Γράφει ο Πρωτ. Ανδρέας Καππές
Πρόεδρος Συλλόγου Πολυτέκνων Ι.Π. Μεσολογγίου κ΄ Περιχώρων

Η Εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου, αγαπητοί αναγνώστες, προκαλεί εις την ψυχήν του πιστού χριστιανού, διπλά συναισθήματα.
Από το ένα, ο χριστιανός δοκιμάζει αίσθημα εορτίου χαράς, όπως εις κάθε μεγάλη εορτήν και από το άλλο αισθάνεται κάποιαν θλίψην.
Και τούτο, όχι μόνον διότι μαζί με την εορτήν αυτήν που αποτελεί το τέρμα της πασχαλίου περιόδου, τελειώνουν οι τόσον αγαπητές πασχάλιες υμνωδίες εις κάθε χριστιανόν, αλλά και κυρίως διότι η ημέρα αυτή είναι η τελευταία της επί της γης διαμονής του Σωτήρος Χριστού.
Εάν αισθανόμεθα κάποιαν θλίψην όταν διαβάζομεν την τελευταίαν σελίδα ενός καλού και ενδιαφέροντος βιβλίου, ακόμη φυσικότερον είναι από ημάς το αίσθημα της θλίψεως, όταν αναγινώσκωμεν την τελευταίαν σελίδα του Αγίου Ευαγγελίου του αρίστου τούτου βιβλίου μεταξύ όλων των βιβλίων του κόσμου.
Ο χριστιανός αισθάνεται θλίψην, ότι ο Χριστός δεν διέμεινε περισσότερον χρόνον επί της γης, ότι περί παντός ότι είπε και έπραξε δεν διεσώθησαν εν τω Αγίω Ευαγγελίω, περισσότερες ειδήσεις, όταν μάλιστα γνωρίζει, ότι κατά τον Ευαγγελιστήν Ιωάννην «ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία».[1]
Θαυμάζει κανείς την απλότητα και συγχρόνως τη μεγαλοπρέπεια της Ευαγγελικής αφηγήσεως περί της εις Ουρανούς Αναλήψεως του Κυρίου, περί του τόσου συγκινητικού αποχωρισμού του Χριστού από των μαθητών Του!
Αφού εδίδαξεν αυτούς και «διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς».[2] «Ἐξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης».[3]
Ο Χριστός «εγκαταλείπει την γην» ευλογών τους Αγίους μαθητάς Του και αυτοί σιωπηλώς τον προσκυνούν. Ούτε δάκρυα, ούτε θρήνοι, διότι είναι βέβαιοι οι μαθητές ότι ο θείος Διδάσκαλος εξακολουθεί να παραμένει μαζί τους, κατά την Επαγγελίαν που έδωκεν: «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».[4]
Από τις Πράξεις των Αγίων Αποστόλων, πληροφορούμεθα, ότι οι Άγιοι Απόστολοι, από αγάπη προς τον θείον Διδάσκαλον, επί μακρόν έβλεπαν προς τον Ουρανόν, εις τον οποίον ανέβαινεν, ενώ μ’ αυτόν τον τρόπον παρακολουθούσαν την άνοδό Του, ήκουσαν από τους Αγίους αγγέλους λόγους κάποιας επιπλήξεως: «ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ» εἶπον προς τους μαθητάς: «ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν»[5].
Και μόνον μετά από αυτό, οι Άγιοι Απόστολοι, «ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης».[6]
Η χαρά τους αυτή, ήταν φυσικόν αποτέλεσμα της εμφανίσεως και των λόγων τούτων των αγγέλων. Η χαρά τους αυτή οφείλετο, εις το ότι από όσα είχαν ακούσει από τον Χριστόν, όταν εδίδασκε αυτούς περί των μυστηρίων της Βασιλείας του Θεού,[7] κατά τις εμφανίσεις του μετά την Ανάστασιν, γνώριζαν ήδη ότι η εις ουρανούς Ανάληψής Του δεν εσήμαινεν εγκατάλειψιν των ανθρώπων απ’ Αυτόν, αλλά προδήλωνε την μέλλουσαν ιδιαιτέραν ενέργειαν για εγκαθίδρυσιν της Βασιλείας Του επί της γης.
Αυτό ο Κύριος ρητώς εις την προ του Πάθους αποχαιρετιστήριου ομιλία Του είπεν εις τους μαθητάς Του: «Νῦν δὲ ὑπάγω πρὸς τὸν πέμψαντά με», «ἀλλ' ὅτι ταῦτα λελάληκα ὑμῖν, ἡ λύπη πεπλήρωκεν ὑμῶν τὴν καρδίαν. Αλλ' ἐγὼ τὴν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν· συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς».[8]
Πιθανώς μόνον τώρα οι μαθητές εννόησαν την σημασίαν των λόγων τούτων του Διδασκάλου, αυτών, διότι «διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς».[9]
Και θα ησθάνθησαν την προηρρηθείσαν υπό του Κυρίου χαράν; «Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμῖν μείνῃ καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῇ».[10]
Αυτές τις αλήθειες εκφράζουν οι υμνωδίες της Εκκλησίας «Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων αδιάστατος και βόων τοίς αγαπώσι σε. Εγώ είμι μεθ' υμών, και ουδείς καθ' υμών»[11] και «Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου».[12]
Ο Κύριος είναι πάντοτε μεθ’ ημών. Τούτο απαιτεί το συμφέρον μας. Τούτο απαιτεί η ευτυχία μας εις την παρούσαν και εις την μέλλουσαν ζωήν. Διότι όπως είπε, «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν».
Μόνον δια της χάριτος αυτού, της βοηθείας και της αντιλήψεως, ποιούμεν ότι ποιούμεν αγαθόν και τω Θεώ ευάρεστον.
Κάθε μια ύβρις, αφεθείσα εις τον πλησίον μας κάθε μια νίκη, επί της αμαρτίας, κάθε μια βάστασις του σταυρού με υπομονή εις την ζωήν μας, είναι ένδειξις της παρουσίας του Χριστού επάνω στην γην, είναι μαρτυρία του ότι ευρίσκεται αυτός κοντά μας ως παραστάτης, εμπνευστής και βοηθός.
Αχώριστα διαμένων μαζί μας, αγαπητοί αναγνώσται ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός, μεταδίδει εις ημάς τις μεγάλες της χάριτος του Αγίου Πνεύματος δυνάμεις και ενισχύει εμάς ώστε «πολλαπλασίονα καρπόν προσενέγκωμεν», εις δόξαν του Ουρανίου Πατρός και επ’ αγαθώ συμπάσης της υπ’ αυτού ανακαινισθείσης ανθρωπότητος.

[1] Ιωάν. ΚΙ΄25

[2] Λουκ. ΚΔ’ 44-49

[3] Λουκ. ΚΔ’ 50-52

[4] Ματθ.ΚΗ’28,20

[5] Πράξ. Α’ 10-11

[6] Λουκ. ΚΔ’ 52

[7] Πράξ. Α’ 3

[8] Ιωάν. ΙΣΤ’ 5,6-7

[9] Λουκ. ΚΔ’ 45

[10] Ιωάν. ΙΕ’ 11

[11] Κοντάκιον Εορτής Αναλήψεως

[12] Απολυτίκιον Εορτής