Έτσι, λοιπόν, και στο δικό μας σπίτι ,οι γονείς μου, Παναγιώτης και Μαρία, γιόρταζαν στις 15 Αυγούστου. Από την 1η του μήνα, αρχίζαμε τις προετοιμασίες. Η μαμά κι εμείς τα τρία κορίτσια. Το σπίτι μας, ένα μεγάλο νεοκλασικό, προίκα στη μάνα μου από τον Καραβοκύρη πατέρα της, έπρεπε να λάμπει και να αστράφτει. Και το βράδυ, με τη Σύνοψη στα χέρια, στην Εκκλησία μας, τον Ταξιάρχη, να ακούσουμε και να ψάλουμε τα εγκώμια της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Μετά τις δουλειές του σπιτιού, άρχιζε άλλο πρόγραμμα, εξίσου κουραστικό, αλλά πιο ευχάριστο: τα γλυκά. Σύμφωνα με το έθιμο της εποχής, τα κεράσματα είχαν δύο γύρους: πρώτος γύρος τα γλυκά στο πιατέλο, μελιτζανάκι ή νερατζάκι γλυκό (να δείξει και η οικοδέσποινα το ταλέντο της) και δεύτερος γύρος κουραμπιέδες σπιτικοί, τυλιγμένοι στη λαδόκολλα, να πάρει μαζί του ο επισκέπτης (ή μάλλον η επισκέπτρια ) σπίτι της.
Κι όταν σας λέω κουραμπιέδες σπιτικοί, να φανταστείτε μια τεράστια λεκάνη με βούτυρο και να χτυπάς και να χτυπάς και να χτυπάς, ύστερα τα μύγδαλα και τα υπόλοιπα υλικά, ύστερα να βάλεις τη ζύμη στα καλούπια και ύστερα ψήσιμο. Και μιλάμε για 300 πάνω- κάτω κομμάτια. Κι επειδή τα χρόνια εκείνα κανένα σχεδόν σπίτι δεν είχε ηλεκτρικό φούρνο, η πομπή έπαιρνε το δρόμο για το φούρνο του μπαρμπα-Πάνου του Μαυρίκη, ήταν εξαιρετικός ψήστης, Θεός συχωρέστον.
Όταν τα ταψιά γυρνούσαν σπίτι, η μαμά ζαχάρωνε τους κουραμπιέδες και όταν εκείνοι κρύωναν καλά-καλά, τότε άρχιζε άλλος μπελάς. Έπρεπε να τους τυλίξουμε σε λαδόκολλα. Είναι αυτό που σας ανέφερα παραπάνω: ήταν έθιμο, το σπίτι που γιόρταζε να δίνει στους επισκέπτες κουραμπιέ για το σπίτι τους. Πάνω σ΄αυτή τη διαδικασία ,ερχόταν και μια ξαδέρφη της μαμάς και μας βοηθούσε. Έπρεπε να βγάλουμε πολλά κομμάτια: Και να σας θυμίσω ότι επισκέψεις δεν γινότανε μόνο την πρώτη μέρα της γιορτής, αλλά και την επομένη, και την μεθεπομένη, και ο Θεός βοηθός! Ευτυχώς, όλα αυτά τα έθιμα δεν υπάρχουν πια.
Να μην παραλείψω κάτι πολύ βασικό: Οι επισκέψεις ήταν ανταποδοτικές: Όταν κάποιοι ερχόντανε στο σπίτι να σου ευχηθούν, έπρεπε να ανταποδώσεις την επίσκεψη. Διαφορετικά, είχε παρεξήγηση!
Έτσι, λοιπόν. Στις 15 Αυγούστου το απόγευμα, που ερχόντανε κόσμος και κοσμάκης στο σπίτι μας να ευχηθεί, εγώ είχα κι ένα καθήκον γραμματέως. Έπρεπε να γράφω σε ένα τετράδιο τα ονόματα των επισκεπτών. Για να ανταποδώσει η μαμά. Πήγαινε με καμιά φίλη της, σπάνια με το μπαμπά, εκείνος είχε το μαγαζί του. Και τώρα, προσοχή: Όταν η γιορτή ήταν μικρή, γύρναγε η μαμά από τις επισκέψεις της και είχε 1 ή 2 κουραμπιέδες τυλιγμένους στη λαδόκολλα. Και τους μοιραζόμαστε, την ίδια ώρα, την ίδια μέρα. Όταν όμως η γιορτή ήταν μεγάλη, Γιώργος ή Κώστας, η μαμά γύρναγε και είχε 5 ή 6 κουραμπιέδες στη λαδόκολλα στην τσάντα της. Κι εμείς τα παιδιά δίναμε πάρτυ. Σωστό πανηγύρι. Από ένα ολόκληρο κουραμπιέ ο καθένας. Χαράς Ευαγγέλια!
Και κάτι εξισου σημαντικό: Εκείνη την εποχή, δεν πήγαινες δώρο στο σπίτι ή στο πρόσωπο που γιόρταζε. Ούτε πήγαινες, ούτε έπαιρνες. Ήταν άλλη η νοοτροπία των Επισκεπτών. Και τα οικονομικά του κόσμου!
Επίλογος: Ανέφερα προηγουμένως ότι ο μπαμπάς δεν πήγαινε μαζί με τη μαμά στις επισκέψεις, γιατί είχε το μαγαζί του. Κάποια φορά, λοιπόν, η μαμά, έτοιμη και στολισμένη για την επίσκεψη (είχε βάλει και το άρωμά της), με έστειλε να του πώ:
Είπε η μαμά, δεν κλείνεις το μαγαζί για μισή ώρα, να πάτε μαζί στην επίσκεψη; Αυτός που γιορτάζει είναι πρωτοξαδερφός της.
Εγώ, μικρό κοριτσάκι του Δημοτικού, έτρεξα και το είπα.
- Τώρα, είπε ο πατέρας μου, τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Θα αφήσουμε το γάμο, να πάμε για πουρνάρια!
- Πού είναι ο γάμος, μπαμπά, και ποια είναι τα πουρνάρια?
- Ρώτα τη μάνα σου, να σου πει!
Κι έτσι, η μαμά πήγε σε κείνη την επίσκεψη με τη γειτόνισσα και φίλη της, την Πηγή.
Αυτά, από τα λίγα που συγκρατεί η μνήμη μου ακόμα.
Χρόνια που πέρασαν και δεν θα ξαναρθούν. Για να ανατρέξουμε και στον Λουκιανό !..
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
