Στην καρδιά της αγοράς. Θά 'χει, άραγε, πελατεία; Την απάντηση την δίνει η ζωή ίσως που, όσο υπάρχουν άνθρωποι, δείχνει ότι μεγαλώνοντας, δες, παύουμε να παίζουμε αθώα και αμέριμνα με ψεύτικα παιχνίδια, αλλά συχνά προτιμούμε να λύνουμε τις διαφορές μας με μαχαίρι...
Κι όμως, ο ζωγράφος με μιαν πινελιά. Το σκυθρωπό πρόσωπο κάνει γελαστό. Ο λογοτέχνης και ο γιατρός με μιαν λέξη.Τη λύπη σου μεταβάλλουν σε χαρά.
Όχι "Εύγε!" για να τους πεις και βραβεία, υλικής ή ηθικής, επιδοκιμασίας να τους δώσεις. Μα μέσα σου βαθιά για να ιδείς και να ενστερνιστείς ότι οι νάνοι τα χέρια τους ψηλά ακόμη και να τεντώσουνε, τ' ουρανού τ' ακροκέραμα δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν.
Μα ό,τι αξίζει μόνον στη ζωή, ανεχτίμητος θησαυρός είναι το χαμόγελο της άδολης αγάπης και να δίνεις και να παίρνεις και, από τα λάθη σου μαθαίνοντας, το να μην κολυμπάς στα έλη... Όσο υπάρχουν, όμως, άνθρωποι, τούτο το πολυτιμότερο είναι εφόδιο και κοντά του να θυμάσαι πάντα ότι η καρδιά δεν είναι καλλωπιστικό φυτό στον κήπο του σώματος, ακόμη και αν εν εσχάτη πτωχεία υλικών ζεις αγαθών ή η πληθώρα αυτών τείνει να σε ξεστρατίσει από τους στόχους σου και να σε απομονώσει από τους άλλους ανθρώπους καίτοι ζεις μέσα στο ανθρωπολόι...
