Χειμώνα πραγματικό, ή μάλλον χειμώνες πραγματικούς έζησα στην Καβάλα, μέσα στην πόλη και στις ιστορικές Κρηνίδες, όπου υπηρέτησα επί πέντε χρόνια. Εκεί, οι νοικοκυρές έδιναν αληθινό αγώνα να σώσουν τις γλάστρες με τα λουλούδια τους, να μην τα κάψει ο πάγος. Τα πιο ευαίσθητα φυτά (γαρδένιες κ.λπ.) τα βάζανε μέσα στο σπίτι, κάτω από τα παράθυρα ή δίπλα στην μπαλκονόπορτα. Τα μεγαλύτερα και πιο ανθεκτικά τα αφήνανε έξω και σκεπάζανε τις γλάστρες με χοντρές νάυλον, διαφανείς σακούλες, τρυπημένες εδώ κι εκεί, «για ν’ ανασαίνουν τα καημενούλια». Στις ηλιόλουστες και ζεστές μέρες τα βγάζανε έξω. Για λίγο.
Αγωνίζου τον καλόν αγώνα! Έστω και για λίγο!
Και τώρα στην Αττική. Στην καθημερινότητα. Κι όχι κατ' ανάγκην στις βροχές και το χειμώνα.
Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω στο σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς μου, έστω για ελάχιστα ψώνια, γιατί εκεί βρίσκομαι μέσα στη ροή της καθημερινότητας, πράγμα που εκτιμώ πάρα πολύ. Η καλύτερη μέρα, πιο ενδιαφέρουσα, είναι το Σάββατο, γιατί έχει και πολλούς άντρες που ψωνίζουν, λόγω της αργίας του Σαββάτου, κι έτσι διευρύνονται οι κοινωνικές επαφές. Και οι προσλαμβάνουσες.
Προχθές το Σάββατο, στο διπλανό μου ταμείο, ψώνιζε ένας νεαρός άντρας. Αφού πήρε μερικά λίγα και «μικροαστικά» πράγματα, ζήτησε 15 κιλά καρότα! Η κοπέλα στο ταμείο γούρλωσε τα μάτια της κι έφυγε βιαστικά προς «τα μανάβικα». Ξαναγύρισε με μια τεράστια σακούλα γεμάτη καρότα.
-Τόσα πολλά καρότα τι θα τα κάνετε; ρώτησε μια κυρία πίσω του.
-Δεν ξέρω. Η γυναίκα μου τα ζήτησε.
Ύστερα συμπλήρωσε:
-Να, η γυναίκα μου είναι έγκυος στο πρώτο μας παιδί. Ό,τι μου ζητάει, δεν ρωτάω πώς και τί. Τρέχω αμέσως και το αγοράζω.
-Και το κουβαλάτε, πέταξε κάποια άλλη το καρφί της.
-Ναι, το κουβαλάω.
Γέλια από την ομήγυρη. Όταν έφευγε, ευχηθήκαμε όλοι μαζί:
-Με το καλό το μωρό σας. Με το καλό! Και να τα φάει όλα τα καρότα!
-Ευχαριστώ πάρα πολύ! Θα τα φάει!
Και μια και βρίσκομαι στον χώρο του σούπερ μάρκετ κι έχω αγοράσει ένα πακέτο Λουμίδη Παπαγάλο, θα γράψω και κάτι πιο κοινωνικό. Μπορεί να είναι ενδιαφέρον για την υγεία όλων μας.
Εδώ κι αρκετό καιρό με βασανίζει ο πονοκέφαλος. Ρώτησα γιατρούς και γιατρούς. Πρόσφατα ρώτησα και την Ελενίτσα, την κόρη της φίλης μου της Κατερίνας, που σπούδασε Ιατρική στην Αγγλία και δουλεύει σε νοσοκομείο του Λονδίνου. Ανάμεσα στις άλλες ερωτήσεις με ρώτησε κι αν πίνω πολλούς καφέδες.
-Του δίνω και καταλαβαίνει!
-Η καφεϊνη υποβοηθά τον πονοκέφαλο. Να πίνετε καφέ χωρίς καφεΐνη και στιγμιαίο και παραδοσιακό.
Ωχ! Θα προσπαθήσω, ειλικρινά! Ωχ!
Και για μεν τον στιγμιαίο καφέ, δεν υπήρξε πρόβλημα. Τί γίνεται, όμως, με τον άλλον καφέ, που μας ήρθε από μέρη εξωτικά και μακρινά γεμάτος καφεΐνη; Κι έζησε μαζί με τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας εκατοντάδες χρόνια και συντρόφεψε χαρούμενες και θλιβερές στιγμές; Απαραίτητα παρόν στις κοινωνικές συζητήσεις που λέγονται «κουτσομπολιά;» Απαραίτητα παρόν στα ξενύχτια τα δικά μας, όταν το άλλο πρωί γράφαμε εξετάσεις ή διαγωνίσματα;
Που τον «ψήνανε» σε μπακιρένιο μπρίκι, με το κουταλάκι, ανακατεύοντας αργά – αργά, μα πολύ αργά, στη χόβολη; Και που διάβαζαν το φλυτζάνι σου οι μαγικές «φλιτζανούδες» και σου λέγανε παρελθόν, παρόν και μέλλον;
-Θα προσπαθήσω, ειλικρινά!
Εύκολο τό 'χεις;
Ακόμα εκεί βρισκόμαστε. Στην προσπάθεια και την ειλικρίνεια!
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
