Και όμως, είναι ανά πάσα στιγμή εκεί, χτυπά και δυνατά δυνατή και άδολη και μας κατευθύνει με τους δικούς της κανόνες, που δεν μοιάζουν με τους νόμους της κοινωνίας, πάντοτε στην εκπλήρωση των ονείρων μας. Μοιάζει με τα αστέρια του ουρανού, τα οποία, ακόμα κι όσες φορές σκιάζονται από μαύρα σύγνεφα, είναι πάντα εκεί ψηλά, ως φανοστάτες και συνταξιδιώτες στη ζωή μας, έτσι που καμιά μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες και να μην είναι ποτέ πληκτική...
Και αν έχει η ζωή μας λαβυρίνθους άοσμους και άχρωμους και σκοτεινούς, ο άνθρωπος, από την ώρα που γεννήθηκε, ψάχνει ό,τι θα χρωματίσει την καρδιά του, θα την ευωδιάσει και θα την φωτίσει... Τυχερός, συνεπώς, όποιος το βρει... Τυχερότερος και βλογημένος, επομένως, όποιος το βάλει και το φυλάξει μέσα του αθάνατο και ακατάλυτο φυλακτάρι, προβασκάνι ...!
Όλα, όμως, χάνονται, μόνον εάν οι άνθρωποι μπερδευτούν και τα χάσουν στο καθημερινό τρέξιμο ή χαθούν οι ίδιοι στον πιο σκοτεινό λαβύρινθο της ζωής, τον εγωισμό, τη μισανθρωπία και τη ματαιοδοξία τους...
Μην ψάχνεις, λοιπόν, στη σελήνη ό,τι πολύτιμο έχασες ή άφησες να σου φύγει στη γη... Εάν από τις τρύπιες φούχτες σου το μέλι παρέλθει και δεν σε γλυκάνει, οι ηλιαχτίδες περάσουν και δε σε φωτίσουν, το φεγγαρόφωτο δεν θα σε λυτρώσει, ούτε τα αληθοφανή λόγια του καθρέφτη σου σε γαληνέβουν, μόνος σου οφείλεις, ναι! το χρωστάς στον εαυτό σου, να ψάχνεις βαθιά μέσα στην καρδιά σου να βρίσκεις πάντοτε τη δύναμη να προσέχεις να μην το ξαναχάσεις ...
* Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων "Ηθοποιών Γεύμα"...
