Αψευδής είναι η υπόσχεση του Χριστού στους Αποστόλους ότι δεν θα εγκατέλειπε ποτέ την εκκλησία του και θα ήταν πάντα κοντά στους πιστούς του, μέχρι την συντέλεια του κόσμου.
Απόδειξη μεγίστη είναι η κατά καιρούς εμφάνιση ανθρώπων χαρισματούχων, οι οποίοι ως φάροι πνευματικοί μας καθοδηγούν στη ζωή μας.
Μια τέτοια μορφή χαρισματούχου ανθρώπου ήταν ο μακαριστός οσιώτατος γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο διάσημος αυτός μοναχός, του οποίου η φήμη ξεπέρασε τα όρια της Ελλάδος και έφθασε στα πέρατα της Οικουμένης.
Ο Άγιος Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Αγιοτόκου Καππαδοκίας. Το όγδοο από τα δέκα παιδιά των Προδρόμου και της Ευλογίας Εζνεπίτη. Λίγες ημέρες μετά τη γέννησή του, βαπτίστηκε από τον Ιερέα του χωριού και μετέπειτα Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη και του έδωσε το δικό του όνομα, Αρσένιος και όχι Χρίστος, που ήταν η επιθυμία των γονέων του.
Ένα μήνα μετά τη βάπτισή του, η οικογένειά του πήρε το δρόμο του ξεριζωμού, όπως και όλοι οι Έλληνες, λόγω των τραγικών γεγονότων της Μικρασιατικής καταστροφής.
Ήλθε ο νεογέννητος Αρσένιος με την οικογένειά του στον Πειραιά, από εκεί για λίγο στην Κέρκυρα και μετά στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου εγκαταστάθηκαν μονίμως.
Ο νεαρός Αρσένιος, απ’ την πρώτη τάξη του δημοτικού, εξεδήλωσε τα ιδιαίτερα πνευματικά χαρίσματα με τα οποία ήταν κεχρισμένος, απ’ το Χριστό, απ’ την κοιλιά της μάνας του Ευλογίας.
Ευλάβεια στα θεία, μελέτη των βίων των Αγίων και πολύωρες προσευχές. Ενώ οι συμμαθητές του, στο δημοτικό, Γυμνάσιο δεν πήγε γιατί δεν υπήρχε στην Κόνιτσα, έπαιζαν στα σοκάκια της Κόνιτσας τα παιδικά παιχνίδια, ο Αρσένιος απομονώνονταν και προσηύχετο ώρες στο Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους.
Τα κύρια και εμφανή όμως πνευματικά του χαρίσματα, υψηλού σκοπού και υψηλοτάτης αποστολής, ήταν ο φλογερός πόθος, η ροπή και η νοσταλγία να ακολουθήσει απαρεγκλίτως τον δρόμο που οδηγεί σε συνάντηση με το Θεό.
Τον ίδιο πόθο, την ροπή και νοσταλγία που εξεδήλωνε ο ψαλμωδός όταν έλεγε, «Ον τρόπο επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς Σε ο Θεός».
Τον ίδιο πόθο, ροπή και νοσταλγία που ψέλλισε και κατέγραψε στην εισαγωγή των εξομολογήσεών του ο Άγιος Αυγουστίνος, απευθυνόμενος στον Χριστό «Η ψυχή μου, ω Χριστέ μου, είναι ανήσυχη μέχρι να συναντήσει Εσένα».
Τον ίδιο πόθο, ροπή και νοσταλγία που εξεδήλωνε ο μέγας και πολύς Γκέτε, ο οποίος ευρισκόμενος σε αδυναμία, να απαντήσει στα υπαρξιακά προβλήματα και να γεφυρώσει τα εσωτερικά του χάσματα, εκ βαθέων απηύθυνε την συγκλονιστική ικεσία προς τον Χριστό: «Ας ημπορούσε, ω αιώνιε να γεμίσω την καρδιά μου με Εσένα».
Πόσο ευτυχείς θα είμεθα εάν μπορούσαμε να γεμίσουμε την καρδιά μας με την παρουσία του Χριστού. Δεν θα είχαμε άλυτο κανένα πρόβλημα στη ζωή μας.
Με αυτό τον πόθο, με αυτή την ροπή και νοσταλγία, με αυτή την δίψα να συναντήσει τον Θεό ο νεαρός Αρσένιος, διοχέτευσε το νεανικό του αίμα, στις άφθαρτες αρτηρίες του Αγίου Όρους, εκεί που πάλλει η μεγαλόθυμος χάρη της Παναγίας, εκεί που θάλλει το γνήσιο μοναστικό ιδεώδες, εκεί που πνέει πνεύμα ελπίδος και αισιοδοξίας για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό.
Το έτος 1950 σε ηλικία 26 ετών, ήλθε στο Άγιο Όρος, στην Ιερά μονή Εσφιγμένου πήρε την ρασοευχή και μετά από λίγα χρόνια, το 1954, στην Ιερά μονή Φιλοθέου, κείρεται μοναχός και παίρνει το όνομα Παΐσιος.
Κατόπιν, προφανώς, θείας πληροφορίας που λαμβάνει, άφησε το Άγιον Όρος και ήλθε στην Κόνιτσα στην Ιερά μονή Στομίου, όπου ασκήτευσε για αρκετά χρόνια, όπου με προσωπική του εργασία αναστήλωσε την κατεστραμμένη από τους Γερμανούς Μονή.
Στη συνέχεια μεταβαίνει στο Θεοβάδιστο Όρος Σινά, όπου ασκήτευσε για ένα χρόνο.
Από εκεί ολοκληρωμένος πλέον πνευματικά, επανέρχεται στο Άγιον Όρος το έτος 1964, για να αξιοποιήσει και υλοποιήσει τα ιδιαίτερα, υψηλού στόχου και αποστολής, πνευματικά του χαρίσματα, με τα οποία τον έχρισε ο Χριστός.
Ήλθε στο ασκητήριο του Τιμίου Σταυρού. Ένα κελί απόμερο, έρημο και απόκοσμο. Ασκήτευσε 15 χρόνια μέχρι το έτος 1979. Έγινε διάσημος για την Αγιότητά του, τα θαύματά του και τον υπέρ φύση βίον του. Καθημερινώς συνέρρεαν πλήθη ανθρώπων στο κελί του και εναπέθεταν στον μοναχό Παΐσιο, τα βάσανά τους, τον πόνο τους και τα προβλήματά τους.
Για να είναι πιο ευπρόσιτος στους ανθρώπους, μετακόμισε στο ασκητήριο της Καλύβης της Παναγούδας. Τα πλήθη του κόσμου πιο πυκνά επεσκέπτοντο το κελί του να πάρουν την ευχή του και την βοήθειά του στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής του.
Και σ’ αυτό το ασκητήριο ασκήθηκε για άλλα 15 χρόνια μέχρι το 1994 που εγκατέλειψε την επίγεια ζωή.
Τα δύο αυτά ασκητήρια – κελιά του, είναι εμποτισμένα με το ευωδιαστό πτερύγισμα των θυμιαμάτων του και την αγωνιώδη, εκρηκτική και αδιάκοπη προσευχή του.
Τα ασκητήρια αυτά αποτέλεσαν τα εφαλτήρια που απογείωσαν πνευματικά τον μοναχό Παΐσιο, ο οποίος έφθασε στην κορυφή της τελειότητος και κατέκτησε το έπαθλο της αγιοσύνης.
Τρία ήσαν τα πνευματικά όπλα με τα οποία έδωσε την πνευματική μάχη για τριάντα ολόκληρα χρόνια, στα δύο αυτά ησυχαστήρια σώματος και ψυχής.
Νηστεία, αδιάκοπη συμμετοχή στα μυστήρια της εκκλησίας και προεχόντως προσευχή.
Τονίζω ιδιαιτέρα την προσευχή, γιατί ο μοναχός Παΐσιος εγνώρισε και βίωσε την δύναμη της προσευχής και την επίδρασή της στη ζωή του ανθρώπου.
Δύναμη και σημασία της προσευχής που επιβεβαιώνονται από την επιστήμη. Μία ομάδα βιολόγων με επικεφαλής τον διάσημο βιολόγο Καρέλ, μελέτησαν την προσευχή και το συμπέρασμα που κατέληξαν είναι ότι η δύναμη της προσευχής είναι κατά πολύ ισχυροτέρα από την δύναμη της βαρύτητος, η οποία, όπως γνωρίζουμε έχει καθοριστικό ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία του σύμπαντος.
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
