει τη γνωστή θυμόσοφη λαϊκή ρήση «ό,τι κάνει η γίδα στο τομάρι το τραβάει το τομάρι».

Επίσης, σ΄ αυτή τη χώρα, όπου ο καθείς δηλώνει ό,τι θέλει, πώς είναι και  λέει ό,τι θέλει  για να εντυπωσιάσει ή να  επικοινωνήσει ή συνήθως να «εσθίη χωρίς να σκάπτη», όπως έλεγε ο Εμμανουήλ Ροίδης πριν από … 150 χρόνια,λένε για τους ικανούς και πανέξυπνους πώς «διαβάζουν ακόμα και βουλωμένο γράμμα»!

Ωστόσο, σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, για την οποία όλοι σχεδόν υπερηφανεύονται, πλην του Αριστοτέλη και του Αριστόβουλου Μάνεση ότι έχει την πιο πλήρη Δημοκρατία,  αυτή  η  ικανότητα του κ. Θεοδωράκη να «διαβάζει βουλωμένη  αδειανή  από ψηφοδέλτια κάλπη» πολύ πριν από τις εκλογές διεκδικεί παγκόσμια πρωτοτυπία και ιδιαιτερότητα!  Ακόμα και η Πυθία έλεγε τους χρησμούς με υπονοούμενα, με διάφορα σημεία στίξης, με επιφυλάξεις, δηλαδή.

«Σε λίγους μήνες η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα αποτελεί παρελθόν για τη χώρα», «προφήτεψε» ο κ. Θεοδωράκης! Αυτό σημαίνει ότι στο εξής δεν χρειάζεται η ελληνική Δημοκρατία εκλογές για την ανάδειξη νέων κυβερνήσεων από τον λαό, αλλά πρέπει  να αποτείνονται μόνο από τον . Θεοδωράκη για χρησμό, που θα είναι, βεβαίως, βεβαίως, … βολικός για το κόμμα του!!!

Έχω το θάρρος και την υποχρέωσή μου ως δημοσιογράφου, διευθυντή επί σαράντα χρόνια μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων, διότι δεν θέλησα, παρά τις πιέσεις, να ενταχθώ σε κόμμα. Δεν αποδέχθηκα αυτή την πρόταση, διότι  ως δημοσιογράφος είχα μόνο μια αποστολή: την άρτια, σωστή, αντικειμενική ενημέρωση για την οποία πλήρωναν οι αναγνώστες μου αγοράζοντας τις αντίστοιχες εφημερίδες.

Έτσι, μπορώ, αν μου επιτρέπει,  να συμβάλω και τώρα στην ενημέρωση με μερικές παρατηρήσεις στο άρθρο του κ. Θεοδωράκη,  ο οποίος κι εκείνος θέλει να προσφέρει, αλλά υπάρχουν άλλοι τρόποι. Όλα αυτά που θύμισαν  τον αείμνηστο  καθηγητής  του Συνταγματικού Δικαίου και  ακαδημαϊκό (θύμα της χούντας) αείμνηστο Αριστόβουλο Μάνεση, ο οποίος  ήδη από την αρχή, δηλαδή μετά τη μεταπολίτευση, άρχισε να ανησυχεί και να χαρακτήριζε «ως  το πλέον σοβαρό σύμπτωμα πολιτικού εκφυλισμού της  αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» μετά τη μεταπολίτευση…» μερικές κομματικές εκδηλώσεις και συμπεριφορές.

Με  βάση, λοιπόν,  τη διδασκαλία του Μάνεση, την οποία και είχα παρακολουθήσει,  ο  επίτιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου και διάδοχός του Αντώνης Μανιτάκης σε μια σχετική εκδήλωση, στην οποία παρευρέθηκα, διερωτήθηκε: «Αν αυτά δεν είναι  στρέβλωση και εκφυλιστικό  σύμπτωμα της  αντιπροσωπευτικής αρχής και παράδειγμα χαρακτηριστικό περιφρόνησης του γενικού συμφέροντος και του κοινού καλού για χάρη παραταξιακών ή συντεχνιακών συμφερόντων και αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της πελατοκρατίας, η  κυριότερη αιτία της πολιτικής αναξιοπιστίας  της πολιτικής εξουσίας και  απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, τότε τι άλλο είναι;»

Αριστοτέλης:  Ορθή Δημοκρατία είναι εκείνης της μεσαίας τάξης!

Όλα αυτά τα εκφυλιστικά συμπτώματα  της σύγχρονης  «νεωτεριστικής δημοκρατίας» τα είχε  προβλέψει ο μέγας ημών πρόγονος Αριστοτέλης, ο οποίος, έχων εμμονήν με  τη μεσαία τάξη, με τη «μεσότητα», η οποία συνεχώς σήμερα  λεηλατείται από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις πολύχρωμων κομμάτων όλων των εποχών, αναφέρει ότι αυτή δεν είναι η «ορθή δημοκρατία».  Και σε επίρρωση της διαπίστωσης αυτές παραθέτει  τις ακόλουθες   αρχές της ορθής  δημοκρατίας, της «Πολιτείας»,  όπως την ονομάζει  και υιοθετεί ο Αριστοτέλης. Οι αρχές αυτές είναι οι ακόλουθες:

Πρώτον, η μεσότης ως μέτρο για την κοινωνικο-οικονομική στρωμάτωση της πόλης,  η οποία  συνεκτιμά αφενός τις παραγωγικές προτεραιότητες και αφετέρου στην κατανομή του πλούτου, που πρέπει να κατατείνει προς μια σύγκλιση στο μέσον, και όχι στην υπερβολή της ανισότητας.

Δεύτερον,  η μεσότης ως μέτρο για τη συγκρότηση του πολιτικού συστήματος, δηλαδή   για την κατανομή των αρχών/αξιωμάτων («τίνα τρόπον νενέμηνται»). Εν προκειμένω, ο Αριστοτέλης τάσσεται υπέρ ενός συστήματος, που οδηγεί στη συνάντηση των κοινωνικών αντιπάλων, στο μέσον της πολιτείας. Το σύστημα όμως αυτό δεν μπορεί να είναι αναφορικό στις κατεστημένες πολιτείες της ολιγαρχίας και της δημοκρατίας, διότι οι πολιτείες αυτές δεν παράγουν συναινέσεις μεταξύ των αντικειμένων κοινωνικών στρωμάτων. Από την άλλη, η «Πολιτεία» του Αριστοτέλη εστιάζει την προσοχή της στις πραγματικότητες της εποχής του. Επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε μια κάποια σύνθεση των αξιακών σταθερών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την κινητήριο δύναμη  στο σύνολο της  κοινωνίας.

Έτσι, οι σταθερές αυτές, προκύπτουν κατ’ αρχάς,  από την ταξινόμηση που επιχειρεί των πολιτειών. Διακρίνει μεταξύ των ορθών και των ημαρτημένων πολιτειών, με γνώμονα τον σκοπό τους. Οι μεν πρώτες, αποβλέπουν στη θεραπεία του κοινού συμφέροντος, οι δε δεύτερες, στο ίδιον συμφέρον (προσωπικό ή μερικό/ταξικό) των κατόχων τους.

Συγχρόνως, παρατηρεί, ότι η ολιγαρχία είναι φύσει ημαρτημένη πολιτεία και, ως εκ τούτου, δεν δύναται να ικανοποιήσει τις αξιακές και πραγματολογικές προτεραιότητες .Είναι φύσει ημαρτημένη πολιτεία, διότι είναι εξ αντικειμένου άδικη απέναντι στο πλήθος, αφού θεραπεύει, όχι το κοινό αλλά το ίδιον συμφέρον της ολιγαρχικής τάξης.

Με βάση όλα αυτά, η δημοκρατία ταξινομείται στις ημαρτημένες πολιτείες. Είναι ημαρτημένη, υπό το πρίσμα της ριζοσπαστικής της εκδοχής. Στο συμπέρασμα αυτό, καταλήγει κανείς αβίαστα, όταν εξετάζει την ορθή «Πολιτεία», την οποία αξιολογεί ως την επαρκέστερη για τη διασφάλιση της σταθερότητας στην πόλη, και ως φορέα ενός αξιακού συστήματος που ο ίδιος το αποδέχεται ως προσήκον στον ανθρωποκεντρικό κοινωνικό τύπο της εποχής του.

Υπάρχουν σήμερα όλα αυτά με το χαρακτηρισμό κομμάτρων ως «προοδευτικών», ως «σοσιαλιστικών», ως «αριστερών», ως «κομμουνιστικών», ως «ακροδεξιών» και μάλιστα  εν λειτουργία μιας … Δημοκρατίας; Έλεος, και, πάλι, έλεος!!!  Ψιλά γράμματα, θα πείτε. Ναι, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα ως απάντηση στους μνηστήρες της εξουσίας που παράγουν κι αναπαράγουν  εκείνα των προκατόχων τους, λέγοντας όμορφα … ποιήματα!!!

Μόνιμος δημαγωγικός πολιορκητικός κριός η … ακρίβεια!

Αλλά, ο κ. Θεοδωράκης δεν  μπόρεσε να απαλλαγεί  κι από το ημαρτημένον  δημαγωγικόν σύνδρομον της ακρίβειας το οποίο έχει κάνει «ρόμπα» όλες τα κόμματα αντιπολίτευσης ως κυβερνήσεις που το χρησιμοποιούσαν ως αντιπολιτεύσεις για … «ρίχνουν» τις  εκλεγμένες κυβερνήσεις. Οι αναγνώστες της «Αιχμής» γνωρίζουν τις «Ραψωδίες» του Έπους «Ακριβειάς»  από πολλά άρθρα μου που έχουν δημοσιευθεί και με πίνακες. Γνωρίζουν  ότι οι προτάσεις μου για την αντιμετώπιση του πληθωρισμού ταυτίζονται με εκείνες του κ. Θεοδωράκη, δηλαδή για μείωση των φόρων που πυρακτώνουν το μόνιμο φλέγον  πληθωριστικό υπόβαθρο στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι αυτό μόν. Είναι και η απουσία  του πραγματικού ανταγωνισμού και οι στρεβλώσεις στην πραγματική οικονομία (κυριαρχία μικρομεσαίων που λοιδορούν οι οικονομικοί νόμοι και αποτελεί ταμπού προφανώς  για τον κ. Θεοδωράκη!!!).  Η ακρίβεια, όπως και η πενία, η φτώχεια «τη Ελλάδι μεν αεί ξύντροφος εστίν», έγραφε ο πατήρ της ιστορίας Ηρόδοτος! Και τώρα έρχεται ο κ. Θεοδωράκης να διαψεύσει αριθμούς και Ηρόδοτο!
Διότι, κυρίως από τις αρχές του 2022 έγινε ξανά  «θριαμβευτική» υποδοχή της  νέας ακρίβειας  από τα κόμματα της μείζονος και ελάσσονος  αντιπολίτευσης και από ολόκληρο σχεδόν τον έντυπο και ηλεκτρονικό ελληνικό Τύπο, ο οποίος μού θύμισε ανάλογο  αντιπολιτευτικό, κομματικό και μακροοοικονομικό λαϊκισμό της περιόδου από το 1974, όταν σημειώθηκε ρεκόρ πληθωρισμού όλων των εποχών στη χώρα μας (16,9%) έως και 2008 (όταν ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα ήδη από το 1999), το 1980 (όταν βρισκόταν σε επίπεδα πάνω από το 20%), την πρώτη πενταετία του 1990 (όταν συνεχιζόταν στα ίδια περίπου επίπεδα), το υπόλοιπο μισό της δεκαετίας του 1990 (όταν ύστερα από 22 χρόνια ο πληθωρισμός έγινε μονοψήφιος, δηλαδή 8,9% το 1995!)  έως την έναρξη των επάρατων Μνημονίων το 2010.

Κατά την περίοδο αυτή, η ακρίβεια αποτελούσε   την ίδια μόνιμη επωδό  πρόκλησης κομματικού κόστους στην εκάστοτε κυβέρνηση από την εκάστοτε αντιπολίτευση και εξασφάλισης κομματικού οφέλους από την εκάστοτε αξιωματική κυρίως αντιπολίτευση. Επίσης,  οι  ίδιες κραυγές  που έδιναν την εντύπωση ότι κηρύχτηκε τρίτος παγκόσμιος πόλεμος  αποτυπώνονταν στα πρωτοσέλιδα όλων σχεδόν των προσκείμενων προς την εκάστοτε αντιπολίτευση εφημερίδων και στα «Δελτία Ειδήσεων κυρίως της ιδιωτικής τηλεόρασης!

Για να καταδειχθεί η παραπάνω διαπίστωση για την έντονη προσπάθεια των κομμάτων να κερδίσουν τις εκλογές με φλάμπουρο την ακρίβεια, υπενθυμίζω ότι σε όλη αυτή τη μακρά περίοδο κυβέρνησαν η Νέα Δημοκρατία από το 1974 έως το 1981 με πληθωρισμό που έφθασε έως το 24,9%, το ΠΑΣΟΚ από το 1981 έως το 1989 με πληθωρισμό που έφτασε έως το 23% (1986), η «αθώα» Οικουμενική Κυβέρνηση υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα το 1990 με πληθωρισμό 20,4%, πάλι η Νέα Δημοκρατία  (1991-1993)με πληθωρισμό  έως και 19,5%, στη συνέχεια πάλι το ΠΑΣΟΚ (1994- 2004) που συρρίκνωσε τον πληθωρισμό από  14,4% το 1993 στο 2,6% το 1999 για τις ανάγκες της ΟΝΕ, και πάλι η Νέα Δημοκρατία (2004-2009) με πληθωρισμό που βρισκόταν γύρω στο 4%. Κι όμως, μολονότι και στις τελευταίες κυβερνητικές περιόδους ο πληθωρισμός βρισκόταν σε χαμηλά επίπεδα, τόσο η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη όσο και η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη είχαν υποστεί την πιο σκληρή (ως οιονεί … εκδίκηση και αντεκδίκηση!) αντιπολίτευση με θέμα την ακρίβεια.

Είναι αλήθεια ότι ο πληθωρισμός κατά τη μακρά εκείνη περίοδο ήταν το μόνιμο σαράκι, το οποίο,  μαζί με τη λεηλασία από τα γνωστά προγράμματα λιτότητας  συνεχώς, κατέτρωγε το εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών. Αλλά, όπως προκύπτει από τα  επίσημα διαχρονικά στατιστικά στοιχεία, ο πληθωρισμός και η λιτότητα, οι φοροεπιδρομές (κυρίως με τον ΦΠΑ), οι αυξήσεις των τιμολογίων  κρατικομοπωλιακών τότε δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών  ήταν αιτιατά  της άφρονος οικονομικής πολιτικής  που εφαρμοζόταν σε όλη αυτήν την περίοδο (και συνεχίζεται), η οποία κατέλειπε υψηλά δημόσια ελλείμματα, αποδυνάμωνε τους παράγοντες για την ανάπτυξη και  ενίσχυε συνεχώς τη δυναμική του δημόσιου χρέους. Και στο σημείο αυτό εντοπίζεται το  μόνιμο πολιτικό δράμα της Ελλάδος, όπως  τόνισε ο αείμνηστος Γεράσιμος Αρσένης κατά την παρουσίαση του βιβλίου μου «Η  μεγάλη φούσκα της οικονομίας, 1981-2001» (Εκδόσεις Παπαζήτηση) το 2002.

Δηλαδή, τότε, παρατηρούνταν  το ακόλουθο  προκλητικό πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά  και οικονομικά φαινόμενο: Με «πολιορκητικό κριό» την ακρίβεια, η εκάστοτε αξιωματική κυρίως αντιπολίτευση  κέρδιζε τις εκλογές και σχημάτιζε κυβέρνηση, αλλά αντί  περιορισμού των πληθωριστικών πιέσεων, όπως υποσχόταν  προεκλογικά,  εφάρμοζε  τα ίδια  μέτρα που  πυράκτωναν ακόμα περισσότερο το πληθωριστικό υπόβαθρο. Και έτσι, με τη σειρά  της  η εκάστοτε αντιπολίτευση, η οποία, ως κυβέρνηση  είχε δεινοπαθήσει από  τις καταγγελίες  της εκάστοτε αντιπολίτευσης , έκανε τα ίδια, επιβεβαιώνοντας τη γνωστή θυμόσοφη λαϊκή ρήση «ό, τι κάνει η γίδα στο πουρνάρι το τραβάει το … τομάρι»!  Όμως στην πραγματικότητα διαιωνιζόταν και διαιωνίζεται  μια σκληρή πραγματικότητα που την «τραβούσαν» και  «τραβάνε»  η ελληνική οικονομία, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις.

Υπενθυμίζω, με την ευκαιρία, ότι πέντε ήταν και είναι εν δόξη και τιμή  κυρίως οι  «πολιορκητικοί κριοί» της εκάστοτε αντιπολίτευσης για την «άλωση» της εκάστοτε κυβέρνησης: Η ακρίβεια, η υπερχρέωση των νοικοκυριών, η «εκποίηση της δημόσιας περιουσίας» και οι αυξήσεις των τιμών της βενζίνης, η οποία ανέκαθεν αποτελούσε ,,, «εθνικό ιδεώδες»  για τον Έλληνα και «αντιπολιτευτικό σπορ» για την εκάστοτε αντιπολίτευση.

Μόλις εμφανίστηκε η ακρίβεια, άρχισαν ξανά τα ίδια κομματικά  …  «όργανα» σαν να μην ήταν ποτέ … κυβέρνηση!!!

Όμως, όλα αυτά τα παθήματα, όπως καταδεικνύεται κι από το άρθρο του κ. Θεοδωράκη,  δεν έγιναν ποτέ μαθήματα, καθώς  σημαίνουν ότι  ο ολέθριος λαϊκισμός, έτσι όπως εκδηλωνόταν,  απέστρεφε το πρόσωπό του από την πραγματικότητα, δηλαδή από τα αίτια που προκαλούσαν και προκαλούν τον πληθωρισμό (διεθνείς ενεργειακές κρίσεις, φοροεπιδρομές, λιτότητα, υψηλά δημόσια ελλείμματα, σπατάλες κλπ)  και την   υπερχρέωση των νοικοκυριών. Υπενθυμίζω ότι  μόλις έκανε τώρα  την  επανεμφάνισή του ο πληθωρισμός στη χώρα μας άρχισαν τα αντιπολιτευτικά «όργανα»  να παίζουν το ίδιο βιολί του λαϊκισμού, αντί των αναγκαίων προτάσεων για την αντιμετώπιση  του νέου  εφιάλτη. Υπενθυμίζω  ότι τότε  ο  τομεάρχης  Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Χαρίτσης σε δηλώσεις αναφέρθηκε σε  «αυξήσεις φωτιά» των τιμών σε τρόφιμα και καύσιμα και άλλα, τονίζοντας μεταξύ άλλων τα εξής:

 «Η Ελληνική Στατιστική Αρχή έρχεται σήμερα να καταγράψει επισήμως την οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουν το τελευταίο διάστημα επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Η μεγάλη αύξηση του Γενικού Δείκτη Τιμών Καταναλωτή αποτυπώνει τις εκρηκτικές ανατιμήσεις σε βασικά είδη διατροφής, σε καύσιμα και στο κόστος ενέργειας. Ανατιμήσεις που ροκανίζουν τα εισοδήματα των νοικοκυριών και ναρκοθετούν τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων…»

Επίσης, την ίδια σχεδόν ημέρα έσπευσε να σχολιάσει  το ίδιο πρόβλημα και  ο εκπρόσωπος Τύπου του ΚΙΝΑΛ Παύλος Χρηστίδης , ο οποίος τόνισε τα εξής:

«Την ώρα που οι τιμές εκτοξεύονται στην αγορά και πλήττουν τα νοικοκυριά, η κυβέρνηση παρακολουθεί ανήμπορη να αντιδράσει. Την ώρα που οι πολίτες βιώνουν μεγάλες ανατιμήσεις βασικών αγαθών, την αύξηση της βενζίνης και του ηλεκτρικού, οι αρμόδιοι σφυρίζουν αδιάφοροι. Τώρα χρειάζονται μέτρα για να σπάσουμε τη συνωμοσία της ακριβείας».

Τη σκυτάλη πήρε αμέσως ολόκληρος σχεδόν ο έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος, ο οποίος με  τίτλους που θυμίζουν τις καταστροφικές πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού στη χώρα μας ζωντάνευαν ξανά τον  παλιό εφιάλτη, όπως «Ακρίβεια «φωτιά» στον οικογενειακό προϋπολογισμό», «στα ύψη οι τιμές σε τρόφιμα  και  τα καύσιμα», «οι αυξήσεις σε σουπερμάρκετ και βενζινάδικα βάζουν «φωτιά» στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και προκαλούν αντιδράσεις και άλλοι.

Ημέρες δεκαετιών  1970, 1980, 1990 και 2000

Προς επιβεβαίωση της διαπίστωσης  ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία, αφού τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα, παραθέτω από το αρχείο μου μερικούς από τους τεράστιους πρωτοσέλιδους τίτλων εφημερίδων πριν από 40, από 30 και από 25 χρόνια για την ακρίβεια:

-«Έξαρση κρουσμάτων κερδοσκοπίας  στα καύσιμα…»

-«Ανατιμήσεις  13%-74,7% σε τρόφιμα!»

-«Αναρχία στις τιμές των τροφίμων, εξέγερση των καταναλωτών…»

-«Έντονο πρόβλημα καπέλου στα καύσιμα…»

-Ασφυκτιά η αγορά…»

-«Έρχονται νέες αυξήσεις σε ρεύμα, νερό, Ολυμπιακή, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ»

-«Ο κόσμος βλέπει, αλλά δεν ψωνίζει»

-«Καίει  νοικοκυριά και τιμάριθμο το πετρέλαιο»

-«Σε ύψη ρεκόρ τα καύσιμα»

-«Ζεματάνε  τα καύσιμα»

-«Καίει κι άλλο η βενζίνη»

-«Κερδοσκοπία  σε καύσιμα…» 

-«Ανατιμήσεις φέρνουν οι αυξημένες τιμές πετρελαίου»

Πάντως, τονίζω ότι την πιο σκληρή αντιπολίτευση με «πολιορκητικό κριό» της ακρίβεια είχε δεχτεί η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1991-1993), όταν πράγματι η ακρίβεια ήταν κληρονομικά εφιαλτική, αλλά και η κυβέρνηση  του Κώστα Σημίτη, μολονότι πέτυχε να φέρει τον πληθωρισμό σε μονοψήφια επίπεδα. Αυτή η αντιπολιτευτική πολιτική με θέμα την ακρίβεια έγινε σκληρότερη, εκδικητικά, από το ΠΑΣΟΚ επί κυβερνήσεως του Κώστα Καραμανλή, μολονότι ο πληθωρισμός διατηρούνταν στα ίδια περίπου επίπεδα με εκείνα της κυβέρνησης Σημίτη!!!

Καταιγιστικό σε ανακοινώσεις  για ακρίβεια  το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση μετά το 2004

Στη συνέχεια, το ΠΑΣΟΚ,  μετά τις εκλογές του Μαρτίου του 2004 από κυβέρνηση έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Αμέσως, σχεδόν, μετά τις εκλογές αυτές, ως «αντεκδίκηση», άρχισε μία εκστρατεία ενημέρωσης του ελληνικού λαού με συνεντεύξεις Τύπου, με επερωτήσεις στη Βουλή και με την έκδοση  «Βίβλων Αναξιοπιστίας» για τα δύο  και, στη συνέχεια», για τα τρία χρόνια  κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Από το αρχείο μου παραθέτω εν συντομία μερικά στοιχεία:

-Σε άρθρο του με τίτλο «Μείωση τιμών, τώρα (γιατί δεν είναι ανίκητη η ακρίβεια)»  στο «Βήμα της Κυριακής» ( 26-27 Ιουνίου του 2004) τρεις περίπου μήνες μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Μαρτίου του  2004, ο τότε γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χρυσοχοϊδης «εγκαινίασε» την αντιπολιτευτική τακτική για το θέμα αυτό , προτείνοντας μεταξύ άλλων  τέσσερα βήματα (διόρθωση τιμών τώρα,  ανταγωνισμός και οικονομική δημοκρατία, Επιτροπή Ανταγωνισμού και καταναλωτική αντίδραση) και μία  συνθήκη (μακροοικονομική σταθερότητα).  Προηγουμένως, αναφερόμενος στις συνέπειες της ακρίβειας  απαρίθμησε τη μείωση της αγοραστικής δύναμης του εισοδήματος των νοικοκυριών, την έμμεση αναδιανομή υπέρ των  υψηλότερων  εισοδηματικών στρωμάτων και τη μείωση της ανταγωνιστικότητας .

-Τον Μάρτιο του 2006, με τη συμπλήρωση δύο ετών κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας κυκλοφόρησε μία πολυσέλιδη έκδοση με τίτλο «Βίβλος Αναξιοπιστίας-οι υποσχέσεις, τα ψέματα, οι λάθος πολιτικές», παρουσιάζοντας, όπως αναφέρει, την πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, στην πρώτη σελίδα, αρχίζει την «ενημέρωση» για την ακρίβεια ως εξής: «Προσπαθούν, έχοντας χάσει τον έλεγχο, να αντιμετωπίσουν  την ακρίβεια με τον τρόπο ακριβώς  που «ξόρκιζαν». Όμως, οι αυξήσεις στο ΦΠΑ, οι ανατιμητικές τάσεις λόγω διαρροών περί «νέων φόρων», το αρνητικό οικονομικό κλίμα, η αδυναμία αντιμετώπισης των ολιγοπωλιακών τακτικών εντείνουν τα προβλήματα». Στη συνέχεια αναφέρονται τα προβλήματα και οι συνέπειες, σαν να μην ήταν ποτέ το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση!

-Στις 4 Μαϊου του 2006  σε ομιλία του στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου αναφέρθηκε και στην ακρίβεια, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής΅: «Αγωνιζόμαστε κατά της ακρίβειας που πλήττει κάθε ελληνικό νοικοκυριό…»

-Στις 4 Αυγουστου 2006 ο τότε υπεύθυνος του Τομέα Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Πολιτικής Καταναλωτών του ΠΑΣΟΚ  Θεόδωρος Πάγκαλος και ο συντονιστής  Ανάπτυξης του κινήματος Χρήστος Πρωτόπαππας, μετά την ανακοίνωση της ΕΣΥΕ για την αύξηση στον γενικό δείκτη τιμών καταναλωτή δήλωσαν, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ακόμη και η κυβερνητική ΕΣΥΕ έρχεται με τη σημερινή ανακοίνωσή της να αναιρέσει αυτό που επί μέρες διαρρέει η κυβέρνηση, ότι δηλαδή «για την έξαρση της ακρίβειας φταίνε μόνο τα καύσιμα και τα καρπούζια!!»

-Στις  19 Ιουλίου του 2006  ο Τομέας Ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ διοργάνωσε συνέντευξη Τύπου  για την ακρίβεια , την  κερδοσκοπία και τα προβλήματα της θερινής  περιόδου»

-Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2006 ο τότε υπεύθυνος του Τομέα Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Πολιτικής Καταναλωτών του ΠΑΣΟΚ  Θεόδωρος Πάγκαλος και ο συντονιστής  Ανάπτυξης του κινήματος Χρήστος Πρωτόπαππας δήλωσαν τα εξής:. «Και η σημερινή ανακοίνωση της κυβερνητικής ΕΣΥΕ για τον τιμάριθμο του Αυγούστου όχι μόνο αναδεικνύει το μείζον θέμα της ακρίβειας, αλλά και ανατρέπει τον κυβερνητικό ισχυρισμό ότι «για όλα φταίει η διεθνής τιμή του πετρελαίου»

-Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου  σε δηλώσεις  στη συνεδρίαση  των συντονιστών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας  στις 14 Νοεμβρίου 2006 τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι «εμείς παίρνουμε πρωτοβουλίες για να βοηθήσουμε την ελληνική οικογένεια που  σήμερα δυσκολεύεται να σχεδιάσει το μέλλον της λόγω της ακρίβειας…»

Εννοείται ότι αυτές οι παρεμβάσεις συνεχίστηκαν έως τις εκλογές του 2009 με επερωτήσεις στη Βουλή, με δηλώσεις και συνεντεύξεις.

Ο πληθωρισμός 1961 – 2012 (%)