«Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός. Όταν όμως νιώθει τον πόνο του άλλου, τότε ναι, είναι Άνθρωπος.», έλεγε ο αγαπημένος Νίκος Καζαντζάκης. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωρίζει τους ανθρώπους που βάζει στην καρδιά του για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι εστιάζουν στην εξωτερική εμφάνιση κυρίως και ύστερα στον χαρακτήρα. Εγώ θα μιλήσω για την γοητεία που κρύβει η αισιοδοξία, η ευγένεια, η καλοσύνη, η δοτικότητα… αρετές που έχει υποτιμήσει αρκετά ο άνθρωπος.
Το υπέρτατο όλων των αγαθών θεωρώ την ανθρωπιά… μα τι λέξη κι αυτή, σηκώνει ένα «γλυκό» βάρος που σε κάνει να νιώθεις δέος. Ποιος δεν χαίρεται όταν βλέπει τον διπλανό του να προσφέρει βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη; Προσωπικά, αναγνωρίζω το μεγαλείο αυτών που προσφέρουν αγάπη και δίνονται στα παιδιά και στα άτομα τρίτης ηλικίας, μια και χρήζουν μεγαλύτερης προσοχής.
Όμως, η ανθρωπιά δεν φαίνεται μόνο μέσα από την προσφορά. Άλλωστε όταν βοηθάμε δεν χρειάζεται να το διατυμπανίζουμε. Ας βοηθάμε αθόρυβα σαν «αερικά» που βοηθούν από καρδιάς, ώστε να είμαστε μέλη μιας μεγάλης οικογένειας. Σε κάποιους, ίσως φανούν ουτοπικά ή αθεράπευτα ρομαντικά όλα αυτά, όμως ανθρωπιά είναι να φερόμαστε όμορφα. Αυτό όλοι μπορούμε να το πράξουμε, ακόμη κι αν δεν τον έχουμε ανάγκη αυτόν που μας χρειάζεται – το θίγω σαν ζήτημα, διότι στις μέρες μας κυριαρχεί το συμφέρον-. Και να σας πω κάτι; Να φέρεστε με μεγαλοψυχία, ακόμη και σε αυτούς που δεν σας φέρθηκαν όπως έπρεπε.
Άνθρωπος….. είναι εκείνος που αγαπά τα ζώα, τις ψυχές και θα δώσει την αγάπη του σε οποιοδήποτε ανυπεράσπιστο πλάσμα τον πλησιάσει. Είναι εκείνος που θα τρέξει να βοηθήσει είτε χειρωνακτικά, είτε ψυχολογικά ή θα βοηθήσει χωρίς να του έχει ζητηθεί κάτι. Αρκεί να έχεις την θέληση να προσφέρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου στους άλλους και θα ανακαλύψεις την ανθρωπιά σου, πόσο χρήσιμος είσαι. Εξασκήστε τον μυ της ανθρωπιάς, γιατί το κεφάλαιο των γνώσεων από μόνο του δεν αρκεί για τον στίβο της ζωής.
Πώς λοιπόν να μην γοητευόμαστε από ανθρώπους που έχουν απαρνηθεί την ναρκισσιστική προσέγγιση της εικόνας κι έχουν αντιληφθεί τη σημασία του «είναι»; Μας πλανεύει η ανθρωπιά γιατί όσο κι αν θεωρείται αυτονόητη δεν είναι. Ας δώσουμε ψυχή στην ύπαρξή μας, να ρίξουμε λίγη σκόνη «ανθρωπιάς» στις πράξεις μας, στις διαθέσεις και στα συναισθήματα μας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι γεμάτοι, φυσικοί και χαρούμενοι.
Και να θυμάστε… ο γεμάτος από δόσιμο άνθρωπος πάντα ακτινοβολεί!!!
Δημόκλεια Μπούρου
