Η περιπέτεια αντιμετώπισης των παραγόντων που ευνοούν παγκόσμια τις κλιματικές αλλαγές άρχισε το 1997, η αφύπνιση των χωρών μετά από 23 χρόνια είναι άκρως επιβεβλημένη και πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα περιορισμού των «αερίων θερμοκηπίου».

Οι διαπραγματεύσεις των κυβερνήσεων των χωρών για την ολοκλήρωση του Πρωτοκόλλου του Κιότο το 1997 που αφορά την μείωση κατά 5,2 % το 2012 σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 «των αερίων του θερμοκηπίου» άνθρακα(CO2), χλωροφθορανθράκων(CFC), οξειδίου του αζώτου(N2O), μεθανίου(CH4), υδροχλωροφθορανθράκων(HCFC) δεν πρόκειται να προχωρήσουν αν οι κυβερνήσεις δεν λάβουν αποφασιστικά μέτρα για τον περιορισμό της κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων. Το πρωτόκολλο του Κιότο το 1997 άνοιξε το δρόμο για την προστασία του περιβάλλοντος.

 Έκτοτε δεν υπήρχε μεγάλη πρόοδος και χρειάστηκε να περάσουν οκτώ ολόκληρα χρόνια από τη Διάσκεψη του Κιότο για να επικυρωθεί το πρωτόκολλο στο Μπουένος Άιρες το 2005. Επτά μήνες αργότερα στο Μόντρεαλ  πραγματοποιήθηκε ένα θετικό βήμα με την υπογραφή από 39 αναπτυγμένες χώρες που προχώρησαν σε συμφωνία όχι μόνο για την τήρηση του πρωτοκόλλου του Κιότο, αλλά επεκτάθηκαν περισσότερο με αποφάσεις για περισσότερη περικοπή των αερίων που προκαλούν το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» και πέρα του 2012 που προβλεπόταν.

Στο Παρίσι 2007, η εκτίμηση ότι το μεγαλύτερο μέρος της υπερθέρμανσης του πλανήτη τα 50 τελευταία χρόνια πρέπει να αποδοθεί κατά 90% σε ανθρώπινες δραστηριότητες, βρίσκει σύμφωνους πλέον τους περισσότερους επιστήμονες στον κόσμο.

Σε συμφωνία για την επίσημη έναρξη των διαπραγματεύσεων για το κλίμα με τελικό ορίζοντα το 2009 κατέληξαν στο Μπαλί της Ινδονησίας το 2007. Όμως η εν λόγω συμφωνία απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί φιλόδοξη.

Αναγνωρίζει – τουλάχιστον στα λόγια – πως απαιτούνται σημαντικές μειώσεις στις εκπομπές και πως οι ανεπτυγμένες χώρες πρέπει να αναλάβουν κατάλληλες δεσμεύσεις και αντίστοιχες δράσεις οι αναπτυσσόμενες.

Χωρίς όμως ουσιαστικά αποτελέσματα κατέληξαν και οι μαραθώνιες συνομιλίες στη διεθνή συνδιάσκεψη στο Πόζναν της Πολωνίας το 2008.

Στην Κοπεγχάγη ήταν στραμμένα το 2009 τα βλέμματα όλου του πλανήτη, για άλλη μια φορά όμως η πολυπόθητη συμφωνία των χωρών – κρατών δεν ήλθε ποτέ. Η Κοπεγχάγη διέψευσε τις προσδοκίες των πολιτών του πλανήτη και άλλη μια ευκαιρία για τη λήψη σοβαρών μέτρων για την καταπολέμηση των κλιματικών αλλαγών χάθηκε.

Το 2010 στο Κανκούν του Μεξικού αποφασίστηκε η προσπάθεια περιορισμού της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη κάτω από δύο βαθμούς Κελσίου, χωρίς όμως να απαντηθεί το ερώτημα «πόσο» και «πότε» θα πρέπει να γίνει η μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος

Στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής το 2011 μετά από σκληρές, μαραθώνιες, διαπραγματεύσεις κατάφεραν την τελευταία στιγμή να συμφωνήσουν ότι πρέπει να συμφωνήσουν σε κάτι. Μια συμφωνία, που σκοπό έχει την παράταση για μια πενταετία της ισχύος του πρωτοκόλλου το Κιότο και την ανάπτυξη ενός «οδικού χάρτη» με σκοπό την επίτευξη μιας νομικής συμφωνίας για την μείωση των εκπομπών μέχρι το 2015 με προοπτική την εφαρμογή της από το 2020.

Το 2012 στη Ντόχα του Κατάρ την χώρα με τις μεγαλύτερες κατά κεφαλήν εκπομπές του κόσμου, η αποτυχία των διαπραγματεύσεων έρχεται να επιστεγάσει μια χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας πολίτες πλούσιων και φτωχών κρατών βίωσαν έντονα τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.

Το 2013 στην Βαρσοβία πραγματοποιήθηκε με πενιχρά αποτελέσματα  και με μικρούς συμβιβασμούς  η συνδιάσκεψη όπου δεν λήφθηκαν υποχρεωτικές δεσμεύσεις για εθνικές  μειώσεις εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Η Λίμα του Περού το 2014  δεν φάνηκε τελικά αντάξια των προσδοκιών. Το σχέδιο που συμφωνήθηκε θεωρείται ως κρίσιμο πρώτο βήμα ενόψει της κρίσιμης διάσκεψης του Παρισιού, τον Δεκέμβριο του 2015, όπου θα επιδιωχθεί η επίτευξη μιας συνολικής συμφωνίας για το Κλίμα με παγκόσμια και δεσμευτική ισχύ.

Το 2015 στο Παρίσι, προέκυψε η Συμφωνία του Παρισιού μια παγκόσμια συμφωνία για την κλιματική αλλαγή. Η συμφωνία αποτέλεσε ένα σχέδιο δράσης για τη συγκράτηση της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη «αρκετά κάτω» από τους 2°C. Καλύπτει την περίοδο από το 2020 και μετά. Τα κύρια στοιχεία της νέας Συμφωνίας του Παρισίου είναι οι κυβερνήσεις να συγκρατήσουν την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη αρκετά κάτω από τους 2°C πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα και να συνεχίσουν τις προσπάθειες να την περιορίσουν στον 1,5°C.

Το 2016 στο Μαρακές του Μαρόκου, ηγέτες από όλο τον κόσμο, βρέθηκαν προκειμένου να συζητήσουν για την εφαρμογή της συμφωνίας, που επιτεύχθηκε στο Παρίσι. Περίπου 200 χώρες υπέγραψαν τη διακήρυξη, στην οποία δήλωσαν ότι η εφαρμογή της είναι “επείγον καθήκον”.

Στη Βόννη το 2017 συμμετείχαν περίπου 200 χώρες, δε συμφώνησαν ούτε πάνω στο θέμα της ενίσχυσης των οικονομικά ασθενέστερων χωρών, βάσει της απόφασης της συμφωνίας του Παρισιού.

Στο Κατοβίτσε της Πολωνίας το 2018 διακόσιες χώρες υιοθέτησαν τους κανόνες εφαρμογής της Συμφωνίας του Παρισιού κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ωστόσο δεν ανέλαβαν νέες δεσμεύσεις για αναπροσαρμογή των στόχων τους για την περαιτέρω μείωση των εκπομπών αερίων που προκαλεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Στη Μαδρίτη της Ισπανίας αντί στο Σαντιάγκο της Χιλής (λόγω αδυναμίας διοργάνωσης)  το 2019, διοργανώθηκε η Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (COP25) η οποία κατέληξε σε αποτυχία. Δεν υπήρξε συμφωνία για τον καθορισμό κανόνων για τη Συμφωνία του Παρισιού και για τον σχεδιασμό μιας παγκόσμιας αγοράς άνθρακα. Οι χώρες με τους μεγαλύτερους ρύπους, όπως η Αυστραλία, η Βραζιλία, η Κίνα, η Ινδία και οι ΗΠΑ, σταμάτησαν την πρόοδο των μηχανισμών που σκοπό είχαν να βοηθήσουν τις αναπτυσσόμενες χώρες που είναι ευάλωτες στις δυσμενείς επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Οποιαδήποτε μεγάλη συμφωνία, αναβλήθηκε.

Τελικά, τίποτε δεν ρυθμίστηκε επί της ουσίας, με την προοπτική ότι οι χώρες πρέπει να εκπληρώσουν την προθεσμία για τις τρέχουσες δεσμεύσεις τους στον τομέα των εκπομπών και να επιτύχουν νέους στόχους για το 2030, όλα σχεδόν είχαν παραπεμφθεί  στην επόμενη κρίσιμη συνδιάσκεψη για το κλίμα COP26 που θα γινόταν στην Γλασκώβη της Σκωτίας το 2020, όπου θα ήταν η πρώτη πραγματική δοκιμασία της αποφασιστικότητας των εθνικών ηγετών, όπου αναμενόταν  να παρουσιάσουν νέα πιο φιλόδοξα σχέδια για τον τρόπο μείωσης των εκπομπών της επόμενης δεκαετίας, όπως είχαν υποσχεθεί να το κάνουν, σύμφωνα με τη συμφωνία του Παρισιού 2015.

Η Διάσκεψη COP26 του ΟΗΕ για το κλίμα όμως, αναβλήθηκε για το πρώτο εξάμηνο του 2021 εξαιτίας της πανδημίας του Covid-19. Η πανδημία έχει εκτροχιάσει αυτά τα σχέδια, δίνοντας σε ορισμένες κυβερνήσεις μια νέα δικαιολογία για να σταματήσουν από την εφαρμογή φιλικών προς το περιβάλλον μέτρων.

Αλλά ο Covid-19 σίγουρα δεν έχει σταματήσει την κλιματική αλλαγή. Το 2020 έφερε σχεδόν σταθερές υπενθυμίσεις για τη σοβαρότητα της κρίσης που αντιμετωπίζουμε Μια περίοδο ρεκόρ από κυκλώνες στον Ατλαντικό ωκεανό, τις πιο καταστροφικές πυρκαγιές στην πρόσφατη ιστορία και ξηρασίες, θανατηφόρες πλημμύρες και καύσωνα που έπληξαν τις κοινότητες παγκοσμίως, αφήνοντας τον θάνατο, την καταστροφή και την κατάθλιψη να πολλαπλασιάζεται.

Φαίνεται τελικά ότι ο πόλεμος κατά των κλιματικών αλλαγών είναι μπροστά μας και ότι όσες μάχες και αν χάνονται οι πολίτες δεν πρέπει να απογοητεύονται και να συνεχίζουν να πιέζουν τις κυβερνήσεις τους για ένα νέο Κιότο και την στήριξη της συμφωνίας του Παρισιού, όπου όλες οι χώρες – κράτη του ΟΗΕ (μαζί με Αυστραλία, Βραζιλία, Κίνα, Ινδία και ΗΠΑ), θα συμφωνήσουν και θα δεσμευτούν για τη σωτηρία του Πλανήτη.

Η κλιματική αλλαγή είναι ένα σημαντικό παγκόσμιο ζήτημα που επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα.

Κερασιώτης Σεραφείμ

Μαθηματικός

Επίτιμος Πρόεδρος Ο.Λ.Τ.Ε.Ε

Του Ιακώβου Παλαιολόγου

Σήμερα που η σκιά της πανδημίας του Κορωναϊού πέφτει βαριά επάνω στην ανθρωπότητα,  που η κρίση χτυπά αδιάκριτα όλες τις χώρες και όλες τις εθνικότητες, ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής, που δοκιμάζονται οι υποδομές, οι αντοχές και οι αξίες των κρατών, των κοινωνιών και κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού και καλούμαστε να επιδείξουμε καθολική κι αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη, δίχως περιφράξεις, δίχως αστερίσκους και εξαιρέσεις!

Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων επελέγη και καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, καθώς αποτελεί φόρο τιμής στα γεγονότα της 21ης Μαρτίου 1960 στην πόλη Sharpeville της Νοτίου Αφρικής, που συγκλόνισαν την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Συγκεκριμένα, 5.000 – 7.000 μαύροι Αφρικανοί διαδηλωτές συμμετείχαν σε μία ειρηνική πορεία προσπαθώντας να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους και να πείσουν την κυβέρνηση να αποσύρει τους νόμους του καθεστώτος του Apartheid. Η πορεία θα κατέληγε στο αστυνομικό τμήμα του Sharpeville, όπου όλοι οι συμμετέχοντες θα δήλωναν ότι δεν έχουν μαζί τους το βιβλιάριο ταυτοποίησης και έτσι, θα τιμωρούνταν με φυλάκιση ενός μήνα (το βιβλιάριο με το ονοματέπωνυμό τους, τον ΑΦΜ τους και τα στοιχεία του εργοδότη τους ήταν υποχρεωτικό για κάθε μετακίνησή τους). Ο σκοπός τους ήταν να οδηγηθούν όλοι σε σύλληψη και φυλάκιση, ώστε να μειωθεί το εργατικό δυναμικό και να παραλύσει η οικονομία της χώρας. Με αυτόν τον τρόπο θα έκαναν αισθητή τη δύναμή τους και τη σημασία τους για τη χώρα. Όταν όμως, η πορεία έφτασε στο αστυνομικό τμήμα, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Η αστυνομία άνοιξε πυρ σκοτώνοντας εν ψυχρώ 69 ανθρώπους (εκ των οποίων τα 10 ήταν παιδιά) και τραυματίζοντας άλλους 180 (συμπεριλαμβανομένων 19 παιδιών).

Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι μετά μισό αιώνα, με τις δυνατότητες που μας προσφέρει η τεχνολογία να γνωρίζουμε νέους πολιτισμούς, να ταξιδεύουμε, να συναντούμε και να επικοινωνούμε με ανθρώπους από άλλες χώρες, ο στόχος του ΟΗΕ για την καταπολέμηση του ρατσισμού και την προώθηση της ανεκτικότητας θα είχε επιτευχθεί. Ωστόσο, αντί αυτού, οι ρατσιστικές επιθέσεις αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, οι ρατσιστικές ή/και ξενοφοβικές απόψεις διατυπώνονται όλο και πιο ελεύθερα και οι συζητήσεις σχετικά με το τι θεωρείται ρατσιστικό γίνονται όλο και πιο έντονες.

Τι είναι Ρατσισμός.

Η λέξη «ρατσισμός» προέρχεται από τη λέξη «ράτσα (razza)», η οποία στα ιταλικά σημαίνει «φυλή». Ρατσισμός ωστόσο, είναι να θεωρούμε κάποια άλλη ομάδα ανθρώπων ως κατώτερη ή ακόμη και άξια περιφρόνησης, λόγω ορισμένων χαρακτηριστικών των μελών της. Ο Συνήγορος του Πολίτη σε ραδιοφωνικό μήνυμά του με το οποίο καλεί τους πολίτες να πολεμήσουν τον ρατσισμό ξεκινώντας από τις προσωπικές προκαταλήψεις πάνω στις οποίες θεμελιώνεται η μισαλλοδοξία και ο φόβος για τον άλλο, τονίζει: «Ρατσισμός είναι να μην αντέχεις τον διαφορετικό. Τόσο απλά». «Οι προκαταλήψεις και ο φόβος δεν αποτελούν δικαιολογία. Ο ρατσισμός είναι έγκλημα».   

 Τα είδη του ρατσισμού.

Όπως οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, έτσι και ο ρατσισμός δε σταματά στις φυλές, αφορά πια κάθε τομέα της ζωής μας. Διακρίνουμε λοιπόν  τα εξής είδη του:

Φυλετικός: Η ανωτερότητα π.χ. της λευκής φυλής και ταυτόχρονα υποτίμηση του «άλλου», του «διαφορετικού»,

Θρησκευτικός: Η αντίληψη ότι μία θρησκεία (η δική μας) είναι η μόνη αληθινή και πρέπει να επικρατήσει έναντι των υπολοίπων,

Πολιτισμικός: Η διάκριση των λαών με βάση το πολιτιστικό τους επίπεδο,

Πολιτικός: Η διάκριση μεταξύ των ανθρώπων με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις,

Κοινωνικοοικονομικός: Αυτό το είδος είναι το πιο πολύπλοκο. Η αντιμετώπιση κοινωνικών ομάδων όπως πρόσφυγες, μετανάστες, ναρκομανείς, φορείς/ασθενείς με ΑIDS, αποφυλακισμένοι, άτομα ΛΟΑΤΚΙ+, η διάκριση με βάση την κοινωνική ή την οικονομική τους κατάσταση, την ηλικία τους, το επάγγελμα τους, το βάρος τους (αδύνατοι, παχύσαρκοι), την εμφάνισή τους, το μορφωτικό τους επίπεδο, την αναπηρία και τη χρόνια πάθησή τους, το φύλο τους με την υποτίμηση της γυναίκας κυρίως στις υπανάπτυκτες χώρες κλπ.,

Εθνικός: Η αντίληψη ότι ένα έθνος είναι ανώτερο από όλα τα άλλα.

Τα αίτια του Ρατσισμού.

Τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις που αναπαράγει η οικογένεια,

Το χαμηλό επίπεδο παιδείας (ημιμάθεια και ανεπαρκής γνώση, έλλειψη κριτικής σκέψης),

Η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας και η πνευματική φτώχεια,

Η ανεργία και τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα,

η κρίση των αξιών, όπως η ανηθικότητα, ο ανταγωνισμός, η γενικότερη αμφισβήτηση των ανθρωπιστικών ιδανικών,

O καταναλωτισμός και η εκτίμηση των ανθρώπων βάσει του «έχειν» και όχι του «είναι»,

Ο φόβος μήπως χαθεί η εθνική μας ταυτότητα,

Ο μεγάλος αριθμός μεταναστών, που θεωρούνται απειλή,

Η τάση να τονίζουμε τα αρνητικά στοιχεία των άλλων,

Ο φανατισμός εθνικός ή θρησκευτικός,

Η προπαγάνδα, η χειραγώγηση της κοινής γνώμης που επιχειρείται μέσω του πολιτικού λόγου,

Η καταχρηστική, πολλές φορές, εξουσία των ΜΜΕ,

Η αδιαφορία και η περιθωριοποίηση του συνανθρώπου και

Πάνω απ’ όλα, η αποδοχή των φαινομένων από την ίδια την κοινωνία.

Αποτελέσματα από την καταγραφή περιστατικών βίας με ρατσιστικό κίνητρο.

Κατά την περίοδο Ιανουαρίου - Δεκεμβρίου 2019, το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας,  που δημιουργήθηκε το 2011 με πρωτοβουλία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, κατέγραψε, μέσω συνεντεύξεων με τα θύματα, 100 περιστατικά ρατσιστικής βίας με περισσότερα από 104 θύματα (Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας. Eτήσια έκθεση 2019, ανακτήθηκε την 19/03/2021,  https://bit.ly/3faxqKL).

Σχετικά με τον λόγο στοχοποίησης των θυμάτων, προέκυψε ότι στοχοποιήθηκαν:

Σε 51 περιστατικά μετανάστες, πρόσφυγες ή αιτούντες άσυλο, υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων λόγω της σύνδεσής τους με τις εν λόγω ομάδες καθώς και δομές φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων.

Σε 2 περιστατικά Έλληνες πολίτες λόγω εθνοτικής καταγωγής.

Σε 3 περιστατικά εβραϊκοί και μουσουλμανικοί ιεροί ή συμβολικοί χώροι.

Σε 44 περιστατικά άτομα ΛΟΑΤKI+ καθώς και υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων λόγω της σύνδεσης τους με τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.

Αναφορικά δε με το προφίλ των δραστών καταγράφηκε ότι:

Σε 17 περιστατικά οι θύτες ήταν ένστολοι.

Σε 9 περιστατικά οι δράστες ήταν δημόσιοι λειτουργοί.

Σε 57 περιστατικά συμμετείχαν πολίτες.

Σε 2 περιστατικά οι θύτες ήταν εργοδότες.

Τέλος, σε 10 περιστατικά τα θύματα των επιθέσεων πιστεύουν ότι οι δράστες συνδέονται με εξτρεμιστικές ομάδες.

Όλα εξαρτώνται από την οικογένεια, την εκπαίδευση και την κοινωνία.

Ως γονείς, έχουμε υποχρέωση να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αρχές, ενάντια στη μισαλλοδοξία, το ρατσισμό και το φασισμό. Να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να κρίνεται, είτε αρνητικά είτε θετικά για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του κι όχι από την εθνικότητα και τη φυλή του ή άλλα χαρακτηριστικά του.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν την υποχρέωση να αγωνίζονται και να στηρίζουν ένα δημοκρατικό σχολείο,  ένα σχολείο  που θα αποδέχεται και θα στηρίζει όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις,  ένα σχολείο που θα δείχνει σεβασμό σε κάθε ιδιαιτερότητα σωματική, πνευματική, συναισθηματική και κάθε διαφορά γλώσσας, φυλής, θρησκείας και χρώματος.

Η δημοκρατική κοινωνία έχει υποχρέωση να αντιδρά οργανωμένα και αποφασιστικά, να μην παραμένει αδρανής και απαθής στα κοινωνικά δρώμενα και να μην ανέχεται όσους προσπαθούν συστηματικά να τη δηλητηριάσουν με μίσος. Τέλος, οφείλει κι ο καθένας να σταθεί αλληλέγγυος σε όλους όσοι βιώνουν το ρατσισμό καθημερινά και να αγωνίζεται για την καταπολέμηση όλων των στερεοτύπων και των διακρίσεων, σε μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και ελευθερίας. Ο αγώνας για την εξάλειψη του ρατσισμού είναι καθημερινός.

Του Γιάννη Μήτσιου *

Τέτοιες μέρες το 1821,  οι πρόγονοί μας κόντρα στις γεωπολιτικές ισορροπίες της περιοχής και στην στρατιωτική υπεροχή του κατακτητή σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης και του αγώνα για μια Ελεύθερη Πατρίδα. Ενάντια σε κάθε πολιτική λογική, λίγοι εναντίων πολλών, τόλμησαν και ρίσκαραν τα πάντα.

Η στρατιωτική παρέλαση της 25ης Μαρτίου πλησιάζει και θα έχει υψηλούς προσκεκλημένους όπως ο πρίγκιπας Κάρολος και η δούκισσα της Κορνουάλης Καμίλα, ο Ρώσος πρωθυπουργός Μιχαήλ Μισούστιν, με τη συζύγό του, Βλαντλένα κ.α.