Από τον Βασίλη Γεώργα
Το ρωσικό εμπάργκο αγροτικών προϊόντων και ο καταιγισμός των αιτημάτων για οικονομική στήριξη των Ελλήνων αγροτών, που πλήττονται και εύλογα ανησυχούν, γίνονται αφορμή για να «αποκαλυφθούν» η γύμνια των αγροτικών οργανώσεων στην Ελλάδα, η παντελής απουσία επιχειρηματικού πνεύματος, αλλά και το βαθύ έλλειμμα κεντρικής πολιτικής για τον πρωτογενή τομέα από το κράτος.
Η χώρα που θα πληγεί περισσότερο από τα ρωσικά αντίποινα είναι η Ελλάδα, καθώς αποτελεί το μοναδικό κράτος-μέλος της Ε.Ε. όπου από τους συνεταιρισμούς και τις αγροτικές οργανώσεις των παραγωγών, οι οποίοι και θα αποζημιωθούν πλήρως με κοινοτική συνδρομή, περνά μόλις το 10%-11% των συνολικών ποσοτήτων που διακινούνται ετησίως, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Ολλανδία ή σε άλλες χώρες, όπως η Δανία, η Σουηδία κ.ά., είναι 80%-100%.
Η κρίση αυτή αποτελεί, όμως, και μια «χρυσή ευκαιρία» για να ξαναδούμε από την αρχή το αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα, την οργάνωση της πρωτογενούς παραγωγής σε υγιή επιχειρηματική βάση, τη δημιουργία σύγχρονων νέων ομάδων παραγωγών και τη στροφή των υφισταμένων σε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας και όρους «αγοράς».
Εν έτει 2014 και στα πιο βαθιά νερά της κρίσης, όπου τα λεφτά δεν περισσεύουν και η ύφεση στην Ευρώπη δείχνει τα δόντια της, είναι αδιανόητο ένας από τους σημαντικότερους κλάδους της ελληνικής οικονομίας, που θα μπορούσε να προσφέρει διέξοδο σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και να συμβάλει στην αύξηση του ΑΕΠ, να βασίζεται ακόμη στις επιδοτήσεις και να γυρίζει την πλάτη του σε εργαλεία όπως είναι η μεγέθυνση και οι συνεργασίες, η καθετοποίηση, το marketing των προϊόντων, η διασπορά σε ξένες αγορές, η δημιουργία επώνυμης μπράντας κ.ά.
Ξεσκαρτάρισμα
Στην Ελλάδα της κρίσης, και ενώ τώρα είναι η στιγμή για οργάνωση, ακόμη παλεύουμε να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγείου από το σαθρό συνεταιριστικό μοντέλο που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες απ΄ άκρου εις άκρον της χώρας. Φτάσαμε να έχουμε 6.970 συνεταιριστικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα, από τις οποίες ακόμα και στο επίσημο μητρώο δηλώθηκαν το 2012 ως ενεργές 3.822.Όμως, από το ξεκαθάρισμα που γίνεται αυτές τις μέρες στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης αποδεικνύεται πως οι συνεταιρισμοί και οι ομάδες παραγωγών που έχουν πραγματική δραστηριότητα είναι μόλις 800.
Αυτό σημαίνει πως πάνω από 3.000 συνεταιρισμοί και ομάδες αποτελούσαν μέχρι σήμερα «σφραγίδες» μόνο και μόνο για να μπορούν οι κομματικά διορισμένοι αγροτο-συνδικαλιστές πρόεδροί τους να έχουν δικαίωμα εκλογής στην Πανελλήνια Συνομοσπονδία Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών (ΠΑΣΕΓΕΣ), ώστε να «εμπορεύονται» σαν τα μαρούλια τα ευρώ των κοινοτικών επιδοτήσεων.
Το συνεταιριστικό μοντέλο, όσο κι αν λοιδορείται ή ακόμη συκοφαντείται, συγκεντρώνοντας τα πυρά για την κατασπατάληση πόρων που δόθηκαν στο παρελθόν, είναι το μοναδικό που μπορεί να λειτουργήσει και να πάει ένα βήμα πιο μπροστά τον αγροτικό τομέα στην Ελλάδα. Όχι όμως με παλιά υλικά, αλλά με σύγχρονες δομές, τις οποίες, όπως αποδεικνύεται εδώ και χρόνια -ήδη από την ψήφιση του ανεφάρμοστου έως σήμερα νόμου Σκανδαλίδη για τις συνεταιριστικές οργανώσεις-, η Πολιτεία δεν «βιάζεται» να προωθήσει.
capital.gr
