Η στράτα της προσφυγιάς γεμάτη αγκάθια. Ο δρόμος αν και πεπατημένος δεν εξομαλύνεται γιατί πατιέται ανυπόδητα κι οι πέτρες πληγώνουν ανοίγοντας τραύματα, ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν. 92 άνθρωποι δίχως ελπίδα οδηγούνται στο τίποτα, στο πουθενά ψάχνοντας στο σκοτάδι σε τούνελ που δεν εγγυάται κανείς πως θα βρουν επιτέλους μια έξοδο…
Η αξιοπρέπεια ξεφτισμένη, η ανθρωπιά χαμένη, η λύση οδηγεί στη φυγή με κίνδυνο το τέλος, ένα οποιοδήποτε τέλος, μια λύτρωση. Στα σύνορα φτάνοντας μιας χώρας δεν θα διστάσουν να παρανομήσουν, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να σκαρφαλώσουν ή να επαιτήσουν να ανοίξει μια πόρτα μετάβασης σε μια ζωή, όχι απαραίτητα καλύτερη από εκείνη που όντας σε απόγνωση αρνούνται. Ποιος ξέρει τι άφησαν πίσω τους, ποιος μπορεί να φανταστεί τι κουβαλάνε μέσα τους, πάνω τους.Ποιες σκέψεις βασανίζουν τους 92 άντρες και πολλούς άλλους που όμως ακόμα δεν έφτασαν ως εδώ μια ανάσα πριν τη «σωτηρία» επενδύοντας σε πλάνους σωτήρες οδηγούς. Ισως μια αμυδρή ελπίδα τους έφερε ως εδώ, ως το φυλάκιο μιας χώρας ατενίζοντας πέρα τον ορίζοντα μιας άλλης φιλόξενης, σπλαχνικής.
Ο χρόνος βιάζει, οι ανάγκες απαιτούν να προχωρήσουν, να ρισκάρουν, να τολμήσουν, να βασανιστούν. Μόνη τους ασπίδα ένα σχισμένο ρούχο, ταλαιπωρημένα απ’ τις κακουχίες ράκη, κουρελιασμένα πανιά που άλλοτε κρύβουν άλλοτε πάλι όχι την απόγνωση και την απελπισία τους. Ούτε κι αυτές οι «λεπτομέρειες» απασχολούν τον νου τους. Άλλωστε οι πληγές του σώματος μούσκεψαν τα ρούχα, έβρεξαν το περίβλημα ψυχών που αιμορραγούν σιωπηλά και κρώζουν έλεος σε κάθε παράτολμο βήμα τους. Κάποιοι άνθρωποι που μπορεί να τους οδήγησαν εκεί τους άφησαν έρμαια στρατιωτών, αντρών που κρατούν όπλα και τους αντικρίζουν βλοσυρά. Να κρύβεται λίγη ανθρωπιά πίσω από αυτό το παγωμένο βλέμμα τους; Να έχει απομείνει μια μικρή στάλα αγάπης πίσω από τους εντεταλμένους; Θα τους αντιμετωπίσουν αμυνόμενοι μπροστά σε ανίσχυρους; Τι να μπορούν να τους κάνουν χειρότερο στη εσχατιά του εξευτελισμού τους; Κι όμως ο άνθρωπος, ο στρατιώτης, ο υπήκοος, ο φέρων εντολές εκ των άνω μπορεί να επιτελέσει το ανήκουστο, το απάνθρωπο, το ανεκδιήγητο. Λίγα ρούχα αφαιρούνται με απίστευτη ευκολία, μπορεί τα ράκη να κρύβουν μια λεία, μία δίχως προηγούμενο και χωρίς καμία ανθρώπινη αξία έκδυση που μαρτυρά πόση ανθρώπινη ανηθικότητα ελλοχεύει κάτω από τους «αντρικούς» χιτώνες.
Ένα πλιάτσικο που απογυμνώνει τα σώματα καταδεικνύοντας την ίδια την απογύμνωση των θυτών. 92 γυμνοί άντρες εξωθούνται στο άπειρο του ελέους εργαλειοποιώντας τους άμοιρους του κόσμου, τους μετανάστες μιας εποχής που θέλει να επαίρεται πως έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα πολιτισμού, αποδοχής και ανοχής. 92 άνθρωποι γυμνοί και τραυματισμένοι πετιούνται στην πραγματικότητα στα αζήτητα χάνοντας και την τελευταία ικμάδα αξίας και υπόστασης. 92 άνθρωποι ράκη φωτίζουν την πολιτική, εθνική και ανθρώπινη βαναυσότητα τροφοδοτώντας το κουβάρι δυστυχισμένων που άγονται και φέρονται στα τέσσερα σημεία ενός άδικου και αιχμηρού κόσμου. Ως πότε; Για ποιο λόγο; Με ποιο τίμημα; Οι απαντήσεις έρπονται στο κατόπι όλων αυτών που απογυμνώνονται σερνάμενοι στον βρομερό βούρκο πολιτικών σκοπιμοτήτων και εθνικιστικών πρακτικών
Διονύσης Λεϊμονής
