«Καλή Ανάσταση» μια ευχή που έχουμε ανάγκη σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά με όσα βιώνουμε στον μικρόκοσμο και στο μακρόκοσμό μας. Μια «Ανάσταση» ψυχής χρειαζόμαστε, μια «Ανάσταση» πνεύματος σε μια εποχή όπου παγκοσμίως νοσούμε πανταχόθεν, σωματικά και ψυχικά. Από την πνευματική όμως ανάσταση και ανάσταση θα προέλθει και η σωματική ευεξία και υγεία. Ας αναλογιστούμε τα τραγικά λάθη από εσφαλμένες επιλογές και ενέργειες με τις οποίες επιφέρουμε συχνά ανήκεστες βλάβες όχι μόνο στον εαυτό μας αλλά και στο γύρω μας περιβάλλον. Μια νόσηση που κάνει τον νου να παραληρεί, να αψηφούμε την ευθύνη μας απέναντι σ’ εμάς και στους άλλους, να διαπράττουμε φριχτά εγκλήματα ακόμα και προς τους πιο κοντινούς μας συγγενείς, να διακατεχόμαστε από μια πολεμική διάθεση εξόντωσης, εξαφάνισης, εκμηδένισης των άλλων, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι πρωτύτερα έχουμε απολέσει τον ίδιο μας τον εαυτό. Η Ανάσταση, το Πάσχα είναι ας αποτελέσει την ευκαιρία για μια αποφασιστική έξοδο από τα πάθη και τα λάθη μας, τη δρομολόγηση άλλων ενεργειών, την απάλειψη του μίσους απέναντι στους διαφορετικούς από εμάς, την αρχή για μια αποδοχή του κόσμου ακόμα κι αν δεν συμβαδίζει με τα δικά μας θέλω και πρέπει. Η Ανάσταση αυτή φαντάζει σήμερα ως μια αναγκαιότητα συνέχισης μιας ζωής βιώσιμης χωρίς τον φόβο, την ανασφάλεια, την καχυποψία και την ανελευθερία. Μια ζωή κατά τη διάρκεια της οποίας θα σιγήσουν τα τύμπανα του πολέμου, ενός πολέμου που πρωτίστως διεξάγεται μέσα μας, τύμπανα που μάς κάνουν να αδιαφορούμε για όλους και για όλα, να σηκώνουμε ανενδοίαστα τα «όπλα» μελετώντας το κακό αντί το καλό. Ο Μέγας Ναπολέων Βοναπάρτης είχε πει με απερίφραστη ειλικρίνεια: «Στον πόλεμο, τα τρία τέταρτα έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα και τις προσωπικές σχέσεις. Η ισορροπία δυνάμεων και εφοδίων μετράνε μόνο για το υπόλοιπο ένα τέταρτο». Ψυχή χρειαζόμαστε, καρδιά, ευαισθησία, ώστε τα αισθήματα, τα καλά αισθήματα να αναζωογονηθούν, να φρεσκαριστούν, να αναδυθούν επιτυγχάνοντας την πραγματική Ανάσταση των ανθρώπων.
Αυτό θα ευχηθώ ολόψυχα κι ας μαίνεται ένας πόλεμος κι ας ηχεί ουτοπικό. Αν καταφέρουμε αυτό το «ουτοπικό» να το καταστήσουμε πραγματικό, γήινο, εφικτό, τότε η πασχαλινή λαμπάδα να μπορέσει να σκορπίσει φως διαλύοντας τα σκοτάδια μας μέσα και έξω από την πρόσκαιρη ασημαντότητά μας σε τούτη τη ζωή. Ισως αυτή η «ασημαντότητα» να αναδείξει την ουσιαστική σημασία του ερχομού και της ζωής μας στον κόσμο, έναν κόσμο που έχουμε υποχρέωση να τον παραδίδουμε καλύτερο και όχι χειρότερο και αηδιαστικό στις επόμενες γενιές…
Καλό Πάσχα
Διονύσης Λεϊμονής
