Τι άλλο σημαίνει για εμάς το Πάσχα, πέραν του καθαυτό γεγονότος; Ορίζεται το ίδιο από όλους ή η σημασία του έγκειται στη διαφορετικότητά μας; Σε ένα γεγονός, όπως αυτό, με τόσο μακραίωνη αξία και σπουδαιότητα, είναι λογικό το σημαινόμενο να διαφοροποιείται. Άλλωστε οι άνθρωποι έχουμε την τάση να οικειοποιούμαστε κάτι, προκειμένου να το αντιληφθούμε. Επομένως, αν και όλοι γνωρίζουμε τι γιορτάζουμε την ημέρα αυτή, της έχουμε προσδώσει διαφορετική σημασιολογική απόχρωση, είτε αυτοχαρακτηριζόμαστε ως παιδιά, είτε ως εργαζόμενοι, είτε ως ηλικιωμένοι, είτε ως...

Το Πάσχα, λοιπόν, για τον καθένα μας πιθανότατα να σημαίνει «και κάτι άλλο»…

Για τους πιο θρησκευόμενους ανθρώπους θα μπορούσε να σημαίνει αληθινή μυσταγωγία, ψυχική ή πνευματική ανάταση, που με την αναβίωση των παθών του Χριστού νιώθουν την ταπεινοφροσύνη και την ασημαντότητα της ύπαρξής τους.

Για ένα παιδί το Πάσχα πιθανότατα να ταυτίζεται με τις διακοπές από το σχολείο, περισσότερο χρόνο για παιχνίδια με τους φίλους, επισκέψεις σε συγγενείς, δώρα από το νονό ή τη νονά.

Για άλλους δύναται να είναι μυρωδιές και γεύσεις φαγητών και γλυκών που συναρπάζουν τους ουρανίσκους τους, ενώ για μερικούς το ξύπνημα αναμνήσεων από γεγονότα που έζησαν κάποτε και που νοσταλγικά αναπολούν.

Από την άλλη, για κάποιους πιο «ρομαντικούς», το Πάσχα μάλλον θα είναι ο ερχομός της Άνοιξης. Η φύση μετέχει στο μυστήριο του Πάσχα με τον τρόπο της, αφού με την Ανάσταση του Χριστού ανασταίνεται ολόκληρη η φύση και γιορτάζει. Τα δέντρα πρασινίζουν ξανά, τα λουλούδια ανθίζουν, η θερμοκρασία ανεβαίνει, η ημέρα μεγαλώνει και ο ήλιος δίνει βροντερό παρών. Για αυτούς τους ρομαντικούς, η πένθιμη διάθεση της Μεγάλης Εβδομάδας διαδέχεται τη χαρά της Ανάστασης, ενώ τα άνθη που ευωδιάζουν τον ανοιξιάτικο αέρα θυμίζουν το μύρο της «ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσούσης γυναικός».

Μπορεί, λοιπόν, το Πάσχα να σημαίνει ΚΑΙ φαγητό, χαρά, άνθη, δώρα, διακοπές, όμως, η πραγματική του σημασία βρίσκεται στο «συλλογικό ασυνείδητο», όπως θα έλεγε ο Γιούνγκ. Τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι θεωρείται ως κορυφαία στιγμή της Ορθοδοξίας, που τη γιορτάζουν όλοι, ακόμα και μη «πιστεύοντες». Το νόημά του, δηλαδή, αυτό της επέκτασης της εμβέλειας του ανθρώπου προς την Αρχή του Παντός -η Θέωση του ανθρώπου- βρίσκεται στο βαθύτερο «είναι» μας, ίσως χωρίς να το γνωρίζουμε ή να το συνειδητοποιούμε. Έτσι, ο καθένας μας μέσα από το Πάσχα ενδόμυχα αναζητά τη δική του Θέωση, το δικό του πέρασμα στην αθανασία της ψυχής, τη λύτρωση από το φόβο του θανάτου, την αίσθηση ότι όσοι έχουν φύγει δεν χάθηκαν και δεν ξεχάστηκαν, αλλά κάποια μέρα θα είμαστε όλοι ξανά μαζί στην ίδια μεριά.

Μέσα από όλα αυτά, το Άγιο Φως της λαμπάδας διεισδύει και στην ψυχή του ανθρώπου, χαρίζοντάς της ζεστασιά και φώτιση να συνεχίσει πάνω στον κόσμο των θνητών.

Ευθυμίου Απ. Χριστίνα

Εκπαιδευτικός Δημοτικής Εκπαίδευσης

Υποψήφια Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής