Η Παναγία σκορπίζει τη χαρά σε όλους: του συγγραφέα η άποψη. Όλα όμως τα επισκοπεί και τα καθοδηγεί η χάρη του Θεού. Προξενεί τη χαρά, που γεύτηκε η Παναγία μας και αποτελεί την κινητήρια δύναμη της μετάνοιας. Δικός του ο λόγος! Η χάρη, που γεύτηκε η Παναγία μας στον Ευαγγελισμό και εσωτερική δόνηση είναι μοναδική, ανεπανάληπτη, απρόσιτη. Το κατάλαβε ο συγγραφέας και άφησε το Μεγάλο Δαμασκηνό να μας δώσει τη βαθύτητα και το ασυνήθιστο μέγεθος του συμβάντος. Επιτυχία! Σε αυτό το σημείο αξίζει να υπερτονιστεί ένας βαθύς στοχασμός ότι η Μεγάλη Σαρακοστή «κρύβει μέσα της κατάνυξη, περισυλλογή, συνάντηση με τον εαυτό μας, συνάντηση με το Θεό...» θεωρεί ως πιο θαυμαστή εμπειρία τη «συνοδοιπορία» με την Παναγία μας. Απλώνεται σε μύριες τόσες πτυχές αυτής της συνοδοιπορίας. Είναι μια καθαρή ησυχαστική διείσδυση στο Μυστήριο αυτής της ιδιότυπης και μοναδικής συνάρτησης. Καταλήγει με καρδιόθερμη προσευχή να είναι η όλη του προσπάθεια βοήθεια στον ανεφοδιασμό των αγωνιζομένων χριστιανών. Αποτραβιέται από όλες τις δράσεις, που υπερτονίζουν την εμφάνειά του και επιμένει να θεωρεί σκοπό του την αναθέρμανση ψυχών. Μιλάει ο Ιεροκήρυκας! Ο εξομολόγος! Ο Κατηχητής! «Ο Θεός μαζί σου! Ο Κύριος μετά σου!» είναι εξόχως διακριτικές και θερμοκάρδιες ευχές. Αποτελεί πνευματικό του κατόρθωμα γιατί μέσα από αυτό σταθμίζει μια μεγάλη ανάγκη του ανθρώπου να πορεύεται στη ζωή του μαζί με το Θεό. Συγκινητική είναι η διαπίστωση ότι έχει βαθειά την αίσθηση του περιττού και είναι πασίδηλη η ευρρυθμία, η γλυκύτητα του λόγου και η λαμπρότητα των νοημάτων. Μια καθαρότητα του ύφους του μοναδική. Όλα αυτά εφέλκουν στην αλήθεια της πίστης.
Μέσα από το κείμενό του αυτοαποκαλύπτεται. Πραγματική βρυσομάνα ο λόγος του. Μέσα του απολαμβάνουμε γοητευτικές παραδόσεις, που θρέφουν πνευματικά τις ψυχές. Μας υποχρεώνει να υμνούμε το Θεό και να θεωρούμε τον Παράδεισο – δικός του ο λόγος – ως το μακρυνό μας όνειρο. Χρησιμοποιεί πρωτότυπους λόγους – αναμφίβολα είναι ευρηματικός και επινοητικός – όπως π.χ. η αλαζονεία είναι φαρισαϊκή αυτοθέωση και κάτι πρωτόφαντο ο Θεός μεταμορφώνει την αμαρτία σε ευκαιρία. Μοναδικό! Επιμένει πολύ στην προσπάθειά του για βαθειά κατανόηση της αυτομεμψίας γιατί συντελεί στη βαθειά εσωτερική ωρίμανση. Κατανοώντας τη σημασία της αυτομεμψίας τη φέρνει σε συνάρτηση με τη θυσία του Χριστού. Ο συγγραφέας έχει αντιληφθεί ότι η αυτομεμψία είναι ασυνήθιστη ενέργεια του ανθρώπου, που θεωρεί ότι όλα είναι καλά και προχωρούν καλά και καταλήγει σε μια επιλογική κατηγορηματική δήλωση: χωρίς αυτομεμψία αδυνατούμε να κατανοήσουμε το νόημα του Σταυρού. Με αυτή την ανάλυση ανοίγει ο δρόμος – για δύο ασύμβατα μεγέθη, δύο συνομιλητές του Χριστού σε μια αφάνταστα κρίσιμη ώρα. Τους δυο ληστές που συσταυρώθηκαν με το Χριστό. Αποκαλύπτει τα βαθειά κίνητρά τους. Αντιπαράθεση της μετάνοιας με την πόρωση! Ένα δύσκολο κεφάλαιο, που δεν αφήνει να ξεφύγει την κριτική διαπραγματευσή που είναι το ζήτημα των εικόνων με ευκαιρία την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Είναι απόλυτα δίκαιος στις εκτιμήσεις του. Παρουσιάζει την εικόνα ως δυναμική φανέρωση της δυνατότητας του ανθρώπου να λυτρώνεται μέσω του «κάλλους και της Τέχνης». Πιστοποιεί τις απόψεις του με προσέγγιση απόψεων για σχετικά θέματα: του Θεολόγου - στοχαστή Νικόλαου Ζερνώφ, του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου, του Συμεών του Νέου Θεολόγου. Ευνόητο είναι ότι δεν αυθαιρετεί, αλλά ακουμπάει σε θεολογικά μεγέθη υψηλής περιωπής. Ανατρέχει πάμπολλες φορές στον Ιωάννη της Κλίμακος. Τον θεωρεί «διακαεί έρωτι και πυρί πυρπολούμενον αεί». Στην κορυφή της Κλίμακος στέκεται η ταπεινοφροσύνη. Ο συγγραφέας σκύβει το κεφάλι με σεβασμό. Με ορμή ανθρώπου κυριαρχημένου από κατάληψη θεϊκή παρασέρνει τους αναγνώστες του στη Μ. Σαρακοστή. Στο δοκίμιο: Διάλογος με το Νυμφίο μας, μάς προσφέρει πρωτόγνωρες προσεγγίσεις. Θεωρεί την προσευχή ταξίδι από τη γη στον ουρανό με τρεις βασικές ιδιότητες: Ανάβαση – Ευωδία – Διάχυση. Σε καθένα από αυτούς τους όρους αποτυπώνει το χαρακτήρα της μοναδικότητάς του και προχωρεί εκθέτοντας τις προϋποθέσεις πραγμάτωσης αυτών. Στη ροή του χρόνου κυλάει η σκέψη του και φτάνει στο κορυφαίο σημείο του λόγου του, το Σταυρό του Κυρίου και τον ανυπέρβατο συμβολισμό του. Τα δύο ξύλα, που αλληλοτέμνονται κάθετα συγκρατούν το μεγάλο νόημα: τη σχέση μας με το Θεό, το διπλανό μας τον εαυτό μας, τη φύση γύρω μας. Το νόημα του Σταυρού είναι η θαυμαστή κορύφωση του λόγου του Επισκόπου μας Δαμασκηνού, του συγγραφέα. Μου ήταν ακατόρθωτο να εκθέσω όλα τα θαυμαστά σημεία του περισπούδαστου Βιβλίου. Απλώς κορφολόγησα κάποια προκλητικά σημεία του βιβλίου - Υπάρχει δουλειά για πολλούς -όπως η μάνα μου κορφολογούσε τις πρασιές του λαχανόκηπου. Η ποικιλία παρέμενε ακόμα αφθονιακή. Το Βιβλίο σας, Σεβασμιώτατε, μάς εφοδίασε με ευαισθησία για βαθειά κατανόηση των νοημάτων της πίστης μας. Αισθάνθηκα την παρουσία σας, σε κάθε παράγραφο, κεφάλαιο και σελίδες με παρόντες πολλούς αγιοπνευματικούς ανθρώπους. Καλόδεκτος στη Μητρόπολή μας με την υπέροχη συντροφιά σας, το Βιβλίο Σας.
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
