Διαβάζουμε συχνά για πολλές εγκρίσεις έργων, για χρηματοδοτήσεις, θα έλεγα ακόμη και για δημοπρατήσεις. Από τη μια πλευρά, είναι επιβεβλημένο να ενημερώνεται η τοπική κοινωνία για κάθε εξέλιξη που την αφορά. Από την άλλη πλευρά όμως, νομίζω θα ήταν προτιμότερη μια πιο μετριασμένη προβολή των ανωτέρω. Γιατί; Γιατί ζούμε στην Ελλάδα! Και όλοι γνωρίζουμε για έργα που έκαναν δεκαετίες να τελειώσουν, για έργα που βάλτωσαν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, για αβλεψίες που οδήγησαν σε τρομερές καθυστερήσεις κλπ. Άρα; Νομίζω θα ήταν ορθότερο να γίνονται αναλυτικές ανακοινώσεις και να δεχτώ ακόμη και οργανωμένες φιέστες εξαιτίας του χαροποιού γεγονότος, όταν είμαι σε θέση να παραδώσω κάτι όντως χρηστικό στην τοπική κοινωνία! Αλλιώς μένουμε σε εξαγγελίες, που ένας Θεός γνωρίζει αν και πότε θα υλοποιηθούν!

Συχνά παρατηρούμε αντεγκλήσεις περί της πατρότητας των δημόσιων ή δημοτικών έργων. Η μια τοπική διοίκηση να προμοτάρει μόνο τα δικά της εγχειρήματα, ενώ εμμέσως αφήνει σε δεύτερη μοίρα έργα που είχαν ωριμάσει σε μεγάλο βαθμό από μια προηγούμενη διοίκηση. Προφανώς και η κάθε τοπική δημοτική ή περιφερειακή αρχή θα προωθήσει τις προτεραιότητές της. Όμως πότε επιτέλους θα κάνουμε όντως πράξη και στην Ελλάδα, αυτό που λέμε ότι η δημόσια διοίκηση έχει συνέχεια; Και με τις γνωστές Ελληνικές χρονοτριβές, άλλος σχεδιάζει, άλλος συνήθως υλοποιεί, ενώ συχνά άλλος ολοκληρώνει ένα έργο. Όλα τα έργα τελικά δεν ανήκουν στον Ελληνικό λαό; Αυτός μπορεί να κρίνει και να αποδώσει τα εύσημα αν πρέπει και εκεί που πρέπει.

Ακόμη μια τοπική παθογένεια που συμβαίνει σε μικρές τοπικές κοινωνίες όταν μιλάμε για αρκετά σοβαρές θέσεις ευθύνης - στενού ή ευρύτερου δημόσιου τομέα - με επιπτώσεις στην ζωή της περιοχής, είναι ότι κατά κόρον βρίσκονται ‘λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις’, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή του ορθού, "ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση". Έχω δει – και νομίζω οι περισσότεροι έχουμε δει, μικρές οργανικές μονάδες σχεδόν να καταστρέφονται, από κακές τοποθετήσεις ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί για να κάνουν συγκεκριμένο έργο. Λογικό. Όταν αντί των κριτηρίων της αξιοκρατίας, της αξιοπιστίας, των ικανοτήτων, της επαγγελματικής εμπειρίας, αλλά και των προσωπικών δεξιοτήτων, έχουν προβάδισμα άλλα κριτήρια ξένα προς τις αρχές ορθής πρακτικής, είναι αναμενόμενο να γίνονται κακές τοποθετήσεις ανθρώπων σε καίριες θέσεις, με οδυνηρά συνήθως αποτελέσματα. Τυχαίνει δε να έχω δει και τη "συνέχεια" τέτοιων καταστάσεων-επεισοδίων, ότι κατόπιν καλείται εσπευσμένα ένας όντως άξιος άνθρωπος με ικανότητες και γνώσεις, να συμμαζέψει τα λεγόμενα "ασυμμάζευτα", μόνο που εκεί πλέον κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν πια είναι πολύ αργά για να σωθεί το οτιδήποτε.

Μια άλλη παθογένεια που επίσης συχνά βλέπουμε σε πολλά από όσα συμβαίνουν στην Αιτωλοακαρνανία και τις επιμέρους περιοχές της, είναι αυτό που επιτυχημένα ονομάζει ο λαός μας "μισές δουλειές". Η αρχή μπορεί να είναι το ήμισυ του παντός, αλλά παρατηρώ μια δυσκολία σε όσους σχεδιάζουν και παίρνουν αποφάσεις, να αντιληφθούν ότι το ένα τμήμα ενός εγχειρήματος είναι η "δημιουργία" του, αλλά το άλλο τμήμα εξίσου σημαντικό είναι η λειτουργία και η διατήρησή του. Σπάνια θα δεις μια ρεαλιστική προσέγγιση για συντήρηση και ανάπτυξη σε κάτι νέο που δημιουργείται. Καταλήγουμε σε αποσπασματικά έργα ή εγχειρήματα με αυτό τον τρόπο. Με αμφίβολο μέλλον. Δράσεις ελπιδοφόρες, με ελάχιστη μέριμνα για το πως θα "τρέξουν"μετά. Έτσι συχνά αυτό που βλέπουμε είναι να αργοσβήνουν, να ατροφούν. Χαμένα χρήματα των πολιτών; Χαμένες ευκαιρίες να στηθεί & να λειτουργεί κάτι αξιόλογο; Όπως και να είναι, είναι κρίμα. Όταν πας να δημιουργήσεις κάτι, πρέπει να βλέπεις όλες τις παραμέτρους του εγχειρήματος/δράσης/έργου και όχι μόνο τις μισές.

Αξίζει να αναφερθεί κάτι ακόμη. Βέβαια το έχω δει να συμβαίνει δυστυχώς σε πολλές περιοχές της χώρας, με υστέρηση, όπως η δική μας. Με όλο το σεβασμό σε οτιδήποτε έχει να κάνει με αληθινό πολιτισμό, η προσφορά του οποίου είναι ανεκτίμητη και όντως και ο δικός μας τόπος παράγει πολιτισμό και έχει πλούσια πολιτιστική παρακαταθήκη που οφείλουμε να αναδεικνύουμε, ωστόσο παρατηρώ μια μονόπλευρη έμφαση σε θέματα που εμπίπτουν μάλλον προς στον πολιτιστικό τομέα. Μια μονομέρεια. Ομιλίες, χορευτικά, καταθέσεις στεφάνων, αγήματα, μπάντες κλπ. Καλά και ‘χρυσά΄ όλα αυτά. Γεμίζουν και τις σελίδες της επικαιρότητας. Έγινε το ένα, έγινε το άλλο, κάτι γίνεται τελωσπάντων! Σωστά; Δεν γίνεται όμως τελικά ως τοπική κοινωνία να μένουμε μόνο σε αυτά! Δεν ξέρω, αλλά πχ. ο δημότης που έχει το παιδί του που δουλεύει μακριά και θέλει να γυρίσει να εργαστεί και να ζήσει στον τόπο του και δεν μπορεί να το κάνει, γιατί ποτέ κανείς δεν φρόντισε σοβαρά να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάπτυξης, δεν γνωρίζω πόση διάθεση έχει να γλεντάει και απολαμβάνει τους χορούς και τα πανηγύρια. Δεν μπορεί να προσποιούμαστε ότι όλα βαίνουν καλώς, όταν η ‘ανάπτυξη’ είναι άγνωστη λέξη στον τόπο μας. Να δούμε αναπτυξιακά έργα, να φτιάξουμε δομές με αναπτυξιακό πρόσημο, να δούμε στήριξη της επιχειρηματικότητας και νέες θέσεις εργασίας, ώστε σε τελική ανάλυση να υπάρχει και νέος κόσμος εδώ να ασχοληθεί και με τα πολιτιστικά!

Συμπερασματικά, θα ήταν ευχής έργον νομίζω, αν μπορούσαμε να προβούμε σε μια αλλαγή πλεύσης και έναν καλύτερο προσανατολισμό, στο πως αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις αλλά και στο πως ενεργούμε στις τοπικές υποθέσεις και δρώμενα. Με ορθές πρακτικές και κινήσεις, μπορούμε να δώσουμε ώθηση και προοπτική στον τόπο μας, ένα όντως καλύτερο μέλλον. 

Κωνσταντίνος Η. Χονδρός - Περιφερειολόγος

ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις