Είναι διπλή γιορτή. Είναι ημέρα λευτεριάς. Λευτεριάς από τη σκλαβιά της αμαρτίας και λευτεριάς από τον τουρκικό ζυγό.

Θα πανηγυρίσουμε την Εθνική μας πανήγυρη, για να τιμήσουμε και δοξάσουμε εκείνους, οι οποίοι προσέφεραν εαυτούς ολοκαύτωμα στο βωμό της Πατρίδος και με το αίμα τους εθεμελίωσαν τις ιδέες της Πίστεως και της Ελευθερίας.

Στο σημερινό μου άρθρο θα μνημονεύσω τις σημαντικότερες ηρωϊκές μορφές ανδρών του αγώνος, οι οποίοι με τη θυσία τους προσέδωσαν εθνική, θρησκευτική και κοινωνική καθολικότητα στην επανάσταση του ’21.

Σε επόμενο άρθρο μου, θα αναφερθώ στις ηρωίδες γυναίκες της Επανάστασης, όλης της Ελλάδος, με αναφορά στην προσφορά εκάστης στον απελευθερωτικό αγώνα. Ειδικότερα, θα αναφερθώ στις Σουλιώτισσες, τις ηρωΐδες του Μωριά, της Αρκαδίας, τις Μανιάτισσες, τις ηρωΐδες της Μακεδονίας, των Νησιών και της Κρήτης.

Για τις ηρωΐδες της Ρούμελης και ειδικότερα τις Μεσολογγίτισσες, αφιέρωσα ειδικό άρθρο μου, που δημοσιεύθηκε στον Αιτωλ/κό τύπο, με ημερομηνία 1-12-2020.

Οι σημαντικότερες μορφές του 1821 είναι:

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο οποίος ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης στην Μονή της Αγίας Λαύρας, ευλογώντας τους Καλαβρυτινούς προύχοντες και οπλαρχηγούς, επικαλούμενος την θεία δύναμη με την φράση «Κύριε των Δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού».

Είναι η καθοριστική ιστορική στιγμή της Εθνικής αφύπνισης και η ιστορική τεκμηρίωση ότι η Επανάσταση του 1821 είχε τον χαρακτήρα του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος των Ελλήνων, ήταν Ιερός Πόλεμος, πόλεμος υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, υπέρ βωμών και εστιών. Αυτή την ιστορική πραγματικότητα, όσο και αν κραυγάζουν οι αναθεωρητές της Ιστορίας, οι ανιστόρητοι εκπρόσωποι της μαρξιστικής ιστοριογραφίας και των αντιεκκλησιαστικών κύκλων, δεν πρόκειται ποτέ και με τίποτε, να την εκριζώσουν από την ψυχή των Ελλήνων.

Ο Γρηγόριος ο Ε’, ο μαρτυρικός Πατριάρχης του Ελληνικού Έθνους, ο οποίος πλήρωσε με τη ζωή του τη διπλωματική τακτική, αποτρέποντας τις μαζικές σφαγές των Ελλήνων και βοηθώντας την Επανάσταση να ριζώσει και να μην καταπνιγεί εν τη γενέσει της.

Οι ραγιάδες στο πρόσωπό του είχαν ένα υποκατάστατο του αυτοκράτορα που έχασαν και το Έθνος, χάρη στο Πατριαρχείο, διατηρούσε την Εθνική του υπόσταση. Το Πατριαρχείο δε στάθηκε για τον ραγιά ένας τόπος καταφυγής. Μ’ αυτό το καταφύγιο ο ραγιάς υπέφερε, επόνεσε, εμαρτύρησε, αλλά δεν εξαφανίσθηκε. Αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανένας. Το φωνάζουν και οι πέτρες.

Ελλάδος και των αποικιών αυτής, όπως ο ίδιος τιτλοφόρησε την χάρτα του.

Το έργο του αποτελεί μια σύνθεση στοιχείων εκ του Ελληνικού και του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και εκφράζει την πίστη του στην Ορθοδοξία. Με το σημαντικότατο συγγραφικό του έργο εμψύχωσε τους σκλαβωμένους Έλληνες και ενίσχυσε την αυτοσυνειδησία τους. Αρκεί να θυμηθούμε τους πρώτους στίχους του «Θούριου». «Ως πότε παλληκάρια να ζούμε στα στενά, μονάχοι σα λιοντάρια στις ράχες στα βουνά…. Κάλλιο’ ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Γι’ αυτό τον πόθο του για την Ελευθερία της Πατρίδος του, τον στραγγάλισαν οι Τούρκοι, αλλά δεν μπόρεσαν να στραγγαλίσουν το μήνυμά του. Ορθότατα, ο Τερτσέτης το 1843 του έδωσε το όνομα του Εθνομάρτυρα – Εθνεγέρτου.

Αλέξανδρος Υψηλάντης, γόνος της μεγάλης βυζαντινής οικογένειας από τον μικρασιατικό Πόντο, ιδεαλιστής που σήκωσε στους ώμους του το βάρος του σχεδιασμού και της έναρξης του αγώνος.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, γενναίος στρατηγός που ακόμη και σήμερα, έφιππος στο μπρούτζινο άλογό του, προχωρεί διδάσκοντας τους λαούς πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι.

Μάρκος Μπότσαρης, η αγνότερη μορφή του αγώνος, που δίδαξε όλους μας πως οι χάρτινοι τίτλοι δεν έχουν καμία αξία, είναι χαρτιά για σκίσιμο αν δεν συνοδεύονται από συνεχή καταξίωση στο πεδίο της μάχης, της κάθε μάχης κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ηγεμόνας της Μάνης, της μόνης τότε ελεύθερης γωνιάς της Πατρίδος μας, και Πατριάρχης της οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων, της οικογένειας εκείνης, που έχυσε το περισσότερο αίμα στον αγώνα της ανεξαρτησίας από οποιαδήποτε άλλη Ελληνική οικογένεια.

Αθανάσιος Διάκος και Γεώργιος Καραϊσκάκης, οι σταυραετοί της Ρούμελης, ηρωικές μορφές παλληκαριάς, θάρρους, ευφυΐας και αυτοθυσίας.

Κωνσταντίνος Κανάρης, Ανδρέας Μιαούλης και Λάζαρος Κουντουριώτης, άξιοι εκφραστές όλων των πυρπολητών και των ναυάρχων του Ελληνικού γένους, αυτού του γένους της θάλασσας και της νοημοσύνης.

Οδυσσέας Ανδρούτσος, το λιοντάρι της Ρούμελης με τον περήφανο χορό του στο Χάνι της Γραβιάς.

Ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης, που έπεσε ηρωϊκά στη μάχη του Πέτα, προστρέχοντας να βοηθήσει τους Σουλιώτες του Κίτσου Τζαβέλα.

Ο θρυλικός Παπαφλέσσας, ο κατεξοχήν επαναστάτης, ο άνθρωπος «του πλανάσθαι και του πλανάν, του τολμάν και του θρήσκειν», εκεί στο Μανιάκι προσπαθώντας με μία χούφτα Μανιάτες να σταματήσει τις ορδές των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ.

Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, που κάρφωσε μόνος του το σπαθί του στο στήθος του για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων.

Ο Γεωργάκης Ολύμπιος, που αυτοκτόνησε τινάζοντας στον αέρα το μοναστήρι του Σέκκου στην Μολδοβλαχία μαζί με τους Τούρκους διώκτες του που έμπαιναν να τον συλλάβουν.

Ο Αδαμάντιος Κοραής, ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους, πρωτεργάτης της πνευματικής αφύπνισης των Ελλήνων και της συνειδητοποίησης της ιστορικής και γλωσσικής τους συνέχειας με την κλασική αρχαιότητα.

Ο Διονύσιος Σολωμός, ο ποιητής που είδε την Λευτεριά μας να βγαίνει απ’ τα κόκκαλα των Ελλήνων τα Ιερά, κρατώντας το κοφτερό σπαθί της και μετρώντας με βήμα, γοργό και όψη αγέρωχη τα ποτισμένα με αίμα χώματα της Ελληνικής γης.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο μεγαλύτερος πολιτικός με διεθνή εμβέλεια που έβγαλε ποτέ η χώρα μας.

Καψάλης Χρήστος (1751-1826), εκ των πλέον σημαντικών ηρώων της Επανάστασης, Μεσολογγίτης, ο οποίος διέθεσε όλη του την περιουσία για τον αγώνα και έγινε ολοκαύτωμα για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών, των Τούρκων.

Ιωσήφ Επίσκοπος Ρωγών και Κοξύλης, γενναίος αγωνιστής του 1821. Διακρίθηκε κατά την πολιορκία και κατά την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου, τραυματίσθηκε από τους Τούρκους, αιχμαλωτίσθηκε και απαγχονίσθηκε. Το 1922 στήθηκε στο Ηρώο του Μεσολογγίου το μνημείο του.

Δημήτριος Μακρής, από τις ηρωικότερες μορφές των μαχητών της επανάστασης.

Γεννήθηκε στη Γαβαλού Μακρυνείας. Στην πλατεία της Γαβαλούς είναι τοποθετημένη η προτομή του. Ήταν ολιγογράμματος, αλλά πρωτοπόρος στον αγώνα για την παλιγγενεσία. Στη βάση της προτομής είναι χαραγμένη η περίφημη φράση του μεγάλου οπλαρχηγού, με την οποία απαντούσε όταν του έκαναν προτάσεις δελεαστικές να συμβιβασθεί με τον τούρκο ή τον Κατσάμπαση, «Να προσκυνήσει», όπως λεγόταν τότε αυτό και να εξασφαλίσει ανταλλάγματα, όπως έκαναν άλλοι «Εγώ δεν ξέρω να τσακάω τη μέση μου», έλεγε ο Μακρής. «Δεν προσκυνάω αφέντη!»

Αυτή η φράση του οπλαρχηγού δεν είναι λόγια απλά, είναι στάση ζωής, είναι αντίκρισμα της ζωής και του θανάτου, αφού από το «τσάκισμα της μέσης» εξηρτάτο τότε η  ζωή και ο θάνατος του ραγιά.

Εδώ λοιπόν φαίνεται ο εσωτερικός κόσμος, οι αξίες και τα πιστεύω του Μακρύνειου Εθνεγέρτη της Ρούμελης.

Αυτό είναι πνευματικότητα, πνευματική παράδοση, που την είχε ο ολιγογράμματος ή και αγράμματος αγωνιστής, ενώ δεν την είχαν λόγου χάριν, οι «σπουδαγμένοι» εκείνα τα χρόνια Κωλέττης, Μαυροκορδάτος κ.α.

Πρέπει να επισημάνω ότι και πολλοί άλλοι, ανώνυμοι και επώνυμοι, είχαν ισότιμη και ισάξια συμμετοχή και δράση κατά τη διάρκεια της επανάστασης, αλλά και πριν από την επανάσταση στα δύσκολα χρόνια, οι οποίοι θυσιάστηκαν και κράτησαν ζωντανή την ιδιοπροσωπία μας και άσβεστη την Εθνική μας Υπερηφάνεια.

Σε όλους ανήκει το ευλαβικό Εθνικό μνημόσυνο που θα κάνουμε την ημέρα της 25ης Μαρτίου ως ελάχιστη απόδοση τιμής και αναγνώρισης της ευγνωμοσύνης και οφειλής μας προς αυτούς που θυσιάστηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα Ελεύθεροι.   

Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού