Κατέληξε μετά από πολύχρονη δοκιμασία. Πραγματικός άνθρωπος. Αξιαγάπητος και τα μάλα σεβαστός. Ζύγισε το βάρος των λόγων του όταν μιλούσε για τους άλλους. Υπολόγιζε πολύ τους άλλους ανθρώπους. Ήταν επόμενο. Είχε υποταγμένο τον εαυτό του στη λογική του. Ήταν εδραία η πεποίθησή του ότι ο άνθρωπος που μένει αποκλειστικά στον εαυτό του είναι ένα ακατέργαστο άτομο. Όποιος όμως αναγνωρίζει και αποδέχεται την ύπαρξη και των άλλων ανθρώπων γύρω του μετασχηματίζει το άτομό του σε πρόσωπο. Και βέβαια δεν είναι αυτά και μόνο τα χαρακτηριστικά του αλησμόνητου Γερασίμου Α. Μακεδονόπουλου. Είναι και η πίστη του στο Θεό! Το ιδιαίτερο γνώρισμα του ανθρώπου είναι η ασταμάτητη πορεία του σ’ αυτόν. Ο άνθρωπός μας, αυτός που κυριαρχεί στο κείμενό μας, πίστευε στο Θεό. Θεωρούσε ότι η ζωή του ανθρώπου κυλάει μπροστά στα μάτια του Θεού. Ήταν μία συγκροτημένη προσωπικότητα με μυαλό, από έβλεπε καθαρά.
Ο υπογράφων το άρθρο είχε την ευκαιρία να κάνει αυτή τη διαπίστωση. Κάθε φορά που γινόταν αυτό φτερoκοπούσε η ψυχή του από αγαλλίαση και ευφροσύνη. Πέρα από τις δύο κορυφές του μεγαλείου του πίστη στο Θεό και σεβασμό στον άνθρωπο είχε σωστή άποψη και για τον εαυτό του. Συγκινητικό το φαινόμενο. Είπε κάποτε σε ανύποπτο χρόνο: δεν είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, δεν είμαστε όμως και χειρότεροι από τους άλλους και ο υπογράφων του πρόσθεσε: Όμως κρεμιόμαστε από το έλεος του Θεού. Έλεος είναι η αγάπη του Θεού χωρίς να το αξίζουμε. Στο άκουσμα της άποψης σκίρτησε από ικανοποίηση και χαρά. Έψαχνε να βρει αυτό το συμπλήρωμα, το τόσο απαραίτητο, του λόγου του. Εκεί που δεν είχε όμοιό του ήταν η βαθιά συγκίνησή του από το μυστήριο της ζωής, που είναι διαχυμένο μέσα στη δημιουργία. Το λουλούδι ανθίζει. Το πουλάκι κελαηδεί. Ο άνθρωπος σκέπτεται, εργάζεται, συνεργάζεται, δημιουργεί. Έβλεπε σε όλα αυτά ένα μυστήριο που η κατανόησή του απαιτεί την έμπνοια του Θεού. Όμως όλα κάποτε τελειώνουν! Η ζωή μας είναι, όπως λέει ο ποιητής, «μία στιγμή που μας γεννάει και πολλές που μας πεθαίνουν». Όταν βλέπεις τον ήλιο μου έλεγε κάποτε να ανατέλλει το πρωί και την ίδια στιγμή στον ίδιο ωρολογιακά χρόνο τον βλέπεις την άλλη ημέρα, πρέπει να συνειδητοποιείς ότι υπάρχει μία διαφορά. Την άλλη μέρα είσαι ένα εικοσιτετράωρο μεγαλύτερος. Έκανες βήματα προς το θάνατο. Σπάνια να συναντήσεις άνθρωπο με τέτοιους στοχασμούς και ψυχικές βεβαιότητες.
Εκεί που έμεινε μοναδικός και αξεπέραστος ήταν η ψηλάφηση των μυστικών του σύμπαντος. Ήταν φυσικός στις σπουδές του και το επάγγελμα ήταν ασυνήθιστο φαινόμενο ανθρώπου. Δεν ήταν ο άνθρωπος που έλυνε ασκήσεις και κατείχε όλα τα κεφάλαια της επιστήμης του, που σε ομαδικές συνυπάρξεις τον καθιέρωναν ως σημαντικό. Αναζητούσε πίσω από την παγκόσμια τάξη την παρουσία του Θεού. Με τέτοια εφόδια στις αποσκευές του στις 10 Δεκέμβρη 2021 ημέρα Παρασκευή μετακόμισε σε ανυπέρβατους αστερισμούς. Καλό ταξίδι, αδερφέ Γεράσιμε. Είμαι σίγουρος ότι όταν και εμείς αναχωρήσουμε για τον τόπο που εσύ διάλεξες να μας περιμένεις, την αιωνιότητα, θα βγεις μπροστά για να μας υποδεχθείς και τότε στην Ουρανούπολη του προορισμού μας θα μας κάνεις μία αποκάλυψη ότι είναι Μεγάλος ο Θεός! Πρόλαβες και πέθανες μπροστά από όλους μας. Προσθέτω εδώ και ένα άλλο χτυπητό χαρακτηριστικό του λόγου του. Είχε μία πρωτοφανή ζεστασιά ο λόγος του. Ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του εαρινό χαμόγελο. Και αν συνέβαινε, σε κάποια στιγμή να τον αδικήσεις, δεν σου στερούσε τη χαρά ότι και μετά από αυτό που του έκανες δεν έχανες το δικαίωμα να σε θεωρεί φίλο του.
Και τώρα φεύγοντας δεν έκοψε τους δεσμούς του με τον επίγειο κόσμο που έζησε 75 περίπου χρόνια. Άφησε πίσω του μία υπέροχη οικογένεια, τη γλυκιά και πρόσχαρη γυναίκα του Χρυσοπηγή Καραθανάση αξιόλογη οδοντίατρο, μητέρα και ευλογημένη καλοσυντυχιά για το περιβάλλον της. Άφησε ακόμα τις δύο χαριτωμένες κόρες της, την Παρασκευή γνωστή ως Εύη κατά τη συνήθεια σύγχρονης προσφώνησης και επικοινωνίας. Τη Χαρίκλεια καθιερωμένη ως Χαρούλα. Κάποιος συγγενής της την προσαγορεύει Χαράκι και γεμίζει το στόμα του γιατί είναι γεμάτη και η καρδιά του από αισθήματα. Και οι δύο σπουδασμένες με γλώσσες, διδακτορικά και με επαγγελματική σταδιοδρομία στην Εσπέρια. Δύο χαριτωμένες κοπέλες που η παρουσία τους -γενικά είναι αποδεκτό- κάνει το κοινωνικό περιέχον ζηλευτό και πλουσιότερο. Προστέθηκε στην οικογένειά τους ένας υπέροχος γαμπρός, σύζυγος της Χαρίκλειας, Κρητικός στην καταγωγή με επαγγελματική και κοινωνική εμφάνιση στο εξωτερικό. Ο αγαπητός Γεράσιμος έμεινε πίσω στις καρδιές των συγγενών του ορθόστητος και ολοζώντανος. Η ζωντανή μνήμη όσων έφυγαν είναι μία μορφή αθανασίας μέσα από τη θύμιση. Το γενολόι της γυναίκας του και το δικό του προστιθέμενο στο οικογενειακό γύρο του, όλοι μαζί, έχουν μία πλούσια συγκομιδή αναμνήσεων που κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει. Μέσα από αυτές ο Γεράσιμος παραμένει Λεβέντης και εσαεί παρών. Αξιοθαύμαστος και λεβέντης. Ολοζώντανος! Καλό ταξίδι, αδερφέ Μάκη, οικογενειάρχη, φίλε, επιστήμονα, δ/ντή Τηλεπικοινωνιών Δυτικής Ελλάδος.
Τελειώνω με στίχους ενός ποιητή:
...και εμείς θα ’ρθούμε
στου ουρανού την
κρυσταλλένια βρύση
θα βρεθούμε
που η ασχήμια
γίνεται ομορφιά….
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
