Συνάντηση με φίλους για καφέ, μεσημέρι, ένα συννεφιασμένο μεσημέρι, λίγο πριν τη μια μεταξύ συζητήσεων, ανταλλαγής απόψεων περί του πολιτικού «γίγνεσθαι» και άλλων πιο προσωπικών θεμάτων τίθεται το ερώτημα «Όταν σκέφτεσαι τον τόπο σου, τι σου έρχεται πρώτο στο μυαλό;
Τι θεωρείς ότι έχει σε αφθονία και του προσφέρει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, τι είναι αυτό που τον κάνει μοναδικό;» και η απάντηση μου ήρθε στο νου χειμαρρώδης, αυθόρμητη αλλά και απόλυτη, με ένα ίχνος περιπαικτικής διάθεσης για ένα καυστικό σχόλιο, και κάπως παραχωμένη σε μια αστεία εικόνα - «Ο τόπος μου έχει πολλές λακκούβες». Είναι αληθινά πολλές, αληθινά απειλητικές και ένας λόγος για να μετονομαστούμε σε «Λακκουβοχώρι» .
Κάθε μέρα συναντώ και μια καινούρια, άλλη πιο μικρή, άλλη πιο μεγάλη με διαφορετική διάμετρο κάθε φορά, επηρεάζονται κι αυτές από τις καιρικές συνθήκες. Σε ό,τι αφορά τη διάταξή τους υπάρχουν οι ομαδοποιημένες, τα λεγόμενα «λακκουβογκρουπάκια», όπως συχνά τα αποκαλώ, που αν τα αποφύγεις έχεις γλυτώσει το σπάσιμο του αυτοκινήτου σου και του κουμπαρά σου. Υπάρχουν και οι μεμονωμένες, αυτές είναι πιο πονηρές και πιο ύπουλες, μη σας ξεγελά η απομόνωσή τους, όταν ειδικά έχουν σύμμαχο τη βροχή καμουφλάρονται και τότε εσύ σαν δυστυχής περιπατητής κινδυνεύεις να απιθώσεις το εκλεπτυσμένο σου ποδαράκι εντός και να διαπιστώσεις κατόπιν εορτής ότι: «ωχ!! εδώ υπάρχει μια λακκούβα». Και έπεται συνέχεια, αφού σταυροκοπηθείς που γλύτωσες τα χειρότερα και δοξάσεις τον Ύψιστο, κατευθύνεσαι ανυποψίαστος και στο γνωστό τοις πάσι «λακκουβοπεζοδρόμιο» εκεί τουλάχιστον σου επιτρέπεται να σωριαστείς στο συναπάντημα με την μικροσκοπική εδαφική ανωμαλία, διότι δεν σε απειλεί η διέλευση κανενός τροχοφόρου.
Ας επιστρέψουμε, όμως, σε αυτές των κεντρικών δρόμων και στην πρόχειρη επίλυση του ζητήματος της λακκούβας. Ενίοτε τις κλείνουν με μπαλώματα παχύρευστης πίσσας, μαύρης, κατάμαυρης που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αινιγματικές απαντήσεις «Μάλιστα κύριοι, εκεί υπάρχει μια λακκούβα, όσο και αν την καλύψετε είναι εκεί, και αν ο δρόμος δεν «στρωθεί» εκ νέου πάλι θα είναι εκεί και προβλήματα θα προκαλεί και θα αλλοιώνεται και η πίσσα και πάλι «θα πέφτουμε» μέσα σαν άμαθα μαθητούδια, όταν είμαστε βιαστικοί, όταν είμαστε ζαλισμένοι, ή κάνουμε κακούς υπολογισμούς».
Οι λακκούβες, μεγάλη ιστορία οι λακκούβες, μόνιμο πρόβλημα οι λακκούβες. Σ αυτές οφείλονται τα φθαρμένα μου λάστιχα, τα αιφνιδιαστικά μου επιφωνήματα την ώρα που τις ανταμώνω, οι γδούποι, τα νεύρα μου και η αγωνία μου να βρω ένα κομμάτι γης που να μην έχει λακκούβα. Πραγματικά δεν γνωρίζω ποιος είναι υπεύθυνος για την επιδιόρθωση του σακατεμένου οδοστρώματος ίσως ο Δήμος, η Νομαρχία, η Περιφέρεια ή ο Πάπας που ζει στο Βατικανό, το μόνο όμως που με θίγει ως κάτοικο αυτού του «λακκοβοπληγμένου» τόπου είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να τις εξαφανίσει.
Καρατζογιάννη Μαρία
