Έµµετρες Μελωδίες: Μ’ ένα καφέ, ένα ουζάκι και την ΑΙΧΜΗ / Σονέτο για την Ελένη

26/06/2022 - 08:30

Διαβάστηκε 3260 φορές

Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 23/06/2022

Του Rodi De Fuca

Ο Pierre de Ronsard μες στο μεσαίωνα θυμάται την ωραία Ελένη γιατί κανείς δεν ξέχασε ποτέ την ομορφιά της αλλά και την φουρτούνα της ψυχής της. Είναι η γυναίκια μορφή που πιο πολύ υμνήθηκε στο πέρασμα των αιώνων και που χιλιάδες Πάρις κι Αλέξανδροι αγάπησαν σαν δικιά τους. Ο Ρονσάρ έδωσε μετά τα σκήπτρα στον Νερούδα, στον Σεφέρη, στον Ελύτη στον Λόπε ντε Βέγα, στον Καζαντζάκη για να την υμνήσουν ξανά και ξανά… Ο πρίγκιπας των ποιητών ή ο ποιητής των πριγκίπων όπως τον αναφωνήσαν οι Γάλλοι, γιατί σε κάστρο γεννήθηκε, ηγήθηκε για την αιωνιότητα το ποιητικό κίνημα της αναγέννησης που οι συμπατριώτες του ονόμασαν “La Pléyade”. Αυλικός, στρατιωτικός κι ύστερα κληρικός ο επικός Γάλλος Πίνδαρος, που μας άφησε κληρονομιά το 1578 τα “Σονέττα στην Ελένη”, πέθανε στα 60 του το 1585.

ΣΟΝΕΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ

PIERRE DE RONSARD

Σαν φτάσεις τόσο γριά και ξημερώνεις τις νύχτες ξαίνοντας

στο σκιοφως, κάτω απ’ το φλόγα του λυχναριού καθισμένη

απαγγέλοντας τους στίχους μου, θα πεις εντυπωσιασμένη:

Τα χρόνια της ομορφιάς μου πέρασε ο Ρονσάρ, παινεύοντας.

Και δεν θα υπάρξει παρακόρη τέτοιο άγγελμα να μεταφέρει,

αν κι απ’ της οφειλής τον μόχθο μισοκοιμισμένη περπατάει,

κι αν στο άκουσμα ακόμα του ονόματός μου δεν σκιρτάει,

ωστόσο το δικό σου όνομα με παινέματα αθάνατα εξαίρει.

Εγώ θα ‘με κάτω απ’ το χώμα και σ’ ένα μονοπάτι σκιερό

γιομάτο μυρτιές, το φάντασμα μου θα ψάχνει αναπαμό.