Του Δημήτρη Στεργίου

Ο «λειτουργικός»  αναλφαβητισμός, δηλαδή η ανικανότητα  παιδιών άνω των 15 ετών, δηλαδή εκείνων που φοίτησαν σε Δημοτικό και Γυμνάσιο με  χρήματα των φορολογουμένων, να γράφουν, να διαβάζουν  κείμενα και έγγραφα και να κάνουν τις τέσσερις πράξεις τη αριθμητικής, «πάει σύννεφο»!

Βρήκα ένα παλιό έγγραφο στη βιβλιοθήκη του οποίου το περιεχόμενο με εξέπληξε. Γνώριζα ότι οι προσπάθειες για την αντιμετώπιση του (οργανικού) αναλφαβητισμού άρχισα από τα πρώτα χρόνια που συγκροτήθηκε το νέο ελληνικό κράτος. Δηλαδή γνώριζα ότι το 1834 καθιερώθηκε η υποχρεωτική φοίτηση για όλα τα Ελληνόπουλα από 5 - 12 ετών στο Δημοτικό, ότι το 1895 ορίσθηκε η φοίτηση να είναι υποχρεωτική για όλα τα παιδιά, ώσπου να πάρουν το απολυτήριο του Δημοτικού και ότι η νομοθεσία πρόβλεπε αυστηρές κυρώσεις για τους γονείς που δεν άφηναν τα παιδιά τους πάνε στο σχολείο.

Ωστόσο, παρά την αυστηρή αυτή νομοθεσία, το αναλφαβητισμός στη χώρα "χτυπούσε" ήδη από τις αρχές του εικοστού αιώνα ψηλά ποσοστά. Συγκεκριμένα, οι μισοί σχεδόν Έλληνες (45%) ήταν εντελώς αγράμματοι, το 1920 ήταν 42% και το 1961 ήταν γύρω στο 18%, παρά την αυστηρή αυτή νομοθεσία. Σήμερα είναι γύρω στο 2%, αλλά, δυστυχώς, τη θέση του αναλφαβητισμού αυτού πήρε ο λεγόμενος "λειτουργικός" αναλφαβητισμός, ο οποίος είναι χείρρων του προηγουμένου, διότι οι Έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουν μια "δωρεάν" παιδεία ... αγραμμάτων, εξαιτίας κυρίως των ολέθριων "εκπεδεφτικών" μεταρρυθμίσεων που προωθούσε κάθε σχεδόν κυβέρνηση επί δεκαετίες!

Κι όταν λέμε ότι "λειτουργικό" αναλφαβητισμό εννοούμε την αδυναμία παιδιών να γράφουν, να διαβάζουν και να κάνουν αριθμητικές πράξεις, να καταλάβουν ένα κείμενο εφημερίδας ή εγγράφων ή επιστολών και άλλα θλιβερά. Εκτιμάται ότι ο "λειτουργικός" αναλφαβητισμός των παιδιών άνω των 15 ετών (δηλαδή εκείνων που αποφοίτησαν από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο!) στη χώρα μας συνεχώς επιδεινώνεται, αφού από 35% το 1999 σήμερα "καμαρώνει" στα επίπεδα του 45%, ενώ (αυτό είναι χειρότερο) ποσοστό 67% δείχνει να μην ενδιαφέρεται καθόλου για ανάγνωση βιβλίων!!!

Αυτό, λοιπόν, που με εξέπληξε από το έγγραφο που βρήκα στο αρχείο μου (μού το έχει παραχωρήσει ευγενώς ο φίλος μου, λαμπρός εκπαιδευτικός και συγγραφέας Διονύσης Μπερερής για το χωριό μου, την Παλαιομανινα) , ήταν τα βαριά πρόστιμα (έτσι αναφέρονται στο έγγραφο αυτό) με τα οποία τιμωρήθηκαν 27 γονείς της Παλαιομάνινας  το 1939,  διότι δεν άφηναν να πάνε τα παιδιά τους στο Δημοτικό! Μάλιστα στο έγγραφο αυτό (υπ΄ αριθμόν Πράξις 55, η οποία υπογράφεται από τον επιθεωρητή της Περιφέρειας με έδρα την Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου στις 8 Φεβρουαρίου του 1939) αναφέρεται ότι τα πρόστιμα αυτά επεβλήθησαν , διότι παρά "τα επανειλημμένας αναφοράς των διευθυντών των Σχολείων της περιφερείας, παραπονουμένων ότι αι συστάσεις των προς τους κάτωθι γονείς και κηδεμόνας των Σχολείων απέβησαν μάταιαι περί της αποστολής των τέκνων των εις το Σχολείον και ότι εξακολουθούν ούτοι αρνούμενοι να αποστείλωσι ταύτα". Κι έτσι, με βάση "το άρθρον 6 του Νόμου 4397 αποφαινόμεθα και επιβάλλομεν εις τους κάτωθι γονείς και κηδεμόνας των Σχολείων της Παλαιομάνινας τα αναγραφόμενα πρόστιμα":

Σημειώνεται οι γονείς που τιμωρήθηκαν με τα πρόστιμα,  από ανάγκη δεν ήθελαν να αφήνουν να πάνε τα παιδιά τους στο Σχολείο. Διότι, έκριναν ότι είναι πιο … χρήσιμοι να βοηθούν την οικογένεια στα κοπάδια από γιδοπρόβατα και στις αγροτικές καλλιέργειες! Επίσης, σημειώνω ότι το πρόστιμο ήταν 25 δραχμές για κάθε παιδί.

Περίμενα εναγωνίως κάποιος από την ΕΡΤ να επιχειρηματολογήσει λέγοντας ότι ο παππούς του εφοπλιστή Παναγόπουλου ήταν στο ΕΑΜ. Ή τουλάχιστον ότι το κότερο είχε χρησιμοποιηθεί στην κατοχή για να μεταφέρει πυρομαχικά. Αυτό θα ήταν μια κάποια λύση, ή μάλλον η μόνη λύση που μπορεί να δοθεί τελευταία από την κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς με τις στενές, ιδιαίτερα στενές, επαφές που έχει με την εγχώρια πλουτοκρατία. Οσονούπω δεν αποκλείω αν αποκαλυφθεί ότι ο Τσίπρας πετούσε με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Τραμπ, τότε οι σύντροφοι να μας λένε για το πως ο παππούς του Τραμπ βροντούσε στον Όλυμπο και άστραφτε στην Γκιώνα. 

Για τον ίσως ένα και μοναδικό αριστερό που έχει απομείνει εκεί έξω και είναι κάπως σαστισμένος και έκπληκτος με όσα βλέπει τελευταία, καλό θα ήταν να του ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Η αριστερά είναι μπίζνα. Και δεν είναι απλώς μια μπίζνα, αλλά η μπίζνα. Και είναι τόσο μεγάλη μπίζνα που η φωτογραφική πιστοποίηση της συνεύρεσής Τσίπρα με την πλουτοκρατία ελάχιστα απογοήτευσε την πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η περιορισμένη κλίμακας απογοήτευση έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι περισσότεροι αριστεροί ψηφοφόροι καταλαβαίνουν πως η εξουσία δεν είναι τίποτε λιγότερο από ένα είδος άδειας για να κόβεις χρήμα.

Η λαϊκή αγανάκτηση για τον κ. Τσοχατζόπουλο για όσους θυμούνται ήταν ένα ετεροχρονισμένο φαινόμενο. Μόνο όταν το σύστημα που έχτισε ο Τσοχατζόπουλος και οι σύντροφοι του σταμάτησε να μοιράζει λεία, προνόμια και παροχές από τα δανεικά στους κοινωνικά ευαίσθητα συμπολίτες μας, τότε και μόνο τότε, έκανε την εμφάνιση της η λαϊκή οργή για τον νεόπλουτο τρόπο ζωής του συντρόφου.  Και εκεί ίσως εστιάζεται το πολιτικό πρόβλημα για τον κ. Τσίπρα,  παρουσιάζεται ως να μοιράζει χωρίς να μοιράζεται. Ζει το αριστερό όνειρο, αλλά ελάχιστα φτάνουν ως λεία σε οπαδούς και ψηφοφόρους μέσω του κρατικού μηχανισμού.

Ένα παρόμοιο πρόβλημα αντιμετωπίζει τώρα και η συντρόφισσα Μαρία Γκαμπριέλα, κόρη του εκ Βενεζουέλας Τσάβες. Υπολογίζεται ότι ο πλούτος της φτάνει κάπου τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Και όχι, η Μαρία Γκαμπριέλα δεν είναι μια πετυχημένη εφοπλιστής όπως ο Ωνάσης, ούτε μια μαέστρος των νέων τεχνολογιών όπως ο Στηβ Τζομπς. Ο πλούτος της δεν έχει να κάνει με τίποτε που δημιούργησε η ίδια. Ο πλούτος της είναι αποτέλεσμα της εγγύτητας της με την εξουσία.

Όταν κάποιος πολίτης μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, μπορεί ίσως να εννοεί πολλά, αλλά αυτό που πραγματικά αναζητά είναι μια εξουσία που να του μοιράζει τον πλούτο των άλλων. Όταν οι πολιτικοί μιλούν για κοινωνική πολιτική, εννοούν της πολιτικές εκείνες που τους επιτρέπουν να μοιράζουν το υστέρημα του φορολογούμενου στους εαυτούς τους, την οικογένεια τους, τους φίλους τους και στις διάφορες κοινωνικές ομάδες που θα διευκολύνουν την επανεκλογή τους. Η αριστερά είναι η μεγαλύτερη μπίζνα, γιατί συνδυάζει τα μεγαλύτερα ποσά με το πιο μεγάλο παραμύθι, αυτό της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δηλαδή την δυνατότητα να κλέβεις από τους μεν, για να εξαγοράζεις τους δε, και όλο αυτό να γίνεται υποτίθεται με τις πιο αγαθές και κοινωνικά δίκαιες προθέσεις. 

Ναπολέων Λιναρδάτος

Της Αθηνάς Τραχήλη*

Το πακέτο ελαφρύνσεων που ανήγγειλε ο κ. Τσίπρας δεν επιβεβαιώνει τίποτα περισσότερο απ’ το γεγονός ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε φάση αποδρομής.

Αποδρομή που θ’ αρχίσει να έχει και συμπτώματα αποσύνθεσης αμέσως μετά τις ευρωεκλογές της 26^ης Μαΐου όπου η επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας θα είναι συντριπτική.

Όσοι επισκεπτόμαστε τον τελευταίο καιρό κάθε γωνιά της Αχαΐας και συνομιλούμε με τους πολίτες βλέπουμε ότι σ’ όσες απέλπιδες προσπάθειες κι αν καταφύγει ο κ. Τσίπρας, το κλίμα δεν αναστρέφεται, η κατάσταση δεν ανατρέπεται.

Οι ελαφρύνσεις που αναγγέλθηκαν είναι αποτέλεσμα των θυσιών στις οποίες υπέβαλε τους Έλληνες φορολογούμενους η κυβέρνηση Τσίπρα. Επί τέσσερα χρόνια η μεσαία τάξη λεηλατήθηκε, η οικονομία γονάτισε απ’ την υπερφορολόγηση, καμιά αναπτυξιακή πνοή, κανένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής, καμία έμπνευση ώστε η χώρα και η κοινωνία της να καταφέρουν να σταθούν με αξιοπρέπεια στα πόδια τους.

Οι δε πολίτες γνωρίζουν άριστα που αποσκοπεί η αναγγελία των ελαφρύνσεων 19 μέρες πριν τις εκλογές. Όσο, όμως, κι αν ο κ. Τσίπρας αποβλέπει στη λήθη, κανείς μας δεν ξεχνάει πόσο οδυνηρή ήταν για την χώρα η διακυβέρνηση του.

*Η Αθηνά Τραχήλη είναι πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Αχαΐα

Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 02/05/2019

 Γράφει ο
Rodi De Fuca

Σήμερα, οικονομολόγοι, παρουσιαστές, εκθεσιάρχες, πολιτικάντηδες -ιδιαζόντως- και εκατοντάδες άλλοι επώνυμοι και “διάσημοι άχαρης πένας”, χρησιμοποιούν άλλους για να τους γράφουν βιβλία ή δοκίμια που υπογράφουν με το όνομά τους… Αυτοί οι άγνωστοι ζογκλέρ της γραφής, λέγονται αόρατοι συγγραφείς, "μαύροι", λατινιστί “negros” και διεθνώς -τώρα που οι αγγλοσάξονες κυριαρχούν της κουλτούρας στη γη, “ghostwriters”…

Εδώ με την καρδιά σφιγμένη θα επιδείξουμε τον διασημότερο όλων! Η μοναδική γνωστή και πραγματική ημερομηνία στις ζωές του μεγαλύτερου δραματουργού -κατά τους Αγγλοσάξονες- της αγγλικής γλώσσας William Shakespeare και του “αγνώστου” Christopher Marlowe είναι η 30η Μαΐου του 1593, μέρα του μοιραίου. Αλλά ταυτόχρονα είναι και η μοναδική ανύπαρκτη ημερομηνία τουλάχιστον ως προς την αμφίβολη απόδειξη της δολοφονίας αυτού που πραγματικά υπήρξε ο αυθεντικός αρχιερέας της αγγλικής δραματουργίας Christopher Marlowe.

Αν κι είναι πολύ πιθανόν όλη η σκηνοθεσία της εξαφάνισης του ενός και η παρουσία του άλλου να είχε πλεχθεί τουλάχιστον ένα χρόνο πριν, -αν περιλάβουμε και τα σχόλια του Robert Greene στο τελικό σενάριο-, ο ξαφνικός θάνατος του Μάρλοου και η σκανδα-λώδης ζωή του σίγουρα επιτάχυναν τα γεγονότα. 

Ήδη μετά από τέσσερις αιώνες αμφισβητήσεων και ερευνών στα τέλη του 2016 μια επιτροπή είκοσι τριών ακαδημαϊκών του πανεπιστημίου της Οξφόρδης κατέληξαν ότι, 17 από τα 44 έργα του sir William είναι γραμμένα από αλλιώτικο “χέρι”. Η ίδια “comité” αποφάνθηκε ότι και οι τρεις ενότητες του πρώτου δημοσιευμένου έργου του Shakespeare «Ερρίκος Στ’» είναι γραμμένες από τον Μάρλοου τον ίδιο χρόνο -1593- ημερομηνία του υποτιθέμενου θανάτου του. Μάλιστα αποφάσισαν στην επομένη παρουσίαση του έργου -στους τίτλους- να αναφερθούν -ταυτοχρόνως- και οι “δυο” δημιουργοί. Και εδώ σε αυτή την αναφορά της “δυάδας”, είναι που προσωπικά διαφωνώ -διατυπώνοντας το πολλές φορές στο παρελθόν- από την ημέρα που έτυχε -εκτός του “ανύπαρκτου” αλλά πασίγνωστου μαριονετίστα να διαβάσω και να ασχοληθώ λίγο εκτενέστερα με τον “αφανή” αρχιτέκτονα του καλάμου, Christopher Marlowe.

Μετά τις αποφάνσεις της Οξφόρδης κάποιοι άλλοι αναφέρθηκαν ότι στην πραγματικότητα ο τελευταίος ήταν απλώς ο ghostwriter, (αόρατος συγγραφέας), και όχι το ίδιο πρόσωπο. Συμφωνώ. Δεν ήταν το ίδιο φυσικό πρόσωπο αλλά το ίδιο νομικό πρόσωπο που κρυβόταν πίσω από αυτόν που υπόγραφε με το ίδιο όνομα. Και για να γίνω πιο σαφής. Πίσω από το όνομα που υπέγραφε τα έργα ως Shakespeare κρυβόταν καθ' όλες τις ενδείξεις ο Marlowe. Και ο μέτριος πλανόδιος ηθοποιός που κατείχε το όνομα W. Shakespeare απλώς -και για κάποιο ιδιαίτερο λόγο-, του είχε υπενοικιάσει το όνομα του. 

Δεν είναι δική μου έρευνα να καθορίσω αυτή που πιστεύω ως ορθότητα και κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια γιατί η ιστορία αναπλάθεται καθημερινά, αλλά θα υπογραμμίσω κάποιες λεπτομέρειες που μου φαίνονται καθοριστικές.

Η υπογραφή του Marlowe

Χωρίς να απορρίψω την δια βίου εκπαίδευση, την αυτοδιδασκαλία ή την εμπειριοκρατία, αμφιβάλλω μέσω της λογικής να δεχτώ ότι κάποιος W. Shakespeare δίχως βασικές σπουδές, δίχως λογοτεχνική κατάρτιση ή στοιχειώδεις ενδείξεις παιδείας του γραπτού λόγου, κατόρθωσε μέσα σε λίγα χρόνια και μετά τα τριάντα του, και μόλις ύστερα από την εξαφάνιση του Marlowe, να συγγράψει σαράντα τέσσερα αριστουργηματικά λογοτεχνικά έργα και να φτάσει ώστε να θεωρείται ο μέγιστος δραματουργός των αγγλικών γραμμάτων!

Είναι δεδομένο ότι ο “ινδοευρωπαίος βάρδος” δεν ήξερε ούτε λατινικά, ούτε ελληνικά, παρά μόνο την πάμπτωχη παλαιογραφική αγγλοφριζική διάλεκτο, -όσο κι αν οι νεότεροι αγγλοσάξονες θέλησαν να την ονομάσουν “Early Modern English”-, για να την παρουσιάσουν αργότερα ως την σπουδαία Σαιξπηρική γλώσσα! Τότε πως χειριζόταν με τέτοια δεξιοτεχνία τον γραπτό λόγο, χαρακτηριστικό των εμβριθών λογίων;

Όπως όλοι οι βιογράφοι του ισχυρίζονται δεν είχε ταξιδέψει ποτέ εκτός της μεγάλης νήσου και δεν είχε γεωγραφικές γνώσεις -χωρίς να ξεχάσουμε ότι το διαδίχτυο αργούσε ακόμα τετρακόσια χρόνια να εμφανιστεί!-

Τότε πώς γνώριζε με τέτοια ακρίβεια τόπους και τοπωνύμια, πόλεις και τοπία, ονομασίες και συνήθειες, της ρωμαϊκής και αναγεννησιακής Ιταλίας, της παγωμένης Σκανδιναβίας ή της Ελλάδας, νεότερης και αρχαίας;

Η υπογραφή του Shakespeare

Αντίθετα από τον ανέρειστο “βάρδο”, ο αληθινός αυτουργός της αγγλικής δραματουργίας Christopher Marlowe στα δεκαπέντε του σπούδαζε ήδη στο King's School και στο Corpus Cristy School, και στα δεκαεπτά είχε επιλεγεί για το Cambridge. Ορισμένοι βιογράφοι αναφέρουν επιμέρους σπουδές του -πριν την παρουσία του στο Cambridge-, και στο πανεπιστήμιο της γενέτειρας του Canterbury. Στα είκοσι του είχε πάρει το πτυχίο, “artium baccalaureus” και τρία χρόνια υστερότερα το “Master arts Cum Honore”, -μετά  από βασιλική επέμβαση εξαιτίας του δύσκολου χαρακτήρα του και τα πολλαπλά δημόσια σκάνδαλα που πρωταγωνιστούσε-. Πριν ακόμη του παραδοθεί το αποφοιτήριο είχε ήδη ολοκληρώσει και εκδώσει ένα από τα σπουδαιότερα “προσεξπηρικά” έργα του. Ταμερλάνος! Άτομο με ασυνήθιστη μόρφωση, έμπνευση και ταλέντο κατείχε απολύτως τη λατινική και αρχαία ελληνική γλώσσα ώστε να μεταφράζει με ευκολία π.χ τον Οβίδιο.

Την ίδια εποχή κανείς δεν γνωρίζει κάποιον Γουίλιαμ Σαίξπηρ που ζει στο ασήμαντο χωριό του Στράτφορντ, παντρεμένος από τα δεκαοκτώ του την εικοεξάχρονη Ann και με τρία κουτσούβελα! Και βέβαια όταν είσαι παντρεμένος στα δεκαοκτώ σου είναι αδύνατον να έχεις τελειώσει τη βασική εκπαίδευση, να γνωρίζεις λατινικά ή να ‘χεις ταξιδέψει στην Ευρώπη του 16ου αιώνα! Μέχρι τα τριάντα του την ίδια χρονιά που χάθηκαν τα ίχνη του Μάρλοου δεν εμφανίστηκε ο Γουίλιαμ στο θεατρικό κόσμο. Χάρη στη μέριμνα ενός θεατρικού επιχειρηματία είχε βρει επιτέλους δουλειά στο μεγάλο Λονδίνο εγκαταλείποντας την οικογένεια στο μικρό επαρχιακό χωριό. Ο ασήμαντος χωρικός απ’ το Warwickshire είχε αντικαταστήσει τα βοσκοτόπια με την τέχνη των σαλτιμπάγκων. Εκείνη τη στιγμή άρχιζε μια από τις σημαντικότερες προσωπιδοφορίες της ιστορίας. Για κάποιο λόγο που ακόμα αγνοείται σκόπιμα από την προπαγανδιστική ινδοευρωπαϊκή ιστορία, ο πρωτάρης “υποκριτής” παρέλαβε τη μάσκα του μαέστρου δραματουργού. Ο υποψήφιος ηθοποιός πιστοδότησε όνομα και επώνυμο με αντάλλαγμα την αιώνια δόξα και αναγνώριση. Αλλά το “τάλαντο” και η γνώση είναι αδύνατο να ανταλλαχτούν και πολύ πιο δύσκολο να χαριστούν. Γι’ αυτό κάποια στιγμή η ιστορία θα ‘πρεπε να παρακάμψει τα συμφέροντα και να παραδώσει τα του καίσαρος στον καίσαρα. Τα του Marlowe στο Marlowe.

Υπήρξε μια αναρρωτική περίοδος που διαθέτοντας περισσότερο ελεύθερο χρόνο ξα-ναπήρα στα χέρια μου τα άπαντα του “βάρδου” -έξι χονδροί τόμοι μόνο για το θεατρικό του έργο- και ένα προς ένα τα πέντε λεπτόσωμα δημιουργήματα του ασυμβίβαστου “genius”. Το πρώτο συμπέρασμα ήταν ότι είναι αφάνταστα δύσκολο να συγκρίνεις δυο συγγραφείς μέσα από μεταφράσεις αν δεν είσαι όχι μόνο κάτοχος αλλά και λογοτεχνικά οικείος με τη γλώσσα. Το δεύτερο ότι όσες σημειώσεις κι αν πάρεις, όσο χώρο για επέκταση να διαθέτεις είναι αφάνταστα δύσκολο να φτάσεις σε βέλτιστα αποτελέσματα χωρίς τη βοήθεια μοντέρνων τεχνολογικών μέσων. Και τρίτο...

...Σ’ αυτήν την περίπτωση η συγκριτική μεταξύ των υπερβολικών έργων που αποδίδονται στον μεσιέ Σαίξπηρ με τα λιγοστά που υπογράφει ο Μάρλοου, είναι το πιο αστείο και εύκολο συναγόμενο! Ιδιαίτερα στην “ποιητική”!

Τα θεατρικά έργα του Μάρλοου από τον Ταμερλάνο στον Δόκτωρα Φάουστο και τον Εδουάρδο β’, και εξαιρετικά στη “Διδώ βασίλισσα της Καρχηδόνας”, είναι ακριβέστατα πρελούντια όλου του θεατρικού σύμπαντος που απονέμεται στον άγνωστο του Έιβον.

Αλλά εκεί που μπορείς να περνάς από ένα κείμενο στο άλλο δίχως να αντιληφθείς ότι ανήκουν σε άλλον αυτουργό είναι όταν συγκρίνεις το “Hero and Leander” με οποιοδήποτε από τα “κλασικά” ποιήματα του Γουίλιαμ Σαίξπηρ.

Τον υποτιθέμενο δολοφόνο του Μάρλοου, Ingram Frizer μετά τον σκηνοθετημένο αι-ματηρό καυγά συνέλαβε η αγγλική αστυνομία κι ύστερα από ένα μήνα αφέθηκε ελεύθερος με βασιλικό διάταγμα! Τόσο όσο χρόνο θα χρειάστηκε ο αόρατος δραματουργός να μετασκευάσει την καινούργια του προσωπικότητα και να βρεθεί η “μαριονέτα” που θα υποδυόταν τον καινούργιο ρόλο του συγγραφέα... Κανείς ποτέ δεν είδε το νεκρό σώμα του δραματουργού, αν κάποιος το παρέλαβε, και πού τελικά κατέληξε.

Το πού ταξίδευσε και κατοίκησε έκτοτε ο αυθεντικός “βάρδος του Καντέρμπερι”, Christopher Marlowe, προς το παρόν αγνοείται και δεν αναμένεται οι αγγλοσάξονες να ξαναπλάσουν σωστά την ιστορία. Το πώς διοχέτευε τα καινούργια έργα για να φτάσουν στα χέρια του τεχνητού “δορυφόρου” Shakespeare "που είχαν μηχανευτεί οι αρμόδιοι", αγνοείται. Η αλήθεια είναι ότι η σκευωρία, όπως και τόσες άλλες κατά τη διάρκεια της ιστορίας, θεμελιώθηκε και παρέμεινε έτσι μέχρι σήμερα. Εξάλλου ούτε αρμόδιος είμαι, ούτε μου περνάει να κάνω τα πάνω κάτω, για να απορρίψω ένα μύθο που δεν μας ανήκει -και ενδιαφέρει ελάχιστα τους εγχώριους- έχοντας τόσους οικείους λιμνάζοντας, τόσο κοντά μας! *ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΩ ΤΑ ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΑ ΜΑΣ ΑΡΘΡΑ ΣΤΗΝ ΑΙΧΜΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΚΗ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΩΝ ΕΧΙΝΑΔΩΝ*

...Εκείνο που απλώς υποψιάζομαι -και φαντασιώνομαι- είναι ότι ο ανεπανάληπτος Christopher Marlowe με τη συγκάλυψη της ίδιας της “παρθένας” βασίλισσας -που για κάποιο λόγο προστάτευε και καθοδηγούσε- πήρε το δρόμο του πηγεμού κι έφτασε στη Γαλλία των Βουρβόνων, στην Ιταλία της Αναγέννησης, στα ελεύθερα Επτάνησα και γιατί όχι στην Ιβηρία των αποικιών και των “κονκισταδόρες”. Γνώρισε από κοντά την αρχαία ευρωπαϊκή κουλτούρα, ποτίστηκε από τον Όμηρο και τους κλασικούς μας, τον Οβίδιο και τον Βιργίλιο, περιπλανήθηκε στους δρόμους της Βερόνας και ατένισε την Τροία και τη Μικρά Ασία απ’ τα σκλαβωμένα κύματα του Αιγαίου… Στο άμεσο πέρασμά του απ’ τη Νορμανδία -μετά τον “πρόωρο” θάνατό του και την εθελοντική εξορία-, εικάζω ότι θα παρέδωσε μαθήματα στο νεαρό δραματουργό Antoine Monchrestien de Watteville που μόλις είχε δημοσιεύσει την όπερα πρίμα του, “Σοφόνισβα”, θα ‘κλαψε -στο Λαόn της Πικαρδίας- το μαέστρο Ζαν Μποντέν που έφυγε άδοξα δυο χρόνια μετά από την αναθεματισμένη πανούκλα και ύστερα θα πέρασε βεγγέρες ατέλειωτες στη Πάδουα με το Γαλιλαίο Γαλιλέι, και θα γνώρισε στο Τολέδο τον Ελ Γκρέκο και τον Θερβάντες στη Βαγιαδολίδ το 1605, κι ίσως να παραστάθηκε στην παρουσίαση του Δον Κιχώτη, το ίδιο εκείνο έτος.  

...Κι από κάποιο μουράγιο της βενετσιάνικης Κεφαλονιάς (Λέγεται ότι το νησί της τρικυμίας στο “The Tempest” που αποδίδεται στον Σαίξπηρ, είναι η Κεφαλλονιά), ή της Κέρκυρας θα ‘στελνε -καμιά φορά- χειρόγραφα στον λονδρέζικο “σύνδεσμό” του, που δίχως καθυστέρηση γινόταν αθάνατες θεατρικές επιτυχίες...

Βέβαια υπάρχουν κι άλλες διάφορες “Σαιξπηρικές” θεωρίες που αναφέρονται σε άλ-λους “ghostwriters”, ή σε ένα οργανωμένο σύνολο από δαύτους, που κάθε ένας συμμετείχε σε ορισμένα από τα έργα του σερ Γουίλιαμ... Αποδεκτή κάθε θεωρία. Το μόνο που είναι αναμφισβήτητο -αναλύοντας βήμα προς βήμα τη ζωή και τα θαύματά του- είναι ότι αυτά τα 44 λογοτεχνικά λεπτουργήματα δεν γράφηκαν από τον William Shakespeare, “the bard of Avon”! Γιατί είναι ακατανόητο! Όπως η Θεωρία της ονομασίας της Ναυμαχίας των Εχινάδων σε Λεπάντο, επειδή ...απέχει μόλις 60 μίλια! 

Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού

Δεν θα παραθέσω ούτε γεγονότα, ούτε αποδείξεις. Είναι μια διαδικασία δίχως τέλος. Θέλω να θέσω ερωτήματα. Ο ανθρωπινός νους αντιδρά πιο εύκολα στα ερωτήματα παρά στα γνωστά ή άγνωστα δεδομένα. Ερωτήματα στον κάθε πολίτη που καλείται να επιλέξει πλευρά.

Γιατί δεν επιλέγεις μόνο πλευρά. Επιλέγεις το μέλλον. Το δικό σου και των παιδιών σου. Όσοι έχουν φαντασία και όραμα ας δουν με τα δικά τους μάτια την πρόοδο, την εξέλιξη, κάτι το διαφορετικό που θα κάνει τη διαφορά. Σε κάθε γωνιά της γούρνας αυτής που μεγαλώσαμε και που κάποτε ήταν θάλασσα. Στην πόλη και στο χωριό. Το ένα εξαρτάται από το άλλο. Στο πάρκο της γειτονιάς, στο διπλανό γήπεδο, στο χωράφι, στο λιοτρίβι, στον λόφο πάνω από το χωριό, στην αυλή της εκκλησίας, στο σχολειό.

Τι παραπάνω έχει ο ένας από τον άλλο;

Ποιος είναι μορφωμένος και καλλιεργημένος;

Ποια είναι τα κριτήρια επιλογής;

Με ποιο τρόπο προσπαθεί ο καθείς να φέρει ψηφοφόρους κοντά του;

Σε τι αποσκοπεί ο καθένας ατομικά και συλλογικά;

Ποιο είναι το καλό του τόπου και ποιος έχει κάνει καλό άμεσα ή έμμεσα;

Σε ποιον πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη;

Ποιος είναι άξιος της εμπιστοσύνης αλλά και ικανός να πάει αυτό τον τόπο μπροστά;

Ποιος μπορεί να καταλάβει, να αναγνωρίσει και να πονέσει τον κόπο που ο κάθε ένας από εμάς κάνει κάθε μέρα για να υπάρχει ξανά την επόμενη;

Ποιος έχει δείξει και αποδείξει το σωστό και το λάθος;

Ποιος ξεκίνησε από το μηδέν και έφτασε κάπου με την αξία και τις πεποιθήσεις του;

Ποιον μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια και να δεις την καθαρότητα της ψυχής του; (no filter, not filtered)

Ποιος είναι αφοσιωμένος, δουλευταράς, ενεργητικός, με όραμα και πείσμα;

Ποιος ενδιαφέρεται για το γίγνεσθαι και ποιος για το φαίνεσθαι;

Και τέλος, ποιος έχει ήθος, αξιοπρέπεια, σεβασμό, ανιδιοτέλεια, πείσμα, όραμα, θάρρος και θράσος μαζί;

Απαντώντας ο καθένας με τον εαυτό του σε αυτά τα ερωτήματα με ειλικρίνεια και το χέρι στην καρδιά θα μπορέσει να κάνει τη σωστή επιλογή. ΕΙΔΟΜΕΝ.

Ας μην ξεχνάμε ποτέ τους αρχαίους ημών προγονούς που τόσο εύστοχα, σοφά και διαχρονικά, άφησαν πάμπολλες παρακαταθήκες πρώτα σε μας που είμαστε Έλληνες και έπειτα σε παγκόσμια κλίμακα. Αρκεί να επιλεγούμε τη μελέτη τους. Δεν είναι όλα τυχαία. Έχουν μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος.

Η Αλληγορία του Σπηλαίου 

Ο Πλάτωνας βάζει τον Σωκράτη να περιγράψει ένα σύνολο ατόμων που ζουν όλη τους τη ζωή αλυσοδεμένοι στον τοίχο μιας σπηλιάς, αντικρίζοντας έναν κενό τοίχο. Οι άνθρωποι αυτοί κοιτούν τις σκιές που σχηματίζονται στον τοίχο από αντικείμενα που περνούν μπροστά από μία φωτιά πίσω τους και δίνουν ονόματα σε αυτές τις σκιές. Οι σκιές είναι η πραγματικότητα των φυλακισμένων. Ο Σωκράτης εξηγεί πως ο φιλόσοφος είναι σαν φυλακισμένος που απελευθερώθηκε από τη σπηλιά και βρίσκεται στο επίπεδο όπου καταλαβαίνει ότι οι σκιές δεν είναι η πραγματικότητα, καθώς μπορεί να καταλάβει την αληθινή μορφή της πραγματικότητας και όχι την κατασκευασμένη πραγματικότητα, που είναι οι σκιές για τους φυλακισμένους. Οι κρατούμενοι αυτής της περιοχής δεν επιθυμούν καν να φύγουν από τη φυλακή τους, διότι δεν γνωρίζουν μια καλύτερη ζωή.

Οι κρατούμενοι κάποια μέρα καταφέρνουν να σπάσουν τα δεσμά τους και ανακαλύπτουν ότι η πραγματικότητά τους δεν είναι αυτή που νόμιζαν. Ανακάλυψαν τον ήλιο, τον οποίο ο Πλάτωνας χρησιμοποιεί ως αντιστοιχία για τη φωτιά, πίσω από την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει. Όπως η φωτιά ρίχνει φως στους τοίχους της σπηλιάς, η ανθρώπινη κατάσταση είναι για πάντα δέσμια των εντυπώσεων που δημιουργούνται μέσω των αισθήσεων. Ακόμη και αν αυτές οι ερμηνείες είναι μια περίεργη λανθασμένη ερμηνεία της πραγματικότητας, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελευθερωθεί από τα δεσμά της κατάστασής του. Δεν μπορεί να ελευθερωθεί από μια φαινομενική κατάσταση, όπως οι φυλακισμένοι δεν μπορούσαν να ελευθερωθούν από τις αλυσίδες τους. Ωστόσο, αν ο άνθρωπος μπορέσει ως εκ θαύματος να δραπετεύσει από τη σκλαβιά του, θα έβρισκε ένα κόσμο που δεν μπορεί να καταλάβει - ο ήλιος είναι ακατανόητος για κάποιον που δεν τον έχει δει ποτέ. Με άλλα λόγια, θα ανακάλυπτε ένα άλλο "βασίλειο" , την πηγή μιας ανώτερης πραγματικότητας από αυτή που ήξερε πάντα.

Αναμνήσεις του Δημήτρη Στεργίου

Καθώς πληροφορήθηκα ότι το Δημοτικό Σχολείο της Παλαιομάνινας απειλείται κι αυτό, μετά το Γυμνάσιο, με κλείσιμο( έχει μια δράκα μαθητών από τους οποίους οι περισσότεροι είναι… μεταναστών!!!), θυμήθηκα το άλλοτε πολυπληθές από συμμαθήτριες και συμμαθητές μου κτίριο του Συγγρού στο χωριό μας το 1954 και 1955. Στο εκπληκτικό για την αρχιτεκτονική του παραδοσιακό αυτό κτίριο στεγαζόταν από τις αρχές του εικοστού αιώνα (αρχές του 1900) το Δημοτικό Σχολείο του χωριού μου μέχρι την κατασκευή (στη δεκαετία του 1970;) νέου σύγχρονου κτιρίου στη σκιά της αρχαίας ακρόπολης. Εκεί στην απέραντη (χωρίς χωρίσματα) αίθουσα είχαν τοποθετηθεί σε πτέρυγες τα θρανία για τους μαθητές αντίστοιχων τάξεων με κοινή διδασκαλία από τον ίδιο σχεδόν δάσκαλο. Δηλαδή, ο δάσκαλος πήγαινε στην πτέρυγα με τα θρανία όπου κάθονταν, για παράδειγμα, οι μαθητές της πέμπτης τάξης, έκανε το μάθημα και, στη συνέχεια, αφού έβαζε ασκήσεις, πήγαινε στην πτέρυγα με τους μαθητές της έκτης τάξης, για παράδειγμα, έκανε το μάθημα, έβαζε πάλι ασκήσεις και ούτω καθεξής.

Θυμάμαι ότι για τις μικρότερες τάξεις και καθώς ο πληθυσμός των μαθητών αυξανόταν, μετά το 1953, είχαν μετατραπεί σε σχολικές αίθουσες τα κτίρια της Εκκλησίας, ακριβώς απέναντι από τον ιερό ναό, ενώ σ΄ ένα κρύο δωμάτιο του μακρόστενού αυτού κτιρίου, στην άκρη αριστερά και προς τα σπίτια των αδερφών Κοντογιάννη, έμενε ο φωτισμένος νεαρός (πρωτοδιορισθείς ) δάσκαλός μας Αθανάσιος Κουφογιώργος από τη Μακρυνεία. Εκεί έμενε ο δάσκαλός μας κι εκεί οι οικογένειες του χωριού που είχαν μαθητές στο Δημοτικό Σχολείο πήγαιναν προθύμως και ευχαρίστως, με τη σειρά (υπήρχε σχετικός κατάλογος!), το καλύτερο και νοστιμότερο φαγητό στον δάσκαλο μεσημέρι και βράδυ!! Σημειώνεται ότι τότε, το Δημοτικό Σχολείο του χωριού μου, όπως και σε όλη την Ελλάδα, λειτουργούσε πρωί και απόγευμα από τη Δευτέρα έως την Παρασκευή και μόνο το πρωί το Σάββατο. Καθώς δεν υπήρχαν τότε ρολόγια, η πρόσκληση των μαθητών στα μαθήματα γινόταν με το χτύπημα της … καμπάνας.

Επιτρέψτε μου, με την ευκαιρία, να παρουσιάσω μερικά στατιστικά στοιχεία για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση κατά την περίοδο αυτή σε όλη την Ελλάδα από το αρχείο μου. Από τα στοιχεία του παρατιθέμενου πίνακα προκύπτουν οι ακόλουθες διαπιστώσεις:

Πρώτον, οι σχολικές μονάδες (μόνο Δημοτικά) ανέρχονταν τότε σε 8.999, έναντι 9.419 το 2016, από τις οποίες πάνω από τις μισές είναι νηπιαγωγεία!

Δεύτερον, οι δάσκαλοι (μόνο στο Δημοτικό Σχολείο) ανέρχονταν σε 18.353, έναντι 76.245 σήμερα (το 2016), από τους οποίους 13.803 είναι νηπιαγωγοί. Δηλαδή είναι σχεδόν τετραπλάσιοι!

Τρίτον, οι μαθητές ανέρχονταν σε 1.032.525, έναντι 756.335 σήμερα (2016) από τους οποίους 149.764 πηγαίνουν νηπιαγωγείο, δηλαδή είναι λιγότερο κατά 50% περίπου, δηλαδή είναι περίπου οι … μισοί!!! Αν , σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία,πάνω από 15% κατά μέσον όρο των μαθητών αυτών είναι αλλοδαποί ή μεταναστών, τότε οι Έλληνες μαθητές σήμερα στο Δημοτικά Σχολεία δεν ξεπερνούν τους 400.000!!! Κι όμως, κάθε χρόνο ακούγονται φωνές διαμαρτυρίας για … τρομακτικές ελλείψεις στα σχολεία!!!

Τέταρτον, τότε ένα δάσκαλος αντιστοιχούσε σε 60 περίπου μαθητές, έναντι σήμερα 10 και σε ορισμένε περιοχές 1: 1 ή 1:2!!

Επίσης, θα παρουσιάσω μερικά ακόμα στοιχεία για το Δημοτικό Σχολείο της δεκαετίας του 1950 στην Ελλάδα. Τα ακόλουθα:

Πρώτον, τότε πάνω από 100.000 μαθητές διέκοπταν τη φοίτηση στο Δημοτικό Σχολείο, καθότι δεν ήταν υποχρεωτική η φοίτηση!

Δεύτερον, τότε 100.000 – 200.000 παιδιά δεν πήγαιναν καθόλου στο Δημοτικό Σχολείο!

Τρίτον, τότε μόνο 15% περίπου των μαθητών του Δημοτικού Σχολείου πήγαινε το Γυμνάσιο. Στο χωριό μας το ποσοστό αυτό ήταν απελπιστικά πιο χαμηλό!

Τέταρτον, πάνω από το 30% του πληθυσμού ήταν αναλφάβητοι, με το ποσοστό αυτό στις γυναίκες να είναι σημαντικά μεγαλύτερο.

Πέμπτον, η δημόσια δαπάνη (ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό) για την παιδεία αντιστοιχούσε μόνο στο 1,8% του ΑΕΠ, ενώ το ποσοστό αυτό είναι σήμερα σχεδόν διπλάσιο με … μισούς μαθητές!

Έκτον, τότε υπήρχε μαθητική εισφορά, η οποία καταβαλλόταν με την έναρξη του νέου σχολικού έτους ως εγγραφή, ενώ τον οικογενειακό προϋπολογισμό επεβάρυνε και η αγορά των σχολικών βιβλίων, μολονότι εκδίδονταν από τον Οργανισμό Σχολικών Βιβλίων!

 Κατά το 1954 αποφοίτησαν μόνο επτά μαθητές, γεγονός που καταδεικνύει τις ολέθριες συνέπειες της Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου και στην παιδεία καθώς και στο πολύ χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης στην Ελλάδα κατά τα πρώτα τρία – τέσσερα μετεμφυλιακά χρόνια. Το 1955 αποφοίτησαν από το Δημοτικό Σχολείο της Παλαιομάνινας 29 μαθητές, από τους οποίου μόνο επτά πήγαν στο Γυμνάσιο, μεταξύ των οποίων και ο γράφων.

Η επιτυχία 100% των συμμαθητών μου που δώσαμε εξετάσεις τον Ιούνιο του 1955 για την εισαγωγή μας στο Γυμνάσιο οφειλόταν στον φωτισμένο μας δάσκαλο, όπως προαναφέρθηκε, Αθανάσιο Κουφογιώργο , ο οποίος προωθούσε τότε πρωτόγνωρες πρωτοβουλίες για τη εμπέδωση των γνώσεων και τη διεύρυνση της μάθησης στο σχολείο, καθώς και με τη διοργάνωση εκδρομών και έξω από το χωριό, δηλαδή στο Θέρμο και την Πάτρα, όπως θα αναφέρω στο επόμενο σημείωμά μου.

Ομολογώ ότι τα στοιχεία αυτά με προβλημάτισαν ακόμη περισσότερο μετά τη μελαγχολικότατη διαπίστωση ότι, παρά τη μείωση των μαθητών και την ιλιγγιώδη αύξηση των δασκάλων και παρά την κατάργηση των «ξορκισμένων» τόνων και σημείων στίξεως και απλοποίηση της Ελληνικής Γραμματικής, η ελληνική παιδεία συνεχώς διαλύεται και ο λειτουργικός αναλφαβητισμός των Ελλήνων μαθητών συνεχώς επιδεινώνεται…

Πίνακας 1: Διαχρονικά ποσοτικά στοιχεία για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση (1951-2016)

*Νηπιαγωγεία και Δημοτικά. Σε παρένθεση στοιχεία για τα νηπιαγωγεία

** Μόνο Δημοτικά

Πηγή: ΕΛΣΤΑΤ (Εκπαίδευση)

Φυσά «τρελός» βοριάς απόψε, βοριάς που εμποδίζει την μαυροντυμένη γυναίκα να τρέξει πιο γρήγορα. Που θέλει να φτάσει η απελπισμένη νέα γυναίκα με τον μαύρο χιτώνα; Γιατί τρέχει στο σκοτάδι και στις ερημιές ολομόναχη;

Τρέχει η γυναίκα, διασχίζει ένα πυκνό δάσος, το προσπερνά και κει λίγο παρακάτω στο ξέφωτο στην άκρη του γκρεμού βλέπει στο πρώτο φως του φεγγαριού αυτό που απεγνωσμένα ζητούσε διασχίζοντας όλο το νησί.

Το θολωτό τάφο του βασιλιά Οινοπίωνα ιδρυτή του νησιού, ιδρυτή της Χίου.

Η θεά Λητώ, αυτή είναι η γυναίκα με τα μαύρα, φτάνει κυνηγημένη από την θεά Ήρα σύζυγο του θεού Δία εδώ στην άκρη της Χίου να ζητήσει βοήθεια από τον Οινοπίωνα, να δει που μπορεί να πάει. Να πάει κάπου να κρυφτεί και ….. να γεννήσει. Ναι, η Λητώ είναι ετοιμόγεννη και ψάχνει μέρος μυστικό που να μην μπορεί να το βρει η θεά Ήρα για να γεννήσει εκεί με ασφάλεια το παιδί της και παιδί του Δία…

Απότομα βράχια στη νότια άκρη του νησιού που πολύ αργότερα θα ονομασθεί Χίος, αυτό το βράδυ τα καλύπτουν τεράστια κύματα που «σηκώνει» ο τρελός βοριάς και η Λητώ με τη βοήθεια του φεγγαριού θα δει έτσι όπως στέκεται ακουμπισμένη στον τάφο του βασιλιά Οινοπίωνα, στο βάθος μακριά, πολύ μακριά να βγαίνει από την θάλασσα ένας βράχος. Ένα πολύ μικρό νησάκι! Το όνομά του; Δήλος. Εδώ θα βρει καταφύγιο η Λητώ και θα γεννήσει τα δίδυμα παιδιά της. Τον Απόλλωνα και την Άρτεμη. Οι δίδυμοι του δωδεκάθεου του Ολύμπου.

Το μέρος της Χίου απ’ όπου η Λητώ είδε τη Δήλο από τότε το είπαν Φαναί από το Φαίνομαι-Φανερώνομαι και σ’ εκείνο το σημείο τον 5^ο μΧ. αιώνα κτίστηκε ναός προς τιμήν του γιού της του Απόλλωνα, ναός ερείπια του οποίου υπάρχουν μέχρι σήμερα. (προϊστορικοί χρόνοι, μυθολογία).

Πρώτα χριστιανικά χρόνια και στο άλλο άκρο του νησιού, τη βόρεια Χίο, όπου ο ποιητής όλων των εποχών ό Όμηρος επί σειρά ετών δίδασκε την ποίηση του! Μια γυναίκα, λοιπόν, ντυμένη στα μαύρα, τρέχει για να βρει καταφύγιο. Την κυνηγούν. Η γυναίκα είναι η Θεοτόκος Μαρία, η Παναγία. Θα βρει καταφύγιο σε μια σπηλιά σε έναν λόφο μιας απόμακρης γωνιάς της Βόρειας Χίου. Εδώ θα μείνει η Παναγία κρυμμένη πολύ καιρό και θα ξεδιψάει με το νερό που τρέχει από την πηγή στο βάθος της σπηλιάς. Νερό που τρέχει και σήμερα από την ίδια πηγή στην ίδια σπηλιά υπό μορφή γάλακτος….. (Ορθόδοξη λαϊκή Παράδοση).

Οι αιώνες περνούν και …… αιώνας 12^ος μΧ. Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ,πλέον, επαρχία η νήσος Χίος και τώρα -για άλλη μια φορά- έρημο το νησί και λεηλατημένο από τους πειρατές του Αιγαίου Πελάγους.

Φυσάει «τρελός» βοριάς απόψε μα, ένα Βυζαντινό καράβι θα τα καταφέρει να προσεγγίσει στον μικρό όρμο στην βόρεια άκρη της Χίου και να αποβιβάσει έναν και μόνο επιβάτη του. Ένα κορίτσι ντυμένο στα μαύρα και καλυμμένο με μαύρο μαντήλι το πρόσωπό του …..!

Η παραλία που προσέγγισε το καράβι τότε λέγονταν Γλυκύ Νερό, σήμερα Παραλία του Αγίου Γάλακτος, το καράβι ήταν ενός πλούσιου Βυζαντινού Άρχοντα και το κορίτσι με τα μαύρα που έμεινε ολομόναχο στην ερημική αυτή παραλία, η κόρη του Άρχοντα. Και την εγκατέλειψε εκεί στην ερημιά της Βόρειας Χίου ο πατέρας της για να ….. πεθάνει! Η αρχοντοπούλα ήταν λεπρή.

Ο αέρας φυσάει, το μαντήλι που καλύπτει το πρόσωπο του κοριτσιού πέφτει και το κορίτσι με το «σημαδεμένο» από την αρρώστια πρόσωπο κοιτά με μάτια γεμάτα δάκρυα απόγνωσης και τρόμου μια το καράβι του πατέρα της που σιγά-σιγά χάνεται πίσω από τα άγρια κύματα και μια γύρω της. Απόλυτη ερημιά, πυκνό δάσος και ένα ποτάμι. Στο βάθος μια σπηλιά σ’ ένα λόφο. Τρέχει το κορίτσι να μπει μέσα για να διανυκτερεύσει. Στο όνειρό της το βράδυ που θα κοιμηθεί θα δει το κορίτσι μια μαυροφορεμένη γυναίκα που θα την συμβουλέψει το πρωί να πλυθεί με το νερό που στάζει από τα βράχια της σπηλιάς. Το πρωί το κορίτσι βρήκε την πηγή της σπηλιάς, πλύθηκε και αμέσως θεραπεύθηκε από την αρρώστια του. Τι θαύμα! Κάθε μέρα η μαυροφορεμένη γυναίκα θα παρουσιάζεται και θα φροντίζει το κορίτσι, κάθε μέρα, μέχρι …..

3 χρόνια μετά, το ίδιο καράβι έρχεται στο ακριτικό αυτό λιμανάκι της Χίου γιατί ο πατέρας του κοριτσιού έχει μετανιώσει για την σκληρή του πράξη και, έρχεται να πάρει την κόρη του πίσω όπως κι αν την βρει! Και, θα βρει ένα κορίτσι πανέμορφο, θεραπευμένο και υγιές χάρη στις φροντίδες της μαυροφορεμένης γυναίκας. Ο πατέρας κατάλαβε πως η μαυροφορεμένη γυναίκα ήταν η Παναγία και γι αυτό στη θέση της σπηλιάς με το άγιο νερό που έτρεχε σαν «γάλα» έκτισε μια εκκλησία, την εκκλησία της Παναγίας της Αγιογαλούσαινας.

Προς τιμήν της Παναγίας κτίστηκε τον 12^ο ή 13^ο αιώνα μ.Χ. σε βυζαντινό στυλ αυτό το εκκλησάκι στο λόφο με την σπηλιά. Το δυτικό τμήμα είναι μέσα στη σπηλιά, το ανατολικό πάνω στους βράχους του λόφου και σύμφωνα με την παράδοση, μία φορά το χρόνο από το βράχο της σπηλιάς στάζει γάλα!

 Παναγία η Αγιογαλούσαινα. Βόρεια Χίος. Το Βυζαντινό εκκλησάκι του 12^ου ή 13^ου αιώνα υπάρχει ακόμα. Απέναντί του είναι ο παραδοσιακός οικισμός-χωριό Άγιο Γάλα σε υψόμετρο 240 μ. Εμείς όμως θα …. μείνουμε στη σπηλιά. Όχι μόνο για να προσκυνήσουμε στην εκκλησία της Παναγίας της Αγιογαλούσαινας που βρίσκεται στην είσοδο του σπηλαίου, αλλά ….

Αλλά εδώ μας περιμένει μια μεγάλη έκπληξη! Δύο ακόμα σπήλαια υπάρχουν, σπήλαια που επικοινωνούν, θάλαμοι με σταλακτίτες και νεολιθικά ευρήματα (περίοδος 3.000 πΧ.). Ναι, αυτά τα σπήλαια κατοικήθηκαν από τους πρώτους κατοίκους του νησιού την λεγόμενη νεολιθική περίοδο. Αγγεία, σκεύη κ.λπ. των ανθρώπων εκείνης της εποχής φιλοξενούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Χίου.

Χίος, το νησί του Ομήρου, το νησί της μαστίχας (προϊόν που παράγεται μόνο στην Χίο και πουθενά αλλού στον πλανήτη), Χίος, το νησί με τα 1.000 ξωκλήσια, Χίος με την Παναγία την Αγιογαλούσαινα, το Άγιο Γάλα. Που; Εκεί που πριν 6.000 χρόνια ζούσαν άνθρωποι σε μια σπηλιά απέναντι από το σημερινό χωριό Άγιο Γάλας.

Σημείωση: Ο όρος Άγιο Γάλα αντί του ορθού Άγιο Γάλας χρησιμοποιήθηκε για την διευκόλυνση της μετάφρασης στην Ιταλική και Γεωργιανή γλώσσα. Στην δε Κύπρο παρέμεινε το Άγιο Γάλας.

Πηγές:

«Το Άγιο Γάλας της Χίου». Κ. Φραγκομίχαλος/ Ελληνική Μυθολογία. Τόμος 3./ Περιοδικό Χιόνη τ. 45.

Αρχαία Φανά
Παναγία Αγιογαλούσαινα

Κείμενο
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια

Του Δημήτρη Στεργίου

Όταν είδα τον φίλο μου Στέφανο Τζουμάκα να αγκαλιάζεται με τον κ. Αλέξη Τσίπρα στο πλαίσιο της «απεύθυνσης» του ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκα τη φράση στην Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Τιμόθεον Β΄ (Κεφάλαιο 4) « τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ...». Και αμέσως, επειδή, ο κ. Τσίπρας δεν είναι «Κύριος», δηλαδή Θεός (άθεος είναι, άλλωστε, ο άνθρωπος!) ο «στέφανος» του θαρραλέου Στεφάνου χαλαλίστηκε!

Ευλόγως, θα με ρωτήσετε, γιατί; Διότι, ο Στέφανος Τζουμάκας ήταν ένας σχεδόν ντόμπρος πολιτικός και χωρίς «κωλοτούμπες», όπως ο όψιμος πια νέος «αρχηγός» του Αλέξης Τσίπρας. Παρόλα αυτά δεν θέλω να πιστέψω ότι επιβεβαιώνει τη γνωστή αρχαία σοφή ρήση «όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Εκτός αν, βασισμένος στην… αρχαϊκή σημασία της λέξης «απεύθυνση», ανταποκρίθηκε στο «κάλεσμα» Τσίπρα για «ίσιωση» ή για «διόρθωση» τάχα των άπειρων έως τώρα «ημαρτημένων» του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη γνωστή στρατιά γνωστών «συντρόφων» του στο ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έσπευσαν σιγά –σιγά να το εγκαταλείψουν και να πάνε σε άλλες… «πολιτείες» και… «προσήλια»!

Ομολογώ ότι εκτίμησα τον κ. Στέφανο Τζουμάκα από μια θαρραλέα συμπεριφορά του στον πολιτικό του βίο κατά την ταραγμένη πολιτικά περίοδο, λόγω ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, που προωθούσε το 1991 και 1992 η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Υπενθυμίζω ότι με κοινές αποφάσεις τα των υπουργών Εθνικής Οικονομίας, Οικονομικών και Υγείας συγκροτήθηκε το 1991 Επιστημονική Επιτροπή και Επιστημονική Γραμματεία υπό τον πρόεδρο Ροσέτο Φακιολά για την αναμόρφωση του Κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Όμως ήδη από την 15^η συνεδρίαση της Επιστημονικής Επιτροπής αποχώρησαν τέσσερα μέλη που είχαν προταθεί από τη ΓΣΕΕ και την ΠΑΣΕΓΕΣ, ενώ μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης των επιμέρους θεμάτων και της διαμόρφωσης του πρώτου σχεδίου του πορίσματος αποχώρησε και το μέλος που είχε προταθεί από τη ΓΣΕΒΕΕ, ως έκφραση διαμαρτυρίας για την κατάθεση από την κυβέρνηση νομοσχεδίου και την ψήφιση στη Βουλή του νόμου που ρύθμιζε θέματα κοινωνικής ασφάλισης.

Σημειώνεται ότι οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών οργανώσεων συγκρότησαν δική τους επιτροπή, ενώ ο τότε υπεύθυνος της Κοινωνικής Πολιτικής, μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ και βουλευτής Στέφανος Τζουμάκας ανέλαβε να καταρτίσει ένα προσχέδιο θέσεων για διάλογο του ΠΑΣΟΚ. Πράγματι, η «κουτσουρεμένη» Επιτροπή Φακιολά έδωσε στη δημοσιότητα το πόρισμά της στις 20 Μαϊου 1992 και τον ίδιο μην και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Τον επόμενο μήνα και, συγκεκριμένα, στις 4 Ιουνίου 1992, ο κ. Τζουμάκας έσωσε στη δημοσιότητα το δικό του πόρισμα του «Προσχεδίου εξειδικευμένων θέσεων για διάλογο» του ΠΑΣΟΚ, το οποίο σε πολλά σημεία υπερακόντιζε μάλιστα σε σκληρότητα (μέτρα και διαπιστώσεις) το πόρισμα της Επιτροπής Φακιολά. Τότε, ο κ. Τζουμάκας βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα στελεχών και συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ, αλλά «υπογείως». Διότι, ενώ το πόρισμα της Επιτροπής Φακιολά προκάλεσε χαλασμό, ο οποίος ήταν έντονος και έκδηλος στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, για το πόρισμα Τζουμάκα τα λαλίστατα κορυφαία στελέχη, συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ (που στη συνέχεια έγιναν …βουλευτές και υπουργοί!) εσίγησαν, δηλαδή δεν έκαναν καμιά δήλωση. Αντιθέτως, οι αντιδράσεις τότε περιορίσθηκαν στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα έγιναν εντονότερες μετά το άρθρο μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» με το οποίο επιδοκίμαζα τη θαρραλέα αυτή στάση του στελέχους του ΠΑΣΟΚ. Τότε ο Στέφανος Τζουμάκας βρέθηκε στο στόχαστρο κυρίως όλων των προνομιούχων κρατικομονοπωλιακών συνδικαλιστών τους οποίους κατήγγειλε με συγκεκριμένες διαπιστώσεις στο πόρισμά του τότε ο Στέφανος Τζουμάκας.

Υπενθυμίζω ότι στην Επιτροπή Τζουμάκα συμμετείχαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ από τον πανεπιστημιακό, συνδικαλιστικό, δημοσιοϋπαλληλικό και επαγγελματικό χώρο, από τα οποία πολλά στη συνέχεια έγιναν βουλευτές, υπουργοί ή επικεφαλής δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών! Υπενθυμίζω ότι τότε οι απεργιακές κινητοποιήσεις ήταν καθημερινές, η οδός Σταδίου ήταν καθημερινά αποκλεισμένη από διαμαρτυρόμενους συνδικαλιστές και εξαιτίας μιας ρύθμισης που επέβαλλε στη ΔΕΗ όριο χρηματοδότησης του ασφαλιστικού των υπαλλήλων και συνταξιούχων τα 35 δις. δραχμές το χρόνο, των ασφαλισμένων του ΟΤΕ πλαφόν επιχορήγησης τα 11 δις. δραχμές και ανατροπές στα ασφαλιστικά των τραπεζοϋπαλλήλων, ενώ από τον Αύγουστο του 1992 άρχισαν οι απεργίες στη ΔΕΗ που διήρκεσαν επί ένα σχεδόν μήνα!!!

Πάντως, η καλή εικόνα για τον φίλο μου Στέφανο Τζουμάκα ξεθώριασε τρία χρόνια αργότερα, όταν τον Δεκέμβριο το 1995 έγινε η παγκόσμιας πρωτοτυπίας «ιδιωτικοποίηση» των Ελληνικών Ναυπηγείων ((μεταβίβαση του 49% των μετοχών των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στους εργαζόμενους, χωρίς να πληρώσουν τίποτε και διατήρηση του… 51% των μετοχών από το κράτος μέσω της ΕΤΒΑ!!!). Επρόκειτο για μια τροπολογία «κόστους» 138,4 δις. δραχμές, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Έκθεσης του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Τότε, η χώρα μας απειλούνταν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι το θέμα θα αγόταν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ενώ στις 28 Σεπτεμβρίου 1995 διαβάσαμε δήλωση του τότε υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Στέφανου Τζουμάκα με την οποία διέψευδε σχόλια από ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ότι διαφωνούσε με την κυβερνητική απόφαση για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. «Στην κυβερνητική επιτροπή συμφώνησα με την εισήγηση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας για τη λύση 51% στην ΕΤΒΑ και 49 στους εργαζόμενους», τόνιζε ο Στέφανος Τζουμάκας.

Του Δημήτρη Στεργίου

Μεστό σε διαπιστώσεις και προειδοποιήσεις είναι το άρθρο υπό τον αισιόδοξο, κατ΄επίφασιν, τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ: Υπάρχουν πολλοί Έλληνες στην Ελλάδα» του κ. Ναπολέοντος Λιναρδάτου. Χαρακτήρισα ως «κατ΄ επίφασιν» την αισιοδοξία του κ. Λιναρδάτου, διότι στην πραγματικότητα διαφαίνεται μέσα σε όλες τις γραμμές του κειμένου μια λανθάνουσα απαισιοδοξία για όλα τα τέρατα και σημεία που κυριαρχούν … 2000 χρόνια στη χώρα μας και που, απλώς, μετά το 2015 κορυφώθηκαν με του κακού της σκάλας το σκαλί να πιάνει πια πιάτο.

Αν, μάλιστα, το πολύ σημαντικό άρθρο του κ. Λιναρδάτου το εκτείνουμε από τον ενεστώτα χρόνο σε μέλλοντα , τότε η πρόβλεψη για το αύριον είναι ότι μόνο «ουκ έσσεται άμεινον», αλλά εφιαλτικό. Επίσης, θα ήθελα να σταθώ και στο επίθετο «πολλοί», υπενθυμίζοντας το «ουκ εν τω πολλώ το ευ», το οποίο επιβεβαίωναν συνεχώς οι Έλληνες σε όλη τη μακραίωνα ιστορία, όπως προκύπτει και από τις επισημάνσεις του Δημάρατου προς τον Ασιάτη εισβολέα τον 5^ο αιώνα π.Χ. . Το τρίτο σημείο στο οποίο θα ήθελα να επικεντρώσω το σχόλιό μου είναι η εύστοχη επισήμανση του κ. Λιναρδάτου ότι «και η Γερμανία έχει πολλούς Γερμανούς, η Ουγγαρία πολλούς Ούγγρους», προσθέτοντας ότι και όλες σχεδόν οι άλλες χώρες έχουν τους αντίστοιχους φιλοπάτριδες κατοίκους που αγαπούν πραγματικά την πατρίδα τους και ας διδάσκουν τον περιβόητο … «πολυπολιτισμό» στους άλλους, βεβαίως, βεβαίως!

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν μιλάω ούτε «προοδευτικά», ούτε «συντηρητικά», ούτε «σοσιαλιστικά», ούτε «φιλελεύθερα», ούτε «κομμουνιστικά», ούτε «νεοφιλελεύθερα», ούτε «εθνικιστικά» ούτε «φασιστικά, ούτε «ρατσιστικά» και ότι δεν βάλλω τον λίθον εναντίον κανενός, καθότι δεν είμαι αναμάρτητος. Απλώς, προσπαθώ να κρατώ σφιχτά και να τιμώ τη μόνη ιερή ταμπέλα «Ελλάς». Επίσης, επιτρέψτε μου να διευκρινίσω ότι όλα αυτά τα οποία θα προσπαθήσω να συμπυκνώσω σε όσο το δυνατό σύντομα νοήματα δεν αποτελούν δικές μου προβλέψεις, αλλά προβολές συμπτωμάτων, παθημάτων, αιτίων, αιτιατών και προβλημάτων, τα οποία οδήγησαν στην κατάρρευση αυτοκρατοριών και την εξαφάνιση εθνών. Αυτές οι προβολές αποκαλύπτουν τα ίδια σημερινά συμπτώματα και αίτια στην Ελλάδα, τα οποία, κατά δική μου εκτίμηση, η οποία περιέχεται στο υπό έκδοσιν νέο βιβλίο μου, θα αναγκάσει τη χώρα μας να πει «τετέλεσται» το 2081!.

Σε επίρρωση αυτής της μελαγχολικής διαπίστωσης υπενθυμίζω τις επισημάνσεις και τις προειδοποιήσεις που είχε απευθύνει δια ζώσης μάλιστα στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου ο Ιωσήφ Βρυέννιος, μεγάλος λόγιος και διδάσκαλος του γένους, τη Μεγάλη Παρασκευή (14 Απριλίου) του 1419, δηλαδή 35 περίπου χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως . Τότε, στο λόγο που εξεφώνησε στο Παλάτι παρουσίασε όλα τα κοινωνικά, οικονομικά, ηθικά προβλήματα, τα οποία είναι ακριβώς τα ίδια με τα σημερινά και τα οποία, ως αίτια, οδήγησαν στην άλωση. Στην αρχή του λόγου του ο Ιωσήφ Βρυέννιος εκφράζει την οδύνη του, αφού το γένος περιστοιχίζεται από δεινά, τα οποία, όπως λέει, «δάκνει μου την καρδίαν, συγχεί τον νουν και οδυνά την ψυχήν». Κάνει λόγο για την «ολόσωμον πληγήν» και την «νόσον καθολικήν». Το γένος έχει περιπέσει σε ποικίλα πάθη και αμαρτίες. Όλοι οι Χριστιανοί έγιναν «υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι». Έγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι γηράσαντες μεθυσμένοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι, «και οι πάντες αχρείοι». Συγχρόνως με τη γενική κατάπτωση των ανθρώπων χάθηκε «ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονται την αυτοκρατορία.

Επίσης, ανέφερε ότι την εποχή εκείνη ζούσαν περίπου 70.000 κάτοικοι και μάλιστα ο ίδιος έκανε έκκληση στους Κωνσταντινουπολίτες, χωρίς να υπάρχει ανταπόκριση, να συντελέσουν στην ανοικοδόμηση των τειχών της, εν όψει του μεγάλου κινδύνου. Όμως οι κάτοικοι, ιδιαιτέρως οι πλούσιοι, ασχολούμενοι με την αύξηση των ατομικών τους εσόδων, αδιαφορούσαν, με αποτέλεσμα η πόλη ομοιάζει, όπως τόνισε, με «σεσαθρωμένον» πλοίον που ήταν έτοιμο να βυθισθεί. Επεσήμανε ακόμα ότι ερημώνονται οι πόλεις, ότι αφανίζονται οι χώρες, ότι καίγονται οι Εκκλησίες, ότι βεβηλώνονται τα άγια και ότι δίδονται τα ιερά σκεύη στα σκυλιά και «παν το ημέτερον γένος, δουλεία παραδιδόμενον και μαχαίρα»… Στη συνέχεια, ο Βρυέννιος παρουσίασε και τα πολλά πνευματικά και ηθικά αίτια, τα οποία κι αυτά θυμίζουν σημερινά!.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν ούτε λίγοι Έλληνες με βάση τα σενάρια για την εξέλιξη του πληθυσμού και την εφιαλτική επιδείνωση του δημογραφικού προβλήματος. Ο δείκτης γονιμότητας συνεχώς κατρακυλάει, αφού ήδη είναι 1,3 παιδιά ανά γυναίκα, ενώ ο δείκτης διατήρησης του έθνους είναι πάνω από 2,3 παιδιά ανά γυναίκα. Από πρόσφατες σημαντικές μελέτες και έρευνες προκύπτει ότι, με βάση τον συγχρονικό δείκτη γονιμότητας, από το 1935 και μέχρι το 1975, δεν αναπληρώθηκε καμία ελληνική γενιά. Από τη γενιά του 1956 και μετά ξεκίνησε μια προοδευτική, αλλά απρόσκοπτη μείωση της γονιμότητας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μεταπολεμικά δεν υπήρξε “baby boom” στην Ελλάδα, όπως συνέβη σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η αύξηση του πληθυσμού στις τελευταίες δεκαετίες οφειλόταν αποκλειστικά στις κατά περιόδους μεταναστευτικές ροές και τη ραγδαία αύξηση του προσδόκιμου ζωής, το οποίο μέσα σε αυτό το διάστημα αυξήθηκε κατά οκτώ χρόνια για τους άντρες και κατά 10 χρόνια για τις γυναίκες.

Επίσης, από στοιχεία προκύπτει ότι ο συντελεστής γεννητικότητας (αριθμός γεννήσεων ανά 1000 κατοίκους) που ήταν το 1950 στο 18,37 έπεσε το 1990 στο 10,03, ενώ ο ακαθάριστος συντελεστής θνησιμότητας αυξήθηκε την περίοδο από το 7,24 στο 9,16 λόγω της βαθμιαίας γήρανσης του πληθυσμού παρά τη μείωση της θνησιμότητας σε κάθε ηλικία. Επίσης, αναλογία των γυναικών που έχουν ένα μόνο παιδί αυξάνεται στις τελευταίες δύο δεκαετίες. Από 41,5% το 1970 έφθασε το 1987 στο 45,4%. Η αναλογία των γυναικών που έχουν δύο παιδιά παραμέ­νει σχεδόν αμετάβλητη γύρω στο 33-39%, ενώ αντιθέτως μειώνεται η αναλογία των γυναικών με τρία παιδιά από 13.39% σε 12% και των γυναικών με τέσσερα και άνω από 7,1% σε 4.8%. Για να ανακοπεί η μείωση των γεννήσεων και για να εξασφαλισθεί η ανανέωση του πληθυσμού και η επιβίωση του Ελληνισμού πρέπει να δοθεί μεγάλη σημασία και να τεθεί ως στόχος το τρίτο παιδί. Οι κυριότερες διαπιστώσεις της μελέτης είναι οι ακόλουθες: Ο δείκτης γεννήσεων μέσος αριθμός τέκνων ανά γυναίκα αναπαραγωγικής ηλικίας, από το 1950-1980 διατηρήθηκε στο 2,2, που ήταν ένας δείκτης πάρα πολύ ικανοποιητικός, όταν ληφθεί υπ’ όψη ότι ο δείκτης ανανέωσης των γενεών είναι 2,4 ή 2,3. Στη συνέχεια, το 1990 όμως ο δείκτης έπεσε επικίνδυνα στο 1,4 με αποτέλεσμα η φυσική αύξηση του πληθυσμού στην δεκαετία του ’80 να σημειώσει δραματική μείωση και να φθάσει στο 1%, ενώ πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν 12-13%. Το 1951 η αναλογία των ηλικιωμένων ατόμων στη χώρα μας (άνω των 65 ετών) ήταν 6,5% και το 1984 (τελευταίο έτος αναφοράς της μελέτης) ανήλθε στο 13,3%, ενώ η αναλογία των υπερηλίκων (άνω των 75 ετών) από 2,1% ανήλθε στο 5,4%. Στον μεγαλύτερο ασφαλιστικό οργανισμό, το ΙΚΑ, η αναλογία συνταξιούχων-ασφαλισμένων είναι σήμερα 1:2,5, ενώ θα έπρεπε βάσει των διεθνών δεδομένων να είναι 1:4,5 για την ομαλή οικονομική πορεία των οργανισμών. Στο δημόσιο η αναλογία αυτή είναι 1:1. Η διάρκεια της προσδοκώμενης ζωής στη χώρα μας από 63,4 έτη το 1950 ανήλθε σε 72,5 το 1985 για τους άνδρες και σε 77,6 για τις γυναίκες. Ο δυσμενής όμως αυτός συσχετισμός των ηλικιών επέφερε και θα επιφέρει όχι μόνο μεγάλες κοινωνικοοικονομικές συνέπειες αλλά και εθνικές σε χώρες, όπως η Ελλάς, τονιζόταν, εύστοχα, σε άλλη μελέτη.

Πέρα από την εφιαλτική συρρίκνωση του νεανικού πληθυσμού, οι Έλληνες τα τελευταία 80 περίπου χρόνια δίνουν την εντύπωση ότι, αφρόνως, πριονίζουν το κλαρί όπου κάθονται, δηλαδή δεν αγαπούν τη χώρα τους. Διότι, δεν μπορεί να δικαιολογηθούν αλλιώς οι επιθέσεις ή κακοποιήσεις θεσμών, οι οποίοι, όπως λέει ο Σωκράτης κρατούν όρθια μια πολιτεία. «Δεν μπορεί να σταθεί όρθια μια πολιτεία, τονίζει, όταν ποδοπατούνται οι θεσμοί», οι πυλώνες της. Και πράγματι δεν έχει μείνει τίποτε σχεδόν όρθιο.

-Συνεχώς καταπατείται το Σύνταγμα με τη μη εφαρμογή βασικών διατάξεών του.

-Απαξιώνεται η Βουλή με τη μετατροπή της σε … «γκαζόζα»!

-Χτυπιέται η Δικαιοσύνη με τις γνωστές επιθέσεις των κυβερνήσεων σε αποφάσεις που δεν αρεστές σε εκείνες και που αυξάνουν το κομματικό κόστος!

-Καταστρέφεται η παιδεία με την άλωση της γλώσσας και τη θεοποίηση της ανορθογραφίας και της λεξιπενίας μετά την επίμονη πρόταση για εισαγωγή της φωνητικής γραμματικής και του … λατινικού αλφάβητου, την οποία προωθούσαν μεθοδικά πριν από 140 χρόνια ο Γληνός και άλλοι αριστερομαξιστές της εκπαιδευτικής «πρωτοπορίας»! Έτσι, επαληθεύεται και η προφητεία του αποστόλου Παύλου στην Β΄ Επιστολή προς Τιμόθεον , η οποία έχει ως εξής: «Θα υπάρξει καιρός που δεν θα ανέχονται την υγιή διδασκαλία, αλλά κατά τις δικές τους επιθυμίες θα μαζέψουν για τους εαυτούς τους σωρό από δασκάλους, επειδή θα αισθάνονται φαγούρα στα αυτιά, και αφενός θα αποστρέψουν την ακοή τους από την αλήθεια, αφετέρου θα εκτραπούν προς τους μύθους».

-Αποθεώνεται η ισοπέδωση και θεοποιείται η ήσσων προσπάθεια με τη μη αξιολόγηση, με την κατάργηση της βαθμολόγησης, της ατιμωρησίας του «σκασιαρχείου» και, κυρίως, με τη «ετυμηγορία» η «η αριστεία είναι ρετσινιά» και ο Όμηρος, με το «αιέν αριστεύειν…» που τη «δίδασκε» στυγνός «καπιταλιστής» και «αντιδραστικός» στην εισαγωγή του «σοσιαλιστικού ιδεώδους στα σχολεία, που είναι σύμμαχος με τον «μαθητή κουμπούρα»!!!

-Κατάργηση της μακραίωνος ιστορίας της Ελλάδος με την προώθηση συνεχώς της «μη εθνοκεντρικής θεώρησής της» ή την επιβολή της εθνομηδενιστικής θεωρίας με το χαρακτηρισμό σημαντικών εθνικών γεγονότων ως «μύθων» (Ελληνική Επανάσταση του 1821, «Κρυφό Σχολειό», «Χορός του Ζαλόγγου», Έπος το ’40 και άλλα) ή τον χαρακτηρισμό των Μακεδονομάχων ως «Τζιχαντιστών», των ηρώων του 1821 ως … «Κατσαπλιάδων», των Βλάχων ως μεσελλήνων (αυτοί που έδωσα όλο το αίμα και όλο το πουγκί τους για την Ελλάδα!) και άλλα.

-Καταπατούνται σύμβολα, ιερά και παραδόσεις, όπως για παράδειγμα, η σημαία, που θεωρείται «πανί»!

-Δεν υπάρχει πια πίστη των Ελλήνων προς την πατρίδα και σε θεσμούς. Αν δεν είχε αυτή την πίστη, δεν θα έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τη γνωστή, ηχηρότατη, φράση: «Ο Θεός έδωσε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω». Αν δεν είχε την πίστη αυτή ο βασικός πρωταγωνιστής του κινήματος της 3^ης Σεπτεμβρίου 1844 Γιάννης Μακρυγιάννης, καθώς πολιορκούνταν, δεν θα συνέτασσε τη διαθήκη του επικαλούμενος την πατρίδα και τον θεό και κρατώντας τη σημαία! Αν δεν είχε την πίστη αυτή δεν θα έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης «Οι Έλληνες είναι τρελοί, αλλά έχουν θεόν φρόνιμον» (Βλαχογιάννη, Ανθολογία, σελίδα 219). Αν δεν είχαν αυτή την πίστη δεν θα ορκίζονταν οι Φιλικοί «ενώπιον του αληθινού Θεού..» Ο Μακρυγιάννης κατέδειξε τη λατρεία του προς την πατρίδα με τα ακόλουθα λόγια: «Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να΄ χω στραβός θανά είμαι» ή «Πατρίδα, πατρίδα ήσουνε άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν». Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης πληγωμένος θανάσιμα είπε τα τελευταία λόγια για την πατρίδα: Εγώ πεθαίνω, όμως εσείς να είστε μονοιασμένοι μα να βαστήξετε την πατρίδα» (Βλαχογιάννη, Μακρυγιάννη «Απομνημονεύματα», τ. Α, σελίδα 318).

-Οι δεσμώτες βιωματικών επιθυμιών και ιδεοληψιών δεν θέλουν να γνωρίζουν την αλήθεια. «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώση υμάς», αναφέρει το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο». Δηλαδή, η αλήθεια προκαλεί φαγούρα και έτσι καταφεύγουν στους μύθους. Το είπε άλλωστε και ο «σύντροφος» Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν: «Η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή», ενώ ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός έλεγε ότι «πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές».

Έτσι (λυπάμαι που το λέω) δεν συμμερίζομαι ούτε τη λανθάνουσα αισιοδοξία του κ. Λιναρδάτου, αλλά ούτε και του δικού μας εθνικού ποιητή, του Κωστή Παλαμά που υπάρχει στο "Προφητικό" του, στον "Δωδεκάλογο του γύφτου" . Είναι οι στίχοι που γράφτηκαν ύστερα από τον πόνο και τη ντροπή του `97. Η πίστη στα πεπρωμένα της φυλής μας, ποτέ δεν του λειψε. Σαν προφήτης της Γραφής προφητεύει ολάκερο το ζοφερό δρόμο της, αλλά και τη δραματική της κάθαρση και τελείωση:

"Και θα φύγης κι από το σάπιο το κορμί,
 ω ψυχή, παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θα ρθη το κορμί μια σπιθαμή
μέσ` στη γη να την κάμη μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνη το ψοφήμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,

κι ο καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
 Όσο να σε λυπηθεί της Αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μια αυγή
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω ψυχή παραδομένη από το κρίμα!
Και θ` ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
 θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
 και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή
θα σαλέψεις σαν την χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο, το γυναικείο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσει, πιο βαθειά
στου κακού τη σκάλα,
για τ` ανέβασμα ξανά, που σε καλεί,
θα αισθανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!,
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!".

Όπως διαπιστώνετε, ο Παλαμάς τελικά είναι αισιόδοξος ότι στο τέλος η χώρα θα σωθεί, θα αναγεννηθεί, θα φυτρώσουν τα φτερά τα μεγάλα. Ίσως, την αισιοδοξία αυτή ο Παλαμάς στήριζε σε παραδοχές, σε αξίες, σε θεσμούς και ιδανικά, τα οποία σήμερα όλα σχεδόν ποδοπατούνται και σε ένα φύλακα άγγελο, που δεν έχουν μόνο οι άνθρωποι, αλλά και οι ιδιώτες, τα έθνη, όπως υποστήριζε ο Μέγας Βασίλειος, υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα υπάρχει πίστη σ΄ αυτόν, θα επιζητείς αυτόν, θα επικαλεσθείς αυτόν…

Και κλείνω το σημείωμα αυτό με τα παρηγορητικά λόγια που διασώζονται στον «Θεόκριτο ( 4.41): Θαρσείν χρη (φίλε Βάττε, τάχ’ αύριον έσσετ’ άμεινον» (=Αγαπητέ Βάττε, το αύριο ίσως θα είναι καλύτερο) της Σικελίας, κουβεντιάζουν για όσα τους ενδιαφέρουν και ο ένας τους προσπαθεί με τα λόγια αυτά να παρηγορήσει τον άλλο, το Βάττο, για τον καημό του. Έχει επικρατήσει αυτή η ρήση να λέγεται συχνά για παρηγοριά, όταν η κατάσταση δεν είναι ευχάριστη, σαν κήρυγμα αισιοδοξίας. Κι αυτό το αφιερώνω με εκτίμηση στον κ. Λιναρδάτο…

Νωρίτερα λόγω Πάσχα φαίνεται πως θα πραγματοποιηθούν οι πληρωμές που αφορούν το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης Απριλίου, οι συντάξεις, το Δώρο Πάσχα στους ανέργους από τον ΟΑΕΔ αλλά και το επίδομα παιδιού.

Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης

Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του υπουργείου Εργασίας οι πληρωμές θα γίνουν στις αρχές της Μεγάλης Εβδομάδας. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες της aftodioikisi.gr, η καταβολή των χρημάτων θα γίνει το διήμερο 23 – 24 Απριλίου.

Συντάξεις

Σύμφωνα με πληροφορίες το υπουργείο Εργασίας αποφάσισε οι συντάξεις να καταβληθούν νωρίτερα δεδομένου ότι φέτος το Πάσχα πέφτει 28 Απριλίου.

Αναλυτικά οι ημερομηνίες πληρωμής των συντάξεων:

Το Δημόσιο θα καταβάλλει τις συντάξεις στις συντάξεις τη Μεγάλη Τετάρτη 24 Απριλίου 2019.

Το ΙΚΑ θα καταβάλλει τις συντάξεις τη Μεγάλη Τετάρτη 24 Απριλίου 2019.

Ο ΟΑΕΕ θα καταβάλλει τις συντάξεις την Μεγάλη Τρίτη 23 Απριλίου 2019.

Ο ΟΓΑ θα καταβάλλει τις συντάξεις την Μεγάλη Τρίτη 23 Απριλίου 2019.

Δώρο Πάσχα για ανέργους

Νωρίτερα θα προχωρήσει στην καταβολή του δώρου Πάσχα στους ανέργους και στην προπληρωμή των επιδομάτων, ο ΟΑΕΔ σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της aftodioikisi.gr.

Συγκεκριμένα λόγω των εορτών που Πάσχα 2019 ο ΟΑΕΔ θα προχωρήσει στην καταβολή των χρημάτων στους δικαιούχους την Πέμπτη 18 Απριλίου 2019.

Ειδικότερα εκείνη την ημέρα θα καταβληθούν το δώρο του Πάσχα στους τακτικά επιδοτούμενους ανέργους και στους δικαιούχους της ειδικής παροχής μητρότητας. Επίσης την ίδια μέρα θα γίνει η προπληρωμή των επιδομάτων ανεργίας, των επιδομάτων για τους μακροχρόνια άνεργους και των βοηθημάτων ανεργίας των αυτοτελώς και ανεξαρτήτως απασχολουμένων.

Επίδομα Παιδιών

Σύμφωνα με email του ΟΠΕΚΑ προς τους δικαιούχους σχετικά με οφειλές θα γίνει ενδιάμεση πληρωμή εντός του Απριλίου για τις περιπτώσεις διπλοκράτησης των χρεών. Αναλυτικά το email αναφέρει τα εξής:

«Σας ενημερώνουμε ότι η νέα πλήρως ψηφιοποιημένη διαδικασία αναπτύχθηκε από την ΗΔΙΚΑ Α.Ε., λειτουργεί εκτός περιβάλλοντος taxis και βασίζεται σε αυτοματοποιημένες ηλεκτρονικές διασταυρώσεις, μέσω των διαθέσιμων ηλεκτρονικών βάσεων δεδομένων. Κατόπιν ενημέρωσης που λάβαμε από την Κεντρική Υπηρεσία, σας πληροφορούμε ότι παρατηρήθηκε αστοχία στην πληρωμή και σε κάποιες περιπτώσεις παρακρατήθηκαν χρέη παλαιότερων ετών που είχαν παρακρατηθεί σε προηγούμενη πληρωμή. Όπως μας ενημέρωσαν, θα τακτοποιηθεί το θέμα από την ΗΔΙΚΑ και θα γίνει ενδιάμεση πληρωμή εντός του Απριλίου για τις περιπτώσεις διπλοκράτησης των χρεών».

Πηγή: aftodioikisi.gr