Του Ευστράτιου Δ. Κοκκινέλλη*

Ο Πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει βαλθεί σε χρόνο ρεκόρ να επιστρέψει τη χώρα στην κανονικότητα, παρά τα μεγάλα προβλήματα που του κληροδότησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει τάχιστα και μεθοδικά, φέρει το όνομα μεταναστευτικό-προσφυγικό, με αιχμή του δόρατος αυτού, να αποτελεί το "κολαστήριο ψυχών" στη Μόρια. Μια παγκόσμια ανθρωπιστική κρίση, που γιγαντώθηκε και άγγιξε τη χώρα μας το ‘15, μετά το περίφημο κάλεσμα της -τότε- Αναπληρώτριας Υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, Τασίας Χριστοδουλοπούλου και με το “άνοιγμα” των θυρών της Αμυγδαλέζας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λοιπόν, έχει βάλει πλώρη να διαχειριστεί το μεταναστευτικό-προσφυγικό, δείχνοντας το έμπρακτα, με τη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ και τη λήψη δραστικών μέτρων απ' αυτή, καθώς και με τις συναντήσεις του με τον Πρόεδρο της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, την Καγκελάριο της Γερμανίας, Άντζελα Μέρκελ, μέχρι τη σημερινή του επίσκεψη στη χώρα της Τουλίπας και τη συνάντηση του, με τον πρωθυπουργό, Μαρκ Ρούτε.

Τα επτά μέτρα άμεσης δράσης για το μεταναστευτικό που πάρθηκαν από το ΚΥΣΕΑ, είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους, και ήδη έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται, με πρόσφατο παράδειγμα της μετακίνησης 1.500 μεταναστών/προσφύγων από τη Μόρια στην ενδοχώρα, και συγκεκριμένα στη Ν. Καβάλα του Κιλκίς. Αναλυτικά, κι για όσους δεν γνωρίζουν από το ΚΥΣΕΑ αποφασίστηκαν τα εξής: 1. Αποσυμφόρηση των νησιών με μεταφορά μεταναστών/προσφύγων σε ήδη υφιστάμενες δομές της ενδοχώρας.

2. Άμεση μεταφορά από τα νησιά 116 ασυνόδευτων παιδιών για επανένωση με τις οικογένειές τους σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις οποίες ολοκληρώθηκε ήδη η σχετική συνεννόηση. Επίκειται τις επόμενες εβδομάδες η μετακίνηση επιπλέον 250 ασυνόδευτων παιδιών σε ασφαλείς δομές της ενδοχώρας.
3. Αύξηση της επιτήρησης των συνόρων, σε συνεργασία τόσο με τη FRONTEX και τις ευρωπαϊκές αρχές, όσο και με το ΝΑΤΟ. Στο πλαίσιο αυτό προχωρά άμεσα η υιοθέτηση – μετά από 4,5 χρόνια αδράνειας της προηγούμενης κυβέρνησης – του Εθνικού Συστήματος Ολοκληρωμένης Θαλάσσιας Επιτήρησης (ΕΣΟΘΕ) – ένα σύστημα προϋπολογισμού 50 εκατομμυρίων ευρώ που διασυνδέει τα συστήματα επιτήρησης του Λιμενικού Σώματος και των Ενόπλων Δυνάμεων, μέσω της χρήσης των νέων τεχνολογιών («απλές» και θερμικές κάμερες, drones κ.λπ.).
4. Αλλαγή του θεσμικού πλαισίου για τη διαδικασία χορήγησης ασύλου, με κατάργηση του δεύτερου βαθμού εξέτασης προσφυγών με στόχο - σε περίπτωση απόρριψης της αίτησης χορήγησης ασύλου - να προχωρά άμεσα η διαδικασία επιστροφής του αιτούντος στη χώρα από την οποία προήλθε. Πάντα με σεβασμό στο κοινοτικό κεκτημένο και για την πλήρη εφαρμογή της Κοινής Δήλωσης Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει και η Τουρκία να αναλάβει με συνέπεια τις ευθύνες που τις αναλογούν.
5. Αύξηση των ελέγχων της Αστυνομίας σε νησιά και ηπειρωτική Ελλάδα για τον εντοπισμό προσώπων που είχαν αιτηθεί τη χορήγηση ασύλου αλλά η αίτησή τους απορρίφθηκε από τα δικαστήρια.
6. Άμεση προμήθεια 10 νέων ευέλικτων μικρών σκαφών για ταχύτατη αντίδραση σε περίπτωση εντοπισμού κινήσεων μεταφοράς μεταναστών/προσφύγων από κυκλώματα διακίνησης που εκκινούν από τα τουρκικά παράλια προς τα Ελληνικά νησιά.
7. Στήριξη των τοπικών κοινωνιών με ενδυνάμωση των απαραίτητων υποδομών και προσωπικού (π.χ. ενίσχυση με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της Λέσβου).

Τα παραπάνω -απαραίτητα- μέτρα θα εφαρμοστούν σε συνεργασία με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ε.Ε., παίρνοντας τις εγγυήσεις των ηγετών των χωρών που έχει συναντηθεί -έως τώρα- ο Έλληνας Πρωθυπουργός. Μέτρα τα όποια χαρακτηρίζονται ως απαραίτητα, γιατί θα μειώσει τις ροές και κυρίως θα βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης τόσο των μεταναστών/προσφύγων, όσο και των ντόπιων κατοίκων.

 Μάλιστα, σήμερα, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας ερωτώμενος από την Ολλανδική εφημερίδα “Het Financieele Dagblad”, για την αύξηση των προσφυγικών/ μεταναστευτικών ροών τις τελευταίες μέρες, απάντησε το παρακάτω: “ Η αντιμετώπιση αυτού του του ζητήματος απαιτεί ευρωπαϊκή στρατηγική. Δεν είναι λογικό ένα τέτοιο ζήτημα να αφορά μόνο ορισμένες χώρες>>. Λίγο παρακάτω, <<σκλήρυνε τη στάση του>> και δήλωσε το εξής: “Όποιος θέλει τα πλεονεκτήματα των ανοιχτών συνόρων της συνθήκης Σένγκεν, θα πρέπει να είναι έτοιμος να επωμιστεί και τις συνέπειες>>.

Ο αρχηγός της γαλάζιας παράταξης και Πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, πραγματοποιεί έργα σε όλους τους τομείς, αυτά που δεν έκανε ο προκάτοχος του, τα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης του τόπου. Είναι ένας Πρωθυπουργός “όλων των Ελλήνων”, κι όσοι τον έχουν ανάγκη. Αυτό φαίνεται στο ότι επιζητά καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για όλους(βλ. υπό κατάληψη οικείων στα Εξάρχεια), επιδιώκει την άμεση χορήγηση άσυλο σε όσες κι όσους το δικαιούνται, κι επανένωση οικογενειών. Με τα παραπάνω, σταδιακά σταματάει την εκμετάλλευση αυτών των ψυχών, σταματάνε οι αυξημένες ροές και πάμε σε επίπεδο αυξήσεων προ του ‘15, με το <<κολαστήριο>> της Μόριας να γίνεται ξανά ελεγχόμενο και το ίδιο το χωριό να αποκτά τη χαμένη του αίγλη. Η Ελλάδα και δε τα νησιά του Βορείου Αιγαίου που επωμίζονται την ανθρωπιστική κρίση, από καταθετήρια ψυχών, θα μετατραπούν σε χώρο επενδύσεων. Υπομονή λίγο καιρό, κι έρχονται τα σπουδαία!

Αντί επιλόγου...

 Η Μόρια δεν πρέπει να ταυτίζεται με το "hot spot", τους "καταυλισμούς της αθλιότητας", τη "ντροπή της Ευρώπης", και πολλά άλλα! Όταν αναφερόμαστε στη Μόρια, πρέπει να σκεφτόμαστε ένα χωριό με μνημεία, αρχοντικά και πολιτισμό. Με σημείο αναφοράς, το αρχαίο ρωμαϊκό υδραγωγείο!

*Ο Ευστράτιος Δ. Κοκκινέλλης είναι φοιτητής Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, τμήμα Φιλολογίας και υπότροφος σπουδαστής δημοσιογραφίας της NEW MEDIA STUDIES BY STAMATIS MALELIS

Του Γιάννη Σιδέρη

Όχι ότι δεν το περιμέναμε ή δεν το υποθέταμε. Εφτά αλλοδαποί που έχουν τα χαρακτηριστικά Τζιχαντιστών και τρομοκρατών, συνελήφθησαν σε ελληνικό έδαφος την περίοδο 2017-19, σύμφωνα με τον αρμόδιο υπουργό Μιχ. Χρυσοχοίδη. Αναφέρθηκε σε όσους εντοπίστηκαν, γεγονός που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρχουν άλλοι που δεν εντοπίστηκαν τόσο τη δεδομένη χρονική περίοδο, όσο και κατά τη μαζική είσοδο του 2015, και ακόμη πιο πριν.

Ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του ισλαμικού κράτους, ήταν αναμενόμενο κάποιοι από τους μαχητές του να διοχετευτούν προς την Ευρώπη με την μορφή εξαθλιωμένων προσφύγων. Έτσι κι αλλιώς στην πλειοψηφία τους έχουν εντοπιότητα και μπορούν να πασάρουν εαυτούς ως πρόσφυγες. Βέβαια στο κλίμα της εποχής, υπό την συναισθηματική φόρτιση της ελληνικής κοινωνίας στην αρχή της μαζικής απο(βι)βασης, σε συνδυασμό με την ιεροεξεταστική ρητορεία της πολιτικής ορθότητας, όποιος διατύπωνε τέτοιες επιφυλάξεις ήταν «χρυσαυγίτης».

Ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν και πόσοι τζιχαντιστές τελούν εν υπνώσει στην Ευρώπη, και οι οποίοι θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν υπό καθορισμένες συνθήκες. Οπότε και με αυτή την έννοια της ασφάλειας, ισχύει η ρήση Μητσοτάκη στην συνάντησή του με τον Ολλανδό πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε, ότι η αντιμετώπιση του προσφυγικού απαιτεί ευρωπαϊκή στρατηγική - έστω και αν ο 'Ελληνας πρωθυπουργός αναφερόταν κυρίως στον διαμοιρασμό των μεταναστών στις χώρες της ΕΕ: «Όποιος θέλει τα πλεονεκτήματα των ανοιχτών συνόρων της συνθήκης Σένγκεν θα πρέπει να είναι έτοιμος να επωμιστεί και τις συνέπειες».

Φευ, η ευρωπαϊκότητα του προβλήματος απορρέει και από την συμφωνία που συνήψε η ΕΕ με την Τουρκία, μετά την άφρονα πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει τα σύνορα και να παίξει τον ρόλο… κοντραμπατζή, διοχετεύοντας στη Δύση άνω του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων χωρίς κανέναν έλεγχο. Ο πρώην υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας μάλιστα, έλεγε περήφανος στις συνεντεύξεις του, ότι πέρασε δια μέσου της Ελλάδας ένα εκατομμύριο κόσμος, αλλά ουδείς στην ηπειρωτική χώρα κατάλαβε τίποτε.

Παραμένει αδιευκρίνιστο, και φοβούμαστε ότι θα παραμείνει έτσι, εάν το άνοιγμα των συνόρων έγινε και με την παρότρυνση της Ανγκελα Μέρκελ στον Τσίπρα. Η Γερμανική οικονομία (σύμφωνα με παραδοχή του συλλόγου βιομηχάνων) χρειαζόταν ένα εκατομμύριο φτηνά εργατικά χέρια για να αντιμετωπίσει την έλλειψη και να μειώσει το κόστος παραγωγής ώστε να ανταγωνιστεί την Ανατολή. Ο Αλέξης της το πρόσφερε – όχι ότι του ήταν δύσκολο με βάση την ιδεολογία του.

Στο ενδιάμεσο η Βουλγαρία, τα Σκόπια και οι χώρες «Βίζεγκραντ» έκλεισαν τα σύνορα και οι μετανάστες (μετά των ολίγων προσφύγων) εγκλωβίστηκαν στη χώρα μας, μετατρέποντάς την σε αυτό που ποιητικά λέγεται «αποθήκη ψυχών».

Η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας μας δεσμεύει πλέον, αφού κάθε εισερχόμενος πρέπει να εξετασθεί αν δικαιούται ή όχι άσυλο. Εάν το πάρει υλοποιεί την επιθυμία του να αναχωρήσει νομίμως για την Ευρώπη. Αν όχι, επιστρέφει στην Τουρκία. Αν δεν επιστρέφουν πολλοί, δεν φταίει μόνο η γείτων. Ως τώρα έφταιγε πρωτίστως η έλλειψη πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η γνωστή ραθυμία των ελληνικών υπηρεσιών, με αποτέλεσμα οι μετανάστες να μένουν εδώ για χρόνια και κάποιοι να «εξαφανίζονται», κατά τη γνωστή έκφραση της Τασίας. Βέβαια δεν… εξαφανίζονται ολοσχερώς. Τους συλλαμβάνουν στις κεντροευρωπαϊκές χώρες και μας τους στέλνουν πεσκέσι, αφού το αίτημα για άσυλο πρέπει να αξιολογηθεί στη χώρα της πρώτης εισόδου. 

Η νυν κυβέρνηση προσπαθεί να ακυρώσει τη μακροχρόνια παραμονή εδώ των μεταναστών με την κατάργηση της δευτεροβάθμιας εξέτασης, εφόσον απορριφθεί η πρώτη. Το μέτρο συναντά την αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν έχει πρόβλημα να παραμείνουν εδώ οι μετανάστες για χρόνια, ώσπου να τελεσιδικήσει η υπόθεση (και στο ενδιάμεσο ενδέχεται να νομιμοποιηθούν).

Η χώρα μας είναι δεσμευμένη να ακολουθήσει τις διαδικασίες της Συμφωνίας, πολύ περισσότερο που έχει λάβει από την ΕΕ άνω του 1,5 δις ευρώ για την περίθαλψη των μεταναστών. Εδώ υπεισέρχεται μια άλλη παράμετρος, που θα πρέπει να διερευνηθεί. Οταν η Τουρκία έχει λάβει μόνο 3 δις για πάνω από 3 εκατομμύρια μετανάστες που παρεπιδημούν στην επικράτειά της και τους επιφυλάσσει ανθρωπινότερες συνθήκες από ό,τι η χώρα μας, πως και που σπαταλήθηκαν τα λεφτά που πήραμε μόλις για περίπου 80.000 ανθρώπους, και τους οποίους «φιλοξενούμε» μέσα σε πανάθλιες συνθήκες;

Η αύξηση των πλοίων επιτήρησης κλπ που αποφασίστηκε στο ΚΥΣΕΑ μικρή σημασία έχει. Ούτως ή άλλως απαγορεύεται από τον ΟΗΕ (ενώ θα ξεσήκωνε οργή και απέχθεια στην ΕΕ), το push back, η ανακοπή μεσοπέλαγα της πορείας των βαρκών η επιστροφή τους στα τουρκικά παράλια. Άλλωστε οι μετανάστες πλέον είναι δασκαλεμένοι. Θα τις βούλιαζαν καταμεσής της θάλασσας, και θα ήταν υποχρεωμένες οι ελληνικές δυνάμεις από απωθητές να μετατραπούν σε διασώστες.

Εκείνο που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί, είναι η δράση των ΜΚΟ. Στην τελευταία απόβαση στη Λέσβο, οι μετανάστες ήρθαν ως συνήθως με ολοκαίνουργες βάρκες (βιομηχανία ολόκληρη έχει στηθεί στην Τουρκία). Τα μέλη των ΜΚΟ γνώριζαν την ώρα και τον τόπο άφιξης, και τους περίμεναν. Αυτή η συμπεριφορά απέχει από το ανθρωπιστικό «σώζουμε δυστυχείς ανθρώπους», και παραπέμπει σε συμπεριφορά οργανωμένου κυκλώματος, που Κύριος Οίδε τι οικονομικά οφέλη αποκομίζει.

Άλλωστε ο αγαπημένος αριστερός διανοητής του ΣΥΡΙΖΑ, Σλαβόι Ζίζεκ, που το 2013 κατηγορούσε την κυβέρνηση Σαμαρά ότι έχει δημιουργήσει «Γκουλάγκ για τους μετανάστες» (δεν είχε δει ακόμη τη Μόρια), τώρα γράφει: «αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι μια πολύπλοκη οικονομία μεταφοράς προσφύγων, κερδίζει εκατομμύρια εκατομμυρίων δολάρια. Ποιος τη χρηματοδοτεί; (σ.σ. έλα ντε!) ποιος την κατευθύνει; Που είναι οι ευρωπαϊκές μυστικές υπηρεσίες; Το γεγονός ότι οι πρόσφυγες βρίσκονται σε μια απελπισμένη κατάσταση, σε καμιά περίπτωση δεν ακυρώνει το γεγονός ότι η πλημμυρίδα τους προς την Ευρώπη είναι μέρος ενός καλοοργανωμένου σχεδίου (στον ΣΥΡΙΖΑ το είπε;).

Ο αυστηρός έλεγχος των ΜΚΟ, που φέρονται ως κράτη εν κράτει, θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα για την κυβέρνηση. Ίσως βγάλει πολλά και για τα κυκλώματα που δρουν στη χώρα.

πηγή: Liberal.gr

Του Δημήτρη Στεργίου

Η πιθανότητα μπλακάουτ στη συλλογή δηλώσεων ιδιοκτητών ακινήτων στο Κτηματολόγιο, εξαιτίας των παρατάσεων, όπως επισημάνθηκε σε ρεπορτάζ των «Νέων», μού θύμισε την περιπέτεια 183 ετών ενός θεσμού «φαντομά».

Υπενθυμίζω ότι ο πρώτος νόμος για την οργάνωση κτηματοκεντρικού συστήματος καταγραφής των εμπράγματων σχέσεων χρονολογείται από το 1836 επί βασιλείας του Όθωνα κατά τα πρότυπα του Γερμανικού Κτηματολογίου με το Διάταγμα Περί Κτηματολογίου, ΦΕΚ αρ.70/1836.

Ύστερα από 74 χρόνια και συγκεκριμένα, το 1910, ξανάρχισαν οι προσπάθειες για σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου με ψήφιση νόμων και έκδοση νομοθετικών διαταγμάτων , χωρίς, ωστόσο, να κατορθώσει η χώρα να αποκτήσει Εθνικό Κτηματολόγιο. Όπως αναφερόταν στην τότε εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου, που έγινε Νόμος το 1986, από τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους είχαν ψηφισθεί περίπου 450 Νόμοι και Διατάγματα και είχαν εκδοθεί 800 περίπου αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Αρείου Πάγου και άλλων χωρίς να μπορέσουν να προστατεύσουν και ούτε να αξιοποιήσουν σωστά τη δημόσια γη. Η γραφειοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις, η νομική πολυπλοκότητα, η δημοσιονομική αβεβαιότητα, τα συμφέροντα του κατεστημένου, η εξαπάτηση και η φοροδιαφυγή είναι οι κυριότεροι παράγοντες που όχι μόνο εμπόδισαν την ολοκλήρωση του Εθνικού Κτηματολογίου, αλλά «φαγώθηκαν» (και με πρόστιμα που επιβλήθηκαν από τους Ευρωπαίους!) εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την προώθησή του.

Νέες προσπάθειες καταβλήθηκαν περί τα μέσα της δεκαετίας του 1980 με την ψήφιση του Νόμου 1647/1986, (ΦΕΚ Α αρ.141/1986) με τον οποίο ιδρύθηκε ο Οργανισμός Κτηματογραφήσεων και Χαρτογραφήσεων της Ελλάδας (Ο.Κ.Χ.Ε.) για τη σύνταξη και την τήρηση του Εθνικού Κτηματολογίου. Μάλιστα, ο ειδικός αυτός οργανισμός ιδρύθηκε τότε μετά τη διαπίστωση ότι … αιτία της καθυστέρησης ήταν η ένταξη του Κτηματολογίου σε μιαν απλή Υπηρεσία του υπουργείου Χωροταξίας και Δημόσιων Έργων! Και μία λεπτομέρεια: και ο ειδικός αυτός οργανισμός λειτούργησε ύστερα από επτά μήνες! Κι ένα εξωφρενικό που δημοσιεύθηκε στα «Νέα» (1 Αυγούστου 1986): «Τα αυθαίρετα κτίσματα που έγιναν πριν από το 1955 και ειδικά σε στάσιμους οικισμούς μέχρι την 31-1-1983, δεν υπάγονται στις διατάξεις περί αυθαιρέτων του Νόμου 1337/1983 και οι ιδιοκτήτες τους μπορούν να πάρουν άδεια οικοδομής για προσθήκη χωρίς να πληρώσουν πρόστιμα…».

Μετά από μια σχεδόν δεκαετία, το 1995, ιδρύθηκε με κοινή υπουργική απόφαση (1706/6085/6-10-1995, ΦΕΚ Β αρ.872/1995) η "Κτηματολόγιο ΑΕ" και ξεκίνησαν οι πρώτες κτηματογραφήσεις, ενώ την περίοδο 1999-2008 εντάσσονται μεγάλα αστικά κέντρα και το 2011 και 2013 εντάθηκαν οι προσπάθειες για την προώθηση του Εθνικού Κτηματολογίου…

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΥΡΙΟΠΟΥΛΟΥ

Η πολιτική είναι μια δύσκολη υπόθεση. Συχνά η δυσκολία της βρίσκεται στο γεγονός ότι εμπλέκεται με τα "πολιτικά" και την "πολιτικολογία" ως αποτέλεσμα μιας προγραμματικής στειρότητας ,ή εκτεταμένης σύγχυσης ανάμεσα στους σκοπούς και τα μέσα. Όμως, το μείζον ζήτημα με τη πολιτική είναι ο χρόνος, επειδή το ενδιαφέρον της εστιάζεται στην ανάγκη για άμεσες απαντήσεις στα κοινωνικά θέματα που τίθενται, αλλά υπό την οπτική της βελτίωσης των συνθηκών αναπαραγωγής της.

Συνήθως, τα φαινόμενα αυτά αποκτούν τα χαρακτηριστικά μιας κλασικής προχειρότητας και πολιτικής κερδοσκοπίας. Επίσης, επειδή η αντίληψη του χρόνου είναι διαφορετική, οι αποφάσεις της δεν μπορούν να ελεγχθούν παρά μόνον εκ των υστέρων. Συνήθως αργά, έτσι ώστε να μην είναι δυνατή η θεραπευτική ανάταξή τους. Υπό το πρίσμα αυτό, είναι προφανές ότι το δημογραφικό πρόβλημα αποτελεί θύμα αυτών των ιδιαιτεροτήτων. Ειδικότερα της χρονικής διάστασης ανάμεσα στη λήψη αποφάσεων και την αποτίμηση των αποτελεσμάτων.

Για τούτο δεν συμπεριλαμβάνεται στην πολιτική ατζέντα τα τελευταία χρόνια. Ιδίως στη μνημονιακή περίοδο, κατά την οποία το ζήτημα αυτό απέκτησε εκρηκτικό χαρακτήρα. Ως εκ τούτου, δεν συνιστά έκπληξη το γεγονός ότι οι διεθνείς οργανισμοί, καθώς και οι οίκοι αξιολόγησης καταγράφουν αρνητικά τις δημογραφικές τάσεις και τις εξελίξεις στη χώρα μας. Τις καταγράφουν ως μιας συνιστώσας που εμποδίζει --υπό τις υφιστάμενες συνθήκες-- την κοινωνική και αναπτυξιακή ανασυγκρότησή της.

Στην παρούσα συγκυρία τα σχετικά μεγέθη καταμαρτυρούν την αλήθεια των ανησυχητικών τάσεων που διαγράφονται. Ο πληθυσμός της χώρας εκτιμάται ότι είναι 10,8 εκατομμύρια με ισχυρή ροπή μείωσης, επειδή τα τελευταία χρόνια οι γεννήσεις υπολείπονται σημαντικά των θανάτων. Το συνολικό έλλειμμα, σε αριθμούς εκτιμάται ότι υπερβαίνει τις 25.000 ετησίως.

Ταυτόχρονα, ο δείκτης ολικής γονιμότητας κυμαίνεται στο 1,35 περίπου, αντί να υπερβαίνει εμφανώς το 2,10 που είναι το όριο αναπλήρωσης. Ως εκ τούτου, η πληθυσμιακή ισορροπία είναι και πρόκειται να παραμείνει αρνητική, αν δεν ληφθούν δραστικά πολιτικά και οικονομικά μέτρα. Η κατάσταση αυτή επιβαρύνεται ακόμη αν ληφθεί υπόψη ότι το 30% από τις πυρηνικές οικογένειες του πληθυσμού είναι χωρίς παιδιά. Ενώ η μέση ηλικία των μητέρων είναι σχετικά υψηλή και κυμαίνεται στα 31,7 έτη.

Ελάχιστη η επίδραση των μεταναστών

Υπό το πρίσμα αυτό, η "εναλλακτική" προσέγγιση ότι το κύμα μετανάστευσης μπορεί να αναστρέψει τις αρνητικές συνέπειες απεδείχθη ανεπαρκής. Δεδομένου ότι η επίδραση του πληθυσμού των μεταναστών στη βελτίωση της γονιμότητας υπήρξε ελάχιστη. Η συμβολή των αλλοδαπών γυναικών στην γονιμότητα κατά την περίοδο 2009-2017 ήταν μικρότερη από 0,1 παιδιά ανά γυναίκα, όπως έδειξε πρόσφατα ο καθηγητής δημογραφίας Βύρων Κοτζαμάνης.

Οι εξελίξεις αυτές επιταχύνουν τις τάσεις γήρανσης του πληθυσμού, δεδομένου ότι η χώρα έχει ήδη εισέλθει στην ομάδα των πλέον "ηλικιωμένων" χωρών της ευρωπαϊκής περιοχής, ενώ το 1980 ήταν εκτός της πρώτης δεκάδας. Το 2017 ο πληθυσμός άνω των 60 ετών κυμάνθηκε στο 26,5% του συνόλου, ενώ προβλέπεται ότι το 2050 θα ανέλθει στο 41,6%.

Παρά το γεγονός ότι η δημογραφική κατάσταση στη χώρα είναι ευθέως απειλητική για την οικονομία και την ασφάλιση και μακροπρόθεσμα υπονομευτική υπό την οπτική των εθνικών ζητημάτων, δεν έχει αναδειχθεί σε πολιτική προτεραιότητα στη παρούσα συγκυρία. Αν και γενικά η συζήτηση για τη δημογραφική πολιτική είναι υποτυπώδης, εντούτοις διακινείται σε μια λανθάνουσα πόλωση, ανάμεσα σε μια "δεξιά" ρητορική στο όνομα υπεράσπισης των εθνικών διαστάσεων του ζητήματος και μια "αριστερή" επιχειρηματολογία που υποστηρίζει μια διεθνιστική μεταναστευτική προσέγγιση. Είναι προφανές ότι αμφότερες έχουν ιδεολογικό και φορμαλιστικό χαρακτήρα και πάσχουν ως προς την τεκμηρίωση.

Η μείζων δημογραφική ανισορροπία στη φυσική κίνηση του πληθυσμού και ως εκ τούτου η μείωση του πληθυσμού δεν θεραπεύεται με τις υπάρχουσες ροές μετανάστευσης. Σε κάθε περίπτωση μια προσπάθεια για την ανάκτηση της δημογραφικής ισορροπίας δεν μπορεί να βασισθεί σε αυτή τη διάσταση. Κυρίως μπορεί να βασισθεί στην αύξηση της γεννητικότητας του πληθυσμού. Με μια τεκμηριωμένη και ολοκληρωμένη πολιτική ενθάρρυνσης και ώθησης με κίνητρα στην οικογένεια.

Δεν έχει διερευνηθεί επαρκώς η αιτιολογία της υποβάθμισης του δημογραφικού ζητήματος στον προγραμματικό λόγο των πολιτικών κομμάτων. Η στάση αυτή οδηγεί στην υποβάθμιση της πληθυσμιακής πολιτικής και των πολιτικών για την οικογένεια. Συνεπώς υπολείπεται και η επένδυση στο ανθρώπινο και διανοητικό κεφάλαιο της χώρας με έμφαση στα προγράμματα υγείας και εκπαίδευσης της οικογένειας.

Είναι μετρήσιμη η ευεξία;

Αν και η πρόοδος με την μέτρηση των δεικτών οικονομίας και ανάπτυξης είναι μια υπόθεση του παρελθόντος, η μεθοδολογία εκτίμησης της ανθρώπινης ευημερίας εμπεριέχει, πλην του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, διαστάσεις όπως είναι η εκπαίδευση και το προσδόκιμο επιβίωσης. Πρόσφατα η Νέα Ζηλανδία εισήγαγε τη μέτρηση της "ευεξίας" ως συνιστώσας της προόδου, ενώ πολλοί συζητούν τις έννοιες της "ευημερίας" και της "ευτυχίας". Η προοπτική είναι ότι στο μέλλον πρέπει να μετράται --συνδυαστικά με τους κλασικούς δείκτες-- ως μια υπόθεση της κοινωνίας και της οικογένειας, επειδή ως τέτοια έχει μεγάλη ανθρώπινη προστιθέμενη αξία.

Οι παρατηρήσεις αυτές συνδέονται με την δημογραφική πολιτική, δεδομένου ότι η υψηλή γαμηλιότητα και η οικογένεια προάγουν την "ευεξία" και την "ευτυχία". Η δημογραφική πολιτική είναι επίσης μια υπόθεση της πατρίδας σε μια εποχή που η ευκταία πολυπολιτισμικότητα εκφυλίζεται σε μια υπόθεση κινητικότητας του κεφαλαίου και της εργασίας στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας. Αυτή οδηγεί σε μια προϊούσα καταστροφή της πολλαπλότητας και της ποικιλίας των εθνών, των γλωσσών και των πολιτισμών.

Εν κατακλείδι το δημογραφικό ζήτημα και οι πολιτικές για τον πληθυσμό, την κοινωνία και την οικογένεια δεν είναι ένα πρόβλημα περιστασιακής επιδοματικής πολιτικής ή ακόμη και ευκαιριακών κρατικών παρεμβάσεων. Τα εργαλεία αυτά πρέπει να αποκτήσουν συνοχή και σταθερότητα και να ολοκληρωθούν σε μια πολιτική για τον πληθυσμό και την οικογένεια. Μια πολιτική που υπερβαίνει τον προνοιακό χαρακτήρα και ανάγεται σε μια επένδυσης στο ανθρώπινο κεφάλαιο. Είναι πρωτίστως ένα ζήτημα κουλτούρας και πολιτικής διατομεακής προσέγγισης με επίκεντρο την οικογένεια που εξακολουθεί να παραμένει διαχρονικά ισχυρός πυρήνας της κοινωνικής συνοχής.

πηγή: slpress.gr