Τρέχει, λοιπόν, και έρχεται στους μαθητάς Σίμωνα Πέτρο και στον Ιωάννη, τον οποίο ιδιαίτερα αγαπούσε ο Ιησούς, και λέγει σ’ αυτούς «επήραν τον Κύριον από το μνημείο και δεν ξέρουμε που τον έχουν βάλει».
Τότε, ο Πέτρος και ο Ιωάννης βγήκαν από το σπίτι και ήρχοντο στο μνημείο.
Έτρεχαν δε και οι δυο μαζί. Ο Ιωάννης σαν νεώτερος, έτρεξε γρηγορότερα από τον Πέτρο και ήλθε πρώτος στο μνημείο. Και αφού έσκυψε απ’ έξω, είδε τις λωρίδες από τα σινδόνια, με τα οποία είχαν σαβανώσει το σώμα του Χριστού, να είναι κάτω στο χώμα.
Από σεβασμό όμως προς τον τάφο, ο Ιωάννης, δεν εισήλθε στο μνημείο.
Έρχεται όμως, ύστερα από αυτόν ο Σίμων Πέτρος και μπήκε στο μνημείο και είδε ότι οι λωρίδες του σαβάνου ήταν καταγής. Και η πετσέτα, με την οποία είχαν σκεπάσει την κεφαλή του Ιησού, δεν ήταν μαζί με τις λωρίδες, αλλά χωριστά κάπου εκεί τυλιγμένη με προσοχή.
Τότε μπήκε μέσα στο μνήμα και ο Ιωάννης, που είχε έλθει πρώτος στο μνημείο και είδε από κοντά αυτά τα παράδοξα και επίστευσε ότι δεν είχε κλαπεί το σώμα, αλλά ότι είχε αναστηθεί ο Ιησούς.
Διότι έως τότε δεν είχαν ακόμη γνωρίσει και καλά εννοήσει την Αγία Γραφή, η οποία είχε προφητεύσει ότι πρέπει ο Χριστός να ανασταθεί εκ νεκρών.
Έφυγαν, λοιπόν, πάλιν οι μαθηταί και γύρισαν στο κατάλυμά τους. Η Μαρία η Μαγδαληνή όμως δεν έφυγε, εστέκετο κοντά στο μνημείο και έκλαιγε, διότι πίστευε ότι είχαν κλέψει το σώμα του Ιησού.
Καθώς έκλαιγε, έσκυψε στο μνημείο και βλέπει ξαφνικά δύο αγγέλους με ολόλευκη στολή να κάθονται ο ένας προς το μέρος της κεφαλής και ο άλλος προς το μέρος των ποδιών όπου πρωτύτερα έκειτο το σώμα του Ιησού.
Και λέγουν εκείνοι (οι Άγγελοι)στην Μαρία «γύναι διατί κλαίεις». Απαντά η Μαρία σ’ αυτούς «κλαίω, διότι επήραν τον Κύριόν μου από τον τάφο και δεν ξέρω που τον έβαλαν».
Και αφού είπε αυτά, γύρισε πίσω και βλέπει τον Ιησού να στέκεται όρθιος, αλλά η Μαρία, διότι ίσως τα μάτια της ήταν βουρκωμένα από τα δάκρυα, δεν αντελήφθη ότι αυτός είναι ο Ιησούς.
Τότε ο Ιησούς λέγει στη Μαρία: «γύναι, διατί κλαίεις, ποιόν ζητείς;» εκείνη (η Μαρία), νομίζουσα ότι αυτός που της ομιλεί είναι ο κηπουρός του λέγει: «κύριε, εάν εσύ επήρες αυτόν, πες μου που τον έβαλες και εγώ θα τον πάρω και θα τον ξαναφέρω στο τάφο».
Τότε ο Ιησούς λέγει σ’ αυτήν: «Μαρία».
Εκείνη ανεγνώρισε αμέσως τη φωνή του Ιησού, εστράφη προς αυτόν και του είπε: «Ραββουνί», που σημαίνει στην Ελληνική, διδάσκαλε, και έσπευσε να αγκαλιάσει με σεβασμό τα πόδια του. Ο Ιησούς της είπε: «Μη μου άπτου» (Μη με εγγίζεις). Και της εξήγησε γιατί. «Διότι δεν ανέβηκα ακόμη στον πατέρα μου και δεν άρχισε ακόμη η νέα περίοδος της λατρείας και της τιμής, που θα μου προσφέρουν από εδώ και πέρα οι άνθρωποι.
Αλλά πήγαινε στους αδελφούς μου και πες τους ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου, ο οποίος χάρις στην λυτρωτική μου θυσία έγινε και δικός σας Πατέρας, και έγινε για εμένα από την ημέρα που πήρα την ανθρώπινη σάρκα Θεός μου, όπως επίσης είναι και Θεός ιδικός σας».
Έρχεται η Μαρία η Μαγδαληνή και αναγγέλλει στους μαθητάς, ότι είδε τον Κύριο, και ότι ο Κύριος της είπε να αναγγείλει σ’ αυτούς την ανάστασή του. Αυτή είναι η πρώτη εμφάνιση του Χριστού, μετά την ανάστασή του.
Συνολικά ο Ιησούς έκαμε «δέκα τρεις» εμφανίσεις μετά την ανάστασή του. Τις καταγράφω, γιατί η Ανάσταση του Χριστού είναι το επίκεντρο της πίστεως και της ζωής μας. Όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο Απόστολος Παύλος, «ει Χρι ουκ εγήγερται κενόν το κήρυγμα ημών, κενή άρα και η πίστις ημών» (Α’ Κορ. ιε, 14).
Ιδού οι «δέκα τρεις» εμφανίσεις του Χριστού μετά την ανάστασή του. α) Στην Μαγδαληνή που προανέφερα (Μαρκ. ΙΣΤ’ 9-11 και Ιωάν. Κ. 11-18). β) Εις τις λοιπάς γυναίκας (Ματθ. ΚΗ’ 8-10) γ) Στον Πέτρο (Λουκά ΚΔ’ 34 1η Κορινθ. ΙΕ-5) δ) Στους δύο μαθητάς πλησίον της Εμμαούς (Μάρκ. ΙΣΤ’ 12. 13, Λουκ. ΚΔ’ 13-33) ε) Στους δέκα Αποστόλους (Ιωάν. Κ’ 19-23) στ) Στους ένδεκα μαθητάς (Ιωάν. Κ’ 24-29) ζ) Στους επτά Αποστόλου παρά την Τιβεριάδα λίμνη (Ιωάν. ΚΑ’ 1-14) η) Στους ένδεκα Αποστόλου επί όρους τινός της Γαλιλαίας (Ματθ. ΚΗ’ 16-20) θ) Στους πεντακόσιους και επέκεινα αδελφούς (1η Κορινθ. ΙΕ. 6) ι) Στον Ιάκωβο (Πραξ. Α’ 3-8, 1η Κορινθ. ΙΕ. 7) ια) Σ’ όλους τους μαθητές (1η Κορινθ. ΙΕ,7) ιβ) Στους Αποστόλους κατά την Ανάληψη (Λουκ. ΚΔ’ 50, 51, Πράξ. Α’ 9, 10) ιγ) Στον Παύλο (1η Κορινθ. ΙΕ’ 8, Πράξ. Θ. 35).
Οι «δέκα τρεις», ως άνω εμφανίσεις του Χριστού μετά την Ανάστασή του, επιβεβαιώνουν, πέραν των άλλων αποδείξεων, την αλήθεια της Αναστάσεως, που αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία του κόσμου. Και δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Ανάσταση του Χριστού, ως ιστορικό γεγονός, έχει τις περισσότερες αποδείξεις από κάθε άλλο γεγονός της Πανανθρώπινης ιστορίας.
Τα Ευαγγέλια δε, στα οποία καταγράφεται το γεγονός της Αναστάσεως, αποτελούν τα πλέον αξιόπιστα κείμενα της παγκόσμιας ιστορίας, γιατί η καταγραφή έγινε από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες, οι οποίοι όχι μόνο γράφουν λεπτομερώς και με ιστορική γνώση τα γεγονότα, αλλά θυσιάζουν και τη ζωή τους γι’ αυτά.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, για να επιβεβαιώσει με απόλυτο τρόπο την ειλικρίνεια και την αξιοπιστία των γραφομένων του, τονίζει: «Ο ην απ’ αρχής, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών, εψηλάφησαν, περί του λόγου της ζωής… μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν (Α’ Ιωάν. Α, 1-2).
Σε επόμενο άρθρο μου θα καταγράψω όλες τις άμεσες και έμμεσες αποδείξεις για το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού, που επιβεβαιώνουν αναμφίβολα και την Θεότητά του, επί πλέον δε θα αναφερθώ και στις άλλες, τις πολλαπλές και σημαντικές διαστάσεις που έχει για τη ζωή μας το κοσμοϊστορικό γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. Γιατί η Ανάσταση του Χριστού, εκτός από ιστορικό γεγονός, έχει διάσταση υπαρξιακή, εσχατολογική και λαογραφική, ιδιαίτερα για ημάς τους Έλληνες, γιατί ανταποκρίνεται στο βαθύτερο ψυχισμό μας. Η μεγάλη γιορτή της Αναστάσεως, της Λαμπρής, είναι πάντα η μεγάλη γιορτή του Ελληνισμού. Και, φέτος, επ’ ευκαιρία της επετείου των 200 ετών από την παλιγγενεσία που εορτάζουμε, να θυμηθούμε το Πάσχα που θα γιορτάσουμε, είτε με υγειονομικά πρωτόκολλα, είτε ελεύθεροι, ότι στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η ευχή ήταν: «Χριστός Ανέστη και η Ελλάς Ανέστη».
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
