Κάποιες φορές μοιάζουν υγρή φωτιά που κυλάει μέσα στις στάχτες ενός φοίνικα έτοιμου να αναγεννηθεί... Άλλες πάλι είναι σκληρές και άγριες, σαν το χέρι ενός εργάτη... ή μαύρες, σαν πίσσα στα πνευμόνια ενός χρόνιου καπνιστή... Υγρές πινελιές σε ένα στεγνό καμβά... Ζωγραφιές ψυχής... Με χρώματα καρδιάς και νου... Ένας καθρέφτης που δημιουργεί αντιφατικά συναισθήματα...

Αλλά πως να κατηγορήσεις τις λέξεις;;; Όπως εκείνη που τις προκαλεί, μοιάζουν...

Μια μουτζούρα χαλάει την τελειότητα του πορσελάνινου προσώπου της... Την δημιουργεί το ξέβαμμα... Από ένα δάκρυ που μόλις έχει δραπετεύσει από την φυλακή των ματιών της...

Ο ποιητής το σκουπίζει με τον αντίχειρα του... Και με τα υπόλοιπα δάχτυλα ακουμπά αυτά τα χείλη που παραμένουν πεισματικά κλειστά... Μέσα τους πνίγονται ψίθυροι... Μέσα τους σωπαίνουν μελωδίες... Μέσα τους σκοτώνονται λόγια αγάπης... Που ξέρει ότι του ανήκουν... Αλλά δεν διαμαρτύρεται ποτέ... Γιατί γνωρίζει ότι ο κάθε δημιουργός είναι υπεύθυνος για την πηγή έμπνευσης που επιλέγει...

Και η δικιά του επιλογή εδώ και χρόνια είναι αυτή... Η νεράιδα του ουράνιου τόξου... Το ταξιδιάρικο αερικό... Που ζει μέσα στα λόγια του αγαπώντας τα με την σιωπή της... Και εκείνος το ξέρει... Το σέβεται... Το αγάπα... Γι αυτό ακόμα και τις πιο δύσκολες νύχτες του δεν τις ζητάει να έρθει...

Σπάει το εγώ του σε μικρά κομμάτια και έτσι καταφέρνει να την βγαλει ζωντανός ως το χάραμα... Με το φως του ήλιου τα συναρμολογεί ξανά, και ολόκληρος όπως είναι, ξαναπιάνει την πένα του...

Γράφει για αυτόν, γράφει για εκείνη... Και οι λέξεις ταξιδεύουν και κουρνιάζουν μέσα στην αγκαλιά της δίνοντας της για άλλη μια φορά την αγαλλίαση του να εμπνέεις τόση ομορφιά...

Εκείνη τώρα χαμογελά... Γιατί και αυτή με την σειρά της ξέρει... Ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο που δεν πιστεύει στην μαγεία... Ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο που σκοτώνει τα παραμύθια για να ζήσει... Δεν είναι ανυπεράσπιστη.... Η πένα του ποιητή της,είναι το όπλο και η ασπίδα της... Και όσο υπάρχουν αυτά... Τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει, την σιωπηλή μούσα...