Κοίταξε με νοτισμένο βλέμμα το παιδί με τη φουστανέλα τον Πενταδάκτυλο που φέρει την στάμπα της ντροπής, σημαία του κατακτητή σε κόκκινη απόχρωση του αίματος. Μα θύμωσε συνάμα κι άφησε τη ματιά του να κοιτάξει ένα καλύτερο χθες προσδοκώντας ένα πιο λέφτερο αύριο. Χάρηκε παρόλα αυτά που θα δει το ελληνικό μέρος, μέρος με φιλόξενους ανθρώπους, δύναμη και αρχοντιά. Έκλεισε τα μάτια να ξεκουραστεί καρδιοχτυπώντας για το δικό του αύριο σε ένα σχολείο που αγναντεύει με περηφάνια τη θάλασσα. Κι όταν ξημέρωσε ο θεός τη μέρα, γνώρισε αυτό το σχολείο μέσα στο δάσος της Παναγίας, στην Αγία Νάπα (καρκινική λέξη: Παναγιά). Το πήρε από το χέρι ο Διευθυντής-πάντα μαζί με τον συγγραφέα του- να τον περιηγήσει στον χώρο λίγο πριν ανταμώσει τα Κυπριόπουλα που είχε μάθει πως ήξεραν για αυτό, το είχαν «μελετήσει». Με αγωνία άρχισε να μπαινοβγαίνει στις αίθουσες και όλο η καρδιά του γλυκαινόταν αντικρίζοντας τις δημιουργίες μαθητών με την επίβλεψη καλών δασκάλων. Δεν έχασε την ευκαιρία να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του.
Έπιασε ψιλοκουβέντα με τα παιδιά του σήμερα, μίλησαν για ήρωες, για ήρωες που τους λέγανε «λειψούς», «γκαβούς», «ανάξιους» κι αποδείχτηκαν πιο άξιοι κι από τους «άξιους» αρτιμελείς γύρω του. Τους ζήτησε να τον ρωτήσουν, να μάθουν για αυτόν και ρώτησε κι εκείνος για τη ζωή τους, τα όνειρα τους, τους φόβους τους. Κι όπως εκείνο έμαθε ρωτώντας για τα κατορθώματα του Γρηγόριου Λιακατά, τα Κυπριόπουλα αποφάσισαν να ρωτήσουν για τους δικούς τους ήρωες, έναν Κυριάκο ποιητή (Μάτση: «Θά έρθει κάποτε η ώρα της δράσεως. Τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς θυσίας καί η ελευθερία χωρίς αίμα»), έπειτα τον Ευαγόρα, στιχουργό (Παλληκαρίδη: «Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά...»).
Βρήκαν σε μια στιγμή έναν δικό τους Γρηγόρη (Αυξεντίου), έναν από τους πιο σπουδαίους ήρωες του Κυπριακού αγώνα για ελευθερία και εθνική αξιοπρέπεια, έφεδρο αξιωματικό που ύμνησαν πεζογράφοι και ποιητές, Κύπριοι, Ελλαδίτες ξένοι, ακόμα και Άγγλοι. «Πώς ένιωσες όταν αγωνιζόσουν για την ελευθερία μας;» «Δεν φοβήθηκες ούτε στιγμή;», «Αν ξαναζούσες θα το ξανάκανες;», έπεφταν οι ερωτήσεις κι η απάντηση ήταν που τον δυνάμωσε ακόμα περισσότερα, ώστε να φοράει περήφανος την παραδοσιακή ενδυμασία αδιαφορώντας για τις κοροϊδίες κάποιων εξυπνάκηδων ανιστόρητων μικρών και μεγάλων γύρω του. Αυτών που δεν άκουσαν, αδιαφορούσαν να ακούσουν ή αρνούνταν να ακούσουν για να μάθουν ποιος ήταν ο Σολομών Σολωμού, έναν «τρελό άοπλο που οι δειλοί χαράμισαν για αυτόν μια σφαίρα». Δάκρυσε το παιδί με τη φουστανέλα μα η συναναστροφή με παιδιά που ήξεραν την ιστορία τους τού έδωσε κουράγιο να συνεχίσει τον δρόμο του.
Η γνωριμία του με τους εκπαιδευτικούς τον έκαναν να αισιοδοξεί, η επαφή με τον Σύλλογο γονέων, με τους γονείς όλους να χαμογελά κοιτάζοντας μπροστά. Μια πορεία με δάδα αναμμένη για να φωτίζει το μέλλον, το μέλλον τους. "Έφυγε από την Κύπρο γεμάτος χαρά και ελπίδες απολαμβάνοντας τη ζεστασιά, τη φιλία, την πατροπαράδοτη φιλοξενία και την αγάπη, τόση που δεν χώραγε να την περιγράψει με λόγια λαλώντας τους πολλά ευχαριστώ με την ελπίδα σύντομης αντάμωσης, καθώς σχεδίαζε με τον νου του γυρνώντας πίσω να αποχαιρετήσει το λαβωμένο βουνό της Λευκωσίας με θάρρος και αγωνιστικότητα παρόλο που 'ταν ακόμα αμούστακο…
Ευχαριστώ τον ακαταπόνητο Διευθυντή του Δημοτικού σχολείου Αγίας Νάπας, κύριο Γεώργιο Κωνσταντίνου, την Πρόεδρο του Επαρχιακού Γραφείου ΠΟΕΔ, Χιονούλα Τριανταφυλή, τον Σύλλογο γονέων του σχολείου, τους γονείς και τους καλούς εκπαιδευτικούς.
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
