Ο σύμβουλος αυτός ήταν γνωστός από μία φράση του, που έλεγε πάντα είτε του τύχαινε κάτι καλό είτε κάτι κακό. Έλεγε, λοιπόν, πως «ό, τι φέρνει η ζωή είναι για το καλό μας. Εμείς μπορεί να μην το ξέρουμε αλλά εκείνη το ξέρει». Βέβαια, όλες του τις υποθέσεις τις διαχειριζόταν με υπευθυνότητα και προσπαθούσε πάντα να φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα. Επίσης, αντιμετώπιζε όλα τα θέματα με ψυχραιμία ακόμα και όταν οι άλλοι τον επαινούσαν ή τον κατηγορούσαν. Αυτός πάντα ήρεμος κι ατάραχος επαναλάμβανε συνεχώς την ίδια φράση «ό,τι φέρνει η ζωή είναι για το καλό μας. Εμείς μπορεί να μην το ξέρουμε αλλά εκείνη το ξέρει».
Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα και δημιουργικά για τον βασιλιά και τον σύμβουλό του. Στο παλάτι, όμως, ζούσε και ο αδερφός του βασιλιά, που τον ζήλευε και περίμενε να βρει την ευκαιρία να διώξει τον βασιλιά από τη θέση του και να γίνει αυτός βασιλιάς. Δεν μπορούσε, όμως, να βρει την ευκαιρία αφού βρισκόταν πάντα δίπλα του ως φύλακας άγγελος ο σύμβουλος του.
Κάποια μέρα βγήκαν στο δάσος για κυνήγι, κάτι που αγαπούσε πολύ ο βασιλιάς. Καθώς, λοιπόν, ετοιμαζόταν για κυνήγι δεν πρόσεξε και του ξέφυγε το τσεκουράκι και έκοψε το δάχτυλο του χεριού του. Διέταξε να του φέρουν αμέσως τον έμπιστο σύμβουλό του στην κάμαρά του. Εκείνος ήρθε αμέσως και βλέποντας το βασιλιά σε κακά χάλια, εντελώς ήρεμα και ατάραχα του είπε « ό,τι φέρνει η ζωή είναι για το καλό μας. Εμείς δεν μπορούμε να το ξέρουμε αλλά εκείνη το ξέρει» Ο βασιλιάς ακούγοντας αυτά τα λόγια θύμωσε αρκετά, αφού πονούσε φριχτά και ο σύμβουλός του δεν μπορούσε να τον παρηγορήσει, όπως αυτός θα ήθελε. Μέσα στην οργή του διέταξε τον σύμβουλό του να φύγει και να τον αφήσει στον πόνο του.
Εκείνη η στιγμή ήταν η μεγάλη ευκαιρία για τον αδερφό του βασιλιά. Γλίστρησε ύπουλα στην κάμαρά του, υποκρίθηκε τον θλιμμένο για την συμφορά του αδερφού του και άρχισε να κατηγορεί τον σύμβουλό του. Μέχρι τότε όποτε είχε προσπαθήσει να το κάνει ο βασιλιάς τον σταματούσε και υπερασπιζόταν τον σύμβουλο. Τώρα, όμως, που η οργή τον είχε κυριέψει άφησε τον αδερφό του να βγάλει από μέσα του όλο το δηλητήριο λέγοντάς του « μα πώς ανέχεσαι την αδιαφορία του; Τώρα εσύ ολόκληρος βασιλιάς έχεις εννέα δάχτυλα όταν ο τελευταίος ζητιάνος έχει δέκα. Να τον κλείσεις αμέσως στη φυλακή, ώστε να καταλάβει την αχαριστία του ευεργέτη του». Ο βασιλιάς τότε διέταξε να κλείσουν στη φυλακή τον σύμβουλό του.
Ύστερα από καιρό ο αδερφός του βασιλιά διοργάνωσε ένα κυνήγι στη ζούγκλα. Ήξερε ότι στον βασιλιά αρέσει να ξεμακραίνει και να χάνεται μέσα στο δάσος. Δεν τον ακολούθησε όμως όπως συνήθιζε να κάνει ο έμπιστος σύμβουλός του και τον άφησε μόνο του και απροστάτευτο στην άγρια ζούγκλα. Κάνοντας ότι εντοπίζει το θήραμα φρόντισε να κρατήσει πίσω του τους άλλους κυνηγούς και να τους καθυστερήσει όσο μπορούσε. Ο βασιλιάς, κουρασμένος καθώς ήταν , ξεπέζεψε να ξαποστάσει σε ένα ξέφωτο. ‘Έγειρε πάνω σε έναν θάμνο και αποκοιμήθηκε.
Εκεί κοντά ζούσε μία άγρια φυλή. Εκείνη την ημέρα ο μάγος της φυλής έστειλε κάποιους άνδρες να βρουν έναν αιχμάλωτο για την τελετή θυσίας που έκαναν μια φορά το χρόνο. Μόλις είδαν τον κοιμισμένο βασιλιά τον ακινητοποίησαν με τα ακόντιά τους, τον έδεσαν και τον πήραν μαζί τους. Ο βασιλιάς μόλις άνοιξε τα μάτια του άρχισε να χτυπιέται για να γλιτώσει. Κατάλαβε ότι δεν θα τα κατάφερνε. Καθώς τον έσερναν όμως πρόσεξε ότι οι άνδρες άρχισαν να κοιτάν το χέρι του και να κοιτάζονται μεταξύ τους. Ξαφνικά τον παρατάνε μισοδεμένο και φεύγουν. Αμέσως σκέφτηκε ότι αν ήταν αρτιμελής και δεν είχε χάσει το δάχτυλό του οι άγριοι θα τον σκότωναν. Σκέφτηκε πόσο άδικος ήταν με τον σύμβουλό του και έτρεξε αμέσως να τον ελευθερώσει.
Μόλις τον είδε έπεσε στην αγκαλιά του και του διηγήθηκε την περιπέτειά του. Τον ρώτησε «εγω από την περιπέτεια μου πήρα ένα καλό μάθημα. Κατάλαβα πως ό,τι μου έφερε η ζωή είναι για το καλό μου. Για σένα ποιο ήταν το μάθημα; Τι καλό σου έκανε η φυλακή»;
«Μεγαλειότατε δεν βλέπετε το καλό που μου έκανε; Μου έσωσε τη ζωή. Αν ήμουν έξω θα σας είχα ακολουθήσει στη ζούγκλα και μόλις οι άγριοι θα διαπίστωναν πως σας λείπει το δαχτυλάκι θα έπαιρναν εμένα για θυσία, που έχω και τα δέκα δάχτυλα».
Ας είμαστε, λοιπόν, ευγνώμονες για όλα όσα στέλνει η ζωή . Το κάθε τι είναι δώρο. Εμείς μπορεί να μην το ξέρουμε αλλά εκείνη το ξέρει. Ακόμα και τα πιο τραγικά και δύσκολα γεγονότα της ζωής είναι εκεί για να μας δώσουν τα δώρα . Αυτά που θα γυμνάσουν το σώμα, το πνεύμα, τη ψυχή. Είναι εκεί για να συμβάλλουν με τον μέγιστο δυνατό τρόπο στην προσωπική εξέλιξη. Ας εμπιστευτούμε τη ζωή, ας μάθουμε να αναγνωρίζουμε με σοφία τα σημάδια που μας στέλνει. Αυτά που μέσα από τις συμπληγάδες θα δώσουν τα φτερά για το πέταγμα του καθενός προς την ελευθερία και την ευδαιμονία.
Αν η ζωή είναι μια περιπέτεια ή ένα σχολείο τότε το να είμαστε ευγνώμονες για τα μαθήματα που προσφέρει είναι το επιθυμητό και σώφρον. Σεβόμαστε τη ροή των πραγμάτων. Δεν εκβιάζουμε τις καταστάσεις. Αποδεχόμαστε και δεν καταπιέζουμε το συναίσθημα αλλά διδασκόμαστε από όσα συμβαίνουν. Αφήνουμε τον έλεγχο για όλες τις καταστάσεις, μετράμε τις δυνάμεις μας, σεβόμαστε τις μύχιες επιθυμίες μας, εμπιστευόμαστε τον αληθινό εαυτό μας. Ό,τι αποκτά κανείς με ζήλεια χάνεται και η συκοφαντία κάποια στιγμή αποκαλύπτεται. Γι’ αυτό η επικέντρωση στους δικούς μας στόχους, στο δικό μας όραμα μαζί με την πίστη στα σημάδια που δίνει η ζωή στο καθένα είναι ένας καλός προσωπικός σύμβουλος και συνοδοιπόρος. Άφεση και ευγνωμοσύνη. Συγχώρεση και απελευθέρωση. Αυτά τα δώρα εξελίσσουν, γεμίζουν και δίνουν νόημα σε τούτο τον κόσμο.
Πασχαλίδου Ισμήνη
Ψυχολόγος
