Εκείνο όμως που μου κάνει εντύπωση και με προβληματίζει, είναι, ότι πολλοί από τους νέους αυτούς Κληρικούς δεν χειροτονούνται και δεν γίνονται έγγαμοι Κληρικοί, αλλά άγαμοι Ιερομόναχοι. Δηλαδή δεν χειροτονούνται αφού προηγουμένως έχουν νυμφευθή ώστε να μπορούν να δημιουργήσουν δική τους χριστιανική οικογένεια, αλλά γίνονται κατ’ εφημισμό καλόγεροι – Μοναχοί και χωρίς να ζουν σε Μοναστήρι εξακολουθούν να μένουν στα σπίτια τους με τους γονείς, τις αδελφές και τα αδέλφια τους χωρίς πάλι να ξέρουν τι σημαίνει Μοναχισμός, Ηγούμενος, Μοναχικές αρετές και πολλοί από αυτούς καλά – καλά δεν γνωρίζουν ούτε την εξώθυρα του Μοναστηρίου εις το οποίο τυπικά είναι γραμμένοι.
Διερωτώμαι γι’ αυτό. Γιατί γίνονται άγαμοι και όχι έγγαμοι Κληρικοί; Δεν είναι ικανοί να δημιουργήσουν οικογένεια; Είναι δυνατόν τη σημερινή εποχή του πανσεξουαλισμού που το κακό ξεχείλισε και η αμαρτία κυκλοφορεί ελεύθερη στους δρόμους να ζή κανείς με νεανικό σφρίγος μέσα στον κόσμο των πόλεων, εκεί όπου η ακοή, ο οφθαλμός και η καρδιά μολύνονται από τα βέλη της αμαρτίας και να μη βλάπτεται; Είναι δυνατόν να μην επηρεάζεται και να μη σκανδαλίζεται; Είναι επιτρεπτόν νεαρά παιδιά που καλά-καλά δεν γνώρισαν ακόμη τη σωματική τους διάπλαση να δεσμεύονται τόσο γρήγορα; Τι θα γίνη αργότερα, όταν μετανοιώσουν, πέσουν ή σκανδαλίσουν; Ποιος θα φέρη την ευθύνη; Δυστυχώς η Ιστορία και η πείρα μας δίδαξαν πολλά. Πτώσεις, αποσχηματισμοί, κίνημα των Αρχιμανδριτών που εζήτησαν να συνάψουν γάμο μετά την χειροτονία των πρέπει να προβληματίση τους αρμοδίους; Για το λόγο αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας που ήσαν αγνοί, αγωνισταί και ειλικρινείς έφευγαν μακρυά από τον κόσμο, πήγαιναν εις τας ερήμους, τα βουνά και τις σκήτες. Είναι άραγε οι σημερινοί νέοι άγαμοι Κληρικοί του κόσμου ισχυρότεροι και δυνατότεροι εκείνων; Αντέχουν πιο πολύ στους πειρασμούς ή έγιναν κατ’ ανάγκη Μοναχοί εσπευσμένα με σκοπό και στόχο να γίνουν μια ημέρα Επίσκοποι, θαμπωμένοι από τα βαρύτιμα άμφια, την αυτοκρατορική μίτρα, την πατερίτσα, την καλοπέραση, την κολακεία και το ανεύθυνο;
Επ’ αυτών ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης επισημαίνει: «Πρόκειται για νοσηρό φαινόμενο στη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία ουδέποτε είχε στον κόσμο, στις ενορίες, ιερομονάχους και αρχιμανδρίτες, αλλά μόνον έγγαμους παπάδες. Τους επισκόπους ελάμβανε από μοναχούς, που ήσαν κανονικά εντεταγμένοι και ζούσαν αληθινή μοναχική ζωή σε μονές των πόλεων ή εκτός των πόλεων. Τώρα οι άγαμοι αρχιμανδρίτες, διαψεύδοντες και το όνομα του μοναχού και το όνομα του αρχιμανδριτού, ζουν μέσα στον κόσμο, εκτός μονής, με σχεδόν μοναδική επιδίωξη να γίνουν επίσκοποι, καταδυναστεύοντες μάλιστα και υποτιμώντες τον έγγαμο εφημεριακό κλήρο, του οποίου, λόγω οφφικίων και όχι λόγω πρεσβείων ιερωσύνης προϊστανται και προ παντός χρησιμοποιούν δόλιους και πανούργους τρόπους για να πετύχουν το σκοπό τους».
Εκτός και αν μερικοί παρασύρονται από μερικούς ιδιόρρυθμους Μητροπολίτες, οι οποίοι υπερεκτιμούν τον άγαμο Κληρικό του εγγάμου και με τις ενέργειές των επιδιώκουν να εισαχθή και στην Ορθόδοξο Εκκλησία, η υποχρεωτική αγαμία του Κλήρου, όπως ισχύει στο Καθολικισμό. Αυτό όμως είναι αίρεσις εγκυμονεί κινδύνους. Το γνωρίζουν άραγε, όσοι το επιδιώκουν; Και ξέρουν τι κάνουν ή ενεργούν απερίσκεπτα; Τα τελευταία γεγονότα του Βατικανού και τα δικά μας δεν τους προβληματίζουν;
Θεόδωρος Βλαχόπουλος
Θεολόγος
