Σ’ αυτή την χώρα με τους στιβαγμένους σαν κονσερβοκούτια αποθήκης πρόσφυγες και μετανάστες που δεν τους θέλει καμιά άλλη χώρα της πολιτισμένης Ευρώπης κι εκείνοι …με την σειρά τους δεν θέλουν την Ελλάδα , σ’ αυτή η χώρα που η αυτοκτονία μιας 70χρονης στη γειτονιά μου τις προάλλες τη μόνη αντίδραση που προκάλεσε ήταν η αγανάκτηση του γείτονα που το ασθενοφόρο έξω από το σπίτι της αυτόχειρας τον εμπόδιζε να παρκάρει, στη χώρα του υλισμού και ατομικισμού και της πλήρους παρακμής υπάρχει μια χαραμάδα φωτός; Ένας δρόμος-τρόπος ,που θα την βγάλει από το βαθύ σκοτάδι που συνεχώς ολισθαίνει;

Άποψη μου: Ναι, υπάρχει. Είναι η Τέχνη. Η τέχνη, οι τέχνες που ανέδειξαν την Αρχαία Ελλάδα, ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός που ‘έσωσε’ μέσα στους αιώνες το Έθνος των Ελλήνων. Στην τέχνη της ποιήσεως, την πρώτη μετά την μουσική που δημιούργησαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι η σημερινή μας αναφορά και στον σύγχρονο διακεκριμένο ποιητή Κώστα Βασιλάκο που το ποίημα του ‘ Σαν κοντσέρτο του Βιβάλντι’ βραβεύτηκε στον παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης NOSSIDE.

Το ποίημα: «Σαν κοντσέρτο του Βιβάλντι»

Κουράστηκε ο ουρανός να κλαίει.

Φύλλα κίτρινα οι καρδιές πεταμένες στα ρείθρα,

Τις παρασέρνει η μοναξιά με το μολυβί χρώμα.

Τόσα πουλιά ειρήνης και αγάπης ,

Πού χάθηκαν στων οριζόντων τις διαδρομές

Και στης παγωνιάς την ορφάνια ;

Οι ρίζες αμπαρωμένες στη σιωπή

Ανασαίνουν το λευκό του χιονιά

Και αφουγκράζονται λόγια απελπισμένα.

Σινιάλα καπνού από ανήμπορα βλέμματα

Που προσμένουν ένα κλαδί ελιάς ,

Ένα φτερούγισμα κόντρα στον άνεμο

Και τα χνάρια του Θεού κατά τη κιβωτό.

Αντέχουν τα όνειρα , ευωδιάζουν οι βραγιές,

Ξεπηδάνε βλαστοί και άνθη από τα κουρέλια.

Ξεφυτρώνουν κελαϊδίσματα στις ψυχές ,

Πίνουν σύννεφα τ’ αδέσποτα να ξεδιψάσουν

Και 0ι έρωτες μελίσσι που τρυγάει την άνοιξη.

Στου Ιορδάνη τα νερά βαφτίζονται οι ελπίδες

Που ξανά-υφαίνονται σε αρχαίους αργαλειούς.

Ά !Αυτό το παράθυρο του νου στον κόσμο

Με θέα το γαλάζιο, τον ήλιο και τη λύτρωση,

Ανοιχτό θα μένει στους αιώνες των αιώνων.

Αυτό το ακροθαλάσσι με της σελήνης τα μυστικά,

Συμφωνική ορχήστρα με βιολιά και φλάουτο

Θα προσμένει πάντα ένα χορευτή Αύγουστο.

Τόσο φως στις ρωγμές ,τόση άμμος στα φιλιά,

Φυλάξτε τα σε καταβολάδας σεντούκι βαθιά ,

Γιατί η ζωή φέρνει πάλι ομίχλη και βροχή

Σαν κοντσέρτο του Βιβάλντι που υμνεί κάθε εποχή.

 Ποιητής:Κώστας Βασιλάκος.

Το ποίημα του Κώστα Βασιλάκου «Σαν κοντσέρτο του Βιβάλντι» που βραβεύτηκε στον παγκόσμιο διαγωνισμό NOSSIDE στην πρωτότυπη ελληνική του γραφή και σε μετάφραση στα γαλλικά από τον καθηγητή λογοτεχνικής μετάφρασης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο Δημήτρη Φίλια ακολουθεί στην Γαλλική μετάφραση του κ. καθηγητή για τους γαλλομαθείς αναγνώστες μας.

‘Comme un concert de Vivaldi’

Le ciel se lassa de pleurer.

Tels de feuilles jaunes, les cœurs jetés sur les rigoles,

Emportés par la solitude à la couleur de plomb

Vers des portes fermées et des arbres nus.

Tant d’oiseaux de paix et d’amour,

Où se sont-ils perdus sur les trajets des horizons

Et dans l’orphelinat de la gelée?

Les racines verouillées dans le silence

Respirent le blanc de la neige

Et sont aux écoutes de paroles désespérées.

Signaux de feu venus de regards impotents

En attente d’une branche d’olivier,

D’un battement d’ailes contre le vent

Et les traces de Dieu du côté de l’arche.

Les rêves résistent, les parterres embaument,

Des bourgeons et des fleurs jaillissent des chiffons

Poussent des gazouillements dans les âmes,

Les bêtes égarées boivent des nuages pour se désaltérer

Et les amours une ruchée vendengeant le printemps.

Dans les eaux du Jourdain les espoirs sont baptisés

Re-tissés sur des anciens métiers à tisser.

Cette fenêtre de l’esprit ouverte au monde

Donnant sur le bleu, le soleil et la rédemption,

Restera ouverte aux siècles des siècles.

Ce bord de mer avec des secrets de la lune,

Orchestre symphonique avec violons et flûte

Il sera toujours à l’attente d’un danseur d’août.

Tant de lumière dans les fissures, tant de sable dans les baisers,

Gardez-les bien au fond d’un coffre à greffons,

Car la vie apporte à nouveau du brouillard et de la pluie

Comme un concert de Vivaldi, qui loue chaque saison.

Η …αντίσταση της ποίησης στην παρακμή που πλήττει ανελέητα τον τόπο μας. Κάποτε είχα ρωτήσει τον αείμνηστο εκλεκτό ποιητή μας Ορέστη Αλεξάκη για ένα του ποίημα τι τον ενέπνευσε να το γράψει. ‘Κλισέ’ ερώτηση, αλλά αποστομωτική η απάντηση του. <Ο ποιητής δενείναι εδώ για να εμπνέεται αλλά για να εμπνέει…>.

Ο Πολιτισμός, οι Τέχνες η μόνη λύση για την επιβίωση μας. Δυο βραβεία ποίησης- Nobel για την Ελλάδα μας τον προηγούμενο αιώνα, συγγραφείς κλασσικοί όπως ο Στράτης Μυριβήλης(48 γλώσσες μεταφράστηκε το έργο του ‘Η Ζωή εν Τάφω’), σε 10 γλώσσες το ‘Αμαρυλλίς’ του Γεωργίου Δροσίνη και λίγοι ακόμη, ευχόμαστε το ίδιο για τον πρόσφατα βραβευμένο Κώστα Βασιλάκο και για όσους ακόμη θα τα καταφέρουν να περάουν τα σύνορα του τόπου.

Ο ποιητής Κώστας Βασιλάκος πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Πειραιά, οικονομολόγος με λαμπρή καριέρα κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή ‘ Σκέψεις Θραύσματα’το 2012, ενώ πρόσφατα στην εργογραφία του πρόσθεσε ακόμη μία ποιητική συλλογή , συλλογή που ήδη απέσπασε άριστες κριτικές την:
‘ΤΟ Ω ΤΩΝ ΩΚΕΑΝΩΝ’/ Εκδότης: ΣΟΚΟΛΗΣ. Είναι μέλος της ΠΕΛ (Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών). - Ε.Ε.Λ.