Ορθότατα η πολιτεία έλαβε μέτρα υποχρεωτικότητος του εμβολιασμού για ορισμένες κατηγορίες πολιτών, προκειμένου να αναχαιτισθεί η διασπορά του ιού και απομακρυνθεί ο υγειονομικός κίνδυνος με τις γνωστές, εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο, καταστροφικές συνέπειες για τη δημόσια υγεία και οικονομία της χώρας μας.
Παρ’ ότι η πραγματικότητα είναι εφιαλτική και η ανάγκη συστράτευσης όλων στην εμβολιαστική προσπάθεια αποτελεί μονόδρομο για την αποτροπή φρικιαστικών αποτελεσμάτων, υπάρχει, δυστυχώς, μία κατηγορία ατόμων, που αυτοαποκαλούνται «αρνητές – δικαιωματιστές» τα οποία, όχι μόνο αρνούνται να εμβολιασθούν, αλλά συνειδητά προπαγανδίζουν για να αποτρέψουν τους ανεμβολίαστους από τον εμβολιασμό. Για να δικαιολογήσουν την αρνητική συμπεριφορά τους στον εμβολιασμό, επικαλούνται το ατομικό δικαίωμα της ελευθερίας. Αγνοούν όμως την πραγματική έννοια του ατομικού δικαιώματος, όπως έχει διαμορφωθεί στο σύγχρονο δίκαιο και την σημερινή διευθυνόμενη κοινωνία. Θα επιχειρήσω εν συντομία να δώσω τον ορθό, βάσει των σύγχρονων νομικών και κοινωνικών εξελίξεων, ορισμό του ατομικού δικαιώματος της Ελευθερίας. Ατομική Ελευθερία στις προηγμένες κοινωνίες είναι εκείνη, της οποίας τα όρια φθάνουν μέχρι των ορίων της ελευθερίας των άλλων. Δικαίωμα, δηλαδή, είναι εξουσία που αναγνωρίζεται από την έννομο τάξη υπέρ του ατόμου, λαμβανομένου ως προσώπου και μέλους της κοινωνίας, προς τον σκοπό όπως τούτο αναπτύξει δραστηριότητα ωφέλιμον και για τον εαυτόν του και για το γενικόν συμφέρον. Ως δικαίωμα συνεπώς, δεν θεωρείται η εξουσία της βουλήσεως που αναγνωρίζεται στο άτομο για την ικανοποίηση ατομικού του, μόνο, συμφέροντος, αλλά η εξουσία αυτή να συμφιλιώνει τα συμφέροντα του ατόμου προς τα συμφέροντα της κοινωνίας, όπως επιβάλλουν τα αξιώματα ηθικής ευθύνης του ανθρώπου και η τελεολογία του κοινωνικού ανθρωπισμού.
Συνεπώς, από νομικής και ηθικής απόψεως, το άτομο δεν μπορεί να επιδιώξει τα προσωπικά του συμφέροντα και την ατομική του ευτυχία παρά μόνο στο πλαίσιο κοινωνικής οργανώσεως και μόνο στο μέτρο που η επιδίωξη αυτή τελεί σε αρμονία προς την κοινωνική τάξη και το γενικό συμφέρον (αγαθό). Όταν, όμως, η άσκηση του ατομικού δικαιώματος υπερβαίνει, με προφανή τρόπο, τα όρια αυτά της ηθικής ευθύνης και του κοινωνικού ανθρωπισμού, καθίσταται με έκδηλο τρόπο η άσκηση του δικαιώματος καταχρηστική.
Πρέπει να αντιληφθούν οι αρνητές στον εμβολιασμό, ότι, υπό τις σημερινές ολέθριες για τη χώρα μας και την ανθρωπότητα, επιδημιολογικές συνθήκες, που καθιστούν υποχρεωτικό τον εμβολιασμό, όχι μόνο σε ορισμένες ομάδες ατόμων, αλλά σε ολόκληρο τον πληθυσμό, η άρνησή τους να εμβολιαστούν, με επίκληση του ατομικού δικαιώματος της Ελευθερίας, υπερβαίνει καταφανώς τα όρια της ηθικής ευθύνης και του κοινωνικού ανθρωπισμού και ως εκ τούτου καθίσταται η άσκηση του δικαιώματός τους, εκδήλως ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ. Και να συνειδητοποιήσουν ότι, κάθε σύστημα θετικού δικαίου, κάθε σύστημα κοινωνικής οργανώσεως δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς να τηρούνται οι επιταγές της ηθικής ευθύνης στην οποία στηρίζεται η νομική ευθύνη, όπως επίσης η κοινωνικότητα του ανθρώπου και η τελολογία των πράξεών του, αποτελούν τις λογικές βάσεις, που ασκούν αποφασιστική επίδραση στον προσδιορισμό του περιεχομένου και των ορίων των ιδιωτικών δικαιωμάτων.
Ουδείς αμφισβητεί την αρχή της ηθικής ελευθερίας του ανθρώπου που προϋποθέτει ότι υπάρχει ελευθέρα βούληση ή τουλάχιστον ορισμένη ελευθερία του αποφασίζειν και πράττειν. Όλοι κατανοούμε σε απόλυτο βαθμό ότι, το αξίωμα της ελευθερίας της βουλήσεως, έστω και περιωρισμένης, αποτελεί μίαν εκ των στερεών βάσεων, ένα εκ των ακρογωνιαίων λίθων παντός συστήματος δικαίου, πάσης κοινωνικής οργανώσεως.
Δεν πρέπει όμως να παραβλέπουμε, όπως κάνουν οι «αρνητές του εμβολιασμού», ότι, κατά την άσκηση των ατομικών μας δικαιωμάτων, οφείλουμε να επιδιώκουμε πάντοτε την πραγματοποίηση κάποιου σκοπού, ο οποίος κατά τις περιστάσεις μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εγωιστικός ή ως αλτρουιστικός, ως σύμφωνος ή αντίθετος προς την κοινωνική τάξη, προς τα συμφέροντα της ολότητος.
Πρέπει οι «αρνητές του εμβολιασμού», υπό τις περιστάσεις της άκρως επικίνδυνης για την ανθρωπότητα συγκυρίας της καταιγιστικής πανδημίας, να αντιληφθούν ότι, οι ατομικές επιδιώξεις, προκειμένου περί του γενικωτέρου συμφέροντος εκάστοτε, το οποίο κατ’ ουσίαν είναι και ατομικό, πρέπει να σταματούν στα όρια της καλώς εννοουμένης «αμίλλης», της συνεργασίας και της αλληλεγγύης.
Το «εγώ» τους έχει αναντιρρήτως πολλά δικαιώματα, τα δικαιώματα όμως αυτά πρέπει να εξικνούνται μέχρι των ορίων των δικαιωμάτων του άλλου, ιδιαίτερα δε προκειμένου περί της Πολιτείας, όλα τα «εγώ» πρέπει να μη θίγουν καν το χώρο των δικαιωμάτων του συνόλου, να συγχωνεύονται και να συγκροτούν «μίαν» ομάδα, συμπαραστάτιδα αν μη προστάτιδα της Πολιτείας, της οποίας η εύρυθμος και πειθαρχημένη λειτουργία σε τίποτε άλλο αποβλέπει, ειμή στην ευημερία των μελών της και κατά συνέπεια όλων των «εγώ» της, τα οποία πρέπει να αποτελούν δύναμη και όχι αδυναμία αυτής.
Έχουν νομική, ηθική και κοινωνική υποχρέωση οι «αρνητές», να αρθούν στο ύψος των κρισίμων περιστάσεων που αντιμετωπίζει η χώρα μας και όλη η ανθρωπότητα, να αναθεωρήσουν την συμπεριφορά της «διχοστασίας», να σταθούν με πόνο, λύπη και αναστεναγμό απέναντι στην μνήμη των 13.000 συνανθρώπων μας που έχασαν στη πατρίδα μας τη ζωή τους λόγω του κορωνοϊού, απέναντι στις δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας που εξήλθον πληγωμένοι απ’ τις εντατικές, απέναντι σ’ εκείνους που δίνουν τη μάχη κατά της πανδημίας για να κρατήσουν όρθια τη χώρα μας και χωρίς δισταγμό να ανταποκριθούν στον σωτήρια για όλους μας εμβολιαστική προσπάθεια, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος της συλλογικής ανοσίας.
Να αντιληφθούν, επί τέλους, οι «δικαιωματιστές – αρνητές», ότι η διχαστική συμπεριφορά τους αποτελεί καταστρεπτική και για τους ίδιους «ουτοπία».
Να εννοήσουν, αυτό που αποτελεί «κοινόν τόπον», ότι ο βαθμός της ευημερίας της Πολιτείας και των ατόμων εξαρτάται, πρώτον μεν εκ του βαθμού της συμμορφώσεώς μας προς την άποψη του Σόλωνος, ο οποίος ερωτηθείς πως θα διοικούντο άριστα οι πόλεις, απήντησεν: «εάν οι μεν πολίται τοις άρχουσι πείθωνται, οι δε άρχοντες τοις νόμοις», δηλαδή, εάν οι πολίτες πειθαρχούν προς τις αρχές, οι δε διοικούντες σέβονται τους νόμους, δεύτερον δε, εάν έχουμε πάντοτε κατά νουν την ρήση «η ισχύς εν τη ενώσει».
Ας ακούσουν, τέλος, τα λόγια του Χριστού (Ματθαίος ΙΒ’ 25) για τις καταστροφικές συνέπειες της διχοστασίας. «Είπεν ο Ιησούς… πάσα βασιλεία μερισθείσα καθ’ εαυτής ερημούται, και πάσα πόλις ή οικία μερισθείσα καθ’ εαυτής ου σταθήσεται». Δηλαδή, κάθε βασίλειον, το οποίον εχωρίσθη εις κόμματα εχθρικά, ώστε δι’ εμφυλίου πολέμου να στραφή κατά του εαυτού του, καταλήγει εις τελείαν ερήμωσιν και κάθε πόλις ή οικία, που διηρέθη κατά του εαυτού της, δεν θα σταθή, αλλά θα πέση και θα εξαφανισθή. (Μετάφραση Π.Ν. Τρεμπέλας).
Ελπίζω οι «αρνητές», έστω και τώρα, δεν είναι αργά, να εναρμονίσουν τα ατομικά τους δικαιώματα, μακριά από ιδεοληψίες και σκοπιμότητες, προς τις επιδιώξεις και το κοινωνικό ρόλο, που διαδραματίζει κάθε άτομο στην σύγχρονη δημοκρατική ζωή.
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
