Από πρόπερσι εμφανίστηκε, γέννησε δυο αυγουλάκια, κάτασπρα και ολοστρόγγυλα και κάθησε πάνω και τα επώαζε, κοινώς έκλωθε. Στο μεγάλο μου μπαλκόνι και στη μεγαλύτερη γλάστρα μου, αυτή με τις σεφλέρες.

Δεν ήταν άσπρο περιστέρι, μαύρο ήταν με λίγη άσπρη επιδερμίδα στην κοιλιά.

Στην αρχή στενοχωρήθηκα κι εκνευρίστηκα, σκάλιζε τις γλάστρες μου και γέμιζε τον χώρο κοτσιλιές. Άσε που ερχόντανε κι άλλα περιστέρια, μαύρα όλα, σίγουρα της ράτσας του, και χαλούσανε τον κόσμο.(Το περάσανε για πάρτυ περιστεριών φαίνεται.) Κι εγώ ακολουθούσα όλες τις οδηγίες «περί υγιεινής και προφύλαξης» που εβρισκα στο διαδίκτυο, σχολαστικό σφουγγάρισμα, απολύμανση και μπαχαρικά σκόρπια στο μπαλκόνι.

Με τον καιρό συνήθισα την κατάσταση. Μόνο που είχα απορίες: Μόνο η μάνα κάθεται εδώ με τις ώρες και κλώθει τα αυγά; Δεν έρχεται ποτέ ο πατέρας; Θα μου πεις: και νά ρθει πώς θα τον ξεχωρίσεις;

Ύστερα, δυο περιστεράκια βγήκαν από τα αυγά, και η μάνα τα δίδασκε και τα καθοδηγούσε και γινότανε στο μπαλκόνι παιδική χαρά. Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, τα πήρε και φύγανε.

Κάπως έτσι συνέβησαν τα πράγματα και την επόμενη χρονιά, πέρσι. Κάπως έτσι και φέτος. Ένα μαύρο περιστέρι στη μεγάλη μου γλάστρα με τη σεφλέρα. Χωρίς να ξέρω αν είναι το περσινό.

Δεν έκανε από την αρχή αυγά. Καθυστέρησε λίγο. Ύστερα, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους, όπως τα ήξερα κι από τις άλλες χρονιές. Δεν μπορώ να ξέρω αν ήταν η ίδια περιστέρα, μάλλον απίθανο. Αλλά, τώρα είχα συνηθίσει τις καταστάσεις. Θύμωνα με τις βρωμιές που μου προκαλούσε, παράλληλα όμως θαύμαζα την υπομονή της μάνας να κάθεται με τις ώρες πάνω στ’ αυγά της.

Από προχθές ωστόσο είχαμε αλλαγή στο σκηνικό. Ένα καινούργιο μαύρο περιστέρι άρχισε να κυκλοφορεί στο μπαλκόνι. Η μαμά περιστέρα άφησε τα αυγά της και το μπαλκόνι μου κι άρχισε τις βόλτες μαζί του. Όχι περιστασιακά, συστηματικά. Ύστερα πέταξαν για πού δεν ξέρω. Έλειψαν ώρα πολλή. Τ’αυγουλάκια, μόνα τους. Κι εγώ να τα λυπάμαι. Και να βρίζω την περιστέρα:

- Σαν δε ντρέπεται, η ξεμυαλισμένη. Άφησε τα παιδάκια της, τ’αυγουλάκια της και γυρίζει από δω κι από κει.

Και ο γιος μου να σαρκάζει την υπόθεση:

- Είναι σαν την κυρία καβουρίνα του Τσιτσάνη. Μόνο που τ’αυγουλάκια δεν μπορούν να παραπονεθούν και να κλάψουν.

Μ’αυτά και μ’αυτά, φτάσαμε στο σήμερα. Και η περιστέρα άφαντη. Και τ’αυγουλάκια της παρατημένα. Κι εγώ να μη θέλω να τα βάλω στα σκουπίδια. Γιατί το ξέρω πως κάποια μορφή ζωής ,έστω υποβαθμισμένη, έστω ανολοκλήρωτη, κρύβεται κάτω από το κέλυφος. Δεν πετάμε τη ζωή. Προς το παρόν τουλάχιστον.

Τα έχω αφήσει στη γλάστρα με τη σεφλέρα, έρμα, παραπονεμένα, σαν τα καβουράκια. Τα σκέπασα μ΄ένα χρωματιστό μαντήλι. Αλήθεια, θα φανεί ποτέ η κυρία περιστέρα, η μάνα τους; Άραγε είναι ζωντανή;