Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 14/11/2019
Του Διονύση Λεϊμονή
«Όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σου, όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου»: αυτή η απλή μα τόσο αληθινή κουβέντα στριφογυρίζει μέρες τώρα στο μυαλό μου από την ημέρα που επισκέφθηκα τη Δομή Φιλοξενίας προσφύγων «ΜΟΖΑ» στον Βόλο μετά από πρόσκληση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης Μαγνησίας.
Οι δυσκολίες ήταν αρκετές. Η γλώσσα επικοινωνίας, οι διαφορετικές ηλικίες των παιδιών, το… «ατίθασο» των παιδιών που δεν έχουν λάβει την εκπαίδευση των «άλλων», «ευτυχισμένων» παιδιών του σύγχρονου κόσμου. Παρ' όλα αυτά με καλή συνεννόηση, θέληση και αγάπη για τα παιδιά καταφέραμε να παρακάμψουμε τα δυσκολίες. Μέσα από την ανάγνωση του παραμυθιού μου, ζωγραφίσαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε, εκφραστήκαμε, χαρήκαμε κι αποχαιρετηθήκαμε αποτυπώνοντας τις έγχρωμες παλάμες μας πάνω σε ένα άχρωμο χαρτί…
Η εμπειρία για μένα προσωπικά ήταν πολύ δυνατή. Διαπιστώνοντας την ανάγκη αυτών των παιδιών που τόσο έχουν ταλαιπωρηθεί φεύγοντας από την πατρίδα τους, γνωρίζοντας τον φόβο, την ανασφάλεια και την αγωνία για τη ζωή τους, για το μέλλον τους, παραμένουν δέσμιοι κυβερνητικών αποφάσεων και επιλογών ελπίζοντας για όλα ή σε τίποτα. Ευτυχώς. όμως, υπάρχουν πάντα άνθρωποι που απλώνουν ένα χέρι βοήθειας, άνθρωποι που παρακάμπτουν κάθε εθνικιστικό παρανοϊκό σκόπελο πιστεύοντας ότι οι άνθρωποι δεν φέρουν ταμπέλες πάνω τους κι η αγάπη δεν γνωρίζει σύνορα, όρια και... σημαίες... Η χαρά είναι για όλους, η παιδεία, επίσης, η ηρεμία, η ασφάλεια και η ευτυχία διεκδίκηση όλων των λαών, απαίτηση όλων των ανθρώπων. Κι εμείς που μπορούμε να δώσουμε ψίχουλα ζωής και αγάπης πολύ στενόμυαλοι αν δεν τα προσφέρουμε κλείνοντας πεισματικά τα μάτια στη συμφορά και την αδικία. Κατάλαβα επίσης μέσα σ’ αυτό το δίωρο της επαφής μου με τους ανθρώπους αυτούς, που μας περίμεναν με ανησυχία και αγωνία, που μας χαμογελούσαν ακόμα κι αν δεν είχαμε την άνεση της γλωσσικής επικοινωνίας, που τα μάτια τους έλαμπαν από χαρά και συγκίνηση, τη χαρά και την ικανοποίηση που εισπράττουν καθημερινά τα μέλη της «Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης παίρνοντας ίσως πολύ περισσότερα από αυτά που νομίζουν πως δίνουν σ’ αυτούς τους δυστυχισμένους του κόσμου μας. Κι ενώ πριν αναρωτιόμουν τι θα επιτευχθεί τελικά από τους «στόχους» που είχα θέσει στο μυαλό μου, αφέθηκα να δίνω και να παίρνω αγάπη, αγκαλιές, χαμόγελα, ικανοποίηση μοιράζοντας τη χαρά και εισπράττοντας πολλαπλάσια. Σε λίγο αυτοί οι άνθρωποι θα φύγουν, θα περιπλανηθούν. Αυτά τα παιδιά κανείς δεν ξέρει πού και πώς θα μεγαλώσουν. Το πιθανότερο, να μην ξανανταμώσουμε ποτέ, η εμπειρία όμως της κοινής δράσης θα παραμένει να επισφραγίζει μια ωραία στιγμή στη ζωή μας.
Αλλά τι λέω; Γιατί να μην ξανανταμώσουμε; Εμείς ορίζουμε το μέλλον μας, το αύριο, ακόμα κι αυτό είναι πολύ κοντινό αύριο. Με τους ανθρώπους της Δομής αποχαιρετηθήκαμε συμφωνώντας η προσπάθειά μας να έχει μια συνέχεια και αυτή η «πρώτη επαφή» να είναι η αφόρμηση, η αρχή για μια δεύτερη και ίσως τρίτη δυνατή εμπειρία, ώστε το βιβλίο της αγάπης να έχει μόνο μια σελίδα αλλά πολλές και να είναι ευανάγνωστο για όλους… Μια ωραία συνεργασία αρχίζει για καλό, για το καλό όλων μας, θηρών και θυμάτων αυτού του άγριου, υπνωτισμένου κόσμου μας…
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
