Ωστόσο, τόλμησε να γράψει και να εκδώσει ένα θεωρητικό το 1982, στο οποίο γράφει τα εξής πρωτοφανή, αντιεπιστημονικά, εξωπραγματικά και – σαφώς – ανεφάρμοστα θεωρήματα:

• Τους αείποτε 8 καθιερωμένους ήχους τους κατακερματίζει σε 92. Ένα δείγμα από αυτούς τους ήχους του Καρά είναι και τούτο: «Ήχος Βαρύς (Δεύτερος μαλακός διατονικός) της παπαδικής απλούς, Τετράφωνος, Επτάφωνος, Μέσος των ήχων Πρώτου και Πλαγίου του Πρώτου, Μέσος του χρωματικού Πλαγίου Δευτέρου», (Σ. Καράς θεωρ. Τ.Α’. σελ. 331). Ζητείται εκτελεστής του παραπάνω ήχου, καθώς και πολλών άλλων παρόμοιων καραϊκών ήχων.
• Τις 17 επιστημονικώς θεμελιωμένες κλίμακες, τις εξανεμίζει σε 134! Μία εκ των κλιμάκων του Καρά έχει τα εξής πρωτοφανή διαστήματα: Πα – Βου 3 ¼, Βου – Γα 23 ½, Γα – Δι 3 ¼, Δι – Κε 12, Κε – Ζω 3 ¼, Ζω – Νη 23 ½, Νη – Πα 3 ¼, Πα – Βου 3 ¼, (τ. Β’ σελ. 154). Αν είναι δυνατόν να εκτελέσει ανθρώπινη φωνή αυτά τα τονικά διαστήματα και κυρίως να τα αντιληφθεί η ανθρώπινη ακοή.
• Επιχειρεί 12 διαφορετικές αναλύσεις της πεταστής, (τ. Α’ σελ. 188 – 197). Ουδείς μπορεί να αποστηθίσει και να εφαρμόσει στην πράξη τις πολυδαίδαλες υποκειμενικές και φανταστικές αναλύσεις του.
• Χρησιμοποιεί συνεχώς σημεία αλλοιώσεως εφ’ όλων των φθόγγων καθιστώντας τους όλους ασαφείς. Δηλαδή, μεταβάλλει το μέλος σε διαρκές ολισθηρό μινύρισμα.
• Επαναφέρει 8 απολιθωματικά σύμβολα της παλαιάς μουσικής γραφής, καταργημένα και ξεχασμένα επί αιώνες, τα οποία ερμηνεύει κατά το δοκούν, (τ. Α’ σελ. 180 – 181 και 218). Όμως, κατά τον μεγάλο θεωρητικό Αριστείδη Κοϊντιλιανό, «η μουσική δεν μανθάνεται δια της αναγνώσεως, αλλά δια της ακοής». Πού, πότε και από ποιόν άκουσε ο Καράς τις ερμηνείες των συμβόλων που επανέφερε αυθαιρέτως;
• Τα είδη μελωδίας, (ακόμα και τους ήχους) τα μετονομάζει σε δρόμους. Αντί «μέλος αργόν» γράφει: «εις δρόμον αργόν». Δηλαδή; δύσβατο μονοπάτι;
• Γενικώς αντικαθιστά την καθιερωμένη ελληνική μουσική ορολογία με αδόκιμες επινοήσεις του, λίγο ευρωπαϊκή, όπως Largo, Lagretto, Moderato, Presto, Adagio, κ.ά., ενώ κατά κόρον χρησιμοποιεί αραβοτουρκική ορολογία, όπως: «Ουσούλ ντέβρι χιντί, χιτζάζ, Μακάμ Χουσεϊνί, ουσούλ τούρκ αξάκ, Ράστ ατζεμπλί, Χισάρ περντεσί, Ντουγκιάχ Πουσελίκ, Μακάμ Μουσταάρ, Τζαρεγκιάχ κ.ά., ων ουκ εστιν αριθμός (τ. Α’ σελ. 119 – 347, Τ. Β’ σελ. 144-146). Δηλαδή, επιχειρείται εκτουρκισμός του ελληνικού μουσικού συστήματος.
• Απορρίπτει όλα τα αείποτε επιστημονικώς θεμελιωμένα θεωρητικά και καταφέρεται κατά πάντων των φορέων, των μουσικών ιδρυμάτων, των επιστημονικών επιτροπών, των διαπρεπών μουσικοδιδασκάλων, των Αρχόντων Πρωτοψαλτών του Οικουμενικού Πατριαρχείου και, γενικώς, εναντίον όλων των μαϊστόρων και καλλικέλαδων εκτελεστών της εκκλησιαστικής και της δημοτικής μουσικής.

Το δε προσωποπαγές, εξωπραγματικό και ακατανόητο θεωρητικό του, εκτός του ότι είναι ένα φαντασιογενές συνονθύλευμα ετερόκλητων και ασύνδετων στοιχείων στερούμενο παντελώς επιστημονικών τεκμηριώσεων, βρίθει και αντικρουωμένων απόψεων και αλληλοαναιρέσεων. Ο ίδιος δηλώνει σαφέστατα τους λόγους και τα στοιχεία, που τον οδήγησαν στη συγγραφή του θεωρητικού του ως εξής: Δεν θα επιχειρούσε – γράφει – την συγγραφή της «πραγματείας» του, εάν «δεν συνέτρεχον εκ θεού συγκυρίαι συμβάλουσαι εις τούτον τον σκοπόν» (!) (ε.κ.θ.τ.Α’ σελ. γ’), όπως: «Η κατά την 24^ην Δεκεμβρίου του 1940, εκ τυχαίας χειρονομίας, πτώσις του μουσικού παλαιογραφικού παραπετάσματος, ήτις επέτρεψε να φανή το μέχρι τότε αγνοούμενον και σήμερον ακόμη αμφισβητούμενον παρά των αγνοούντων αυτό, σύστημα της παλαιοτέρας μουσικής γραφής…» (τ.Α’ σελ. δ). Σημείον μέγα, λοιπόν, εμφανίσθηκε στον Σ. Καρά. Δηλαδή, την εξήγηση της «παλαιοτέρας μουσικής γραφής» (της μεσαιωνικής), του την υπέδειξαν υπερφυσικές δυνάμεις!

Επίσης, σε ιδιόχειρη σημείωσή του γράφει: «Σαν σήμερα προ 37 ετών – θεού φώτιση, άρρωστος και πλαγιασμένος στο κρεβάτι στο μεσοπάτωμα του οικήματος της οδού Λέκκα προσπαθούσα να ψάλω από το Στιχεράριον του Γερμανού Ν. Πατρών τα των ωρών των ΧΓέννων και ευρέθην εις το (γράφει το σύμβολο του κυλίσματος) με το άκρο του δεξιού οφθαλμού αντελήφθην ότι το χέρι μου κινούμενον έκαμε το σχήμα του κυλίσματος και τότε έπεσε η Σφίγγα που επί αιώνες εκρατούσε άγνωστον την ενέργειαν των χειρονομιών – Δόξα τω θεώ που με αξιώνει και δια 37^ον έτος της χάριτός του να ενθυμούμαι το γεγονός της κδ’ Δ/βρίου του 1940», (Από το έργο του διακεκριμένου καθηγητού της Μουσικολογίας κ. Εμ. Γιαννόπουλου με τίτλο: «Η Συλλογή Παλαιών Ψαλτικών Χειρογράφων του Σ. Καρά» σελ. 75). Δηλαδή, ο Καράς … αυτοθαυματούργησε!

Ένας ακόμα διακεκριμένος καθηγητής της μουσικολογίας, ο κ. Κωνσταντίνος Καραγκούνης στην περισπούδαστη εισήγησή του με τίτλο: «Από την θεωρία η Πράξη ή από την Πράξη η θεωρία;» και στην γ’ ενότητα, που σχολιάζει την «Περίπτωση της θεωρητικής Μεθόδου του Σίμωνος Καρά» (σελ. 8), γράφει: «Έχοντας βαθύτατες ιδεοληπτικές εμμονές, υιοθέτησε ως ελληνικά αρκετά σημεία της τουρκοαραβοπερσικής μουσικής, πολλά δε στοιχεία της κοσμικής παραδοσιακής μουσικής επέτρεψε να διεισδύσουν στον κορμό του βυζαντινού μέλους, το δε χειρότερο, άφησε το έργο του βιβλιογραφικώς ατεκμηρίωτο». Γενικώς, ο Καράς δεν βασίζεται στην επιστημονική μεθοδολογία της έρευνας και της μελέτης, αλλά αρκείται στην υπόδειξη των υπερφυσικών δυνάμεων, προκειμένου να … τεκμηριώσει το θεωρητικό του.

Εναντίον αυτού του φαντασιογενούς και εξωπραγματικού θεωρητικού του Καρά έχουν δημοσιευθεί δεκάδες άρθρα διακεκριμένων μουσικολόγων, καθηγητών μουσικής, πρωτοψαλτών, τραγουδιστών και οργανοχειριστών, που με απόλυτη τεκμηρίωση αποκαλύπτουν την κιβδηλότητά του. Επίσης, έχουν γραφεί και εκδοθεί 5 – 6 επιστημονικά συγγράμματα, τα οποία είναι καταλυτικά του νοθογενούς καραϊκού συστήματος. Εκτός αυτών, η επίσημη Εκκλησία, Ελλαδική και Οικουμενικό Πατριαρχείο, με ρητές Συνοδικές αποφάσεις τους, καταδικάζουν και απορρίπτουν το θεωρητικό του Καρά ως «παρωχημένον» και «οθνείον».

Παρά ταύτα, οι υπό του Καρά προωθηθέντες σε καίριες θέσεις επίγονοί του, επιμένουν να το επιβάλουν με ανυποχώρητο πείσμα, στρεφόμενοι μανιωδώς κατά πάντων των προσηλωμένων στα παραδεδομένα και στις αποφάσεις της Μητρός Εκκλησίας. Επιτίθενται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, με συκοφαντίες, με ύβρεις, με προσβολές ακόμα και με απειλές και δικαστικές ταλαιπωρίες. Παρατίθενται ενδεικτικά σχετικές συμπεριφορές τους.

• Ο πιο σημαντικός συνεχιστής του έργου του Καρά, Λυκούργος Αγγελόπουλος, σε μακροσκελέστατο άρθρο του στον «Ορθόδοξο Τύπο» (7-9-2007) έγραψε: «Θέλω να καταγγείλω και να στιγματίσω τον απύθμενο δυτικο-μεσαιωνικό σκοταδισμό … από την εποχή του θανάτου του σοφού Δασκάλου Σίμωνος Καρά κι έπειτα, προσπαθούν με συκοφαντίες και ύβρεις – γιατί δεν έχουν καμιά επιστημονική τεκμηρίωση – να σπιλώσουν και να πλήξουν τη συστηματική διδασκαλία του Σίμωνος Καρά … το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να βρίσκονται κάθε φορά αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη». Εδώ ο Αγγελόπουλος, ως δικηγόρος, επιχειρεί μια εμφανέστατη στρεψοδικία, αφού πρόκειται περί πλήρους αντιστροφής των πραγμάτων. Έτσι όμως, αποπληρώνει το χρέος του προς τον Καρά, ο οποίος τον προώθησε στη ραδιοφωνία και έκανε μια επικερδέστατη καριέρα εμπορευόμενος αποκλειστικώς την βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική, αποποιηθείς το επάγγελμα του δικηγόρου.
• Στην ιστοσελίδα «Ψαλτολόγιον», όλως αναιτίως, αναρτήθηκε ένας κατάπτυστος λίβελος εναντίον μου από κάποιο νεαρό που δήλωνε «υποψήφιος καθηγητής Πανεπιστημίου, ονόματι Σωτήρη Δεσπότη, που έγραφε: «… αρκετά ατεκμηρίωτα στοιχεία γράφθηκαν για τα πορίσματα της έρευνάς μου από τον κ. Ακρίδα… θάψιμο στον Καρά … πού σπούδασε ο Καράς; Έδωσε δίπλωμα ο Καράς; κλπ.» και με χαρακτηρίζει ως αγενή, άσχετο με τη μουσική, φανατισμένο ψαλτάκι, ανάγωγο και ασεβή, διότι – λέει – βρίζω έναν πεθαμένο! Κατ’ αρχήν, ουδέποτε είχα ασχοληθεί με πορίσματα έρευνας, την οποία αγνοούσα παντελώς. Όμως ο άγαν φιλόδοξος νέος έπρεπε να δημιουργήσει μια μυθοπλασία (ίδιόν τους), προκειμένου να δικαιολογήσει το εναντίον μου έμεσμα της ασέβειας, της αυθάδειας της αγένειας και της συκοφαντίας του. Αλλά, αν κάποιες απλές και εύλογες ερωτήσεις μας για τις σπουδές και τους τίτλους του Καρά χαρακτηρίζονται ύβρεις και συκοφαντίες από την καραϊκή ομάδα, πώς θα πρέπει να χαρακτηριστούν οι από μέρους τους επιθέσεις κατά πάντων; Όπως: η αμφισβήτηση του έργου των Τριών Διδασκάλων και ευεργετών του Έθνους, η άρνηση αποδοχής πορισμάτων επιστημονικών μουσικών επιτροπών, η παραχάραξη του θεμελιώδους θεωρητικού του Χρυσάνθου, η απόρριψη όλων των επιστημονικών θεωρητικών, η μη παραδοχή του έργου όλων των Μουσικών Σχολών, η απαξίωση όλων των μαϊστόρων Πρωτοψαλτών και όλων των ερμηνευτών των μουσικών μας παραδόσεων, ακόμα και η καταστρατήγηση και απείθεια προς τις ρητές αποφάσεις των Ιερών Συνόδων της Μητρός Εκκλησίας; Όλα αυτά τα καμώματά τους, πώς θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν;
• Στην ίδια ιστοσελίδα, ο διδάκτορας μουσικών σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Γεώργιος Κωνσταντίνου απευθυνόμενος προς τον συντονιστή, γράφει: «Βρε Δημήτρη, κάνε κάποιο ιδιαίτερο χώρο για τις «κλαίουσες μυροφόρες»… να βγάλουν κανένα περιοδικό – εφημερίδα espes – ωχ… κάνε και διαγωνισμό κριτικής του στυλ «ξέρεις να βρίζεις; έχεις βήμα»… α) για τόνωσή θάρρους, αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης και συγκάλυψης του φαινομένου του γενιτσαρισμού κατά Καρά – Αγγελόπουλου … και β) για υπακοή, εύρεση υποστηρικτών, χειροκροτήματα και συγχαρητήρια υπέρ Ναυπλιώτου, Πρίγγου, Στανίτσα κ.ά…. Αφήνετε τα μηνύματα των εφαρμοστών του Αυνάν…»! Μάλιστα. Αρίδηλο το επίπεδο της επιστημονικής επιχειρηματολογίας και το ύφος και το ήθος του κειμένου του κ. διδάκτορος, προκειμένου να υπερασπιστεί τα καραϊκο-αγγελοπουλικά σοφίσματα. Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί, σαφώς, απευθύνονται προς όλους τους προσηλωμένους στα επιστημονικώς παραδεδομένα και καθιερωμένα και τηρούντες τις ρητές αποφάσεις της Μητρός Εκκλησίας και, ασφαλώς, προς τα μέλη των Ιερών Συνόδων της Ελλαδικής Εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου! Αλίμονο.

Είναι ο ίδιος ο κ. Κωνσταντίνου, που τόλμησε και παραχάραξε το «Θεωρητικόν Μέγα της Μουσικής» του Μεγάλου Χρυσάνθου, προκειμένου να στηρίξει τα Καραϊκά σοφίσματα. Αυτή την παραχάραξη του θεμελιώδους και διεθνώς αναγνωρισμένου και καθιερωμένου θεωρητικού της ελληνικής μουσικής, την αποκάλυψε με απόλυτη επιστημονική τεκμηρίωση σε περισπούδαστο σύγγραμμά του ο μουσικολογιώτατος αρχιμανδρίτης, ερευνητής και ερμηνευτής των αρχαίων αρμονικών συγγραφέων, π. Αθανάσιος Σιαμάκης. Ωστόσο, ο κ. διδάκτωρ αντί να ανταπαντήσει δι’ επιστημονικών επιχειρημάτων (ως θα έδει), έσυρε στα δικαστήρια τον λαμπρό κληρικό, απαιτώντας, όχι μόνο την απαγόρευση της κυκλοφορίας του συγγράμματός του και υπέρογκη χρηματική αποζημίωση, αλλά και τον εγκλεισμό του αρχιμανδρίτη στη φυλακή! Έτσι υπηρετεί την επιστήμη και την ελευθερία του πνεύματος η καραϊκή ομάδα και έτσι αντιμάχεται τον «δυτικομεσαιωνικό σκοταδισμό»!.

Βεβαίως, η Ελληνική Δικαιοσύνη αιρομένη στο ύψος της αποστολής της, απογοήτευσε τον αιτούντα, απορρίπτοντας την αίτησή του ως τελείως αβάσιμη, αλλά αυτό αποσιωπήθηκε επιμελώς από την μονίμως φανφαρονίζουσα δημοσίως καραϊκή ομάδα. Ωστόσο, επιμένουν ασυστόλως να απειλούν με προσφυγές στη Δικαιοσύνη, μόνο και μόνο για εκφοβισμό και για φίμωση της αλήθειας. Όμως, η αλήθεια δεν φιμώνεται, είναι ισχυρή, είναι χρυσός που λάμπει παντού και πάντα.

Το παρόν κείμενο είναι περίληψη του υπό έκδοση τελευταίου έργου μου με τίτλο «το Καραϊκό Μουσικό Σύστημα». Το εκτενές και απολύτως τεκμηριωμένο περιεχόμενό του, που αντλήθηκε από έγκυρες πληροφορίες, δεκάδες δημοσιεύσεις και υπερπλούσια βιβλιογραφία, αποκαλύπτει όλες τις πτυχές και φωτίζει όλες τις πλευρές του ανακύψαντος μουσικολογικού ζητήματος.