Μα ο επιμένων νικά!!! Κι οι λιλιπούτειοι ήρωες μιας ιστορίας μπορούν να καταφέρουν το ακατόρθωτο, να πραγματοποιήσουν το ονειρικό.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν εκείνος ήμουν τελικά εγώ. Αλλά ναι, μάλλον μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο που άρχισα να το προσπαθώ. Μπαλίτσα τη μπαλίτσα, στολίδι το στολίδι πάλευα να το «στήσω» κάποτε αλλά σαν τα καλικαντζάρια που ο αγώνας τους ματαιώνεται χρονιά με τη χρονιά, τα Χριστούγεννα περνούσαν και περίμενα τα επόμενα.
Πέρασαν χρόνια για να καταφέρω να αγοράσω το δέντρο μου με αιματηρές πραγματικά οικονομίες, αφού δεν ήθελα να προδοθώ. Τη μια χρονιά θυμάμαι κατάφερα να πάρω το αστέρι, την επόμενη τη φάτνη, την άλλη τα φωτάκια και ένα πακέτο λευκό βαμβάκι. Ζούσα για τη στιγμή που με πολλή περηφάνια θα τους έλεγα: «Ορίστε το δικό μου δέντρο, τα κατάφερα με κόπους και βάσανα, δουλεύοντας και τραγουδώντας τα κάλαντα».
Η μάνα μου μόνο με πήρε μυρωδιά την τελευταία στιγμή λίγο πριν αγοράσω το σημαντικότερο: το δέντρο το ίδιο και με δάκρυα στα μάτια με βοήθησε να κάνω το τελευταίο βήμα…
Επιτέλους θα στόλιζα πάνω στο κομοδίνο του πατέρα μου για να κοιμηθώ μερικές νύχτες κάτω ακριβώς από τον ίσκιο του τρισευτυχισμένος. Τα λαμπάκια όλη τη νύχτα αναβόσβηναν όπως τόσα χρόνια η ελπίδα μου, καταφέρνοντας να ζήσω το θαύμα της Γέννησης με τον δικό μου τρόπο, στο δικό μου, καταδικό μου παραμύθι…
Στα επόμενα χρόνια το δέντρο μου ψήλωσε κι έγινε πλούσιο, και λαχταριστό, ζηλευτό. Σε άλλο σπίτι που έγινε κι αυτό δικό μου, πολύ μακριά από το πατρικό μου.
Πολύ χαίρομαι που τα κατάφερα, με τη σκέψη ότι σήμερα πολλοί άνθρωποι γύρω μας δεν έχουν ένα δέντρο να απαγκιάσουν. Δεν χαίρομαι που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, αλλά γιατί ελπίζω ότι κάποτε επιτέλους θα το αποκτήσουν και θα χαρούν τις γιορτές και τη ζωή, όπως εγώ, ο μικρός Διονύσης που μεγάλωσα μέσα σε μισό αιώνα ζωής μαθαίνοντας πως το όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί, η ελπίδα δεν χάνεται, η μαγεία είναι στην προσπάθεια και η ευτυχία κερδίζεται…
Διονύσης Λεϊμονής
