Τότε που ο Ελληνικός λαός, ένας μικρός λαός, έθραυσε τις αλυσίδες της ατίμου τουρκικής δουλείας και αποτίναξε τον επί τέσσερες αιώνες κτηνώδη τουρκικό ζυγό.
Η φοβερή δοκιμασία της δουλείας επί τέσσερες αιώνες και η νικηφόρος για το έθνος μας έκβαση, απέδειξε ότι ο Ελληνισμός ανήκει στους εξαιρετικά μεγάλους λαούς και είναι αιώνιος.
Την 200η επέτειο αυτού του Εθνικού Θριάμβου, της νίκης της Επαναστάσεως του 1821, γιορτάζουμε υπερήφανοι όλοι οι Έλληνες.
Διατυπώνεται όμως το ερώτημα: «Ποιος έκαμε την Επανάσταση του 1821;»
Μερικοί λέγουν ότι την επανάσταση την έκαμε ο Πατριάρχης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. ΟΧΙ. Ο Πατριάρχης δεν ήθελε την Επανάσταση και την αφόρισε. Οι υποστηρικτές του Οικουμενικού Πατριαρχείου ισχυρίζονται πως τάχα ο αφορισμός ήταν εικονικός, έγινε μόνο για να παραπλανήσει, να ξεγελάσει τους Τούρκους. Αυτός ο ισχυρισμός δεν αντέχει στην λογική και ιστορική αλήθεια, δεν μπορεί να γίνει πιστευτός.
Η αλήθεια είναι ότι ο Πατριάρχης με τον αφορισμό ήθελε να δέσει στο Μωριά τα χέρια του Κολοκοτρώνη. Αν ο σκοπός του δεν ήταν αυτός θα μπορούσε να είχε διαμηνύσει στον λαό να μην πάρει στα σοβαρά τον αφορισμό. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε, γιατί, απλούστατα, ο αφορισμός ήταν αληθινός και σοβαρός.
Γιατί όμως έγινε ο αφορισμός;
Όχι βέβαια, για να εξυπηρετήσει και να διευκολύνει την υλοποίηση των σχεδίων του Σουλτάνου Μαχμούτ Β’, γιατί ο Πατριάρχης ποτέ δεν υπήρξε συνεργάτης και υπηρέτης των επιδιώξεων και των θελημάτων του. Μια τέτοια παραδοχή, αντιβαίνει στην κοινή λογική. Ο Σουλτάνος, δεν ήταν τρελός για να κρεμάσει σε τέτοια κρίσιμη στιγμή ένα τόσο πιστό συνεργάτη, πράκτορα και υπηρέτη του. Συνεπώς τέτοιες εικασίες, για συνεργασία Πατριάρχου και Σουλτάνου, δεν έχουν την παραμικρή, την ελαχίστη βάση στην αλήθεια. Το σχοινί με το οποίο εκρέμασε ο Σουλτάνος τον Πατριάρχη, είναι η απόδειξη των αποδείξεων η probation probatissima, ότι τέτοιες εικασίες δεν αντέχουν στην κοινή λογική, πόρρω απέχουν της αληθείας.
Και ποια είναι η αλήθεια;
Η αλήθεια είναι ότι ο Πατριάρχης δεν ήθελε την επανάσταση, γιατί δεν πίστεψε σ’ αυτήν. Επίστεψε, αντίθετα, ότι η Επανάσταση χωρίς κανένα φίλο και σύμμαχο, θα κατέληγε σε αποτυχία, η οποία θα είχε ως αποτέλεσμα τον ολοκληρωτικό μαρτυρικό θάνατο ολόκληρου του Γένους. Αυτό επίστευε ο Πατριάρχης και γι’ αυτό, με σύνεση υπεύθυνου ηγέτη, έκαμε τον αφορισμό.
Αν, βέβαια, τα γεγονότα απέδειξαν, ευτυχώς για το Έθνος μας, ότι ο αφορισμός του Πατριάρχου ήταν αποτέλεσμα εσφαλμένων εκτιμήσεων, προτού να τον κατηγορήσουμε και τον λιθοβολήσουμε, ας τον κοιτάξουμε καλά – καλά στην αγχόνη, κι ας θυμηθούμε πάλι τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη: «Μην λησμονείτε το σχοινί, παιδιά του Πατριάρχη». Και μη ξεχνάμε ότι ο Πατριάρχης, με το ένα χέρι υπέγραφε τον αφορισμό και με το άλλο ευλογούσε αυτό που αφόριζε.
Μήπως όμως η Επανάσταση οφείλεται σε εκείνους που ήθελαν να φέρουν ως την Ελλάδα τις ιδέες των Γάλλων Εγκυκλοπαιδιστών, του Βολταίρου;
Όχι, η Επανάσταση δεν οφείλεται ούτε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ούτε είναι έργο των λογίων της Διαφωτίσεως και των νέων ιδεών όπως ισχυρίζονται μερικοί και όπως είχε δηλώσει ο τέως Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας το έτος 2015, μετά το πέρας της παρελάσεως, την 25η Μαρτίου.
Βεβαίως, δεν παραβλέπουμε ότι η Επανάσταση του 1821 επήρε πολλά από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789.
Επήρε πρώτα την ενθάρρυνση και τον ξεσηκωμό κατά του Τυράννου του Σουλτάνου που ήταν χειρότερος από τον Λουδοβίκο ΙΣΤ’ της Γαλλίας.
Επήρε επίσης την δύναμη και το κύρος για να σπρώξει προς τον φιλελληνισμό τα ελεύθερα στοιχεία της Ευρώπης. Όπως ακριβώς κατά του Σουλτάνου εζήτησε να ξεσηκώσει όλους τους λαούς της Βαλκανικής ο Ρήγας Φεραίος στην προκήρυξη που έβγαλε το 1797.
Όμως η Επανάσταση του 1821 δεν ήταν έργο των λογίων της Διαφωτίσεως και των νέων ιδεών. Την επανάσταση δεν την έκανε ούτε ο Πατριάρχης, αλλά ούτε και ο Θεόφιλος Κορυδαλλεύς, ο κήρυκας των νέων ιδεών. Αν περιμέναμε από τους Διαφωτιστές και τον Κορυδαλλέα την αποτίναξη του ζυγού της δουλείας, ακόμη θα είμαστε Ραγιάδες!
Η 25η Μαρτίου 1821, ανεξάρτητα από διαφωνίες για την ακριβή ημερομηνία, θεωρείται ως η ημέρα όπου ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση, εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Και όμως ο αγώνας άρχισε πολύ νωρίτερα. Εκείνη την ημέρα του 1814, όταν στην Οδησσό τρεις έμποροι, Έλληνες, κάθε άλλο παρά ραγιάδες, ο Σκουφάς, ο Τσακάλωφ και ο Ξάνθος, έκαναν τον πόνο απόφαση και τον στεναγμό σχέδιο για να οργανωθεί ο ξεσηκωμός. Και το σχέδιο έγινε έργο. Και επειδή έγινε έργο, έγινε επανάσταση.
Αυτό ήταν το ξεκίνημα για τον ξεσηκωμό του ραγιά. Και εδώ όσο κι αν προσπαθούν μερικοί να βάλουν ταξικές διακρίσεις, είναι ατυχείς και κακόβουλοι, διότι απλούστατα, η προσπάθεια της Φιλικής Εταιρείας δεν προοριζόταν σε ορισμένη κοινωνική τάξη. Ήταν ξεκίνημα πραγματικά Πανελλήνιο. Από την Οδησσό κατέβηκε ως τις νότιες εσχατιές της Ελλάδος και αγκάλιασε όλο το δούλο γένος.
Και στην επανάσταση αυτή έπαιξε καθοριστικό, αποφασιστικό ρόλο η ψυχική δύναμη. Και την ψυχική αυτή δύναμη την έδωσαν δύο παράγοντες. Ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός.
Η επανάσταση έγινε από Χριστιανούς και όχι από άθεους ή θρησκευτικά αδιάφορους. Απ’ την Χριστιανική Πίστη παίρνανε δύναμη αλλά και καρτερία και αυτή η χριστιανική Πίστη αν δεν έσβηνε τις μικρότητες, δεν άφηνε όμως να σβήσουν την Επανάσταση.
Όμως αυτή η Χριστιανική πίστη ετόνωσε το δούλο, αλλά επαναστατημένο Γένος συνταιριασμένη με την ονειροπόληση του αρχαίου Ελληνισμού. Ο επαναστατημένος ραγιάς ήταν πια Έλληνας. Θυμόταν πάντα τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, και πίσω από αυτόν την σειρά των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και πίσω από αυτούς ονειρευόταν την αρχαία Ελλάδα, όσο λίγο και αν την ήξερε. Ο Χριστιανισμός του έδινε την πίστη και τη δύναμη. Η αρχαία Ελλάδα του έδινε την φιλοδοξία και το ονειροπόλημα. Και όταν η Επανάσταση τελείωσε, ο ραγιάς που δεν ήταν πλέον Ραγιάς, αναπνέοντας τον αέρα της Ελευθερίας που ήταν «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά», ένιωθε την Ελευθερία αυτή σαν Ελευθερία να είναι Χριστιανός και Ελευθερία να είναι Έλληνας. Η Ελληνική λοιπόν Επανάσταση του 1821, ήταν έργον της συνθέσεως του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού, που ξαναφάνηκε με το ξεκίνημά της.
Το Γένος που αγωνίστηκε ήταν Γένος των Χριστιανών και ήταν Γένος των Ελλήνων. Και τα δύο αυτά ήταν δεμένα τόσο στερεά, ώστε οι δυσκολίες και οι περιπέτειες της Επαναστάσεως εσφυρηλατούσαν την ψυχικήν ενότητα του αγωνιζομένου Ελληνικού λαού.
Με αυτό το πνεύμα συνεχίσθηκε η Επανάσταση ως την νίκη, ως την ίδρυση και διεθνή αναγνώριση του ανεξαρτήτου Ελληνικού Κράτους.
Πνεύμα αγώνος όλων των Ελλήνων υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
