Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος*

Είναι σε όλους φανερό, η Ευρώπη που θέλαμε και θέλουμε δεν υπάρχει ... Οι παράνομοι δυνατοί κατασπαράζουν χωρίς σταματημό τους αδύναμους του δίκιου. Όμως ο απαράμιλλος Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έλεγε πως, ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν θέλει να τον σηκώσει. Η Ευρώπη που θέλουμε δεν υπάρχει. Στο μέλλον οι Έλληνες μαζί με τους άλλους λαούς θα επιδιώξουμε και θα ζωντανέψουμε την Ευρώπη που επιθυμούμε. Την Ευρώπη των αλληλέγγυων λαών... Μέχρι τότε θα περάσει καιρός, θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια… Ας δούμε τη σημερινή πραγματικότητα.

Βρισκόμαστε εδώ και 14 χρόνια, πότε έντονα και για πρακτικά ζητήματα και πότε απλώς φιλοσοφώντας, αντιμέτωποι με το δίλημμα αν το ευρώ ωφέλησε την Ελλάδα και την Ελληνική οικονομία ή όχι. Στους ανά την επικράτεια καφενέδες, μέχρι πριν από λίγα χρόνια (για να ακριβολογούμε πριν το 2010, που μπήκαμε στα μνημόνια του ΔΝΤ και της ΕΕ), οι συζητήσεις έγερναν προς τη μεριά του όχι, ότι δηλαδή το ευρώ έβλαψε τη χώρα, ως οικονομία γενικά, αλλά και την τσέπη του καθενός χωριστά.

Τα παραδείγματα απλά και στέρεα τεκμηρίωναν τις περισσότερες φορές τις απόψεις αυτών που υποστήριζαν την άποψη, πως το ευρώ μας έβλαψε. Έλεγαν π.χ. ένα μπουκαλάκι νερό το αγοράζαμε προς 50 δρχ. και αμέσως μετά 50 λεπτά του ευρώ, δηλαδή 170, 38 δρχ. Βέβαια κάποιοι ψέλλιζαν ότι κέρδιζαν αυτοί που εμφιαλώνουν ή πουλάνε το νερό. Το επιχείρημα όμως είναι αστείο, αν σκεφτούμε την αντιστοιχία των εμφιαλωτών προς τους καταναλωτές νερού και την τεράστια αύξηση στα κόστη εμφιάλωσης, διακίνησης κλπ. Αυτό που άμεσα έβγαινε (και βγαίνει) ως συμπέρασμα είναι η ανευθυνότητα της πολιτείας ή η σκόπιμη παράλειψή της (ύστερη περίοδος Σημίτη και περίοδος Καραμανλή του 2^ου) για συντονισμό και αντιστοίχιση του ευρώ με τις πριν (επί δραχμής) τιμές, πχ ένα μπουκαλάκι νερό των 50 δρχ θα έπρεπε να πουλιέται προς 14,67 λεπτά. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα ο Έλληνας πολίτης-καταναλωτής πληρώνει αύξηση στο νερό αύξηση 35, 33 λεπτά ( 120, 38 δρχ περισσότερο), αύξηση δηλαδή 240,76% !!! Τελικά είναι απλό και ευνόητο, ότι απ’ τις τεράστιες αυτές αυξήσεις, ωφελήθηκαν μόνο οι κυρίαρχοι του γερμανοκρατούμενου ευρωτραπεζικού συστήματος, σε βάρος των χωρών και των πολιτών.

Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα.

Για τη συντομία του λόγου, απλώς επισημαίνουμε ότι μέχρι το 2010, όταν οι ανάγκες εύκολα ή κάπως δύσκολα καλύπτονταν, η μεγάλη πλειονότητα του Ελληνικού πληθυσμού, χωρίς ταμπού, συζητούσε και τις αρνητικές συνέπειες της ένταξης της χώρας μας στην ευρωζώνη. Μάλιστα σ’ αυτές τις επισημάνσεις σε διάφορες πολιτικές συναθροίσεις, όπου συμμετείχαν και οι κάθε φορά συστημικοί «φιλοευρωπαίοι» πολιτικοί, προς άγραν ψήφων, αν και υπερασπίζονταν την ευρωζώνη, ουδέποτε χαρακτήρισαν τη συζήτηση για τη δραχμή επικίνδυνη.

Παρ’ όλη τη λαϊκή αμφισβήτηση του ευρώ, στρατηγικά η ευρωζώνη θριάμβευε σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων και των εθνικών οικονομιών. Καμία σύγκλιση, αποκλίσεις και ανισότητες πολλές και τεράστιες.

Σήμερα, που η Ελλάδα βρίσκεται στην τρικυμία και μεσοπέλαγα, το πολιτικό και μιντιακό σύστημα, υπηρετώντας το τραπεζικό κατεστημένο του ευρώ όχι μόνο θεωρούν τη συζήτηση εξόδου απ’ την ευρωζώνη επιζήμια, αλλά απειλούν ότι ενδεχόμενο εξόδου απ’ την ευρωζώνη θα οδηγήσει τη χώρα και το λαό στον όλεθρο. Και βαφτίζουν αντιδυτικούς ή αντευρωπαίους όσους τεκμηριωμένα διατυπώνουν άλλη γνώμη απ’ την «ευρωλαγνική», δημιουργώντας   πολιτικοϊδεολογικά ταμπού για όσους σκέφτονται αλλιώς.

Ας δούμε μερικά στοιχεία.

Τα τελευταία έξη χρόνια η Ελληνική κοινωνία στενάζει από πρωτοφανείς φόρους στην ιστορία της. Ακόμα και οι υγιείς (το 2010) επιχειρήσεις παραπαίουν ή έκλεισαν λόγω κατακόρυφης πτώσης του τζίρου τους και αλματώδους αύξησης των χρεών (εφορία, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, προμηθευτές, ακόμα και προσωπικό) οδηγώντας στην ανεργία τεράστια τμήματα του πληθυσμού. Έτσι με τις πολιτικές των μνημονίων και τα μέτρα που λαμβάνονται, επειδή ίδια ακριβώς μέτρα δεν απέδωσαν σε προηγούμενη φάση, απλώς επιταχύνουν το φαύλο κύκλο του χρέους, οδηγείται η χώρα σε πλήρη αποσύνθεση.

Βέβαια η Ελληνική κοινωνία εξακολουθεί προς το παρόν  να υπάρχει(έστω κακήν κακώς) κι αυτό, δηλαδή το γεγονός  ότι υπάρχει, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, τώρα  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πριν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τα δεκανίκια τους, ότι τα μνημόνια μας έσωσαν απ’ τη συντέλεια.

Άραγε όλα αυτά τα έξη μνημονιακά χρόνια υπάρχει κάποιος που ωφελείται απ΄ τις εφαρμοζόμενες πολιτικές; Η απάντηση είναι σίγουρα ναι. Δε γίνεται να εφαρμόζονται πολιτικές που βλάπτουν τους πάντες. Αν ήταν έτσι οι πάντες, μηδενός εξαιρουμένου, θα αντιδρούσαν. Είναι όμως ηλίου φαεινότερο ότι το πολιτικό σύστημα, σε εναγκαλισμό με το μιντιακό σύστημα υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και αυτό θα κάνουν για όσο χρόνο μπορούν, για όσο χρόνο η κοινωνία που βάλλεται δεν αντιδρά, δεν αντιστέκεται και δεν ελπίζει σε άλλη προοπτική. Και τα συμφέροντα αυτά δεν είναι άλλα από αυτά που ικανοποιούν το γερμανό αρχιτοκογλύφο και τους άλλους Ευρωπαίους-διεθνείς τοκογλύφους που προστατεύονται απ’ την ομπρέλα του ΔΝΤ.

Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές εδώ και πολλά χρόνια, πολύ πριν τα μνημόνια ακόμα και πολύ πριν την τυπική δημιουργία του ευρώ, υπηρετούν τις τράπεζες και το κεφάλαιο που συγγενεύει κερδοσκοπικά μ’ αυτές, όχι μόνο αγνοώντας τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες που δημιουργούνται γενικά, αλλά στοχευμένα επιδιώκοντας τη διάλυση της μέχρι πρότινος μεσαίας τάξης(επαγγελματιών και αγροτών) και των εργασιακών σχέσεων, για ανεμπόδιστη συγκέντρωση του πλούτου σε όσο το δυνατόν λιγότερα χέρια.

Είναι ολοφάνερο πως η σημερινή ΕΕ και κυρίως η ευρωζώνη αυτό το στόχο υπηρετεί. Όσοι κατηγορούν αυτούς που σκέπτονται κριτικά απέναντι στο ευρώ, υπηρετούν μια Ευρώπη ολοκληρωτική, που καμία σχέση δεν έχει με τη σύγκλιση των οικονομιών, και την ελεύθερη επικοινωνία λαών και πολιτισμών. Υπηρετούν μια Ευρώπη που ευνοεί μόνο τους τραπεζίτες της Φρανκφούρτης και τον περίγυρό τους. Δυστυχώς οι τραπεζίτες ποδηγετούν τις χώρες και τις πρόθυμες κυβερνήσεις τους. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα.

Σήμερα μόνο ο λαϊκός παράγοντας στην Ελλάδα και διεθνώς μπορεί να αλλάξει το ρου της ιστορίας. Χρειάζονται όμως κατά τη γνώμη μας τρεις βασικές προϋποθέσεις.

1. Η κατανόηση ότι η αποτελεσματικότητα του πολιτικού δημοκρατικού αγώνα έχει κόστος. Χρειάζεται συμμετοχή, ενημέρωση, δράση. Η ανάθεση των αποφάσεων στους λίγους πάντα θα κάνει τον πολιτικό αγώνα επισφαλή και σίγουρα ελλειμματικό από άποψη δημοκρατίας. Η λαϊκή-κοινωνική συμμετοχή στην πολιτική δράση, συνεπώς είναι προϋπόθεση απόλυτη. Σ’ αυτήν τη πολιτική αγωνιστική συμμετοχή η νεολαία καλείται να αναλάβει καίριο και πρωταγωνιστικό ρόλο.

1. Οι καθαροί πολιτικοί στόχοι και η απλότητα στη διατύπωσή τους. Το που θέλουμε να πάμε, με ποιους θα πάμε, πως θα πάμε, ποια είναι τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και ασφαλώς ποιες οι πιθανές δυσκολίες, πρέπει να διατυπωθούν και να διατυπώνονται σταράτα.

1. Ο πολιτικός αγώνας οφείλει να συνδεθεί με το λαϊκό κίνημα και τον πολιτισμό με διαρκή και αμφίδρομη επικοινωνία. Ο πνευματικός κόσμος οφείλει να σκεφτεί και να δράσει (και) πολιτικά στην κατεύθυνση απελευθέρωσης της Ελλάδας ΚΑΙ της Ευρώπης από τη γερμανική φυλακή του ευρώ και τις αντικοινωνικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ.

Η σημερινή κατάσταση στην ΕΕ και οπωσδήποτε στη ευρωζώνη δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Οι χώρες και οι λαοί βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο να καταπλακωθούν από τα ερείπια του μεγάλου σεισμού. Οι πρώτες μεγάλες δονήσεις βεβαιώνουν τα μελλούμενα. Το Brexit, το μεγάλο γαλλικό απεργιακό κίνημα, η αντίθεση των πολωνών στο ευρώ, η ακύρωση των διαδικασιών ένταξης στην ΕΕ της Ελβετίας (της κεντρικότερης χώρας της Ευρώπης), οι τεράστιοι κλυδωνισμοί στις τράπεζες (βλέπε Ιταλία), μαρτυρούν ότι η ευρωζώνη και οι πολιτικές της ΕΕ δεν έχουν μέλλον. Το ταμπού της αντίθεσης και της ρήξης με της πολιτικές της ΕΕ και της εξόδου από το ευρώ έπεσε.

Πρέπει βέβαια πάντα να είναι ξεκάθαρο, πώς άλλο είναι η Ευρώπη και άλλο το ευρώ και οι πολιτικές της ΕΕ. Η Ελλάδα δεν θα πάψει ποτέ να ανήκει στην Ευρώπη γεωγραφικά και πολιτιστικά, αν βγει απ’ την ευρωζώνη κι αν έρθει σε ρίξει με τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό. Η Ευρώπη του διαφωτισμού και του Ουμανισμού(ανθρωπισμού), που υπήρξε ως μεγάλο κίνημα αξιών και ανάτασης του ανθρώπου και που πάντα θα είναι το ζητούμενο, είναι ξένη και ασυμβίβαστη με την ευρωζώνη και τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό της ΕΕ.

Όσο γι’ αυτούς που μας κατηγορούν για αριστερό «αντιευρωπαϊσμό», παίρνουν απάντηση απ’ την ίδια την καταστρεπτική πορεία της ΕΕ και της ευρωζώνης. Κι ακόμα πρέπει να επισημανθεί πως η σύγχρονη ευρωπαϊκή καταξίωση της Ελλάδας έχει έρθει πολύ πριν την συγκαλυμμένη ιμπεριαλιστική ευρωπαϊκή συμφωνία για την εξασφάλιση της πολεμικής βιομηχανίας (1952), που ονομάστηκε Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα-Χάλυβα, που εξελίχθηκε σε ΕΟΚ και σήμερα σε ΕΕ. Ο Καζαντάκης, ο Σεφέρης, ο Αξελός, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Σεφέρης, ο Καστοριάδης, ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης και πλήθος άλλων Ελλήνων-διεθνών πνευματικών και πολιτικών φυσιογνωμιών στην Ευρώπη και Παγκόσμια, δεν περίμεναν τους εθελόδουλους των ευρωτοκογλύφων για να δημιουργήσουν Ελληνικά, Ευρωπαϊκά και Οικουμενικά, δεν περίμεναν τα μνημόνια, για να κάνουν γνωστή τη σύγχρονη Ελλάδα.

Οι λαοί και μαζί ο Ελληνικός λαός θα περιμένουν την καταπλάκωσή τους απ’ τα ερείπια της ευρωζώνης ή θα προετοιμάσουν μια πορεία διαφορετική, στο καθαρό πεδίο της νομισματικής κυριαρχίας, της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας; Το δίλημμα είναι πλαστό. Επιλογή με ελπίδα είναι μόνο η δεύτερη. Η πρώτη επιλογή είναι η δειλία του σκότους.

Οι δημοκρατικές, αριστερές, πατριωτικές αντιμνημονιακές δυνάμεις οφείλουν  ετοιμότητα για ένα μεγάλο πολιτικό λαϊκό μέτωπο, για την ανατροπή του έντρομου μνημονιακού πολιτικού κατεστημένου,  που όψιμα πασχίζει με τερτίπια ψευτοαναλογικών εκλογικών νόμων να εκτονώσει τη λαϊκή οργή. Αυτό το μεγάλο λαϊκό μέτωπο θα οδηγήσει σε συντεταγμένη και ασφαλή έξοδο της χώρας απ’ την ευρωζώνη, με προοπτική την πλήρη ανασύνταξή της .

Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ εργάζεται σ’ αυτήν την κατεύθυνση, με πολιτική σαφήνεια στις θέσεις της, με τεκμηρίωση και αγώνες για αφύπνιση της Ελληνικής κοινωνίας και ανάκτησης του ηθικού της, μετά την τελευταία προδοσία που υπέστη από τη νεομηνονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και την πολύχρονη βάναυση επίθεση που δέχεται από τις μνημονιακές πολιτικές.

* Ο Γιώργος Παληγεώργος είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Λαϊκής Ενότητας

Ασφυκτική πίεση στους οφειλές σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία, ασκεί το οικονομικό επιτελείο προκειμένου να σπεύσουν αν πληρώσουν. Ετσι. αποστέλλονται μαζικά κατασχετήρια ακόμη και για μικρά ποσά που βρίσκονται σε λογαριασμούς που δεν έχουν δηλωθεί ως ακατάσχετοι.

Ομως, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά καθώς έχουν αποσταλεί κατασχετήρια ακόμη και σε λογαριασμούς που έχουν μέσα 100 ευρώ ενώ χρωστούν χιλιάδες.

Σύμφωνα με την Καθημερινή, το μέσο ποσό που εισέπραξε το Δημόσιο από τις κατασχέσεις των λογαριασμών το πρώτο εξάμηνο του 2016 είναι 530 ευρώ, καθώς από 151.000 κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, το ποσό που μπήκε στα ταμεία της Εφορίας είναι μόλις 80 εκατ. ευρώ, ενώ το 97% των κατασχέσεων αφορά ποσά κάτω των 3.000 ευρώ.
Η αποστολή κατασχετηρίων γίνεται πλέον με καταγαιστικούς ρυθμούς, φθάνοντας ακόμη και τις 10.000 την ημέρα, αλλά αυτοί που εκτελούνται, είναι τελικά πολύ λιγότεροι και δεν ξεπερνούν το 13% περίπου. Σε κάθε περίπτωση η εκτέλεση κατασχέσεων το 2016 έφτασε στο υψηλότερο σημείο της τελευταίας διετίας και είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο τον μήνα Ιούνιο εκτελέστηκαν 32.500 κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών με εντολές των εφοριών. Συνολικά το πρώτο εξάμηνο εκτελέστηκαν 151.000 κατασχέσεις και τα ποσά που αντλήθηκαν ανήλθαν σε 80 εκατ. ευρώ, ενώ όλο το 2015 οι κατασχέσεις ήταν 136.000 και τα ποσά που αντλήθηκαν δεν ξεπέρασαν τα 70 εκατ. ευρώ. Ανάλογη με αυτή του 2015 είναι και η εικόνα για το 2014, όταν ο αριθμός των κατασχέσεων είχε φτάσει τις 130.000 και τα ποσά που αντλήθηκαν από τους τραπεζικούς λογαριασμούς των Ελλήνων για οφειλές κυρίως προς τις εφορίες ήταν της τάξης των 84 εκατ. ευρώ.
Πρέπει να σημειωθεί ότι τις μαζικές κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών ευνοεί πλέον η δυνατότητα της ηλεκτρονικής αποστολής τους, μέσα από το Μητρώο των Καταθέσεων που επιτρέπει στο Δημόσιο να έχει πλήρη πρόσβαση σε όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς που έχει ένας καταθέτης σε όλες τις τράπεζες. Η μαζική επίθεση στους τραπεζικούς λογαριασμούς αναμένεται να ενταθεί τους επόμενους μήνες και έως τα τέλη του χρόνου, καθώς όπως προκύπτει από το τεχνικό κείμενο του μνημονίου, το Δημόσιο έχει βάλει στόχο την είσπραξη 5 δισ. ευρώ από κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών και πλειστηριασμούς ακινήτων.

Οι εισπράξεις του ΚΕΑΟ
Εκτός από τα έσοδα από ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία, στο επίκεντρο της προσπάθειας κατά τους επόμενους μήνες έχει μπει και η είσπραξη ληξιπρόθεσμων ασφαλιστικών εισφορών, μέσω του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών (ΚΕΑΟ), που διαχειρίζεται ρυθμίσεις άνω των 5.000 ευρώ. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της η «Κ», το ΚΕΑΟ εισέπραξε το πρώτο εξάμηνο του έτους 170 εκατ. ευρώ, τα οποία ήταν εισπράξεις κυρίως από ρυθμίσεις. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία από τα 170 εκατ. ευρώ, μόνο το 10% προήλθε από κατασχέσεις, επιβεβαιώνοντας ότι η απόδοση του μέτρου των κατασχέσεων είναι περιορισμένη, στο βαθμό που και τα υπόλοιπα που υπάρχουν πλέον στους τραπεζικούς λογαριασμούς είναι πλέον μικρά. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι στόχοι του Δημοσίου ανεβάζουν την εισπραξιμότητα του ΚΕΑΟ στα 563 εκατ. ευρώ έως τον Σεπτέμβριο και στα 750 εκατ. ευρώ έως τον Δεκέμβριο, γεγονός που σημαίνει ότι η εισπραξιμότητα πρέπει περίπου να πενταπλασιαστεί!

Η προστασία
Αντιμέτωπο με τη γενικευμένη δυσαρέσκεια και τις διαμαρτυρίες πολιτών για κατασχέσεις ακόμη και μικρών ποσών της τάξης των 100 ευρώ, το υπουργείο Οικονομικών υποχρεώθηκε να εκδώσει ανακοίνωση, καλώντας τους φορολογουμένους να δηλώσουν στο TAXIS τον τραπεζικό λογαριασμό που μπορούν να προστατεύσουν από την κατάσχεση. Πρόκειται για ένα και μοναδικό λογαριασμό που είναι συνδεδεμένος με την καταβολή του μισθού ή της σύνταξης του δικαιούχου και για τον οποίο ισχύουν τα εξής:
• Το όριο του ακατάσχετου ποσού μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων των οφειλετών του Δημοσίου ανέρχεται στο ποσό των 1.000 ευρώ.
• Για ποσά άνω των 1.000 ευρώ και έως 1.500 ευρώ επιτρέπεται η κατάσχεση επί του 50% αυτών.
• Για ποσά άνω των 1.500 ευρώ επιτρέπεται η κατάσχεση επί του συνόλου του υπερβάλλοντος των 1.500 ευρώ.
•Το ακατάσχετο ποσό στις καταθέσεις φυσικών προσώπων σε πιστωτικά ιδρύματα για έναν και μοναδικό ατομικό ή κοινό λογαριασμό και σε ένα μόνο πιστωτικό ίδρυμα ανέρχεται σε 1.250 ευρώ μηνιαίως. Δηλαδή μπορούν να γίνονται κατασχέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς με υπόλοιπα μεγαλύτερα των 1.250 ευρώ
•  Σε κοινούς λογαριασμούς, το δικαίωμα του Δημοσίου να επιβάλλει κατάσχεση περιορίζεται στο ποσοστό του οφειλέτη  (π.χ. σε λογαριασμό οφειλέτη του Δημοσίου με συνδικαιούχο μη οφειλέτη, η κατάσχεση επιβάλλεται στο 1/2 του λογαριασμού).

Η διαδικασία για την αίτηση

Κάθε φορολογούμενος μπορεί να δηλώσει έναν λογαριασμό ως ακατάσχετο. Τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει για να ολοκληρώσει τη διαδικασία δήλωσης του ακατάσχετου λογαριασμού είναι τα εξής:
1. Να εισέλθει στην ηλεκτρονική υπηρεσία του Taxisnet από την αρχική σελίδα www.gsis.gr και να επιλέξει «Δήλωση Ακατάσχετου Λογαριασμού» στην κατηγορία «Υπηρεσίες προς πολίτες».
2. Να υποβάλει ηλεκτρονικά αίτηση - υπεύθυνη δήλωση και να δηλώσει τον αριθμό του τραπεζικού λογαριασμού (σε μορφή ΙΒΑΝ). Από τη στιγμή που θα δηλωθεί το ΙΒΑΝ, πρέπει να εκτυπωθεί η αίτηση και να προσκομιστεί στην τράπεζα. H ισχύς του εντύπου προστασίας έναντι των κατασχέσεων στον τραπεζικό λογαριασμό που θα δηλωθεί, ξεκινά από την επόμενη ημέρα της προσκόμισης του αποδεικτικού στην τράπεζα.
Μετά την υποβολή της αίτησης από τον φορολογούμενο, ακολουθούν τρία στάδια έως ότου ενεργοποιηθεί το μέτρο του ακατάσχετου ορίου των 1.000 ευρώ:
• Η Διεύθυνση Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΔΗΛΕΔ) στέλνει αυθημερόν στις τράπεζες τα στοιχεία των ηλεκτρονικών αιτήσεων.
• Οι τράπεζες ελέγχουν κατά πόσο το ΑΦΜ της αίτησης ταιριάζει με το ΙΒΑΝ του τραπεζικού λογαριασμού που έχει δηλωθεί ως ακατάσχετος και απαντούν επίσης αυθημερόν στην ΔΗΛΕΔ για το αν εγκρίνεται ή απορρίπτεται το σχετικό αίτημα.
• Ενημερώνεται ο φορολογούμενος για το αν εγκρίθηκε το αίτημά του ή όχι.

Πηγή: imerisia.gr

Στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικής Ελλάδας που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, 6 Ιουλίου 2016, συζητήθηκε η κατάσταση του συστήματος υγείας στην Περιφέρειά μας.

Η Λαϊκή Συσπείρωση σημείωσε πως τα προβλήματα στο σύστημα υγείας, και η ανεπαρκής κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του λαού μας σε αυτόν τον τομέα, δεν είναι κάτι καινούριο. Επί της ουσίας, ποτέ δεν ήταν οι παροχές στο ύψος των απαιτήσεων Ήδη από την δεκαετία του ΄90, χωρίς κρίση και μνημόνια, ξεκίνησε μια πορεία μειώσεων, περικοπών, αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις των υγειονομικών, ανταποδοτικής πληρωμής των ασθενών.

Σήμερα με την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Στο πλαίσιο διάσωσης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, προωθούνται μέτρα και στον τομέα της υγείας που υλοποιούν την στρατηγική της Ε.Ε. με στόχο την δημιουργία πιο φθηνών εργαζομένων στον κλάδο της υγείας, αλλά και τη μείωση του μη μισθολογικό κόστους όλων των επιχειρήσεων.

Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αποτελεί ακριβό εμπόρευμα ενώ η κρατική παροχή περιορίζεται σε συνεχώς συρρικνούμενα πακέτα υπηρεσιών υγείας. Κυριαρχεί η λογική το ελάχιστο για όλους και όποιος θέλει κάτι παραπάνω ας πληρώσει.

Ακριβώς γι' αυτό τον λόγο οδηγηθήκαμε σήμερα να πληρώνουν οι ασθενείς από την τσέπη τους, άμεσα και έμμεσα το 70% των συνολικών δαπανών για την υγεία, δηλαδή 9,8 δις ευρώ.

Καλέσαμε όλες τις περιφερειακές παρατάξεις να τοποθετηθούν στο κυβερνητικό σχέδιο για την πιλοτική εφαρμογή στον δήμο της Πάτρας του “δικτύου” Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας όπως το βαφτίζουν.

Στην ουσία, πρόκειται για ένα σκορποχώρι δομών, στο οποίο εντάσσονται μέσα, πέρα από τις υποτυπώδεις δημόσιες δομές, ιδιωτικά ιατρεία, ΜΚΟ με τους ασθενείς να βρίσκονται αντιμέτωποι με τα πλαφόν και τις πληρωμές σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Με το κυβερνητικό σχέδιο, μόνο κατ'επίφαση θα παρέχεται πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας παρέχεται. Και αυτό γιατί τα ιατρεία, ούτε στελεχωμένα με γιατρούς όλων των ειδικοτήτων προβλέπεται να είναι, ούτε εργαστηριακό διαγνωστικό εξοπλισμό προβλέπεται να έχει, ούτε λαμβάνει υπ'όψιν του την σύνθεση του πληθυσμού. Παράλληλα απουσιάζει κάθε σύνδεση με τους τόπους δουλειάς, με τα σχολεία, με την κατ'οίκον νοσηλεία των ηλικιωμένων, τα ΑμΕΑ.

Με το κυβερνητικό σχέδιο, θα παρέχονται κάποιες στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, ενώ ταυτόχρονα, ενισχύεται ακόμα περισσότερο η ατομική ευθύνη και το κόστος για την κάλυψη των αναγκών σε υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.

Αξίζει να σημειώσουμε οτι η Περιφερειακή αρχή, δεν αναφέρει ούτε μια κουβέντα για το συγκεκριμένο θέμα, που αφορά στην υγεία του λαού της Πάτρας, στο ενημερωτικό δελτίο τύπου που εξέδωσε για την συνεδρίαση του περιφερειακού συμβουλίου.

Αναφερόμενοι στις δηλώσεις του Υποδιοικητή της 6ης Υ.ΠΕ., Δημήτρη Κωστακιώτη, περί αναστολής λειτουργίας του Γενικού Νοσοκομείου Αμαλιάδας, σημειώσαμε πως η πολιτική της κυβέρνησης διαμορφώνεται με κριτήριο, αυτό που ονομάζεται κόστος-αποδοτικότητα. Δηλαδή, προκειμένου να στηριχθεί η ανάπτυξη και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, οι ανάγκες του λαού αντιμετωπίζονται σαν κόστος. Αυτή η πολιτική είναι που οδηγεί στην συρρίκνωση των υπηρεσιών υγείας.

Σχολιάζοντας την πρόταση της Περιφερειακής πλειοψηφίας για εφαρμογή του “Καλλικράτη” και μεταφορά των αρμοδιοτήτων για την υγεία στην Περιφέρεια, τονίσαμε πως αυτό θα οδηγήσει σε περαιτέρω ξεζούμισμα των εισοδημάτων του λαού.

Επομένως οι εργαζόμενοι, οι μικροί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα, αν δεν διεκδικήσουν με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Να παλέψουν για την δημιουργίας ενός ενιαίου, καθολικού, αποκλειστικά κρατικού και δωρέαν συστήματος υγείας, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο. Με χρηματοδότηση αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό και με κατάργηση των εισφορών των εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, συνταξιούχων στον κλάδο υγείας των ασφαλιστικών ταμείων.

Σύστημα υγείας που θα λειτουργεί με σύγχρονο και επαρκή εξοπλισμό, με μόνιμο προσωπικό σε όλες τις μονάδες υγείας - πρόνοιας όλων των ειδικοτήτων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Ανάπτυξη κρατικής βιομηχανίας παραγωγής ιατρικών μηχανημάτων και αναλώσιμου υγειονομικού υλικού. Λειτουργία κρατικού οργανισμού φαρμάκου που θα έχει την ευθύνη της έρευνας, παραγωγής, εισαγωγής, ελέγχου και διάθεσης όλων των σύγχρονων σκευασμάτων.

Λαϊκή Συσπείρωση Δυτικής Ελλάδας

Τις βασικές αρχές της εθνικής στρατηγικής για την οικονομία περιέγραψε ο οικολόγος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Δημαράς στην τοποθέτησή του στην κοινή συνεδρίαση των αρμόδιων επιτροπών της βουλής με θέμα την παρουσίαση μελέτης για τη «βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας» (6.7.2016).

Ο Γιώργος Δημαράς υπογράμμισε πως βασικό αίτημα της πολιτικής οικολογίας αποτελεί μια οικονομία που να δίνει περισσότερο βάρος στη βιωσιμότητα και όχι στη ρηχή ανάπτυξη που γνωρίσαμε τα περασμένα χρόνια. Μια οικονομία που θα θέτει ως στόχο τον βαθύ μετασχηματισμό των παραγωγικών και καταναλωτικών προτύπων. Μια οικονομία που θα στηρίζεται στις αρχές της κυκλικής οικονομίας, δηλαδή της διατήρησης και αξιοποίησης στο μέγιστο των παραγόμενων προϊόντων.

Όπως τόνισε ο Γιώργος Δημαράς: “Η χάραξη του δρόμου της βιωσιμότητας, προφανώς, θα είναι σε άλλη κατεύθυνση από τον νεοφιλελευθερισμό. Ένας βαθύς μετασχηματισμός του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος θα πρέπει να έχει ως βασικούς άξονες τα αιτήματα που έφεραν τα νέα κινήματα που αμφισβητούν το σημερινό μοντέλο και προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις, όπως την αλληλέγγυα οικονομία και το συνεργατισμό, τη στήριξη των τοπικών παραγωγικών δυνάμεων και δραστηριοτήτων, το δημοκρατικό βιώσιμο χωρικό σχεδιασμό σε όλα τα επίπεδα, τη διαφύλαξη των τοπικών φυσικών πόρων, τη διανομή της παραγόμενης αξίας στο σύνολο του πληθυσμού, την προώθηση ενός διαφορετικού διατροφικού μοντέλου, την τοπική παραγωγή κ.α. Επίσης, το σεβασμό στη φέρουσα ικανότητα των οικοσυστημάτων, την εξοικονόμηση πρώτων υλών και ενέργειας, την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα. Να αλλάξουμε, δηλαδή, το ίδιο το μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης. Να αλλάξουμε το πρότυπο του καταναλωτισμού με βάση τις αρχές της κυκλικής οικονομίας που βασίζεται στη μεγιστοποίηση της απόδοσης των υπαρχόντων πόρων και στην μείωση των απωλειών που επιβαρύνουν το περιβάλλον και αυξάνουν το κόστος.

Για να είναι βιώσιμη μια οικονομία πρέπει να εντάσσεται σε ένα σχέδιο παγκόσμιας βιωσιμότητας. Η περιβαλλοντική εκπαίδευση είναι αναγκαίο στοιχείο για την προοπτική αυτή. Προτείνω λοιπόν να επεξεργαστούμε ένα στρατηγικό σχέδιο βιωσιμότητας για τη χώρα μας που να περιλαμβάνει την αποκέντρωση, την παιδεία, την αγροτική παραγωγή, τη βιομηχανία, τον τουρισμό κ.α.

Για αυτό το εθνικό σχέδιο βιωσιμότητας, απαιτείται η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων».

Μπορείτε να ακούσετε όλη την ομιλία εδώ.

Από το γραφείο Τύπου του Γιώργου Δημαρά