Το πρόπλασµα, όπως εγώ τουλάχιστον το είδα στη φωτογραφία παρουσιάζει ελλείψεις και χρειάζεται συµπλήρωµα και τροποποιήσεις. Δείχνει ένα σύγχρονο παχουλό, καλοθρεµµένο, γεροδεµένο και καµαρωτό Δεσπότη που στο ένα του χέρι κρατάει τη Ποιµεντορική ράβδο, σύµβολο εξουσίας και στο άλλο τον Τίµιο Σταυρό χωρίς τίποτε άλλο. Δεν δείχνει τον ηρωϊσµό και τον χαρακτήρα του µακαριστού Επισκόπου. Έτσι καµµία απολύτως σχέση και οµοιότητα δεν έχει µε τον µπαρουτοκαπνισµένο, λιπόσαρκο, νηστικό, πεινασµένο και άυπνο Ιεράρχη που συνεχώς παρ’ όλη τη κόπωση και ταλαιπωρία µε το Άγιο ποτήριο της Ζωής στα χέρια να τρέχη στις ντάπιες και το τείχος του φράχτη για να κοινωνήση και εµψυχώση τους γενναίους αγωνιστάς που µε την ψυχή στο στόµα και µπροστά στις µπούκες των κανονιών να µάχωνται υπέρ πίστεως και Πατρίδας. Άλλωστε γι’ αυτό το λόγο ο ατρόµητος Επίσκοπος ήρθε στο Μεσολόγγι. Ήρθε να αγωνισθή και αυτός για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την ελευθερία. Δεν ήρθε για να διοικήση µε λόγια και µε λεκτικές παπαρούνες αλλά µε έργα. Δεν τον έφεραν, ήρθε µόνος του αυτόβουλα και στο τέλος απέδειξε το πιστεύω του µε την γενναία εκείνη πράξη.
Το πρόπλασµα, επαναλαµβάνω, όπως είναι κατασκευασµένο είναι απαράδεκτον. Αποτελεί βεβήλωση της Ιστορίας, προσβολή και βλασφηµία προς το πρόσωπον του µακαριστού Ιεράρχη και απαξίωση του τόπου, όπου πρόκειται να τοποθετηθή. Θα πρέπη λοιπόν επάξια να τονισθή το πιστεύω και αι πράξεις του. Που είναι το δαβλί - δάδα µε την οποία δοξάστηκε και υµνείται; Πως ο κάθε επισκέπτης – προσκυνητής της Πόλης θα µπορέση να καταλάβη, ότι ο ανδριάντας που βλέπει µπροστά του είναι η µορφή του ήρωα – Επισκόπου Ιωσήφ Ρωγών και δεν είναι κανενός άλλου επιχωρίου επισκόπου, όταν λείπη από το χέρι του η πολυθρύλητος δάδα – δαβλί; Πάλι αφού δεν ήταν Μητροπολίτης αλλά Επίσκοπος δεν αρκεί να κρατεί στο άλλο του χέρι τον Τίµιο Σταυρό; Η ράβδος της εξουσίας τι θέση έχει; Όπως δεν έχει θέση και η µίτρα. Αυτή είναι λειτουργικόν άµφιον και φοριέται, όταν ο Επίσκοπος ή Μητροπολίτης λειτουργή. Ιδού οι λόγοι για τους οποίους χρειάζεται τροποποίηση το έργον. Όσον δε αφορά τον ισχυρισµόν, ότι δεν υπάρχει χρόνος τονίζω. Διακόσια ολόκληρα χρόνια ο µάρτυρας Ιεράρχης ήταν λησµονηµένος και λίγος χρόνος δεν βρίσκεται; Αυτό µε βάζει σε σκέψεις. Γιατί η βιαστική αυτή ενέργεια; Τι σκοπό έχει; Τι κρύβεται πίσω επ’ αυτή; Τι συµβαίνει; Μήπως γίνεται προς το «θεαθήναι τοις ανθρώποις» και χάριν άλλου σκοπού, την κάληψιν ακαλύπτων; Εάν έτσι έχουν τα πράγµατα «Μακράν οι βέβηλοι». Έµαθαν ότι κάτι πρόκειται να γίνη και έσπευσαν ως συνήθως να το καπηλώσουν. Τα ακάλυπτα όµως δεν καλύπτονται µε φιέστες, παράτες, αγάλµατα, λάβαρα, σηµαίες, λόγους δακρύβρεκτους, µουσικές και δεξιώσεις. Καλύπτονται µε την πραγµατική µετάνοια. Μετά από αυτά επανερχόµενος φρονώ ότι το πρόπλασµα θέλει µελέτη και ανακατασκευή.
Ο Απόστολος Παύλος µεταξύ των άλλων παρακαταθηκών που µας άφησε τονίζει. «Απόδοτε ούν πάσι τας οφειλάς, τω τον φόρον, τον φόρον, τω το τέλος το τέλος, τω τον φόβον, τον φόβον, τω την τιµήν, την τιµήν» (Ρωµ ιγ 8), «κατεργάζεσθε το καλόν» (Ρωµ. ζ 16), «καλών έργων προϊστασθε» (Τίτον γ 4), «το καλόν ουκ έστι καλόν, εάν µη καλώς γένηται».
Κάτι παρόµοιο όµως δεν έγινε, όταν µερικοί ευσεβοφανείς, αλλ’ αδαείς προέβησαν εις την βέβηλο πράξη και έβαψαν χρυσό τον ανδριάντα του Αγίου Κοσµά τον Αιτωλού που κατασκευάσθηκε από τον µακαριστό και σεµνό Μητροπολίτη των έργων τον αείµνηστον ΘΕΟΚΛΗΤΟΝ και είναι τοποθετηµένος στον περίβολο χώρο του Ιερού Προσκυνήµατος της Αγίας Ελεούσης; Με την άστοχη αυτή ενέργεια ο συντοπίτης µας ο Άγιος των Σκλάβων, ο Ιεροµάρτυρας, Εθνοµάρτυρας και Ιεραπόστολος Κοσµάς εµειώθη, υποβιβάσθη και εξοµοιώθη µε τα ξόανα του Βούδα του Βραχµανισµού. Αυτά και µόνον τα ξόανα είναι χρυσά. Σε ποιον όµως να τα γνωρίσει κανείς αυτά, όπως και πολλά άλλα όταν οι αρµόδιοι δεν µπορούν να καταλάβουν; Παρ’ όλ’ αυτά ευελπιστώ ότι εδώ κάτι θα γίνη.
Ορθόδοξος Καθολικώς Διαµαρτυρόµενος
Θεόδωρος Βλαχόπουλος
Θεολόγος
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
