Του Γ. Απτεραίου

Δημοκρατία είναι το πολίτευμα κατά το οποίο ο λαός κρατά σφιχτά τις τύχες της ατομικής και κοινωνικής ζωής του στα χέρια του.

Έχει ελευθερία γνώμης και λόγου και ο κάθε πολίτης σέβεται και προασπίζει, ωσάν να επρόκειτο για τα δικά του, τα δικαιώματα και την προσωπικότητα του γείτονά του. Στην πραγματική, την ουσιαστική (και όχι στην κατ' επίφαση, που συναντούμε σε πολλές ανά το σημερινό κόσμο χώρες) δημοκρατία, δεν είναι άβουλος και αγόμενος και φερόμενος όχλος ο λαός, μήτε έχει ντόπιους ή ξένους κηδεμόνες ή προστάτες. Δεν είναι απλός καλλιεργητής της γης μόνον, αλλά και ιδιοκτήτης της, ο κόπος και η σκέψη του δεν καταντούν "θύματα" εκμετάλλευσης επιτηδείων αλλά είναι παράγοντες κοινωνικής προόδου εφόσον τον βοηθούν καλύτερα απ' οτιδήποτε άλλο να τηρεί τους γραφτούς και άγραφους νόμους και να συζεί αρμονικά με τους συνανθρώπους του. ​

Τέτοιες σκέψεις από το μυαλό μου ξαναπερνούν κάθε στιγμή, και μάλιστα τις μέρες που είναι κοντά στην 21η Απριλίου. Και συλλογιέμαι πώς και πόσο "σημάδεψε" τη σύγχρονη Ελλάδα και το λαό της τούτη η "μελανή κηλίδα", όταν η στρατιωτική δικτατορία του Απρίλη του 1967 "φίμωσε" τον Ελληνισμό και αναλογίζομαι συνάμα και τις καθημερινές ευθύνες μας ως μεμονωμένων ατόμων και ως μελών μιας οργανωμένης κοινωνίας προκειμένου να μην ξαναβρεθούμε ποτέ "αλυσοδεμένοι" από δικτατορίες, καθώς πάντα στα αφτιά μου αντηχούν δυνατά οι συμβουλές του αείμνηστου παππού μου, που είχε ζήσει και ιδεί αρκετά στην πολυκύμαντη ζωή του, "Το νου σας! Δεν φορούν πάντα χλαίνες οι δικτάτορες!"!

​Και στη μνήμη του παππού μου και στη Δημοκρατία, που –όταν την τιμούν και τη σέβονται έμπρακτα οι λαοί και οι πολίτες και οι πολιτικοί τους ηγέτες – ​βοηθά κάθε κράτος, από μόνο του, όρθιο και περήφανο, ή σε αν ιδιοτελή και άδολη συνεργασία με τους πραγματικούς φίλους και συμμάχους του, να προκόβει υλικά και πνευματικά και να ξεπερνά τους κάθε λογής υφάλους και σκοπέλους της καθημερινής οικονομικής, πολιτικής και πνευματικής, δημόσιας και ιδιωτικής, ζωής των ανθρώπων του, θα ήθελα να αφιερώσω ένα απόσπασμα του αρχαίου Ξενοφώντος από την "Κύρου Παιδεία" (1.2.5- 1.2.8), σε μεταφορά στη νεοελληνική μας γλώσσα από τον Β. Καλαμπαλίκη.

Το επιλεγέν απόσπασμα του Ξενοφώντος -αν και φαινομενικά αναφέρεται στην αγωγή που έδιδαν οι αρχαίοι Πέρσες στα παιδιά τους- προβάλλει όσα, προσωπικά πιστεύω, ότι έπρεπε να είναι οι αρχές και οι αξίες κάθε δημοκρατίας στο διηνεκές του χρόνου. Τις αρχές, τις οποίες πρέπει να διδάσκονται οι πολίτες παιδιόθεν από γονείς και δασκάλους, για να σέβονται το δημοκρατικό πολίτευμα όλοι, μεγάλοι και παιδιά, αφενός, να έχει έτσι εκείνο στέρεα, ακλόνητα θεμέλια αφετέρου, αλλά και να μη ναρκοθετείται από κανέναν, εγχώριο αρχομανή π.χ. ή ξένο "αφεντικό". Γράφει, λοιπόν, ο Αθηναίος στοχαστής: "[...] Θα διηγηθώ τώρα όσα κάθε ηλικία είναι υποχρεωμένη να εκτελεί, για να γίνει πια φανερό πώς φροντίζουν, ώστε να γίνουν οι πολίτες όσο το δυνατό πιο άριστοι. Λοιπόν τα παιδιά πηγαίνοντας καθημερινά στο σχολείο διδάσκονται δικαιοσύνη και λένε πως γι' αυτό φοιτούν στα σχολεία· όπως ακριβώς σε μας, για να μάθουν γράμματα. Και οι άρχοντές τους (επιμελητές) περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας με το να δικάζουν για χάρη τους. Γιατί, καθώς είναι φυσικό, συμβαίνουν και μεταξύ των παιδιών, όπως ακριβώς και μεταξύ των αντρών, παραπτώματα και για κλοπή, και γι' αρπαγή, και για κακολογία, και άλλα που είναι φυσικό να συμβαίνουν. Όσους ανακαλύψουν ενόχους σ' ένα απ' αυτά τα παραπτώματα τους τιμωρούν. Τιμωρούν επίσης και όποιον πιάσουν να κατηγορεί άλλους άδικα. Δικάζουν ακόμα και για αδίκημα για το οποίο οι άνθρωποι πάρα πολύ μισούνται μεταξύ τους, κι ωστόσο ελάχιστα καταφεύγουν στα δικαστήρια, δηλαδή την αχαριστία. Και όποιον καταλάβουν πως μπορεί να ανταποδώσει την ευεργεσία που του έγινε, αλλά δεν την ανταποδίδει, κι αυτόν τον τιμωρούν αυστηρά· γιατί πιστεύουν πως οι αχάριστοι και τους θεούς και τους γονείς και την πατρίδα και τους φίλους τους θα παραμελούσαν εντελώς. Και φαίνεται πως την αχαριστία προπάντων σχεδόν πάντοτε ακολουθεί η αναισχυντία· και ορθά τη θεωρούν σαν τη μεγαλύτερη αίτια όλων των κακών πράξεων. Διδάσκουν ακόμα στα παιδιά και σωφροσύνη. Πολύ συντελεί στο να συνηθίζουν αυτοί στη σωφροσύνη το ότι βλέπουν κάθε μέρα και τους γεροντότερους να ζουν με εγκράτεια. Διδάσκουν επίσης και την υπακοή στους άρχοντες· πολύ και σε τούτο συντελεί το ότι βλέπουν τους πρεσβύτερους με προθυμία να υπακούνε στους άρχοντες [...]".

Γράφει ο Πρωτ. Ανδρέας Καππές Πρόεδρος Συλλόγου
Πολυτέκνων Ι.Π. Μεσολογγίου κ΄ Περιχώρων

Εάν μέσα εις τον χρόνον που διανύουμε υπάρχει πρόσφορος εποχή και καιρός, κατά την οποία ο άνθρωπος θα μπορέσει να συγκινηθεί και να κατανυχθεί βαθύτατα, αυτή είναι η περίοδος της Μ. Τεσσαρακοστής , αλλά και της Αγίας και Μ.εβδομάδας.
Κατά τις ημέρες αυτές και ο ψυχρότερος των χριστιανών θα επισκεφτεί τον Ιερό Ναό, θα ακούσει τις κατανυκτικές ακολουθίες, τις δεήσεις, της προσευχόμενης Εκκλησίας μας και θα αισθανθεί την ανάγκη όπως η ψυχή του επικοινωνήσει με τον πανοικτίρμονα Κύριον.
Αυτόν ως Ισχυρόν Προστάτην.
Καταφεύγει κανείς εις Αυτόν ως μόνον Ισχυρόν Προστάτην, διότι τα στηρίγματα του κόσμου εις τα οποία αφρόνως εστήριξε τις ελπίδες του, κατέρρευσαν όλα μετά πατάγου. Έρημος φίλων και βοηθών καταφεύγει στον Θεόν. Από Αυτόν και μόνον ζητεί να αντλήσει την παρηγορίαν και την ενίσχυσιν στο βίο του. «Σὺ κατ’ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι».[1]
Αυτός ως Ισχυρός εθεμελίωσεν την γην, τους ουρανούς, είναι Εκείνος ο οποίος μένει για να προστατεύει. Είναι «ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος».[2]
Καταφεύγει ο καπετάνιος του οποίου το πλοίον μαχόμενον, απεγνωσμένος εναντίον των κυμάτων του ωκεανού, κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να καταποντισθεί, εξαποστέλλει μήνυμα κινδύνου και προσκαλεί σε βοήθεια τα πλησίον του ταξιδεύοντα πλοία. Αλλά και ο χριστιανός, του οποίου η ψυχή ως πλοίον κινδυνεύει να συναντήσει τον πνευματικόν θάνατον, κάτω από τα πελώρια κύματα της αφρισμένης θάλασσας, της αμαρτίας, τρέχει με τον ασύρματο της προσευχής να καλέσει σε βοήθεια. Βοήθεια Σε Εκείνον που μπορεί ειπεί προς την θάλασσαν τον λόγον: «Σιώπα, πεφίμωσο».[3]

«Ἐκ βαθέων ἐκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε εισάκουσον της φωνής μου». Με αυτήν τη κραυγή του ψαλμωδού ο χριστιανός προσεύχεται εις τον Ισχυρόν Προστάτην Θεόν, κραυγή η οποία βγαίνει δια πυρός από τα βάθη της ψυχής. Και τι άλλο θα κάνει βλέποντας τον κίνδυνο; Παρά να κραυγάζει και δεν παύει έως να ιδεί ερχόμενον τον λυτρωτήν του. Μέσα εις τον Ιερόν Ναόν κατά τας ημέρας της αγίας και Μ. Τεσσαρακοστής η κάθε κουρασμένη εκ των βιοτικών ψυχή θα ανακαλύψει : Αυτόν τον Λυτρωτήν.
Ο χριστιανός κάτι παρόμοιον κάνει, ευρίσκεται και αυτός σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Τα κύματα του κακού απειλούν να τον αφανίσουν. Οι θύελλες του σατανά επιχειρούν να τον συντρίψουν. Έχει εμπέσει εις το βαθύ τέλμα της αμαρτίας και δεν ευρίσκει στερεόν έδαφος λύτρωσις και φως πουθενά από αυτόν τον γήινον κόσμον. Και κραυγάζει προς τον δυνάμενον Λυτρωτήν να σώσει αυτόν: «Ἐκ βαθέων ἐκέκραξά σοι, Κύριε…».
Καταφεύγει εις Αυτόν ο οποίος μόνον με έναν Του Λόγον εδημιούργησεν τον άνθρωπον και ως Δημιουργός πονάει το πλάσμα των χειρών Του.
Αναγνωρίζει ο άνθρωπος ότι παρόλο ότι επεσενείς την εξουσίαν του σατανά με την αμαρτίαν και καταδικάστηκε σε κόλαση, ο Κύριος ως Λυτρωτής αλλά και ελευθερωτής των ψυχών, τον έσωσε, τον λύτρωσε εκ της τυραννίας του άδου (του διαβόλου). Πώς; Καταπατώντας την αμαρτίαν τουτέστιν τον διάβολον, με την έλευσιν του Λυτρωτούτων ψυχών, με την Σταύρωσιν, με την Ανάστασιν.
Παραγγέλνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα»[4], ενώ ο Ευαγγελιστής Ματθαίος : «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν»[5]. Λυτρωτικός, Παρηγορητικός αλλά και Σωτήριος ο Λόγος του Θεού. Ο Θεός ακούει την προσευχή του δεομένου, δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσει. Γιατί; Γιατί είναι ο πλησιέστερον από κάθε άλλον προς την ανθρώπινη καρδιά, ευρισκόμενος. Ακούει τους κτύπους της, όπως ο ιατρός με το στηθοσκόπιό του, ακούει τους ήχους των παλμών της πάσχουσας καρδιάς μας.
Ακούει λοιπόν ο Λυτρωτής Θεός την φωνήν μας η οποία πνίγεται από τα δάκρυα της συντριβής και της μετάνοιάς μας, και μας λυτρώνει. Ακούει τους αλάλητους στεναγμούς της καρδιάς που πιστεύει εις Αυτόν. Και ακούει όχι με αδιαφορία, όπως εμείς οι άνθρωποι ακούμε τις θλιβερές φωνές των δυστυχούντων συνανθρώπων μας, αλλ’ ακούει με πόνο, όπως ένας πατέρας ακούει τη φωνή του τέκνου του που κλαίει. Μας πονεί όσο κανείς άλλος διότι είμαστε δημιουργήματά Του και Εκείνος δημιουργός μας και σε καιρό ευπρόσδεκτο θα ρίξει βάλσαμο παρηγορίας και ενισχύσεως εις τις καρδιές μας, οι οποίαι πονούν από τα βιοτικά και τα πάθη. Διότι έχει όλα τα φάρμακα για να εξουδετερώσει όλους τους πόνους και τους στεναγμούς μας. Έχει όλη την αγάπην και την Παντοδυναμίαν! Επικοινωνεί η πονεμένη ψυχή μέσα εις τον Ιερόν Ναόν και αναγνωρίζει Αυτόν ως Παντοδύναμον.
«Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν»[6] μας υπενθυμίζει ο ηγαπημένος και επιστήθιος μαθητής. Ότι δηλαδή ο Θεός « Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν»[7] εδημιούργησε τον κόσμον όλον. Η δύναμίς Του είναι άπειρη και μπορεί τα πάντα όσο δύσκολα κι αν είναι, κρατεί εις τα χέρια του τα πάντα. Πολύ παραστατικά ο προφήτης Ησαΐας εις το φιλολογικό του μεγαλείο αλλά και προφητικό ξετυλίγει με γλαφυρότητα αυτήν την παντοδυναμίαν του Θεού: «Τίς ἐμέτρησε τῇ χειρὶ τὸ ὕδωρ καὶ τὸν οὐρανὸν σπιθαμῇ καὶ πᾶσαν τὴν γῆν δρακί; τις έστησε τα όρη σταθμώ, και τας νάπας ζυγώ;»[8] δηλαδή, Ποιός μέτρησε με το χέρι του τα ύδτα των ποταμών και των θαλασσών; Ποιός μέτρησε τον ουρανόν με την σπιθαμή του; Ποιός μέτρησε με την παλάμη του το χώμα όλης της γης; Ποιός τακτοποίησε με σειρά και με ακρίβεια ζυγαρίας τα βουνά και τα δάση;
Μόνον ο Θεός, το Παντοδύναμον και Παντοκρατορικόν μεγαλείον Του με το στόμα του προφήτου Ησαΐου ενθαρρύνει και δυναμώνει τους εξόριστους Βαβυλωνίους, Ιουδαίους αλλά παράλληλα και σε εμάς σήμερα εις τους προδομένους καιρούς τους οποίους διερχόμεθα, ότι το αυτό θα πράξει και σήμερα. «Δε θα δυσκολευθή ουδ επι ελάχιστον να εκπληρώσει την περί ελευθερίας του λαού Του υπόσχεσίν Του».[9]
Πολλά κινήματα, πολλές δυνάμεις μαζικές κατά καιρούς προσπάθησαν να νοθεύσουν, να διαβάλλουν αυτή την Παντοδυναμία του Θεού και Πατέρα μας νομίζοντας ότι χτυπούν την θεότητα. Όμως απατήθηκαν οικτρά διότι «Θεός Ισχυρός», «Εξουσιαστής», «Άρχον Ειρήνης», «Πατήρ του μέλλοντος»! Βέβαια πρέπει να αναφέρουμε και ότι οι πλανούντες πολλούς αδελφούς Χριστιανούς οδήγησαν εις την απώλειαν, με την πλάνη τους. Γνωρίζουμε όμως το λεγόμενον του Απ. Παύλου: «εν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί, ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι… πλανῶντες καὶ πλανώμενοι…»[10]
Εμείς όμως έχουμε παιδιόθεν μέσα μας ενστερνισθεί τα «Ιερά γράμματα» γεμάτα αλήθεια, γεμάτα χαρα, γεμάτα δύναμη. Δεν μπορούμε να τα προδώσουμε, σε αυτά ελπίζουμε και πιστεύουμε. Κοιτάζουμε γύρω μας εις τον Ιερόν χώρον του Ναού και ατενίζουμε τους μάρτυρες οι οποίοι έχυσαν προθύμως το μαρτυρικό τους αίμα εις πίστωσιν και απόδειξην της αληθινούς πίστεώς μας στο μόνον αληθινόν και Παντοδύναμον Θεόν.
Μέσα εις την Αγ. Γραφήν ονομάζεται ο Θεός «Πατέρας-Παντοκράτορας» για να επισφραγίσει με αυτόν τον τρόπο την απεριόριστη δύναμή Του.
Πώς λοιπόν ο προσευχόμενος να μην ανακράξει: « Ἐκ βαθέων ἐκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε, εἰσάκουσον τῆς φωνῆς μου»!
Αγαπητοί αναγνώστες:
«Πολλά πτέομεν» διότι ζούμε ανήσυχα και ταραγμένα, αρνηθήκαμε τον Ισχυρόν Προστάτην, τον Λυτρωτήν, τον Παντοδύναμον Θεόν μας, ελπίσαμε στις πλάνες του αιώνος τούτου, και θα ήτο θαρραλέο να ομολογήσομε ότι δεν απευθυνθήκαμε με ειλικρίνεια σε Αυτό! Δεν υψώσαμε τα χέρια μας ικετευτικά προς τον Θεό όπως ο ψαλμωδός και οι Άγιοι του Θεού.
Ας πυκνώσουμε την μετά Θεού πνευματική μας σχέση: «Ινα την Υιοθεσίαν απολάβωμεν». Άς ζητάμε με τις προσευχές μας την θερμήν και επίμονη βοήθεια του Κυρίου σε όλα τα δεινά μας διότι: «παρά τω Κυρίω το έλεος και πολλή παρ' αύτω λύτρωσις».[11]

Καλή και Αγία και Μ.εβδομάδα

Καλό Πάσχα εις όλους

[1] Ψαλ. (ρα’ 26-28)

[2] Αποκ (α΄4)

[3] Μαρκ. (δ,39)

[4] Λουκ. (α΄37)

[5] Ματθ. (ι,27)

[6] Ιωαν. (α΄3)

[7] Γεν. (α΄1)

[8] Ησ. ( Μ,12)

[9] Ερμηνεία Ησ. τόμος β΄σελ. 302 § 1εκδ. «Σωτηρ»

[10] Β΄Τιμοθ. (Γ΄1-14)

[11] Ψαλμ. (129,7)

Λίγες μόλις ημέρες πριν ολοκληρωθεί η φετινή σεζόν για το πετρέλαιο θέρμανσης (κάθε χρόνο σταματάει να κυκλοφορεί στο τέλος Απριλίου), οι καταναλωτές βρίσκονται μπροστά σε μια ευκαιρία που είναι δύσκολο να ξανασυναντήσουν, αλλά παρόλα αυτά δεν δείχνουν να την αξιοποιούν.

Οι τιμές στις οποίες κυμάνθηκε την εφετινή περίοδο το πετρέλαιο θέρμανσης αποτέλεσαν μια ευχάριστη έκπληξη για τους καταναλωτές, αφού αγόρασαν σχεδόν στη μισή τιμή από την προηγούμενη χρονιά. Αυτό ήταν αποτέλεσμα δύο παραγόντων: Αφενός μεν οι διεθνείς τιμές πετρελαίου κρατήθηκαν σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αφετέρου η κυβέρνηση μείωση τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης.

Τόσο ο ένας παράγοντας, όσο και ο άλλος είναι απίθανο να διατηρηθούν και την επόμενη σεζόν του πετρελαίου θέρμανσης, εκείνη δηλαδή που ξεκινάει τον ερχόμενο Οκτώβριο και τελειώνει τον Απρίλιο του 2017. Οι μεν διεθνείς τιμές κάνουν πάντα κύκλο και το πιθανότερο είναι να βρεθούν σε υψηλότερα από τα σημερινά επίπεδα. Άλλωστε στο τέλος του μήνα είναι προγραμματισμένη συνάντηση των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, με αντικείμενο το πάγωμα της παραγωγής σε μια προσπάθεια να υπάρξει μια τεχνητή πίεση προς τα πάνω στις τιμές, καθώς είναι ορατά τα σημάδια κόπωσης στις οικονομίες των κρατών μελών του ΟΠΕΚ και όχι μόνο.

Από την άλλη ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης στα καύσιμα είναι δύσκολο να «αντέξει» τις μνημονιακές πιέσεις, αντίθετα η αύξησή του θεωρείται ότι είναι από τα «κλειδωμένα» μέτρα.

Παρόλα αυτά, και παρά το γεγονός ότι ο Απρίλιος ήταν ανέκαθεν ο μήνας κατά τον οποίο αρκετοί καταναλωτές “ποντάροντας” σε άνοδο των τιμών, γέμιζαν με πετρέλαιο τις δεξαμενές των σπιτιών τους για να εξασφαλίσουν τις ίδιες τιμές για τον επόμενο Οκτώβριο, τα στοιχεία των εταιρειών εμπορίας πετρελαιοειδών δείχνουν ανησυχητική ακινησία.

Σύμφωνα με όσα λένε στο news247 παράγοντες της αγοράς, οι καταναλωτές έχουν απόλυτη επίγνωση του ότι οι τιμές είναι πολύ χαμηλές και είναι δύσκολο να τις ξαναβρούν, αλλά όταν υπάρχουν άλλες άμεσες προτεραιότητες προτιμούν να καλύψουν εκείνες και όχι μια ανάγκη που θα την βρούν μπροστά τους σε αρκετούς μήνες.

Σύμφωνα με το παρατηρητήριο τιμών του υπουργείου ανάπτυξης, για την Αττική οι τιμές διάθεσης του πετρελαίου θέρμανσης ξεκινούν από τα 64 σεντς το λίτρο και φτάνουν να ξεπερνούν σε ορισμένες περιπτώσεις και τα 77 σεντς αν και για μεγαλύτερες παραγγελίες οι τιμές είναι χαμηλότερες.

Σε τουλάχιστον 3 δισ. ευρώ ανέρχονται τα χρέη του ΕΣΥ και του ΕΟΠΥΥ προς τους παρόχους υγείας. Σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας, ο ΕΟΠΥΥ χρωστάει 1,8 δισ. ευρώ και τα νοσοκομεία χρωστάνε 1,2 δισ. ευρώ. Στα ποσά αυτά δεν περιλαμβάνονται οικονομικές αξιώσεις των παρόχων που διεκδικούν δικαστικά (claw back και rebate) και τα παλιά χρέη που «κληρονόμησε» ο ΕΟΠΥΥ από τα ασφαλιστικά ταμεία πριν την ενοποίησή τους.

Συγκεκριμένα, ο ΕΟΠΥΥ χρωστά στα μέλη του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ιδιωτικών Διαγνωστικών Κέντρων περί τα 850 εκατ. ευρώ. Από αυτά, περί τα 140 εκατ. ευρώ είναι τα ληξιπρόθεσμα χρέη της περιόδου 2008 – 2011, 40 εκατ. ευρώ είναι του 2012 (πρόκειται για το 10% των απαιτήσεων που δεν έχει εκκαθαριστεί), 220 εκατ. του 2013 για τα οποία έχουν προσφύγει στην δικαιοσύνη (οι πάροχοι έλαβαν μόλις το 50% των απαιτήσεων τους και το υπόλοιπο ποσό χαρακτηρίστηκε claw back και rebate),  200 εκατ. του 2014 (οφειλές της κατηγορίας claw back και rebate) και από τα 553 εκατ. του 2015 έχουν πληρωθεί τα 302 εκατ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, «τρέχουν» νέα χρέη ύψους 35-40 εκατ. ευρώ το μήνα για το 2016, αφού από τις αρχές του έτους δεν έχει γίνει καμία πληρωμή.

Τα χρέη του ΕΟΠΥΥ προς τις κλινικές μέλη του Συνδέσμου Ελληνικών Κλινικών (ΣΕΚ) περιλαμβάνουν: 300 εκατ. ευρώ που δεν έχουν εκκαθαριστεί από 2007- 2011, 50 εκατ. ευρώ του 2012 (αφορά στο 10% των απαιτήσεων που δεν εκκαθαρίστηκαν), 50 εκατ. του 2013 καθώς και περί των 300 εκατ. ευρώ για το 2014 και το 2015 τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως claw back και rebate από το υπουργείο Υγείας, αλλά οι κλινικάρχες τα διεκδικούν. Τα παραπάνω ποσά αυξάνονται κάθε μήνα του 2016 κατά 28 εκατ. ευρώ.

Στις κλινικές – μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Ιδιωτικών Κλινικών (190 μικρές και μεσαίες ιδιωτικές κλινικές) τα χρέη είναι: 120 εκατ. ευρώ (οι οφειλές των ασφαλιστικών ταμείων πριν την δημιουργία του ΕΟΠΥΥ), 85 εκατ. ευρώ για το 2012 (δεν έχει γίνει εκκαθάριση στο 10% των απαιτήσεων), 750 εκατ. ευρώ από το 2013 έως και το 2015 (claw back και rebate για τα οποία οι κλινικές έχουν προσφύγει στα δικαστήρια).

Σε περισσότερα από ένα δισ. ευρώ ανέρχονται οι οφειλές των δημόσιων νοσοκομείων και του ΕΟΠΥΥ για φάρμακα. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία (Ιανουάριος 2016) του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος (ΣΦΕΕ) οι οφειλές προς τα μέλη του ανέρχονται σε 1,155 δισ. ευρώ, από ταοποία 760,3 αφορούν οφειλές του ΕΟΠΥΥ, 375,9 οφειλές του ΕΣΥ και 19 εκατ. οφειλές των στρατιωτικών νοσοκομείων. Από τις οφειλές αυτές, η συντριπτική πλειοψηφία -περισσότερα από ένα δισ, ευρώ- αφορά «νέα» χρέη και συγκεκριμένες προμήθειες φαρμάκων του 2015. Οφειλές έχουν δημιουργηθεί και το 2016 και στις αρχές του έτους ήταν ήδη στα 96, 4 εκατ. ευρώ!

Πηγή: aftodioikisi.gr