Να ‘ναι γεμάτος ο βυθός του λιμανιού της όμορφης δωρικής πόλης απ’ τα κουφάρια των συμμάχων; Ή μήπως με των Οθωμανών, του Σιρόκο και του Αλή Πασά; Κείτονται οι γαλέρες στο βυθό της Ναυπάκτου ή είναι βυθισμένες, σαπισμένες και ξεχασμένες στα βάθη του πελάγου που βρέχει τις Εχινάδες και σκεπάζεται απ’ τα προσχώματα του Αχελώου; Άραγε κι αυτός ο Θεοπόταμος ο Αχελώος να βρίσκεται στα πόδια της Lepanto; Άραγε ξεχάσαμε όλοι μας την ιστορία; Πως το Lepanto απλά φιλοξενούσε τον τούρκικο στόλο; Πως ήταν η βάση του Οθωμανού και το καμάρι;

Πολλοί κρίνουμε άδικα πολλές φορές το Αγρίνιο γιατί αγαπάμε παράφορα το Μεσολόγγι. Αλλά μήπως μόνο το Αγρίνιο έχει δρόμο που ονομάζεται “Tων Εχινάδων”; Έχει καταθέσει αυτή τη τιμή η Ιερά Πόλις στις Ιερές Εχινάδες; Ή μήπως ξεχάσαμε πως μοιραζόμαστε το ίδιο προσωνύμιο μαζι τους εκείνο που ο ίδιος ο Όμηρος τις προίκισε; 

Προκαλεί τουλάχιστον πικρία και θα ‘λεγα καύχημα ντροπής όταν ακόμα πολλοί συντοπίτες μας πείθονται και το προτείνουν, πως όχι μόνο έγινε η δοξασμένη ναυμαχία στο μακρινό Lepanto, αλλά κι ότι δικαιούται νόμιμα η ιερά πόλη κι έχει χρέος και υποχρέωση να της αφιερώσει τ’ όνομα που καπηλεύτηκε και καπηλεύεται με τόσο θράσος σε μια πλατεία ή μια σημαντική οδός της. Κι άλλη τόση πίκρα προκαλεί η αδράνεια των πολιτών του Δήμου. Απ’ τις ίδιες τις Οινιάδες ως τη πρωτεύουσα κι απ’ τους ασήμαντους οικισμούς μέχρι τις δημοτικές αρχές και τους προύχοντες. Αφήνουμε την διαστρεβλωμένη ιστορία να συνεχίζεται πλανημένη. Κι επιπρόσθετα, ταπεινωμένα, όχι μόνο ανεχόμαστε την αδικία αλλά την αρδεύουμε ν’ ανθίσει ακόμα πιο πολύ, να γιγαντώσει, βάζοντας τη σφραγίδα και τη ρούμπρικα με το δάχτυλό μας στο χάρτη για να υπερηφανευτούμε ταχα πως κάποτε μια μέρα δωρίσαμε την  Ιερά πόλη με μια δοξασμένη πλατεία ή με μια πλατιά μας λεωφόρο με το όνομα μιας ανύπαρκτης ναυμαχίας κι όχι με το όνομα εκείνων που την έκαναν τάφο και λίκνο. Το λίκνο που τη γέννησε, τη δόξασε και της το κλέψανε με τόσο επιδέξιο τρόπο που σήμερα ακόμα κι εμείς οι ίδιοι το θεωρούμε νόμιμο και προτεινόμενο. Τι κρίμα!

Άραγε για μια ακόμα φορά θα μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα;

                                                                                                                                         R d F

Μια μικρή υποσημείωση:

Στο Μακιαβελισμό η συνεχής πράξη του “ψευδειν” έπρεπε να αναλύεται και να αξιολογείται πέραν του πρίσματος της δεοντολογίας για να αρδεύεται εξ αυτής μια αδιάσειστη χρησιμότητα: Ο επηρεασμός της κοινωνίας!

Ή όπως έλεγε ο μεγάλος κολομβιανός συγγραφέας, Gabriel García Márquez:

«Una mentira es más cómoda que la duda, más útil que el amor, más duradera que la verdad / Ένα ψέμα είναι πιο βολικό από την αμφιβολία, πιο χρήσιμο από την αγάπη και πιο ανθεκτικό από την αλήθεια»

  Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού