Σε παρακαλώ πάρε αυτό το σακκουλάκι με τα καρφιά και κάθε μέρα να βάζης στο πεζοδρόμιο που είναι μπροστά από το κήπο μας από ένα.
Έτσι ο νεαρός σε μια μόνο μέρα κάρφωσε στο πεζοδρόμιο 37 καρφιά. Τις άλλες λιγότερα. Την εβδομάδα που ακολούθησε ο αριθμός των καρφιών λιγόστεψε και όταν έφθασε η ημέρα που έβαλε και το τελευταίο καρφί, με χαρά έτρεξε στο πατέρα του και του απήγγειλε το γεγονός.
Ο πατέρας τότε του είπε. Τώρα θα κάμης το αντίθετο. Κάθε μέρα και χωρίς να χάσης την υπομονή σου σιγά-σιγά θα βγάζεις από το πεζοδρόμιο ένα-ένα από τα καρφιά που κάρφωσες.
Όταν ο μικρός έβγαλε και το τελευταίο καρφί πήγε στο πατέρα του και του το είπε. Τότε ο απλός γέροντας πατέρας σηκώθηκε και του είπε. Πάμε τώρα να δούμε τι έκανες. Όταν έφθασε εκεί με σοβαρότητα ο Γέροντας είπε: «Για κοίταξε το πεζοδρόμιο, δεν είναι όπως ήτανε πριν. Έχει πολλές τρύπες»!!
Το ίδιο συμβαίνει και με το να μαλώνεις, να υβρίζεις και να προσβάλλεις κάποιον. Τον μαχαιρώνεις. Μπορεί να έβγαλες το μαχαίρι που τον μαχαίρωσες από το σώμα του, όμως η πληγή που του προξένησες θα μείνη για πάντα. Δεν σβήνει. Θα φαίνεται μέχρι τα βαθειά του γεράματα.
Πόσες αλήθεια ουλές – σημάδια από πληγές δεν έχουμε στο σώμα μας, όταν μικρά παιδιά πέσαμε και κτυπήσαμε όταν μας πλήγωσε κάποιος άλλος ηθελημένα – αθέλητα και μας δάγκωσε ένα σκυλί ή προσβληθήκαμε από κάποιο; Γι αυτό προσοχή. Τα λόγια μας να είναι προσεκτικά, αλατισμένα, «αλάτι ηρτυμένα» (Κολ. δ’ 6) που λέγη η Αγία Γραφή. Μακρυά το ψέμα, η ύβρις, η συκοφαντία. Αυτά πληγώνουν, καρφώνουν, μαχαιρώνουν, δολοφονούν. Οι αρχαίοι έλεγαν «Ύβριν χρή σβεννύται μέλλον η πυρκαϊάν». Δύσκολον είναι να σβήσης την ύβρι παρά την πυρκαϊά. Η πυρκαϊά στο τέλος καίει υλικά πράγματα. Η ύβρις όμως θανατώνει σώμα και ψυχή. Γι αυτό το «βάζιζε υγιείνων» (Εξόδον δ΄ 18) ας είναι το σύνθημά μας.
Θεόδωρος Βλαχόπουλος
Θεολόγος
