Αυτό ίσως να οφείλεται πέρα από την αλλαγή των καιρών, και στους ίδιους. Βαθμιαία το κύρος του δασκάλου μειώθηκε, το ίδιο όμως δεν συνέβη και με το κύρος του καθηγητή. Αντίθετα, ο τελευταίος φαίνεται να το διατήρησε μέχρι και σήμερα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μην βιαστείτε να σκεφτείτε ότι υπάρχουν εξαιρέσεις και άρα καταδικάσετε το συγκεκριμένο άρθρο πριν καν το ολοκληρώσετε. Το ότι υπάρχουν εξαιρέσεις είναι δεδομένο και αυτονόητο και για αυτό δεν θεώρησα απαραίτητο να το αναφέρω. Εντούτοις, παρά τις εξαιρέσεις και στους δύο κλάδους σήμερα θα αναφερθώ στους εκπροσώπους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και όχι στις εξαιρέσεις άλλος των κανόνα. Αρχικά, θα αναφερθώ στα προβλήματα που υπάρχουν στο σύστημα διδασκαλίας και στη συνέχεια σε ζητήματα που αφορούν τόσο το ρόλο του δασκάλου όσο και τη συμπεριφορά τους. Είναι γεγονός ότι εκπαιδευτικό σύστημα έχει πολλά προβλήματα ήδη από μόνο του και άρα, οι δάσκαλοι δεν έχουν την απόλυτη ευθύνη για το πόσο αποτελεσματική ή όχι είναι η μόρφωση των μαθητών. Παρ' όλα αυτά θα μπορούσα αν όχι να κινητοποιηθούν για το πόσο κακογραμμένα είναι τα βιβλία (όπως συχνά αναφέρουν) και όχι μόνο για τα "δικαιώματα" και τον μισθό τους, αλλά τουλάχιστον να μην απαξιώνουν και να μην μειώνουν τον ήδη ελάχιστο χρόνο που αφιερώνεται σε μαθήματα, όπως η ιστορία και τα θρησκευτικά. Είναι τραγικό το γεγονός ότι όταν συζητούσα πριν λίγες μέρες με ένα κοριτσάκι για τη Βυζαντινή Ιστορία που έκαναν την προηγούμενη χρονιά στο σχολείο αγνοούσε σημαντικά πράγματα. Για όσους δεν γνωρίζουν η συγκεκριμένη ιστορία ανήκει στη διδακτέα ύλη της Ε' Δημοτικού και αναφέρεται στην ακμή και παρακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και στην Άλωση της Πόλης. Το κοριτσάκι αυτό, λοιπόν, όχι μόνο αγνοούσε το πώς η Πόλη καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς, αλλά έδειχνε και έκπληκτη, όταν της ανέφερα ότι υπάρχει στο βιβλίο της (άρα η δασκάλα δεν ολοκλήρωσε ποτέ την ύλη, αλλά ούτε και μπήκε στη διαδικασία να τους πει αυτή τη "λεπτομέρεια"). Όπως γίνεται κατανοητό, για αυτό το γεγονός δεν ευθύνεται το σύστημα και φυσικά ούτε και το παιδί.
Ωστόσο, τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ. Ο δάσκαλος συχνά ξεχνάει τους υπόλοιπους και ίσως σημαντικότερους ρόλους που έχει. Οι περισσότεροι από εσάς θα θυμούνται ότι παλιά για το τι έκανε τα απογεύματα ο μαθητής στη γειτονιά, υπεύθυνος ήταν ο δάσκαλος. Σήμερα δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη συμπεριφορά που έχουν οι μαθητές τις ώρες που βρίσκονται στο σχολείο. Συγκεκριμένα μπορεί να "ωρύεται" για πράγματα ανούσια, όπως γιατί τρέχουν μέσα στο προαύλιο εν ώρα διαλείμματος ή γιατί παίζουν με την μπάλα (ε, ναι βρε παιδιά καθίστε στα παγκάκια σαν πολιτισμένοι ενήλικες) αλλά για πιο σοβαρά θέματα η απάντηση είναι: "Εγώ μία απλή δασκάλα είμαι" (στην οποία υπήρξα κάποτε αυτόπτης μάρτυρας). Σε όλα τα μαθητικά μου χρόνια στο Δημοτικό δεν θυμάμαι ποτέ τους δασκάλους να μας συμβούλεψαν. Θυμάμαι, όμως, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο τους καθηγητές να μας λένε ότι η δουλειά τους πέρα από το να μας διδάσκουν να βοηθήσουν τους γονείς μας να βγάλουν σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχε ειπωθεί ποτέ από τους δασκάλους που είχαν να κάνουμε με πιο μικρά παιδιά και άρα ο χαρακτήρας τους ήταν πιο εύπλαστος. Συνελόντως ειπείν, ο δάσκαλος περιορίζεται στη διδασκαλία και ξεχνάει ότι η δουλειά του δεν είναι ένα απλό επάγγελμα, αλλά λειτούργημα.
Συνεπώς, το ότι πλέον έχει φέρει τον εαυτό του σε μία δεινή κατάσταση και δεν χέρι ίδιας εκτίμησης με παλιά είναι εν μέρει ή και ολοκληρωτικά δικό του λάθος. Οι νέες γενιές δασκάλων ετοιμάζονται καθημερινά για να αναλάβουν κάποτε τις θέσεις των παλιών. Σε αυτές, λοιπόν, έχω εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες.
Αντωνοπούλου Μαρία - Ελένη
Πρωτοετής φοιτήτρια Φιλολογίας
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
