Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 30/12/2021

Του Rodi De Fuca

 Η Γκαμπριέλα Μιστράλ δεν πίστευε —στα τρία της χρόνια—, όταν τους εγκατέλειψε ο πατέρας, ότι η αρκετά εκτεταμένη ζωή της τόση όση η κοιλάδα του Κοκίμπο στα πόδια των Άνδεων στη Χιλή όπου γεννήθηκε, θα ’χε τόσα σκαμπανεβάσματα και θα ταξίδευε από τη δόξα στις αποτυχίες με τόση συχνότητα. Ένα βραβείο Νόμπελ για τέσσερις αυτοκτονίες! Την πρεμιέρα της κακοδαιμονίας άνοιξε ο πρώτος εφηβικός της έρωτας. Για λόγους τιμής αυτοκτόνησε ο Ρομέλιο Ουρέτα κι έριξε την πρώτη σαϊτιά στην αρρενοπρέπεια της Χιλιανής ποιήτριας. Οι δύσκολες εκλογές της την έφεραν σ’ ένα απαγορευμένο έρωτα με τον συγγραφέα Μανουήλ Μούρα, άνδρα έγγαμο και χρηστοήθη. Έτσι, λένε οι «καλοθελητές» ότι ασπάσθηκε το σαπφισμό. Λες κι είναι κοσμοθεωρία ή παράβαση εντολής. Το δεύτερο πλήγμα ταξίδεψε στις ανησυχίες της από τη Βραζιλία. Οι αγαπημένοι της φίλοι Στέφαν Ζβέιγκ και η νεαρή σύντροφός του Λόττε, έβαλαν τέρμα στις ζωές τους κάτω απ’ το φάσμα του ναζισμού. Πολλές φορές δεν κερδίζεται η ευτυχία με τη μακροβιότητα, αλλά με την ευγηρία. Η Lucila Godoy Alcayaga που υιοθέτησε το ψευδώνυμό της από θαυμασμό σε δυο ξένους βάρδους, σχημάτισε ένα τέταρτο σταυρό στις αποδημίες της με το χαμό του θετού γιου της που η ίδια φώναζε χαϊδευτικά «Γιν-Γιν», στα δεκαοχτώ του …μεσάζοντας ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος!