Άλλη μια φορά συνειδητοποιούμε ό,τι συνήθως ονομάζουμε χρόνο. Γύρω απ’ το χρόνο και την εμπειρική του βίωση, ανεπτύχθησαν πολλές θεωρίες που αποτελούν το φιλοσοφικό ζήτημα του χρόνου.
Κατά την φαινομενοκρατική θεωρία που υποστήριξε ο Καντ ο Χρόνος δεν έχει αντικειμενική υπόσταση, αλλά είναι μόνο υποκειμενική εποπτειακή μορφή της συνειδήσεώς μας.
Κατά την θεωρία των εκπροσώπων του άκριτου θετικισμού ο χρόνος υπάρχει αντικειμενικά, δηλαδή συνδέεται και σχετίζεται προς τη διαδοχή των μεταβαλλομένων όντων και φυσικών φαινομένων, προς την διάρκεια του γίγνεσθαι. Όπως βεβαιώνει ο Αριστοτέλης «ουκ έστι άνευ κινήσεως και μεταβολής χρόνος άμα δε κινήσεως αισθανόμεθα και χρόνου».
Σύμφωνα με τρίτη θεωρία ο χρόνος είναι μεν υποκειμενική εποπτειακή μορφή αλλά έχει πάντοτε θεμέλιο στα πράγματα, δηλαδή οντολογική θεμελίωση στην αντικειμενική πραγματικότητα της διάρκειας και της διαδοχής των όντων και φαινομένων που ευρίσκονται εκτός συνειδήσεώς μας.
Ανεξαρτήτως των παραπάνω θεωριών που υποστηρίχθηκαν γύρω από το ζήτημα του χρόνου πρέπει να επισημανθεί ότι κατά την εμπειρική του βίωση, το ΠΑΡΟΝ, σε σύγκριση προς το ΠΑΡΕΛΘΟΝ και το ΜΕΛΛΟΝ, συναρτάται μόνο προς συγκεκριμένη στιγμή.
Η ροή του χρόνου μεταβάλλει συνεχώς, αδιακόπτως και αδιαλείπτως τα μέλλοντα σε παρελθόντα.
Η μεταβολή αυτή συμβαίνει στο «τώρα» στην παρούσα στιγμή, η οποία παρούσα στιγμή δεν μπορεί να μετρηθεί, γιατί δεν έχει χρονική διάρκεια, αλλά είναι απλώς το σημείο επαφής του μέλλοντος και του παρελθόντος.
Ο χρόνος είναι η κινούμενη εικόνα της ακίνητης αιωνιότητας, όπως είπε ο Πλάτων στον «Τιμαίο» και την προσεγγίζει μόνο ο Νους, όπως εξηγεί ο Πλωτίνος, δεν έχει δε ούτε αρχή, ούτε τέλος, ουτε περνάει, όπως λέμε, ο χρόνος, εμείς περνάμε, η ζωή περνά, με την έννοια ότι τα «πάντα ρει» και όλα τα όντα μεταβάλλονται.
Η αντιμετώπιση, λοιπόν, του χρόνου είναι αποκλειστικά βιωματική.
Από τις παραπάνω σκέψεις γίνεται φανερό ότι η χρονικότης αφ’ ενός μεν είναι ένα από τα βασικά ποιοτικά γνωρίσματα της ανθρώπινης υπάρξεως, αφ’ ετέρου δε διαμορφώνει την ανθρώπινη προσωπικότητα, η οποία έτσι εκδηλώνεται με τα δυο ουσιώδη της στοιχεία, της βιώσεως του παρελθόντος και της βιώσεως του μέλλοντος.
Όταν δε λέμε βίωση του παρελθόντος εννοούμε ότι κάθε άνθρωπος συνδέεται αναπόφευκτα προς το παρελθόν ποικιλοτρόπως. Οι συνειδητές αναμνήσεις του παρελθόντος είναι βασικά και σπουδαία στοιχεία της προσωπικότητος και παίζουν σπουδαίο ρόλο στη διαμόρφωσή της. Αυτές οι συνειδητές αναμνήσεις, όχι μόνο μας συνδέουν με το παρελθόν, αλλά ισχυροποιούν τη δημιουργό φαντασία, τη λογική και τη κρίση. Ενισχύουν, δυναμώνουν και εξασφαλίζουν τη συνέχεια της μνήμης, χωρίς την οποία η εσωτερική μας ζωή θα αποτελούσε μια διαδοχή στιγμιαίων καταστάσεων της συνειδήσεως, χωρίς γνώση και επίγνωση, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη και ανέφικτη κάθε πρόοδος και εξέλιξη του ανθρώπου. Κάθε άνθρωπος χωρίς συνέχεια συνειδητής μνήμης αποτελεί μια νοσηρή προσωπικότητα.
Εξίσου ουσιώδεις για τη διαμόρφωση της προσωπικότητος είναι και οι υποσυνείδητες αναμνήσεις του παρελθόντος, πολλές απ’ τις οποίες έχουν τις ρίζες τους στις συναισθηματικές και συγκινητικές εμπειρίες της νηπιακής και παιδικής ηλικίας και οι οποίες όχι μόνο δεν είναι αδρανείς και στατικές, αλλά ασκούν με τρόπο αφανή σοβαρή επίδραση σ’ όλη μας τη ζωή και αποτελούν την αφετηρία πλείστων ψυχικών καταστάσεων και ενεργειών μας.
Όπως προαναφέρεται, η προσωπικότης εκδηλώνεται και με το στοιχείο της βιώσεως του μέλλοντος.
Και αυτό το ουσιώδες στοιχείο της ανθρώπινης υποστάσεως σημαίνει την τάση που έχει ο άνθρωπος να συνδέσει το μέλλον με προοπτική δημιουργίας και εξελίξεώς του.
Η πραγματοποίηση διαφόρων συλλήψεων, ιδεών και αξιών αναφέρεται και αφορά πάντοτε στο μέλλον. Όλοι οι πνευματικοί του οραματισμοί, αλλά και οι υλικές του επιδιώξεις, συνδέονται και αφορούν το μέλλον. Προγράμματα, πόθοι, ελπίδες, οραματισμοί, ιδέες, ιδανικά, νοσταλγίες και υπαρξιακά ενδιαφέροντα γενικώς μας καθοδηγούν για τη δημιουργία ενός καλυτέρου μέλλοντος.
Όμως η πρόβλεψη και η προοπτική του μέλλοντος δεν γεννά μόνο ελπίδες και αισιόδοξες προσπάθειες.
Πολλές φορές δημιουργεί αγωνία, άγχος και ανησυχία γιατί αναπόφευκτα συναρτάται η ανθρώπινη ύπαρξη και προσκρούει στο χρονικό προσδιορισμό της από το θάνατο.
Η βίωση του χρόνου και προς τις δυο κατευθύνσεις που προεξετέθησαν, δηλαδή του παρελθόντος και του μέλλοντος, για να γίνει παράγων δυνάμεως, εσωτερικής ισορροπίας, αρμονίας, και πνευματικής εξελίξεως και προόδου, πρέπει να εξυγιανθεί, να ανακαινισθεί και να αξιοποιηθεί στο μεγαλύτερο βαθμό, μόνο μέσα από τα μηνύματα του Ευαγγελίου και την απολυτρωτική διδασκαλία του ενσαρκωθέντος Χριστού.
Το έργο του θεανθρώπου και η Σταυρική του θυσία, μας προσδίδει την τέταρτη διάσταση του χρόνου πέραν του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, ήτοι την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ και συνδέει το χρόνο με την αιωνιότητα, απαλείφοντας την αγωνία του ανθρώπου από τον χρονικό προσδιορισμό της ζωής του από το θάνατο.
Ειδικότερα η εξυγίανση και η ανακαίνιση της βιώσεως του παρελθόντος γίνεται με τα μυστήρια της εκκλησίας, το βάπτισμα και τη μετάνοια, αλλά και την «εν Χριστώ», βίωση, ήτοι με προσευχή, με μυστηριακή ζωή και με έργα αγάπης και φιλανθρωπίας, γιατί όλα αυτά δυναμώνουν τη ψυχή με ακαταμάχητη δύναμη και γρανιτώνουν τον άνθρωπο σ’ όλες του τις προσπάθειες για κάθε υλική και πνευματική δημιουργία και πρόοδο.
Επίσης η ανακαίνιση της βιώσεως του μέλλοντος επιτυγχάνεται μέσα από την εκκλησία και την πνευματική πανδαισία του Ευαγγελίου. Ο πιστός Χριστιανός ζει «τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος» (Φιλιπ. 3,13). Μόνο έτσι, επιστρατεύει όλες τις εσωτερικές δυνάμεις και τις κατευθύνει συνεχώς και αδιαλείπτως προς τον κύριο σκοπό της υπάρξεώς του, που είναι, η εξέλιξη και ανάπτυξή του σε προσωπικότητα τέλεια, «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού (Εφεσ. 4.13)». Μόνο όταν συγκροτήσουμε Χριστιανική προσωπικότητα, όπως την προσδιορίζουν τα θεία λόγια του θεανθρώπου, καταξιώνουμε και αξιοποιούμε σε δημιουργικό επίπεδο τη σχέση μας με το Χρόνο υπό την προοπτική του μέλλοντος. Με επιστράτευση όλων των εσωτερικών μας δυνάμεων, με συνεχή ψυχική δυναμική προσπάθεια, κατευθύνοντας όλες αυτές τις δυνάμεις μας και προσπάθειες στη συγκρότηση Χριστιανικής προσωπικότητος, επιτυγχάνομε το σκοπό μας στην επίγεια ζωή, που είναι η «εν Χριστώ» τελείωσή μας και ο εμπλουτισμός της υπάρξεώς μας με ωραίες και ευφρόσυνες αναμνήσεις, αλλά και με ελπίδες προς ένα καινούργιο, απόλυτο και ανυπέρβλητο μέλλον, που είναι συναρτημένο προς τη ΘΕΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, η οποία σημαίνει τη Νίκη της ζωής επί του θανάτου και η οποία θεμελιώνεται στο Σταυρικό Θάνατο και την Ανάσταση του θεανθρώπου Χριστού.
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
