Αρνητικές επιπτώσεις στη χώρα έχει η μετανάστευση για το 64% των Ελλήνων, όπως προκύπτει από έρευνα που διερευνά τις αντιλήψεις γύρω από το φαινόμενο αυτό, ενώ στην πλειοψηφία τους οι ερωτώμενοι κρίνουν αρνητικά το έργο θεσμών και ΜΚΟ για τη διαχείριση των ροών. Ωστόσο, την ίδια ώρα οι Έλληνες υποστηρίζουν το δικαίωμα των προσφύγων στη μετακίνηση και σε μεγάλο ποσοστό δηλώνουν αντίθετοι με την πρακτική να στέλνονται πίσω στη Λιβύη πλοία με πρόσφυγες και μετανάστες.

H συγκεκριμένη έρευνα πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Αυστρία και την Ουγγαρία, στο πλαίσιο του προγράμματος «CIAK Μigraction», που χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στόχος της έρευνας, που διενήργησε η εταιρεία Ipsos (στην Ελλάδα σε συνεργασία με την ActionAid) ήταν να διερευνήσει τις αντιλήψεις και τα στερεότυπα των πολιτών των τεσσάρων αυτών χωρών αναφορικά με τη μετανάστευση. Σε κάθε μία από τις χώρες πραγματοποιήθηκαν 1.000 συνεντεύξεις ατόμων ηλικίας 18-70 ετών, κατά το χρονικό διάστημα 27 Ιουνίου έως 5 Ιουλίου 2019.

Όπως προκύπτει οι Έλληνες φαίνεται να δυσκολεύονται να βρουν θετικές πτυχές στον αντίκτυπο που είχε η μετανάστευση στη χώρα. Μόνο το 6% είναι θετικά διακείμενο και το 29% πιστεύει ότι δεν είχε κάποια επίδραση, ενώ την ίδια ώρα το 64% δήλωσε ότι η μετανάστευση είχε αρκετά ή πολύ αρνητικό αντίκτυπο στη χώρα. Οι Έλληνες φαίνεται να είναι οι πιο επικριτικοί και ακολουθούν οι Ιταλοί (57%) και οι Ούγγροι (56%). Οι Αυστριακοί εξέφρασαν ελαφρώς λιγότερο αρνητικές απόψεις, αν και ο πληθυσμός είναι διχασμένος, σε όσους πιστεύουν ότι η μετανάστευση είναι αρνητική (49%) και σε όσους τη θεωρούν ως φαινόμενο που δεν είχε ούτε θετικό ούτε αρνητικό αντίκτυπο (29%) ή αποφαίνονται θετικά (20%).

Η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων (70%) αποδίδει μεγάλη σημασία στον σεβασμό στις παραδόσεις και στις συνήθειες των μεταναστών, εφόσον δεν παραβιάζουν το νόμο, όμως μικρό μόνο ποσοστό (13%) θεωρεί ότι η μετανάστευση έχει θετική επίδραση στην πολιτιστική ζωή της χώρας (το χαμηλότερο ποσοστό μεταξύ των τεσσάρων χωρών καθώς το αντίστοιχο ποσοστό στην Αυστρία είναι 36%, στην Ουγγαρία 17% και στην Ιταλία 26%). Μάλιστα, το 56% των Ελλήνων θεωρεί ότι η μετανάστευση έχει διχάσει την κοινωνία και για το λόγο αυτό την εκλαμβάνουν ως αρνητική.

Όσον αφορά στην απασχόληση, παρ’ όλο που οι Έλληνες συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό ότι υπάρχει συχνή εκμετάλλευση των μεταναστών στην ελληνική αγορά εργασίας (74%), ότι οι μετανάστες συχνά απασχολούνται σε επαγγέλματα, με τα οποία οι Έλληνες δεν θέλουν πια να ασχοληθούν (68%) και ότι η αγορά εργασίας πρέπει να αναγνωρίσει τις δεξιότητες και τα προσόντα τους (74%), την ίδια ώρα ποσοστό μεγαλύτερο από το 50% των πολιτών πιστεύει ότι λόγω των μεταναστών οι Έλληνες δυσκολεύονται περισσότερο να βρουν εργασία (59%) και ότι οι εταιρείες οφείλουν να δίνουν προτεραιότητα στους Έλληνες εργαζόμενους όταν προσλαμβάνουν προσωπικό (55%).

Αναφορικά με την πρόσβαση στις υπηρεσίες πρόνοιας, οι μισοί ερωτώμενοι (53%) πιστεύουν ότι υπάρχει ένα είδος ανταγωνισμού με τους μετανάστες, που πηγάζει από την ιδέα ότι τους δίνεται «προτεραιότητα» έναντι των Ελλήνων στην πρόσβαση υπηρεσιών. Αυτή η πεποίθηση φαίνεται να είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένη στις ηλικιακές ομάδες 35-54 ετών και στις οικογένειες με ανήλικα παιδιά (65%).

Σχετικά με τις απόψεις για τον κοινωνικοοικονομικό τομέα και την επιβάρυνση της αγοράς εργασίας και του συστήματος πρόνοιας από τους μετανάστες, η Ουγγαρία εκφράζει τη μεγαλύτερη εχθρότητα, ενώ η Αυστρία είναι η λιγότερο εχθρική χώρα. Η Ελλάδα τείνει να είναι περισσότερο κλειστή παρά ανοιχτή ειδικά όσον αφορά στον ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας, ωστόσο οι Έλληνες και οι Ιταλοί ερωτώμενοι είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν περισσότερο την εκμετάλλευση και τις επισφαλείς οικονομικές συνθήκες των μεταναστών.

Κεντρικό ρόλο στην αύξηση των φόβων των Ελλήνων απέναντι στους μετανάστες φαίνεται ότι διαδραματίζει η ασφάλεια, καθώς η πλειονότητα των ερωτώμενων ανησυχεί για την πιθανή παρουσία τρομοκρατών μεταξύ των μεταναστών. Είναι δε ιδιαιτέρως διαδεδομένη η ιδέα ότι τα περισσότερα εγκλήματα διαπράττονται από αλλοδαπούς (42%).

Παρά τους φόβους αυτούς και παρά το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός ερωτώμενων δήλωσε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πια να δεχθεί άλλους μετανάστες και ότι, κατά συνέπεια, πρέπει να κλείσουν τα σύνορα (40%), η πλειοψηφία των Ελλήνων φαίνεται να είναι θετικά διακείμενη απέναντι στους πρόσφυγες και να υποστηρίζει το δικαίωμα υποδοχής (63%). Εξάλλου, το 72% πιστεύει ότι οι πρόσφυγες διαφέρουν από τους άλλους μετανάστες, γιατί είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Μάλιστα, σε ερώτηση για το αν οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να συνεχίσουν να στέλνουν πίσω στη Λιβύη τα σκάφη με τους πρόσφυγες και μετανάστες από όλη τη Μεσόγειο, ακόμη και αν κάτι τέτοιο προκαλεί την απώλεια ζωών, το 49% των Ελλήνων δήλωσε ότι διαφωνεί με αυτή την πρακτική, ποσοστό υψηλότερο μεταξύ των άλλων χωρών (το αντίστοιχο ποσοστό στην Αυστρία ήταν 40%, στην Ιταλία 41% και στην Ουγγαρία μόλις 26%).

Οι απόψεις των Ελλήνων πολιτών αναφορικά με τους θεσμούς και την κοινωνία των πολιτών στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών δεν ήταν ιδιαιτέρως θετικές. Λιγότεροι από τους μισούς (38%) θεωρούν την κυβέρνηση αποτελεσματική, ενώ το 33% θεωρεί αποτελεσματικές τις ΜΚΟ. Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτιμάται θετικά από μόνο το 13% των πολιτών, ενώ πολύ χαμηλό είναι και το αντίστοιχο ποσοστό στις άλλες τρεις χώρες. Γενικά οι πολίτες στις τέσσερις χώρες τείνουν να αξιολογούν το έργο των τριών υπό εξέταση παραγόντων (κυβέρνηση, ΕΕ και ΜΚΟ) αρκετά αρνητικά. Τα πιο θετικά σχόλια για τις ΜΚΟ και τις κυβερνητικές δράσεις προήλθαν από Ούγγρους πολίτες, όπου ένας στους δύο ερωτώμενους ήταν θετικά διακείμενος, ενώ στην Ιταλία και στην Ελλάδα μόνο ο ένας στους τρεις πολίτες έκρινε θετικά το έργο των ΜΚΟ αναφορικά με τις αποτελεσματικές δράσεις για τη διαχείριση των ροών προσφύγων και μεταναστών και ένας στους τέσσερις ήταν θετικά διακείμενος αναφορικά με το έργο της δικής τους κυβέρνησης. Από την άλλη, η Αυστρία είναι η χώρα με τα χαμηλότερα επίπεδα ικανοποίησης αναφορικά με το έργο της κυβέρνησης μέχρι σήμερα (30%) και τα υψηλότερα επίπεδα ικανοποίησης με το έργο των ΜΚΟ (40%).

Τέλος, αναφορικά με τον τρόπο που τα κύρια εθνικά ΜΜΕ αντιμετωπίζουν το θέμα της μετανάστευσης, στην Ελλάδα οι γνώμες διαφέρουν και διαμορφώνονται τρεις περίπου ισομεγέθεις ομάδες: εκείνοι που πιστεύουν ότι τα μέσα ενημέρωσης ασχολούνται υπερβολικά με το θέμα (32%), όσοι πιστεύουν ότι δίδεται η δέουσα σημασία στο θέμα (33%) και όσοι πιστεύουν ότι τα μέσα ενημέρωσης δεν ασχολούνται αρκετά (26%). Ο βαθμός εμπιστοσύνης απέναντι στα ΜΜΕ και στην ακρίβεια που επιδεικνύουν στην αναφορά των ειδήσεων για τους μετανάστες είναι εξαιρετικά χαμηλός και οι θετικά διακείμενοι δεν ξεπερνούν το 13%. Σημειώνεται ότι ο βαθμός εμπιστοσύνης στην αξιοπιστία και ακρίβεια των παραδοσιακών ειδήσεων στα ΜΜΕ αναφορικά με τους μετανάστες είναι αρκετά χαμηλός και στις τέσσερις χώρες (Αυστρία 27%, Ουγγαρία 18% και Ιταλία 16%).

Η έρευνα για τη μετανάστευση θα παρουσιαστεί σε εκδήλωση με τίτλο «ActionAid: Αντιλήψεις για τη μετανάστευση- 4 διάλογοι για εμάς και τους άλλους» την Τρίτη 15 Οκτωβρίου, στις 6.30 μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50). Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Πηγή: protothema.gr

Προσδιοριστικά. Δύο προαπαιτούμενα πνευματικά αποκτήματα, ημών των πιστών Χριστιανών, που οδηγούν στην κατάκτηση της σωτηρίας μας και της Βασιλείας του Θεού, είναι η Αγιότητα και η Αγάπη.

Αυτά τα δύο, μπορούν και να αλληλο-επικαλύπτονται, ως προς την έκφραση και την προσδοκία μας. Ρωτάμε: Ποιο θα είναι πρώτο και ποιο ύστερο; Για την κατανόησή τους, παρατηρούμε ότι ο Αποκαλυπτικός λόγος του Θεού, προσδιόρισε και τα δύο αυτά, με διάφορο τρόπο και έκφραση. Άλλον τρόπο στην Παλαιά Διαθήκη και με άλλες εκφράσεις στην Καινή Διαθήκη. Τελικός πάντως σκοπός και στις δύο Διαθήκες, ήταν η κατάκτηση της Βασιλείας του Θεού με αυτά τα αποκτήματα, ως κατάληξη της Σωτηρίας μας.

Στην πρώτη Διαθήκη, την Παλαιά, ταυτίζεται η έννοια της Αγάπης όπως την υποδεικνύει ο Θεός. Το συνολικό έργο της Δημιουργίας και ιδίως του ανθρώπου, εξ αγάπης του Θεού έγινε τούτο το έγο. Την έννοια δε της Αγιότητας, την εκφράζει ο Θεός, με την «καθ’ ομοίωσίν» Του από τον άνθρωπο.

Στη δεύτερη Διαθήκη, την Καινή, προσδιορίζεται και συνδέεται η Αγάπη με το συνολικό σωτηριολογικό έργο του ενανθρωπίσαντος Υιού και Λόγου του Τριαδικού Θεού, του Ιησού Χριστού. Θα μας διδάξει ο ιερός Χρυσόστομος, σχετικώς, ότι ο Θεός, «ός τον κόσμον σου ούτως ηγάπησας, ώστε τον Υιόν σου τον μονογενή δούναι, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απώληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Δόθηκε ο Χριστός, ως ένα σαφές υπόδειγμα Αγάπης, με εφαρμογή αναλογικά και για την Αγάπη του Ανθρώπου. Η Αγιότητα όμως, ορίζεται εδώ ως κατάκτηση με προσωπική ευθύνη και αγώνα του Ανθρώπου.

Όλα όμως αυτά δόθηκαν και με την ενίσχυση, βεβαίως, της θείας Χάριτος και του θείου Ελέους. Είναι άκρως διδακτική και βοηθητική η αποκαλυπτική διδασκαλία και των δύο Αγίων Γραφών, όπως θα ιδούμε στη συνέχεια.

Το θεμέλιο. Σαφής προσδιορισμός, για θεμελίωση της αναγκαιότητας αυτών των δύο προαπαιτουμένων αποκτημάτων για τη σωτηρία μας, μας δίδεται με το λόγο του Θεού και από τις δύο Διαθήκες, Παλαιά και Καινή. Στην πρώτη Διαθήκη, με συμβολισμούς και σπερματικά, αλλά στη δεύτερη, οριστικά και με σαφήνεια, για να μη λαθεύουμε.

Σ’ αυτά τα θεόπνευστα κείμενα, διαπιστώνουμε την κυριαρχία της Αγάπης, ως αρχικό και κυρίαρχο προαπαιτούμενο στοιχείο σωτηρίας. Προέρχεται από τη θεία Ουσία του προσώπου του Θεού, καθόσον, «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ», (Α΄Ιωάν.δ΄16). Εμπνέεται έτσι στον Άνθρωπο η αναγκαιότητα της προσωπικής του Αγάπης, προς έκφραση και εφαρμογή της δια της Πίστεως. Όσο για την Αγιότητα, αυτή παραγγέλλεται ως ιδιαιτέρα επιθυμία και προσωπική θέληση του Θεού – Πατρός και ως συνέχεια της Αγάπης. Λέγεται: «Τούτο γάρ εστι θέλημα του Θεού, ο αγιασμός υμών», (Α΄Θεσ. δ΄3).

Στο σημείο τούτο, είναι απαραίτητο να παρουσιάσουμε μερικά σχετικά στοιχεία, από τους λόγους και των δύο Γραφών. Με αυτά, χρεώνεται ο Άνθρωπος να αναζητήσει τη σωτηρία του δια της Αγάπης και της Αγιότητας. Δωρήθηκαν και φυτεύτηκαν στον άνθρωπο και τα δύο αυτά, ως προαπαιτούμενα, από τον ίδιο το Δημιουργό Θεό, ως ακολούθως.

Α. Δια της Αγάπης

Μαθαίνουμε αρχικά, ότι η εξ αγάπης του Θεού φροντισμένη δημιουργία του Ανθρώπου, ως βασιλέως και κυριάρχου της κτίσεως, ορίστηκε και φυτεύτηκε σ’ αυτόν η Αγάπη, κυριαρχικό του στοιχείο. Μέσω δε αυτού πέρασε προς ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια, μερικές ενδεικτικές περιπτώσεις.

α. Με τη θέα της Εύας, την οποία οδήγησε νυμφαγωγικά ο ίδιος ο Θεός στον Αδάμ, ως Γυναίκα του, εκείνος διακήρυξε την αγάπη του, όχι μόνο στην προσωπικότητά της, αλλά και στην οικογενειακή ζωή. Είπε, χαρμόσυνα: «ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν», (Γεν. β΄24). Δείχνεται το μέγεθος και η αξία της οικογένειας.

Ήταν η πρώτη εκδηλωμένη αγάπη του Ανθρώπου.

Ομοίως, στη νέα εποχή ορίστηκε η Αγάπη στην οικογενειακή ζωή, ορίζεται ως αδιάλυτος και αδιατάρακτος δεσμός των συζύγων. Ως θεμέλιο δε αυτής της Αγάπης, το τοποθέτησε ο Απόστολος Παύλος με τον αποκαλυπτικό λόγο του. Έγραφε προς τους Κορινθίους και δι’ αυτών προς την οικουμένη: «Δέδεσαι γυναικί; Μη ζήτει λύσιν», (Α΄ Κορ. ζ΄27 ). Δηλαδή: Είσαι δεμένος δια των ιερών δεσμών του Γάμου με γυναίκα; Μη ζητάς να λυθείς από αυτόν το δεσμό.

Καθιερώνεται έτσι η αιώνια αγάπη προς την οικογενειακή ζωή.

β. Στη συνέχεια δόθηκε με φροντισμένη προσφορά για κατοικία των πρώτων συζύγων, του Αδάμ και της Εύας, ο Παράδεισος. Εκείνοι, αναλάμβαναν την υποχρέωση να δείχνουν την αγάπη τους προς το περιβάλλον. Αναλάμβαναν ως έργο τους το, «εργάζεσθαι αυτόν (τον Παράδεισο) και φυλάσειν». Να προσφέρουν έργο και ιδιαιτέρα φροντίδα προς το περιβάλλον του Παραδείσου. Τούτο, το συνιστά ο Θεός. Ο άνθρωπος ανταποκρίνεται με αγάπη και φροντίδα.

Είναι η δεύτερη εκδηλωμένη αγάπη του Ανθρώπου.

Στη νέα εποχή προβάλλει, εκτός από τις παραπάνω φροντίδες, και άλλο σχετικό έργο Αγάπης. Συνιστά και πάλι ο Θεός την ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη προς το συνολικό περιβάλλον. Πρόκειται για τη μεγάλη αγάπη, προς το ζωικό και το φυτικό βασίλειο του κόσμου μας, που υποδεικνύεται και στον άνθρωπο. Είναι: «τα πετεινά του ουρανού», και «τα κρίνα του αγρού», (Ματθ. στ΄26,28). Δικά μας και αυτά, ως αντικείμενα της Αγάπης μας, με την ιδιαιτερότητα της εξυπηρέτησής μας προς εκπλήρωση της ολοκλήρωσής μας.

γ. Προς δύο ταυτόχρονες κατευθύνσεις όρισε και νομοθέτησε ο Θεός την εκδήλωση της Αγάπης μας και με τις δύο Διαθήκες, την Παλαιά και την Καινή. Δηλαδή: Προς το Θεό και Δημιουργό μας και προς τον συνάνθρωπό μας, ως εικόνα του Θεού που είναι κοντά μας. Μάλιστα δε, προσδιόρισε το, «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου», ως πρώτη και μεγάλη εντολή και ως δευτέρα όμοια με την πρώτη, το «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν», (Δευτ. στ΄5 και Ματθ. κβ΄37). Αυτή η εντολή της Αγάπης μας, διατυπώθηκα ακριβώς και στις δύο Διαθήκες του Θεού προς τον άνθρωπο.

Προχώρησε επιπλέον, ο σοφός Δημιουργός και διευκρίνισε προς πλήρη και αλάθητη κατανόηση, ότι: «Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι Προφήται κρέμανται», (Ματθ. κβ΄40). Είναι το πλήρωμα του Νόμου του Θεού για την όλη πορεία και διαδρομή του ανθρώπου.

Επομένως, και η σωτηρία μας, ως εκπλήρωση της αποστολής μας, είναι θέμα κατάκτησης δια της Αγάπης.

Β. Δια της Αγιότητας

Ως δεύτερο στοιχείο για τη σωτηρία μας και κατάκτηση του Ουρανού, είναι η Αγιότητα, ως ισάξιο της Αγάπης. Η λέξη «Αγιότητα», απαντά μόνο μια φορά στην Π. Δ. (Β΄ Μακκ. ιε΄2), ως προσδιορίζουσα την ιδιότητα και το γνώρισμα του Αγίου, μάλιστα δε και ως προσωπική του κατάκτηση με προσπάθεια. Η μη ευρεία χρήση του όρου «Αγιότητα», στην Π.Δ., φρονώ ότι όρισε ο Θεός να αναφέρεται αυτή για να δίνει έμφαση δια της δημιουργικής προσδοκίας της κατάκτησής της. Γνωστό βεβαίως, ότι με την απόφασή του Θεού να πλάσει τον άνθρωπο, τον ήθελε «κατ’ εικόνα ημετέραν», από πλευράς φαινοτύπου, από πλευράς δε «Αγιότητας», τον όρισε ως «καθ΄ ομοίωσιν», προς κατάκτηση.

Πέραν τούτων, εγκαίρως και από παλαιά νομοθέτησε ο Θεός την υποχρέωση των ανθρώπων να καταστούν Άγιοι, με προσωπικό αγώνα τους, μιμούμενοι την Αγιωσύνη του Θεού. Παραγγέλλει: «έσεσθε άγιοι, ότι άγιος εγώ Κύριος ο Θεός υμών», (Λευιτ. κ΄7 και Α΄ Πέτρ α΄16). Αναφέρεται τούτο και στις δύο εποχές με τις Διαθήκες τους. Την Παλαιά και την Καινή.

Άλλωστε, ο Ίδιος ο Θεός μας, ως Πατέρας, παιδαγωγεί τον άνθρωπο – και εμάς - για να γίνουμε μέτοχοι της «Αγιότητας» και της δόξας Αυτού. αξιοσημείωτο ότι και στην Κ.Δ. η λέξη «Αγιότητα», χρησιμοποιείται μόνο μια φορά και πάλι, ως προσδιορίζουσα την ιδιότητα του Θεού, προς την οποία οφείλει να κατευθύνεται για την τελική μορφή του ο άνθρωπος προς το «καθ΄ ομοίωσιν» της Π.Δ. Αποκαλύπτει ο Παύλος και τούτη τη υποχρέωση του ανθρώπου, ως την παιδαγωγούσα τους ανθρώπους επιθυμία του Θεού, με σκοπό: «εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού», (Εβρ. ιβ΄10). Να μετέχουμε στη θεία Αγιότητα.

Γ. Το Υπόδειγμα

Η όλη διδασκαλία και το έργο του Θεανθρώπου επί της γης, ως γνωστό, προσφερόταν αρχικά, ως υπόδειγμα μελλοντικής δράσης των Μαθητών Του. Κατ’ επέκταση δε, ανατέθηκε και σε όλους όσοι θα πιστέψουν στο μέλλον και θα επιθυμούν να εφαρμόσουν και να διδάξουν τις εντολές Του. Δεσμευτικά ζητάει τούτο ο Θεός από παλαιά, δια του Προφήτου Ιωήλ, ότι: «πας γάρ ός αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται», (Ιωήλ β΄32). Είναι επομένως, απαραίτητο να αναφερθούν μερικές από το πλήθος των εντολών του Χριστού για περιπτώσεις υποδειγματικής αποδοχής της Αγάπης και Αγιότητας.

Υπενθύμιζε συχνά ο ίδιος ο Κύριος προς τους Μαθητές Του και για λογαριασμό μας: «υπόδειγμα δέδωκα υμίν, ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν, και υμείς ποιήτε», (Ιωάν. ιγ΄15). Άλλοτε πάλι, συνιστούσε πώς να ενεργούμε για την τελειότητά μας: «πορεύου και συ ποίει ομοίως», (Λου. ι΄37). Σε άλλη περίπτωση, όπου φαινόταν η καρποφορία του κηρύγματός Του, προέτρεπε: «πορευθέντες απαγγείλατε ά ακούετε και βλέπετε», (Ματθ. ια΄4). Κυρίαρχο όμως, υπόδειγμα επίκλησης και τήρησης των εντολών του Χριστού, ήταν και η ορθή διάδοση του σωτηρίου μηνύματός Του. Αναθέτει και πάλι ο Χριστός τούτο το έργο, σε όλους τους πιστεύοντες: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη… διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν», (Ματθ. κη΄19-20). Όλοι οι πιστοί είμαστε χρεωμένοι για τη μεταφορά της πίστεως και όλων των στοιχείων της σωτηρίας μας, σε όλους τους συνανθρώπους μας.

Δ. Το έργο μας

Ύστερα από τα ανωτέρω, προβάλλεται η αναγκαία σύνδεση τούτων με το γραφόμενο θέμα μας. Η Αγάπη και η Αγιότητα, ως βασικά στοιχεία της σωτηρίας μας, δεν είναι αντικείμενο αυτομάτου τρόπου γνώσεως και εφαρμογής. Απαιτείται η επιτέλεση ενός σημαντικού έργου. Χρειάζονται δηλαδή, αυτά τα βασικά στοιχεία μια ενημερωτική επιβεβαίωση με σαφή και εμπεριστατωμένη γνώση, προκειμένου να αποδώσουν. Το έργο τούτο, δεν είναι δική μας επινόηση, προτάθηκε από τον αποκαλυπτικό λόγο του Θεού. Παραγγέλλεται για την περίπτωση της διάδοσης και γνώσης του Ευαγγελίου. Τότε οι καλούμενοι άνθρωποι, αναζητούν το σχετικό τρόπο. Παραγγέλλεται, επομένως: «Πώς επικαλέσονται εις όν ούκ επίστευσαν; Πώς δε πιστεύσουσιν ού ούκ ήκουσαν; Πώς δε ακούσουσι χωρίς κηρύσσοντος; Πώς δε κηρύξουσιν εάν μη αποσταλώσι;», (Ρωμ. ι΄14-15). Αναζητούμε υπεύθυνη ενημέρωση, από αρμόδιους.

Κάποιοι, ως εκ τούτου, αναλαμβάνουν το έργο.

Με την παραγγελία αυτή του θείου λόγου, ανοίγεται ένα μεγάλο κεφάλαιο της ερμηνευτικής και σωτηριολογικής Θεολογίας. Πρόκειται για το χρέος των αρμοδίων διδασκάλων της Εκκλησίας – Αρχιερέων, Ιερέων, Ιεροκηρύκων, Θεολόγων, και λοιπών δυναμένων – να βγουν σε ένα ενημερωτικό έργο προς το σύνολο των ανθρώπων. Ακόμα καλούνται στο έργο και εκείνοι που γνωρίζουν τα της πίστεως, να συνδράμουν στην πληροφόρηση της αληθείας τους πιστούς και όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας. Στους γνώστες της αλήθειας, έχει ανατεθεί το έργο της ενημέρωσης των πιστών. Βεβαίως, όλοι αυτοί οφείλουν να βιώνουν προσωπικά, τα προαπαιτούμενα της σωτηρίας μας, για να καρποφορεί ο λόγος τους. Αγάπη και Αγιότητα.

Είμαστε όλοι οι άνθρωποι της Εκκλησίας χρεωμένοι να μιλάμε, μαζί με τους Κληρικούς μας, για την Αγάπη, με Αγάπη, ο ένας στον άλλο και να θυμίζουμε μεταξύ μας το χρέος κατάκτησης της Αγιότητας, ως βασικής προϋπόθεσης της σωτηρίας μας και της κατάκτησης της Βασιλείας του Θεού.

Η Αγάπη ως αρχή και η Αγιότητα ως κατάκτηση.

Να τα εφαρμόσουμε με χαρά. Το ζητάει ο Θεός μας.

Ιερά Πόλις Μεσολογγίου Σεπτέμβριος 2019

Εορτή Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης

Νικόλαος Σπ. Βούλγαρης
Καθηγητής Θεολογίας
6972725701

Η επιλογή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) να επικεντρωθεί στο θέμα της αυτοκτονικότητας για τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (10–10-2019) αντικατοπτρίζει τη σημασία της αυτοκτονίας και την ανάγκη πρόληψης του φαινομένου. Η αυτοκτονία οδηγεί στο θάνατο περίπου 2.000 άτομα ημερησίως ανά τον κόσμο. Αποτελεί δε την τρίτη αιτία θανάτου σε άτομα ηλικίας 15 με 19 ετών. Ωστόσο, ο μεγάλος αυτός αριθμός θανάτων από αυτοκτονία μπορεί να αποφευχθεί. Το ποσοστό αυτοκτονίας ποικίλει σημαντικά μεταξύ των χωρών, από λιγότερες από 5 έως περισσότερες από 15 αυτοκτονίες ανά 100.000 πληθυσμού. Αυτή η διακύμανση υποδεικνύει ότι υπάρχουν πολλές ψυχολογικές και κοινωνικές παρεμβάσεις που μπορούν να υλοποιηθούν με στόχο την προώθηση της πρόληψης και της αντιμετώπισης του φαινομένου.

Αν και τα Παγκόσμια ποσοστά αυτοκτονίας έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια, η πραγματικότητα είναι ότι αυτές οι μειώσεις δεν ήταν καθολικές και σε πολλές χώρες οι θάνατοι από αυτοκτονία αυξάνονται. Η πρόληψη των αυτοκτονιών είναι ευθύνη όλων και μόνο μέσω της συνεργασίας θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά αυτή την κρίση της δημόσιας υγείας.

Τα πλέον πρόσφατα στοιχεία από την Ελληνική Στατιστική Αρχή, όπως αυτά αναλύθηκαν από το Κέντρο Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, σχετικά με τις αιτίες θανάτου στην Ελλάδα αναδεικνύουν μια μικρή μείωση των αυτοκτονιών για το έτος 2016, της τάξεως του 8,5% σε σύγκριση με το 2015. Κατά τα έτη 2010 - 2016 σημειώθηκαν τουλάχιστον 3.473 αυτοκτονίες.

Συγκεκριμένα, οι θάνατοι από αυτοκτονία για το 2016 ανήλθαν σε 484 έναντι του 2015 που είχαν καταγραφεί 529.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Παρατηρητηρίου Αυτοκτονιών του Κέντρου Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας κατά τα έτη 2017, 2018 και μέχρι τις 31/8/2019:

• Ο αριθμός των αυτοκτονιών παρουσιάζει μία σταθερή αυξητική τάση.
• Η πλειοψηφία των αυτοχείρων ήταν άνδρες.
• Άτομα ηλικίας 60-64 και 80 ετών και άνω σημειώνουν τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών και ακολουθούν τα άτομα παραγωγικής ηλικίας που ανήκουν στις ηλικιακές ομάδες των 45 – 49 και 50 – 59.
• Οι περιφέρειες με το υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας από αυτοκτονία είναι η Κρήτη, η Θεσσαλία και η Αττική.
• Η πιο συχνή μέθοδος αυτοκτονίας κατά την τελευταία τριετία παραμένει ο απαγχονισμός.
• Η χρονική περίοδος κατά την οποία σημειώθηκαν τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών είναι κατά τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες (Μάρτιο έως Αύγουστο).

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Παρατηρητηρίου Αυτοκτονιών, σημειώνονται κατά μέσο όρο τουλάχιστον 12 θάνατοι από αυτοκτονία ανά έτος στο νομό Αιτωλοακαρνανίας, ακολουθώντας τη σταθερή αυξητική πορεία των αυτοκτονιών που καταγράφεται σε όλη τη χώρα. Μέχρι και τις 20 Ιουνίου, δηλαδή μέσα σε μισό μόλις χρόνο, οι αυτοκτονίες στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας είχαν φτάσει ήδη τις 12, έχοντας ήδη φτάσει τον μέσο όρο ολόκληρων των προηγούμενων ετών.

Είναι γεγονός ότι οι θάνατοι από αυτοκτονία είναι πολύ περισσότεροι από τους επίσημα καταγεγραμμένους, ενώ δε θα πρέπει να παραβλέπονται οι επιπτώσεις τους στις ζωές αυτών που μένουν πίσω πενθώντας.

Πάγιο το αίτημα για την κατάρτιση Εθνικής Στρατηγικής για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας

Η αυτοκτονία είναι ένα μείζον πρόβλημα της δημόσιας υγείας και ως τέτοιο αναγνωρίζεται και αντιμετωπίζεται σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Δυνητικά αφορά τον καθένα, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή κοινωνικοοικονομικής τάξης. Σ’ αυτόν τον άξονα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, συστήνει ήδη από το 1990 την καθολική αναγνώριση της αυτοκτονίας ως ζήτημα δημόσιας υγείας και την ανάπτυξη εθνικών προγραμμάτων πρόληψης, τα οποία θα είναι διασυνδεδεμένα με τις πολιτικές δημόσιας υγείας.

Αν και η αυτοκτονία θεωρείται ως ένα από τα πλέον πολυσύνθετα προβλήματα στον τομέα της υγείας, οι διεθνείς πρακτικές καθώς και τα σχετικά ερευνητικά αποτελέσματα αναδεικνύουν ότι μπορεί να επιτευχθεί μία προληπτική προσέγγιση αυτής με εμφανή αποτελέσματα, μέσω συντονισμένων, διεπιστημονικών παρεμβάσεων σε διάφορα επίπεδα της κοινωνικής σφαίρας καθώς και στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης.

Στο πλαίσιο της εν λόγω στρατηγικής, η υλοποίηση διασυνδεδεμένων, χαμηλού κόστους, παρεμβάσεων και δράσεων καθώς και η αναμόρφωση μηχανισμών στους τομείς της υγείας, της εκπαίδευσης και της εργασίας, θα διαμορφώσουν ένα συμπαγές και αποτελεσματικό δίχτυ προστασίας των ευάλωτων συνανθρώπων μας, που, πληττόμενοι από τις συνέπειες της κοινωνικοοικονομικής κρίσης, εκτός των ατομικών προδιαθεσικών παραγόντων, αναπτύσσουν αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές.

Είναι υποχρέωση όλων να κρατήσουμε ασφαλείς και ζωντανούς τους ανθρώπους που, υπό το φορτίο του ψυχικού πόνου, αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν. Δεν επιτρέπεται να συνεχίσουμε, να είμαστε παθητικοί αποδέκτες ειδήσεων για αυτοκτονίες και «τραγικά τέλη». Δεν επιτρέπεται, όχι μόνο σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά και ως μία ένδειξη αφύπνισης και ουσιαστικής αλληλεγγύης απέναντι στο διπλανό, φίλο, συγγενή, οικείο που βιώνει την απογοήτευση και την απελπισία, συμβάλλοντας στην αποτροπή άδικων πρόωρων θανάτων.

Η αυτοκτονία δεν είναι ένα μοιραίο γεγονός.

Το 95% των αυτοκτονιών θα μπορούσε να έχει προληφθεί.

Βασίλης Μπρούμας
Πρόεδρος Τ.Επ.Ε.Ψ.Υ.Ε.
Αιτωλοακαρνανίας

Ο δημοτικός σύμβουλος της Παράταξής μας και μέλος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Ιονίων Νήσων (ΠΕΔΙΝ) Θανάσης Περδικάρης, στα πλαίσια της συμμετοχής του στη συνεδρίαση του Δ.Σ. της Ένωσης, παρακολούθησε τις εργασίες του 11^ου Πανελληνίου Συνεδρίου Μικρών Νησιών που πραγματοποιήθηκε στην Ιθάκη από 4-6 Οκτωβρίου 2019.

Λευκάδα, 8/10/2019