Λυπάμαι, κύριε Σακαρέλο, για την οργή που σας προκάλεσα. Αναμενόμενος ο θυμός, αλλά οργή δεν περίμενα. Μιλάω με την εμπειρία και τις γνώσεις των 19 μου χρόνων, μην εστιάζετε στο δέντρο και χάνετε το δάσος. Το θέμα δεν είναι γιατί έχω αυτή την άποψη ,αλλά τι την διαμόρφωσε. Το άρθρο μου είχε σκοπό να προβληματίσει και όχι να θίξει.
Αρχικά, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν πικράθηκα από τα λόγια σας, εξάλλου βρίσκομαι ακόμα στα θρανία...Ένα άλλο που θα ήθελα να ξεκαθαρίσω είναι ότι το άρθρο μου εγώ το δημοσίευσα στην εφημερίδα και άρα ήλπιζα πως θα γινόταν κατανοητό ότι για τυχόν ορθογραφικά και τυπογραφικά λάθη δεν ευθύνομαι εγώ.
Στο άρθρο μίλησα για συγκεκριμένα πράγματα που δυστυχώς συμβαίνουν. Μίλησα για πράγματα που βίωσα. Αναφέρατε πολύ σωστά αποφθέγματα, με τα οποία συμφωνώ απόλυτα. Το θέμα είναι ότι δεν εφαρμόζονται. Ελπίζω να ακολουθείτε τα βήματα του Αριστοτέλη, χωρίς τον οποίο (όπως λένε) ο Μέγας Αλέξανδρος μπορεί να μην ήταν όπως τον ξέρουμε, και σας συγχαίρω αν το κάνετε. Αν είναι έτσι πολύ θα ήθελα να είχα έναν δάσκαλο στο Δημοτικό σαν κι εσάς, αλλά δεν συνέβη.
Μέσα στην αίθουσα το πώς συμπεριφέρεται και πώς ενεργεί ο δάσκαλος, το ξέρει μόνο ο μαθητής. Θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, τόσο εσείς όσο και εγώ ως μελλοντική καθηγήτρια, να ακούμε την κριτική των μαθητών μας, είτε καλή είτε αρνητική και να προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε. Άλλωστε στο πανεπιστήμιο υπάρχει αξιολόγηση των καθηγητών από τους φοιτητές.
Όσον αφορά τον τρόπο διδασκαλίας, ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο, κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης, μας ανέφερε ότι πρέπει να απαλλαγούμε από τα στερεότυπα του Δημοτικού, καθώς εκεί μας μαθαίνουν να μην μιλάμε και να μην εκφράζουμε την άποψή μας. Συνεπώς, για να εκφράσω την άποψή μου δεν χρειάζεται να φτάσω τα 38 χρόνια υπηρεσίας. Όταν θα γίνει αυτό θα γράψω από τη μεριά του καθηγητή, τώρα γράφω από τη μεριά του μαθητή.
Με τον τρόπο σας αποθαρρύνετε τους μαθητές με παρόμοια γνώμη με τη δική μου να την εκφράσουν. Προσωπικά θα με ενδιαφέρει αύριο μεθαύριο η άποψη των μαθητών μου. Δεν θέλω να ζω σε τεχνητούς Παραδείσους.
Στα αποφθέγματά σας αναφέρεται ο ρόλος του δασκάλου πέρα από τον διδακτικό, άρα συμφωνείτε μαζί μου ότι πρόκειται για λειτούργημα και όχι για επάγγελμα.
Παρ' όλα αυτά, συγχωρήστε τα όποια λάθη προκαλούνται από την απειρία μου και μόνο.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να χρησιμοποιήσω και εγώ δύο αποφθέγματα και μάλιστα ένα του William Arthur Ward,όπως και εσείς:
William Arthur Ward: «Η διδασκαλία είναι κάτι περισσότερο από το να διανέμεις τη γνώση,είναι να εμπνέεις την αλλαγή».
Maria Montessori: «Αυτό που σε κάνει πραγματικό δάσκαλο είναι η αγάπη για το παιδί. Η αγάπη είναι που μετατρέπει το κοινωνικό καθήκον του εκπαιδευτικού στην υψηλότερη συνείδηση μιας αποστολής.»
Αντωνοπούλου Μαρία-Ελένη
-
Πρωτοετής φοιτήτρια Φιλολογίας
