Στη Μαρία μου...
Του Γ. Απτεραίου
Το χαμόγελό σου δεν θέλει πρόβα.
Βγαίνει αυθόρμητο. Από της ψυχής τα βάθη και γλυκαίνει τη ζωή μας, νικώντας ό,τι μας πικραίνει.
Τραγούδι μελωδικό μάς συνεπαίρνει, γοητευτικό μάς μαγεύει, όταν χαμογελάς. Τι ομορφιά γεμίζει άφταστη το πρόσωπό σου και άσβεστο ερωτικό φως, όταν χαμογελάς.
Θάλασσα ατάραχη μάς γαληνεύει, στα πέρατα μάς ταξιδεύει, όταν χαμογελάς. Ουρανός ξάστερος, με φεγγάρι μάς φωτίζει, με ήλιο μάς λαμπρύνει, όταν χαμογελάς.
Τα λουλούδια ανθίζουν και μοσκοβολούν, όταν χαμογελάς. Της ζούγκλας τ' άγρια θεριά δαμάζονται, όταν χαμογελάς.
Ο ανθρωπωκόσμος γίνεται καλός, αγαπά, λύνονται - λες;- τα προβλήματά του, όταν χαμογελάς. Υπάρχει, άραγε, κανείς τόσο ανόητος που να θέλει να σου κλέψει το χαμόγελο;
