Υπήρξε ευδιάθετος στη μάθηση, αλλά και επιδέξιος στη μετάδοση. Πολλοί από τους μαθητές του μιλάνε για τη φιλολογική του επάρκεια, που διαστρωμάτωσε το είναι τους, σε βαθμό, που μπόρεσαν να στερεώσουν και να καταστήσουν αδιασάλευτο το βηματισμό τους στην πορεία τους στη ζωή. Καλοτυχίζουν «εαυτούς» για το συναπάντημα μαζί του, που το χαρακτηρίζουν ως θεϊκή δωροδότηση. Νυμφεύτηκε τη Δήμητρα Παπαπέτρου, αλησμόνητη συνάδελφο στο Σχολείο μας, το 2ο Λύκειο Μεσολογγίου με την προσωνυμία Σχολή Ελληνικών μαθημάτων, σε μνήμη παλιών ημερών, όταν φωτεινή λάμψη αστροβολούσε στο θρύλο του Μεσολογγίου, που απαλά και αθόρυβα ετοιμαζόταν για την έξοδο των Ελεύθερων Πολιορκημένων. Με την συζυγική τους σύμπλευση πρόσφεραν στην κοινωνία μια υπέροχη οικογένεια. Στο Νοσοκομείο του Μεσολογγίου, μαζί με άλλους εξαίρετους συναδέλφους, συναντά κανείς το γιατρό γυιό του Γεώργο Παπαδόπουλο, που αφειδόλευτα εκχωρεί στην Ιατρική και θεραπευτική φροντίδα των ασθενών του. Ο καθένας είναι έτοιμος ενδοκάρδια ευχαριστήρια να στοιβάξει στο δρόμο του.
Η κόρη τους Ευαγγελία, γνωστή ως Ελίζα μετά από χαϊδευτική διάπλαση του ονόματός της, είναι αυτή, που άγγιξε την πιο ευαίσθητη χορδή της ύπαρξής μας, συλλαμβάνοντας το όραμα της ανακαίνισης του κτηρίου της Παλαμαϊκής Σχολής. Το ιστορικό αυτό οικοδόμημα, που στέγασε γενιές μαθητών από το Μεσολόγγι και τα γυροχώρια και τα τώρα αποτελεί ταλαίπωρο ενδιαίτημα εσπερινό για τα νυχτοπούλια, παραμένει στη σκέψη μας ως θρύλος ανενόχλητος και απείραχτος. Συμπορεύτηκε το Μεσολόγγι με την Παλαμαϊκή Σχολή σαν ερωτευμένο ζευγάρι, που προχωρούσε στο δρόμο τραγουδώντας. Τώρα μαραζώνει στην αθεράπευτη πίκρα μιας ανομολόγητης εγκατάλειψης. Όλα τα παιδιά του Κώστα Παπαδόπουλου υπηρετούν την κοινωνία ειλικρινά, δημιουργικά και παραδειγματικά. Η σωστή και δίκαιη αξιολόγηση της προσφοράς του Κώστα Παπαδόπουλου θα γίνει τώρα, που έφυγε πέρα η ζωή και ξαπλωμένος σε αναπαυτικό ανάκληντρο, ταξίδεψε περιχαρής στην αιωνιότητα. Ο Γιάννης Βλαχογιάννης σύνθεσε το πιο υπέροχο ποίημά του βλέποντας, κοντά στον Εθνικό Κήπο της Αθήνας, μια πεσμένη κολώνα από τον αρχαίο Ναό του Απόλλωνα. Του φάνηκε πιο μεγάλη από τις κολώνες του Ναού, που ορθόστητες παρέμειναν στη θέση τους. Έκανε, ο βάρδος αυτός της Νεοελληνικής μας Λογοτεχνίας μια στοχαστική διακήρυξη: «Κανείς πριν πέσει χάμω σωστό το μέτρο του να δώσει δε μπορεί.»
Η αξία του ανθρώπου κοστολογείται σωστά και δίκαια από τη στιγμή που απαλλάσσεται κανείς από την προσωρινότητά του.
Θα ήταν παράλειψη ένοχη, αν αγνοούσα μια μεγάλη αλήθεια. Ότι στην οικογένεια προστέθηκε ένας αριθμός από γαμπρούς, νύφες και εγγόνια για τα οποία ήταν τόσο περήφανος ο αείμνηστος Κώστας Παπαδόπουλος.
Η καθηγήτρια Παρασκευή Μπάρλα, σύζυγος του γυιού του Γιώργου Παπαδόπουλου, καταξιώνει τη δασκαλική έδρα στα Σχολεία ΜΕ της Πόλης μας.
Θερμοκάρδια η ευχή μου για την ανάπαυσή σου, φίλε Κώστα, και ταχυρροή λόγων παρηγοριάς αφήνω να πέσουν επάνω στην ταφόπετρα, που σε σκέπασε, για να το εισπράξουν τα αδέλφια σου και όλο το γενολόι της οικογένειας.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ν. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ φίλος σου.
*Μια επιλογική δήλωση: Λυπάμαι, που δε βρέθηκα στην Ιερή συγκόμισή σου! Αν χρειαζόταν να ειπώ ένα συμπληρωματικό λόγο, θα αναφερόμουνα στην προσφορά σου στην ίδρυση και στις προσπάθειες της Λαογραφικής Εταιρείας της Πόλης μας, που μαζί με συνεργάτες, πετύχατε την προβολή της μέσα από αυτογενείς παραδόσεις, που χάρη σ’ αυτές διαχέει το Μεσολογγάκι μας, τη λαόφρονη δημιουργική ορμή του. Καταθέτω ακόμα ότι υπήρξε συνειδητό μέλος του Συλλόγου μας: του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη και αφομοίωνε παραδειγματικά τις υπέροχες στοχεύσεις του: Στέγη για τα δύσμοιρα αυτιστικά άτομα της περιοχής! Βαρειάς και μέσης κατηγορίας.
Φίλε μου, καλή αντάμωση στην αιωνιότητα. Καλή συνάντηση με φίλους μας και αδελφούς: Το Μήτσο Μπερτσά, το Χριστόφορο τον Πριόβολο, το Δημήτρη Μαντζουράτο, τον Νίκο Βούλγαρη και άλλους στις ουρανοπηγές της Αγάπης του Θεού! Στην κοινωνία των Αγγέλων!
