Εδώ έγκειται και η διάσταση της μεγάλης προσφοράς του μοναχισμού, τον οποίον δυστυχώς πολλοί, όλως επιπολαίως αιτιώνται, αποδοκιμάζουν και πολλές φορές λοιδορούν.
Τι πέτυχε ο μοναχός Παΐσιος με τα πνευματικά όπλα που προανέφερα και ιδιαίτερα με την διαρκή και αδιάκοπη προσευχή;
Πρώτον, με τη συχνή επαφή που είχε δια της προσευχής με το Θεό, εξεκόλαυσε τα δυναμικότερα απ’ τα σπέρματα της ψυχής του και αξιοποίησε την ουσιωδέστερη πτυχή της ανθρώπινης φύσεώς του.
Δεύτερον, ερχόμενος σε συνεχή επαφή δια της προσευχής με τον Θεό και συμμετέχων στις μεθεκτές άκτιστες ενέργειες της Αγίας Τριάδος, αξιοποίησε με τον καλλίτερο τρόπο τις ευγενέστερες ροπές και νοσταλγίες του, οι οποίες αποτελούν την κινητήρια δύναμη των ανωτέρω πνευματικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων του ανθρώπου.
Τρίτον έζησε και βίωσε ο μοναχός Παΐσιος τις δύο πραγματικότητες που δημιούργησε ο Θεός. Την πραγματικότητα που βλέπουμε με τα σωματικά μας μάτια, την αγγίζουμε με τα χέρια μας και την γευόμεθα υλικά. Είναι οι πολυποίκιλες οντολογικές περιοχές που δημιούργησε ο Θεός, άλλες για τους ανθρώπους, άλλες για τα άλλα έμβια όντα, άλλες για τα πτηνά, άλλες για τα φυτά, άλλες για τα έντομα και τα ερπετά κ.ο.κ. οι οποίες οντολογικές περιοχές είναι ορατές, μετρητές, χωρητές και σταθμητές.
Γνώρισε όμως ο μοναχός Παΐσιος και την άλλη πραγματικότητα, που δεν την βλέπουμε, δεν την αγγίζουμε, δεν την γευόμεθα υλικά.
Γνώρισε και βίωσε την δυνατότητα συναρτήσεως φυσικού και υπερφυσικού, ιστορικού και μεταφυσικού, πεπερασμένου και απείρου, χρόνου και αιωνιότητος, παροδικού και αιωνίου.
Τι σημαίνουν αυτά.
Ότι ο μοναχός Παΐσιος έσπασε το φράγμα της ανθρώπινης λογικής. Υπερέβη την ανθρώπινη φύση.
Γνώρισε και βίωσε την κορωνίδα της δημιουργίας του Θεού, το Θείον Πνεύμα, το οποίον, όπως είπε ο βιολόγος Καρέλ, που προανέφερα «καταγράφεται μεν στην ύλη, με τον εγκέφαλο, οι ενέργειές του όμως εκτείνονται έξω και πέραν του χώρου και του χρόνου, σαν το φύκι που είναι στερεωμένο πάνω στο βράχο, τα φύλλα του όμως κυματίζουν στο μυστήριο του Ωκεανού».
Κατά τον ίδιο τρόπο και οι εσωτερικές πτυχές του μοναχού Παΐσίου κυμμάτιζαν στο μυστήριο του Θεού, στο μυστήριο της Βασιλείας του Ουρανού.
Αυτό το θείον πνεύμα πολλοί σήμερα που εμφανίζονται ως ψευτοπροοδευτικοί, ψευτονεωτεριστές και ψευτοκουλτου-ριάρηδες, έχουν χάσει απ’ το οπτικό τους πεδίο τις ανταύγειες, τις μαρμαρυγές και τις διαθλάσεις του.
Θα τους επισημάνω ότι στη διαδρομή των αιώνων, πολλοί διάσημοι άνθρωποι προσπάθησαν να πλήξουν ποικιλοτρόπως τα θεμέλια του Ευαγγελικού οικοδομήματος.
Τελικά, όχι μόνο απέτυχαν, αλλά αντελήφθησαν την πλάνη τους και μετεστράφησαν και οι ίδιοι από την απιστία στην πίστη.
Απ’ τα πολλά παραδείγματα, θα αναφέρω ένα, που είναι πράγματι συγκλονιστικό.
Ο μεγάλες φιλόσοφος και καθηγητής πανεπιστημίου, Διδερώ, ήταν ο μεγαλύτερος πολέμιος του Χριστιανισμού και ο βδελυρότερος εκφραστής για το πρόσωπο του Χριστού.
Ήλθε όμως η ώρα που αντελήφθη ότι επλανάτο.
Μία ημέρα, την ώρα της διδασκαλίας του ερωτάται από ένα φοιτητή.
Δάσκαλε, ποια είναι η δύναμη εκείνη, στην οποία πρέπει να στηριζόμεθα στη ζωή μας για να νιώθουμε ασφαλείς.
Η απάντηση του Διδερώ ήταν: Το αναπαυτικότερο προσκεφάλι να ακουμπήσετε την κεφαλή σας και να αναπαυθείτε, είναι το πρόσωπο του Χριστού.
Οι φοιτητές έμειναν ενεοί, άναυδοι, με το στόμα ανοιχτό.
Και αυτά που μας έλεγες; Ανταπαντά ο φοιτητής. Άκουσε φίλε μου, ο Διδερώ είναι άπιστος έξι μήνες το χρόνο, τους άλλους έξι είναι πιστός.
Είχε προσεγγίσει το Θείον πνεύμα κατά το ήμισυ!
Λίγες ημέρες μετά βγήκε περίπατο στην εξοχή μαζί με τον φίλο του Κιμ, φιλόσοφος και αυτός. Βάδιζαν δίπλα σε ένα σιτοβολώνα. Ο Διδερώ έκοψε ένα στάχυ μεστότατο καρπού και το παρατηρούσε. Ο Κιμ τον ρωτά, Διδερώ τι παρατηρείς; Δεν παρατηρώ του απαντάει ο Διδερώ, ακούω. Και ποιος σου μιλάει; Ο Θεός του λέει ο Διδερώ και ο Κιμ του λέει, είσαι καλά Διδερώ; Είμαι πολύ καλά, αλλά η καρδιά μου συναισθάνεται και ακούει τον Ευαγγελικό λόγο του Χριστού, ο εγκέφαλος είναι περιορισμένος.
Αναγνώριση του φιλοσόφου ότι η δύναμη της πίστεως είναι ισχυροτέρα της λογικής.
Δεν γνωρίζω το περιεχόμενο της αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου, του Πατριαρχείου και της εισηγήσεως της Ελλαδικής Εκκλησίας και την αιτιολογία αναγνωρίσεως του Παϊσίου ως Αγίου. Είμαι βέβαιος ότι η αιτιολογία θα διαλαμβάνει τα ιδιαίτερα πνευματικά χαρίσματα και στοιχεία που κοσμούσαν την προσωπικότητα του μοναχού Παϊσίου, τα οποία είναι:
Ουσιαστική αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο. Δηλαδή πιστή τήρηση της πρώτης εντολή του Χριστού. «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν Σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και τον πλησίον ως εαυτόν».
Δεύτερον, Ταπείνωση. Ο ίδιος έλεγε «Η ταπείνωση είναι η διεθνής οδός που συνδέει τη γη με τον Ουρανό».
Ο μοναχός Παΐσιος, με τα σωματικά του πόδια πατούσε στη γη. Με το πνεύμα του ευρίσκετο στον Ουρανό. Με τα σαρκικά του μάτια έβλεπε τα επίγεια και ορατά, με τα μάτια της ψυχής του έβλεπε τα Ουράνια, τα πνευματικά και τα αόρατα.
Ο μοναχός Παΐσιος ευρίσκετο ως ταπεινώτατος στα χαμηλά, αλλά ως πνευματικός ανήκε στα υψηλά και τα Ουράνια.
Τελειώνοντας το άρθρο μου, ας ευχηθούμε, ενόψει της εορτής του, την 12 Ιουλίου, να πάρουμε το πνευματικό μήνυμα που μας άφησε ο Άγιος Παΐσιος. Μήνυμα που αντιστοιχεί στον συμβολικό λόγο του κορυφαίου Αποστόλου Παύλου, που διατύπωσε στην προς Ρωμαίους Επιστολή του, στο ΙΒ κεφάλαιο, στην ΙΓ’ παράγραφο.
«Το πνεύματι ζέοντες
τω κυρίω δουλεύοντες
τη πρ οσευχή προσκαρτερούντες»
Αυτό, είναι το όραμα, το ιδανικό, το πραγματικό νόημα της ζωής μας.
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
