Με αυτό το ποίηµα θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο, παρακολουθώντας την τοπική επικαιρότητα αναρωτιέµαι πραγµατικά αν οι πολιτικοί του τόπου µας έχουν εντοπίσει ποιο είναι το µεγαλύτερο πρόβληµα στην ΙΕΡΑ ΠΟΛΗ µας. Ξέρω καλά ότι όλους µας ενδιαφέρουν τα καθηµερινά προβλήµατα του τόπου µας όπως η έγκαιρη περισυλλογή των απορριµµάτων, η πάταξη της εγκληµατικότητας από συγκεκριµένες οµάδες που δρουν και µας δηµιουργούν το αίσθηµα της ανασφάλειας καθηµερινά, έργα οδοποιίας που πρέπει να αποπερατωθούν όπως δυστυχώς είναι και η γέφυρα στον Εύηνο, το αποχετευτικό που πρέπει να συντηρηθεί και να επεκταθεί, το πόσιµο νερό σε περιοχές όπως το Αιτωλικό που οι κάτοικοι συνεχίζουν να αγοράζουν από βυτία, η κακή κατάσταση του νοσοκοµείου µας οπού σχεδόν όλοι µας τρέχουµε (αν προλάβουµε φυσικά) στο πανεπιστηµιακό στην Πάτρα και τόσα άλλα γνωστά προβλήµατα σε όλους µας δεν θέλω να σας κουράσω περεταίρω.

Σήµερα εγώ λοιπόν θα σας µιλήσω για το µεγαλύτερο πρόβληµα που αντιµετωπίζει η πόλη µας και όπως στην αρχή του άρθρου µου λέει και το υπέροχο ποίηµα του Κ. Λεοντάρη «-Δυστυχώς, δεν εδόθησαν πιστώσεις…» το µεγαλύτερο µέρος του πληθυσµού του Μεσολογγίου είναι άνεργο. Και αυτό είναι το µεγαλύτερο πρόβληµα που θα έπρεπε η πολιτική ηγεσία του τόπου µας να ασχοληθεί µε µεγαλύτερο ζήλο. παρακολουθώντας τις προκηρύξεις του ΑΣΕΠ για συµβάσεις ορισµένου χρόνου θα σας αναφέρω ενδεικτικά ότι άλλοι δήµοι όπως της Αµφιλοχίας τα έχουν καταφέρει καλύτερα από εµάς αφού συνεχώς προκηρύσσουν θέσεις για εποχικό προσωπικό. Θα µου πείτε στις µέρες µας εσύ κοιτάς για θέση στον δηµόσιο τοµέα; όχι αγαπητοί µου αναγνώστες κοιτάζω παντού αλλά το σοβαρό ερώτηµα είναι ότι στο Μεσολόγγι µας δεν υπάρχει ιδιωτικός τοµέας για να εργαστείς . Η εικόνα στο κέντρο της πόλης είναι αποκαρδιωτική µε την µια επιχείρηση µετά την άλλη να κλείνουν η πόλη έχει αδειάσει από ανθρώπους παραγωγικής ηλικίας , έφυγαν όλοι για αστικά κέντρα όπως η Αθήνα και η Πάτρα. Επιτρέψετε µου σε αυτό το σηµείο να πω την ταπεινή µου γνώµη. Το χρήµα και η δουλειά φέρνει άνθιση σε ένα τόπο.  Είναι θεωρώ ίσως η µοναδική πόλη στην Ελλάδα όπου το 2000 που ήρθα και εγώ σε αυτήν είχε µεγαλύτερη ανάπτυξη από ότι τώρα. Υπήρχαν τα διπλάσια µαγαζιά εστίασης και ψυχαγωγίας ένδυσης και υπόδησης και φυσικά ο διπλάσιος όγκος ανθρώπων ηλικίας 20 – 45. Εδώ θα προσθέσω εκείνη τη φράση από την γνωστή τηλεοπτική σειρά που έλεγε ένας γραφικός δήµαρχος στο Κολοκοτρωνίτσι «εµπρός πίσω» για να περιγράψω την ακριβή εικόνα που παρουσιάζει η πόλη µας το 2022. Δεν θα δεχτώ ότι για όλα αυτά φταίει η πανδηµία και το γνωρίζουµε όλοι µας αυτό. Το πρόβληµα της ανεργίας προ υπήρχε και πριν covid.

Πριν λίγες µέρες σε µια φιλική κουβέντα που έτυχε να βρεθώ ντόπιοι ηλικίας 40+ έλεγαν

- Ο Κώστας που είναι έχω τον δω χρόνια;

- Α! ο Κώστας είναι στην Αθήνα δουλεύει ταξί

- Ο Νίκος που κάνατε παρέα;

- Καλά αυτός έπιασε την καλή είναι στην Αυστραλία δουλεύει σε µια εταιρεία µε αλουµίνια κάτι τέτοιο έµαθα.

- Βρε εκείνη η ξανθιά που έκανε παρέα µε την αδερφή σου η Κατερίνα νοµίζω την λέγανε που είναι;

- Στην Πάτρα µου είπε η αδερφή µου βρήκε δουλειά και µένει εκεί.

Ο Κώστας, ο Νίκος, η Κατερίνα, αγαπητοί µου αναγνώστες, είναι τα παιδιά της Ιερής Πόλεως Μεσολογγίου τα δικά σας παιδιά, οι φίλοι µας, τα ξαδέρφια µας που έφυγαν γιατί «Δυστυχώς, δεν εδόθησαν πιστώσεις…»

Κορνιλάκη Μαρία

Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού

ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις