Σαπφώ, της Λέσβου καμάρι και φως. Υποκριτές, ζηλιάρηδες της στιχουργικής σου τέχνης. Συκοφάντηδες της αγνής σου ψυχής. Δεν ξέρουν από αγάπη. Ποτίζουν το δέντρο της υστεροφημίας σου. Με πικρό δηλητήριο. Και φωτιά βάζουν οι άμυαλοι στα ποιήματά σου. Γελώντας στα σκοτάδια τους βουτηγμένοι, όπως τα γουρούνια στις λάσπες...
Θεοδώρα, του Ακακίου τ' αρκουδιάρη θυγατέρα, του Ιουστινιανού αυγούστα, του αυτοκράτορος ! Με τη ζωή σου την ίδια, δίδαξες πως με τη γενική πληθυντικού "παθών" εννοούμε και ό,τι κάνεις υπέρ ψυχής και ηδονής με ασίγαστο, ακατάλυτο πάθος! Όχι μόνο δηλαδή κάθε πρόσκαιρο πάθος και πάθημα απ' άλλων ή δική μας αστοχασιά και πλεονεξία!
Φλάβιε Φωκά, χαρά μεγάλη σ' όλους στο κράτος των Ρωμαίων σκορπίζει ο θάνατός σου απλόχερα... Και αναγάλλιασαν σύμπαν το στρατηγολόι και ο έξαρχος της Αφρικής, μόλις ο γιος του, ο Ηράκλειος, το θρόνο σού πήρε! Ποτέ δεν χώνεψαν πως ένας εκατόνταρχος τούς είχε αρπάξει την εξουσία! Και ο Πατριάρχης μας, ο Σέργιος, ευφράνθη, που γλίτωσε ο κλήρος από βαριά δασμολόγηση εφ' όσων οι θεοσεβείς δώριζαν για τη στο θεό μεσιτεία! Γέλιο πλατύ στα χείλη της Συγκλήτου ζωγραφίστηκε, τι με τη θανή σου εχάθη των υπαρχόντων τους ο ολετήρ! Φλάβιε Φωκά, μόνον οι πονηροί κρασοπούληδες, οι καλλίγραμμες γκαρσόνες και οι ξύπνιοι ταβερνιάρηδες πολύ θα δακρύσουν και θα στενοχωρηθούν για το χαμό σου! Εάν αληθέβουν οι φήμες πως σ' άρεσε πολύ να πίνεις άφθονο, με φίλους ή μόνος, κοκκινέλι!
Το θρυλικό γιο της Αλκμήνης τ' όνομά σου θύμιζε, Ηράκλειε! Μα κείνος ήταν χεροδύναμος, όλα τα θεριά ολομονάχος του λυγούσε, λιοντάρια και ταύρους... Και συ, αν δεν ήταν ο Θεός, ακόμα ντροπιασμένος απ' τους Πέρσες θάσουν... Αυτός σ' εμψύχωσε, τη νίκη στους πολέμους σούδωσε! Μόνο κοινό σας σημάδι, Ηράκλειε, με τον ημίθεο, η πεθυμιά με θηλυκά στο κρεβάτι ν' αγαλλιάζετε...
Περίεργη που 'ν' η ζωή των ανθρώπων και άδικη, Ρωμανέ! Από των Διογένηδων τη γενιά, των στρατηγών στης Βασιλεύουσας το θρόνο έφτασες, περίλαμπρος και πολυνίκης εστέφθης σύζυγος της βασιλίσσης! Μα κείνο το Μαντζικέρτ, κακόμοιρε, κι αν τις λεγεώνες σου αιματοκύλισε, δεν έμελλε το θάνατο να σου χαρίσει, σε σεβάστηκε των Σελτζούκων ο πρωταφέντης ο λιονταρόψυχος... Οι Δουκάδες, Ρωμανέ, τρανοί πολιτικοί σου αντίπαλοι, ως είθισται σε τέτοιες περιστάσεις τάχα εκφραστές λαϊκής δυσαρέσκειας, με την φιλοσοφία του Ψελλού και την αρχομανία τους αρωγούς, αλύπητα σε τυφλώνουν, άσπλαχνα σ' εξορίζουν, τις πομπές τους σαν σου 'κλεψαν την εξουσία να μη βλέπεις! Και άκαρδα στην Πρώτη το θάνατό σου όρισαν, στις πρώτες μέρες ενός καυτού Αυγούστου, στα 1072 μ.Χ..
